எ. டு: உப்பின்றுபுற்கை  உண்கமா  கொற்கையோனே  (இளம்பூரணம்
மேற்கோள்-238) எனவரும்.  தன்னினம்  முடித்தல்  என்னும்  உத்தியான்,
அன்றி என்னும் வினை எச்சச் சொல்லிற்கும் இவ்விதி கொள்க.
 

எ. டு: வாளன்று   பிடியா   வன்கண்   ஆடவர்   (புறநானூறு-124.)
எனவரும்.  ‘‘தொன்றியல் மருங்கின்’’ என்றதனான் இவ்விதி உலக வழக்கிற்
கெய்தாதென்க.
 

சுட்டின் இயற்கை முற்கிளந் தற்றே

மேலே   இனியணி   என்னும்   சூத்திரத்து  வல்லெழுத்தொடு
புணருமாறு  கூறினமையின்  ஈண்டு   முற்கிளந்தற்று   என்றது
‘‘சுட்டின்  முன்னர்  ஞநமத்   தோன்றின்’’   என்பது  முதலாக
அகரச்சுட்டிற்கு (சூ. 205,   206, 207, 208)   ஓதியவற்றை  என
உணர்க.
 

பொருள்: இகர எழுத்தாகிய  சுட்டிடைச்சொல்   புணருமியல்பு  மேல்
இயல்புகணத்தொடு  புணரும்  அகரச்சுட்டிற்கு   ஓதிய   தன்மைத்தேயாம்
என்றது. மெல்யெழுத்துவரின் மிகுதலும் இடை   எழுத்தும்   உயிரெழுத்தும்
வரின் வகர ஒற்றுத் தோன்றுதலும் செய்யுட்கண் மாத்திரை நீண்டிசைத்தலும்
இதற்கும் ஒக்கும் என்றவாறு.
 

எ.டு: இஞ்ஞான்று,    இந்நூல்,    இம்மலர்    எனவும்    இவ்யாழ்,
இவ்விரல்,   இவ்வணி,   இவ்வாடை எனவும் ஈவயினான-ஈயிடை நின்றான்
எனவும் வரும். “ஈகாண்டோன்றும்” என்பது ஈன் என்னும் சுட்டுப் பெயரின்
ஈற்றழிவாகும். அதனைப் புறனடையாற் கொள்க. (ஈன்-இவ்விடம்)
 

பதக்கு முன்வரினே தூணிக் கிளவி 

முதற்கிளந் தெடுத்த வேற்றுமை யியற்றே 

க - து:

பொருள் : தூணி என்னும் சொல், தனக்கு முன்னர்ப்  பதக்கு என்னும்
சொல்வரின்,   முன்னர்    வேற்றுமைப்   புணர்ச்சிக்குக்   கிளந்தோதிய
இயல்பிற்றாய் வல்லெழுத்து மிக்கு  முடியும். எடுத்தல் என்பது  சொல்லுதல்
என்னும் பொருட்டாய் நின்றது.
 

எ. டு: தூணிப்பதக்கு   எனவரும்.     வருமொழி     தம்மகப்பட்ட
அளவையாகாமையின் விதி வேறு ஓதப்பட்டதென்க.   தூணித்தூணி எனத்
தன்முன்னர்த் தான் வருமிடத்தும் வல்லெழுத்து மிகுதல்  கொள்க.  மற்றும்
இதனானே இவ்வீற்று