எழுமா ணளக்கும் விழுநிதி பெறினும்,
கனங்குழைக் கமர்த்த சேயரி மழைக்கண்
அமர்ந்தினிது நோக்க மொடு செகுத்தனென்;
எனைய வாகுக வாழிய பொருளே.”

“வங்காக் கடந்த செங்காற் பேடை
எழாலுற வீழ்ந்தெனக் கணவற் காணாது
குழலிசைக் குரல குறும்பல அகவும்
குன்றுறு சிறுநெறி அரியவென் னாது
மறப்பருங் தாதலி யொழிய
இறப்பல் என்பதீண் டின்மைக்கு முடிவே.”  

எனும் குறுந்தொகைச் செய்யுளுமது.
  

பொருள் வலிக்கும் நெஞ்சுக்கு அதனொடு பொருந்தா
  

இளமையதருமை தலைவன் கூறற்குச் செய்யுள்:
  

‘பைங்காய் நல்லிட மொரீஇ’ என்னும் நற்றிணைச் செய்யுளில்,
  

“..........................பாழ்நாட் டத்தம்
இறந்துசெய் பொருளும் இன்பம் தருமெனில்
இளமையிற் சிறந்த வளமையு மில்லை,
இளமை கழிந்த பின்றை வளமை
காமந் தருதலு மின்றே; அதனால்
நில்லாப் பொருட் பிணிச் சேறி
வல்லே நெஞ்சம் வாக்கநின் வினையே.” 

எனத்தலைவன் கூறுதல் காண்க. இன்னும், ‘அருவியார்க்கும்,’ எனும் நற்றிணைச் (205) செய்யுளில்,
  

“துன்னருங் கானம் என்னாய் நீயே;
குவளை யுண்கண் இவளீண் டொழிய
ஆள்வினைக் ககறி யாயின், இன்றொடு
போயின்று கொல்லோ தானே..............
ஆய்நிறம் புரையுமிவள் மாமைக் கவினே.”
 

என வருவது மது.