முகப்பு

126

	ஒன்னார் யானை ஓடைப் பொன் கொண்டு,
	பாணர் சென்னி பொலியத் தைஇ,
	வாடாத் தாமரை சூட்டிய விழுச் சீர்
	ஓடாப் பூட்கை உரவோன் மருக!
5	வல்லேம் அல்லேம் ஆயினும், வல்லே
	நின்வயின் கிளக்குவமாயின், கங்குல்
	துயில் மடிந்தன்ன தூங்கு இருள் இறும்பின்,
	பறை இசை அருவி, முள்ளூர்ப் பொருந!
	தெறல் அரு மரபின் நின் கிளையொடும் பொலிய,
10	நிலமிசைப் பரந்த மக்கட்கு எல்லாம்
	புலன் அழுக்கு அற்ற அந்தணாளன்,
	இரந்து செல் மாக்கட்கு இனி இடன் இன்றி,
	பரந்து இசை நிற்கப் பாடினன்; அதற்கொண்டு
	சினம் மிகு தானை வானவன் குட கடல்,
15	பொலம் தரு நாவாய் ஓட்டிய அவ் வழி,
	பிற கலம் செல்கலாது அனையேம் அத்தை,
	இன்மை துரப்ப, இசை தர வந்து, நின்
	வண்மையின் தொடுத்தனம், யாமே முள் எயிற்று
	அரவு எறி உருமின் முரசு எழுந்து இயம்ப,
20	அண்ணல் யானையொடு வேந்து களத்து ஒழிய,
	அருஞ் சமம் ததையத் தாக்கி, நன்றும்
	நண்ணாத் தெவ்வர்த் தாங்கும்
	பெண்ணை அம் படப்பை நாடு கிழவோயே!

135

	கொடுவரி வழங்கும் கோடு உயர் நெடு வரை,
	அரு விடர்ச் சிறு நெறி ஏறலின், வருந்தி,
	தடவரல் கொண்ட தகை மெல் ஒதுக்கின்,
	வளைக் கை விறலி என் பின்னள் ஆக,
5	பொன் வார்ந்தன்ன புரி அடங்கு நரம்பின்
	வரி நவில் பனுவல் புலம் பெயர்ந்து இசைப்ப,
	படுமலை நின்ற பயம் கெழு சீறியாழ்
	ஒல்கல் உள்ளமொடு ஒரு புடைத் தழீஇ,
	புகழ்சால் சிறப்பின் நின் நல் இசை உள்ளி,
10	வந்தனென் எந்தை! யானே: என்றும்,
	மன்று படு பரிசிலர்க் காணின், கன்றொடு
	கறை அடி யானை இரியல் போக்கும்
	மலை கெழு நாடன்! மா வேள் ஆஅய்!
	களிறும் அன்றே; மாவும் அன்றே;
15	ஒளிறு படைப் புரவிய தேரும் அன்றே;
	பாணர், பாடுநர், பரிசிலர், ஆங்கு அவர்,
	தமது எனத் தொடுக்குவராயின், 'எமது' எனப்
	பற்றல் தேற்றாப் பயங் கெழு தாயமொடு,
	அன்ன ஆக, நின் ஊழி; நின்னைக்
20	காண்டல் வேண்டிய அளவை வேண்டார்
	உறு முரண் கடந்த ஆற்றல்
	பொது மீக்கூற்றத்து நாடு கிழவோயே!

137

	இரங்கு முரசின், இனம்சால் யானை,
	முந்நீர் ஏணி விறல் கெழு மூவரை
	இன்னும் ஓர் யான் அவா அறியேனே;
	நீயே, முன் யான் அறியுமோனே துவன்றிய
5	கயத்து இட்ட வித்து வறத்தின் சாவாது,
	கழைக் கரும்பின் ஒலிக்குந்து,
	கொண்டல் கொண்ட நீர் கோடை காயினும்,
	கண் அன்ன மலர் பூக்குந்து,
	கருங் கால் வேங்கை மலரின், நாளும்
10	பொன் அன்ன வீ சுமந்து,
	மணி அன்ன நீர் கடல் படரும்;
	செவ் வரைப் படப்பை நாஞ்சில் பொருந!
	சிறு வெள் அருவிப் பெருங் கல் நாடனை!
	நீ வாழியர்! நின் தந்தை
15	தாய் வாழியர், நிற் பயந்திசினோரே!

148

	கறங்கு மிசை அருவிய பிறங்கு மலை நள்ளி! நின்
	அசைவு இல் நோன் தாள் நசை வளன் ஏத்தி,
	நாள்தொறும் நன் கலம் களிற்றொடு கொணர்ந்து,
	கூடு விளங்கு வியல் நகர், பரிசில் முற்று அளிப்ப;
5	பீடு இல் மன்னர்ப் புகழ்ச்சி வேண்டி,
	செய்யா கூறிக் கிளத்தல்
	எய்யாதாகின்று, எம் சிறு செந் நாவே.

154

	திரை பொரு முந்நீர்க் கரை நணிச் செலினும்,
	அறியுநர்க் காணின், வேட்கை நீக்கும்
	சில் நீர் வினவுவர், மாந்தர்; அது போல்,
	அரசர் உழையராகவும், புரை தபு
5	வள்ளியோர்ப் படர்குவர், புலவர்: அதனால்,
	யானும், 'பெற்றது ஊதியம்; பேறு யாது?' என்னேன்;
	உற்றனென் ஆதலின் உள்ளி வந்தனனே;
	'ஈ' என இரத்தலோ அரிதே; நீ அது
	நல்கினும், நல்காய் ஆயினும், வெல் போர்
10	எறி படைக்கு ஓடா ஆண்மை, அறுவைத்
	தூ விரி கடுப்பத் துவன்றி மீமிசைத்
	தண் பல இழிதரும் அருவி நின்
	கொண் பெருங் கானம், பாடல் எனக்கு எளிதே.

161

	நீண்டு ஒலி அழுவம் குறைபட முகந்துகொண்டு,
	ஈண்டு செலல் கொண்மூ வேண்டுவயின் குழீஇ,
	பெரு மலை அன்ன தோன்றல, சூல் முதிர்பு,
	உரும் உரறு கருவியொடு, பெயல் கடன் இறுத்து,
5	வள மழை மாறிய என்றூழ்க் காலை,
	மன்பதை எல்லாம் சென்று உண, கங்கைக்
	கரை பொரு மலி நீர் நிறைந்து தோன்றியாங்கு,
	எமக்கும் பிறர்க்கும் செம்மலைஆகலின்,
	'அன்பு இல் ஆடவர் கொன்று, ஆறு கவர,
10	சென்று தலைவருந அல்ல, அன்பு இன்று,
	வன் கலை தெவிட்டும், அருஞ் சுரம் இறந்தோர்க்கு,
	இற்றை நாளொடும் யாண்டு தலைப்பெயர' எனக்
	கண் பொறி போகிய கசிவொடு உரன் அழிந்து,
	அருந் துயர் உழக்கும் என் பெருந் துன்புறுவி நின்
15	தாள் படு செல்வம் காண்தொறும் மருள,
	பனை மருள் தடக் கையொடு முத்துப் பட முற்றிய
	உயர் மருப்பு ஏந்திய வரை மருள் நோன் பகடு,
	ஒளி திகழ் ஓடை பொலிய, மருங்கில்
	படு மணி இரட்ட, ஏறிச் செம்மாந்து,
20	செலல் நசைஇ உற்றனென் விறல் மிகு குருசில்!
	இன்மை துரப்ப, இசைதர வந்து, நின்
	வண்மையின் தொடுத்த என் நயந்தனை கேண்மதி!
	வல்லினும், வல்லேன்ஆயினும், வல்லே,
	என் அளந்து அறிந்தனை நோக்காது, சிறந்த
25	நின் அளந்து அறிமதி, பெரும! என்றும்
	வேந்தர் நாணப் பெயர்வேன்; சாந்து அருந்திப்
	பல் பொறிக் கொண்ட ஏந்து எழில் அகலம்
	மாண் இழை மகளிர் புல்லுதொறும் புகல,
	நாள் முரசு இரங்கும் இடனுடை வரைப்பில் நின்
30	தாள் நிழல் வாழ்நர் நன் கலம் மிகுப்ப,
	வாள் அமர் உழந்த நின் தானையும்,
	சீர் மிகு செல்வமும், ஏத்துகம் பலவே.

168

	அருவி ஆர்க்கும் கழை பயில் நனந் தலைக்
	கறி வளர் அடுக்கத்து மலர்ந்த காந்தள்
	கொழுங் கிழங்கு மிளிரக் கிண்டி, கிளையொடு,
	கடுங் கண் கேழல் உழுத பூழி,
5	நல் நாள் வரு பதம் நோக்கி, குறவர்
	உழாஅது வித்திய பரூஉக் குரல் சிறு தினை
	முந்து விளை யாணர் நாள் புதிது உண்மார்
	மரை ஆன் கறந்த நுரை கொள் தீம் பால்,
	மான் தடி புழுக்கிய புலவு நாறு குழிசி
10	வான் கேழ் இரும் புடை கழாஅது, ஏற்றி,
	சாந்த விறகின் உவித்த புன்கம்
	கூதளம் கவினிய குளவி முன்றில்,
	செழுங் கோள் வாழை அகல் இலைப் பகுக்கும்
	ஊராக் குதிரைக் கிழவ! கூர்வேல்,
15	நறை நார்த் தொடுத்த வேங்கை அம் கண்ணி,
	வடி நவில் அம்பின் வில்லோர் பெரும!
	கை வள் ஈகைக் கடு மான் கொற்ற!
	வையக வரைப்பில் தமிழகம் கேட்ப,
	பொய்யாச் செந் நா நெளிய ஏத்திப்
20	பாடுப என்ப பரிசிலர், நாளும்
	ஈயா மன்னர் நாண,
	வீயாது பரந்த நின் வசை இல் வான் புகழே.

200

	பனி வரை நிவந்த பாசிலைப் பலவின்
	கனி கவர்ந்து உண்ட கரு விரல் கடுவன்
	செம் முக மந்தியொடு சிறந்து, சேண் விளங்கி,
	மழை மிசை அறியா மால் வரை அடுக்கத்து,
5	கழை மிசைத் துஞ்சும் கல்லக வெற்ப!
	நிணம் தின்று செருக்கிய நெருப்புத் தலை நெடு வேல்,
	களம் கொண்டு கனலும் கடுங்கண் யானை,
	விளங்கு மணிக் கொடும் பூண், விச்சிக்கோவே!
	இவரே, பூத் தலை அறாஅப் புனை கொடி முல்லை
10	நாத் தழும்பு இருப்பப் பாடாதுஆயினும்,
	'கறங்கு மணி நெடுந் தேர் கொள்க!' எனக் கொடுத்த
	பரந்து ஓங்கு சிறப்பின் பாரி மகளிர்;
	யானே, பரிசிலன், மன்னும் அந்தணன்; நீயே,
	வரிசையில் வணக்கும் வாள் மேம்படுநன்;
15	நினக்கு யான் கொடுப்பக் கொண்மதி சினப் போர்
	அடங்கா மன்னரை அடக்கும்
	மடங்கா விளையுள் நாடு கிழவோயே!

201

	'இவர் யார்?' என்குவைஆயின், இவரே,
	ஊருடன் இரவலர்க்கு அருளி, தேருடன்
	முல்லைக்கு ஈத்த செல்லா நல் இசை,
	படு மணி யானை, பறம்பின் கோமான்
5	நெடு மாப் பாரி மகளிர்; யானே
	தந்தை தோழன்; இவர் என் மகளிர்;
	அந்தணன், புலவன், கொண்டு வந்தனனே.
	நீயே, வடபால் முனிவன் தடவினுள் தோன்றி,
	செம்பு புனைந்து இயற்றிய சேண் நெடும் புரிசை,
10	உவரா ஈகை, துவரை ஆண்டு,
	நாற்பத்தொன்பது வழிமுறை வந்த
	வேளிருள் வேளே! விறல் போர் அண்ணல்!
	தார் அணி யானைச் சேட்டு இருங் கோவே!
	ஆண் கடன் உடைமையின், பாண் கடன் ஆற்றிய
15	ஒலியற் கண்ணிப் புலிகடி மாஅல்!
	யான் தர, இவரைக் கொண்மதி! வான் கவித்து
	இருங் கடல் உடுத்த இவ் வையகத்து, அருந் திறல்
	பொன் படு மால் வரைக் கிழவ! வென் வேல்
	உடலுநர் உட்கும் தானை,
20	கெடல் அருங்குரைய நாடு கிழவோயே!

202

	வெட்சிக் கானத்து வேட்டுவர் ஆட்ட,
	கட்சி காணாக் கடமா நல் ஏறு
	கடறு மணி கிளர, சிதறு பொன் மிளிர,
	கடிய கதழும் நெடு வரைப் படப்பை
5	வென்றி நிலைஇய விழுப் புகழ் ஒன்றி,
	இரு பால் பெயரிய உரு கெழு மூதூர்,
	கோடி பல அடுக்கிய பொருள் நுமக்கு உதவிய
	நீடு நிலை அரையத்துக் கேடும் கேள், இனி:
	நுந்தை தாயம் நிறைவுற எய்திய
10	ஒலியல் கண்ணிப் புலிகடி மாஅல்!
	நும் போல் அறிவின் நுமருள் ஒருவன்
	புகழ்ந்த செய்யுள் கழாஅத்தலையை
	இகழ்ந்ததன் பயனே; இயல் தேர் அண்ணல்!
	எவ்வி தொல் குடிப் படீஇயர், மற்று, 'இவர்
15	கை வண் பாரி மகளிர்' என்ற என்
	தேற்றாப் புன்சொல் நோற்றிசின்; பெரும!
	விடுத்தனென்; வெலீஇயர், நின் வேலே! அடுக்கத்து,
	அரும்பு அற மலர்ந்த கருங் கால் வேங்கை
	மாத் தகட்டு ஒள் வீ தாய துறுகல்
20	இரும் புலி வரிப் புறம் கடுக்கும்
	பெருங் கல் வைப்பின் நாடு கிழவோயே!

203

	'கழிந்தது பொழிந்து' என வான் கண்மாறினும்,
	'தொல்லது விளைந்து' என நிலம் வளம் கரப்பினும்,
	எல்லா உயிர்க்கும் இல்லால், வாழ்க்கை;
	'இன்னும் தம்' என எம்மனோர் இரப்பின்,
5	'முன்னும் கொண்டிர்' என, நும்மனோர் மறுத்தல்
	இன்னாது அம்ம; இயல் தேர் அண்ணல்!
	இல்லது நிரப்பல் ஆற்றாதோரினும்,
	உள்ளி வருநர் நசை இழப்போரே;
	அனையையும் அல்லை, நீயே; ஒன்னார்
10	ஆர் எயில் அவர்கட்டாகவும், 'நுமது' எனப்
	பாண் கடன் இறுக்கும் வள்ளியோய்!
	பூண் கடன், எந்தை! நீ இரவலர்ப் புரவே.

204

	'ஈ' என இரத்தல் இழிந்தன்று; அதன் எதிர்,
	'ஈயேன்' என்றல் அதனினும் இழிந்தன்று;
	'கொள்' எனக் கொடுத்தல் உயர்ந்தன்று; அதன் எதிர்,
	'கொள்ளேன்' என்றல் அதனினும் உயர்ந்தன்று;
5	தெண் நீர்ப் பரப்பின் இமிழ் திரைப் பெருங் கடல்
	உண்ணார் ஆகுப, நீர் வேட்டோரே;
	ஆவும் மாவும் சென்று உண, கலங்கி,
	சேற்றொடு பட்ட சிறுமைத்துஆயினும்,
	உண்நீர் மருங்கின் அதர் பல ஆகும்;
10	புள்ளும் பொழுதும் பழித்தல் அல்லதை,
	உள்ளிச் சென்றோர்ப் பழியலர்; அதனால்
	புலவேன் வாழியர், ஓரி! விசும்பில்
	கருவி வானம் போல
	வரையாது சுரக்கும் வள்ளியோய்! நின்னே.

205

	முற்றிய திருவின் மூவர் ஆயினும்,
	பெட்பின்று ஈதல் யாம் வேண்டலமே;
	விறல் சினம் தணிந்த விரை பரிப் புரவி
	உறுவர் செல் சார்வு ஆகி, செறுவர்
5	தாள் உளம் தபுத்த வாள் மிகு தானை,
	வெள் வீ வேலிக் கோடைப் பொருந!
	சிறியவும் பெரியவும் புழை கெட விலங்கிய
	மான் கணம் தொலைச்சிய கடு விசைக் கத நாய்,
	நோன் சிலை, வேட்டுவ! நோய் இலையாகுக!
10	ஆர் கலி யாணர்த் தரீஇய, கால் வீழ்த்து,
	கடல்வயின் குழீஇய அண்ணல் அம் கொண்மூ
	நீர் இன்று பெயராவாங்கு, தேரொடு
	ஒளிறு மருப்பு ஏந்திய செம்மல்
	களிறு இன்று பெயரல, பரிசிலர் கடும்பே.

206

	வாயிலோயே! வாயிலோயே!
	வள்ளியோர் செவிமுதல் வயங்குமொழி வித்தி, தாம்
	உள்ளியது முடிக்கும் உரனுடை உள்ளத்து
	வரிசைக்கு வருந்தும் இப் பரிசில் வாழ்க்கைப்
5	பரிசிலர்க்கு அடையா வாயிலோயே!
	கடுமான் தோன்றல் நெடுமான் அஞ்சி
	தன் அறியலன்கொல்? என் அறியலன்கொல்?
	அறிவும் புகழும் உடையோர் மாய்ந்தென,
	வறுந் தலை உலகமும் அன்றே; அதனால்,
10	காவினெம் கலனே; சுருக்கினெம் கலப்பை;
	மரம் கொல் தச்சன் கை வல் சிறாஅர்
	மழுவுடைக் காட்டகத்து அற்றே
	எத் திசைச் செலினும், அத் திசைச் சோறே.

207

	எழு இனி, நெஞ்சம்! செல்கம்; யாரோ,
	பருகு அன்ன வேட்கை இல்வழி,
	அருகில் கண்டும் அறியார் போல,
	அகம் நக வாரா முகன் அழி பரிசில்
5	தாள் இலாளர் வேளார் அல்லர்?
	'வருக' என வேண்டும் வரிசையோர்க்கே
	பெரிதே உலகம்; பேணுநர் பலரே;
	மீளி முன்பின் ஆளி போல,
	உள்ளம் உள் அவிந்து அடங்காது, வெள்ளென
10	நோவாதோன்வயின் திரங்கி,
	வாயா வன் கனிக்கு உலமருவோரே.

208

	'குன்றும் மலையும் பல பின் ஒழிய,
	வந்தனென், பரிசில் கொண்டனென் செலற்கு' என
	நின்ற என் நயந்து அருளி, 'ஈது கொண்டு,
	ஈங்கனம் செல்க, தான்' என, என்னை
5	யாங்கு அறிந்தனனோ, தாங்கு அருங் காவலன்?
	காணாது ஈத்த இப் பொருட்கு யான் ஓர்
	வாணிகப் பரிசிலன் அல்லென்; பேணி,
	தினை அனைத்துஆயினும், இனிது அவர்
	துணை அளவு அறிந்து, நல்கினர் விடினே.

379

	யானே பெறுக, அவன் தாள் நிழல் வாழ்க்கை;
	அவனே பெறுக, என் நா இசை நுவறல்;
	நெல் அரி தொழுவர் கூர் வாள் மழுங்கின்,
	பின்னை மறத்தோடு அரிய, கல் செத்து,
5	அள்ளல் யாமைக் கூன் புறத்து உரிஞ்சும்
	நெல் அமல் புரவின் இலங்கை கிழவோன்
	வில்லியாதன் கிணையேம்; பெரும!
	'குறுந் தாள் ஏற்றைக் கொழுங் கண் அவ் விளர்
	நறு நெய் உருக்கி, நாட் சோறு ஈயா,
10	வல்லன், எந்தை, பசி தீர்த்தல்' என,
	கொன் வரல் வாழ்க்கை நின் கிணைவன் கூற,
	விண் தோய் தலைய குன்றம் பின்பட,
	......................................ர வந்தனென், யானே
15	தாய் இல் தூவாக் குழவி போல, ஆங்கு அத்
	திருவுடைத் திரு மனை, ஐது தோன்று கமழ் புகை
	வரு மழை மங்குலின் மறுகுடன் மறைக்கும்
	குறும்பு அடு குண்டு அகழ் நீள் மதில் ஊரே.