238

	கவி செந் தாழிக் குவி புறத்து இருந்த
	செவி செஞ் சேவலும் பொகுவலும் வெருவா,
	வாய் வன் காக்கையும் கூகையும் கூடி,
	பேஎய் ஆயமொடு பெட்டாங்கு வழங்கும்
5	காடு முன்னினனே, கள் காமுறுநன்;
	தொடி கழி மகளிரின் தொல் கவின் வாடி,
	பாடுநர் கடும்பும் பையென்றனவே;
	தோடு கொள் முரசும் கிழிந்தன, கண்ணே;
	ஆள் இல், வரை போல், யானையும் மருப்பு இழந்தனவே;
10	வெந் திறல் கூற்றம் பெரும் பேதுறுப்ப,
	எந்தை ஆகுல அதற் படல் அறியேன்;
	அந்தோ! அளியேன் வந்தனென்; மன்ற
	என் ஆகுவர்கொல், என் துன்னியோரே?
	மாரி இரவின், மரம் கவிழ் பொழுதின்,
15	ஆர் அஞர் உற்ற நெஞ்சமொடு, ஒராங்குக்
	கண் இல் ஊமன் கடல் பட்டாங்கு,
	வரை அளந்து அறியாத் திரை அரு நீத்தத்து,
	அவல மறு சுழி மறுகலின்,
	தவலே நன்றுமன்; தகுதியும் அதுவே.