46

	நீயே, புறவின் அல்லல் அன்றியும், பிறவும்
	இடுக்கண் பலவும் விடுத்தோன் மருகனை,
	இவரே, புலன் உழுது உண்மார் புன்கண் அஞ்சி,
	தமது பகுத்து உண்ணும் தண் நிழல் வாழ்நர்;
5	களிறு கண்டு அழூஉம் அழாஅல் மறந்த
	புன் தலைச் சிறாஅர்; மன்று மருண்டு நோக்கி,
	விருந்தின் புன்கண் நோவுடையர்;
	கேட்டனைஆயின், நீ வேட்டது செய்ம்மே!