227

	நனி பேதையே, நயன் இல் கூற்றம்!
	விரகு இன்மையின் வித்து அட்டு உண்டனை;
	இன்னும் காண்குவை, நன் வாய் ஆகுதல்;
	ஒளிறு வாள் மறவரும், களிறும், மாவும்,
5	குருதி அம் குரூஉப் புனல் பொரு களத்து ஒழிய,
	நாளும் ஆனான் கடந்து அட்டு, என்றும் நின்
	வாடு பசி அருத்திய வசை தீர் ஆற்றல்
	நின் ஓர் அன்ன பொன் இயல் பெரும் பூண்
	வளவன் என்னும் வண்டு மூசு கண்ணி
10	இனையோற் கொண்டனைஆயின்,
	இனி யார், மற்று நின் பசி தீர்ப்போரே?