இயற்பெயரும் சுட்டுப்பெயரும் ஒருங்குவரின் அவற்றைச்
சொல்லும் முறைமை
   

38.

என்  -   எனின்    இதுவும்   ஒரு   பொருண்மேல்   இருபெயர்
வழுக்காத்தல் நுதலிற்று.

(இ  - ள்.) இயற்பெயராகிய சொல்லும், சுட்டுப்பெயராகிய சொல்லும்,
வினைச்சொற்கண்ணே   கூடவருங்   காலந்    தோன்றின்   அவற்றுட்
சுட்டுப்பெயர்க்கிளவியை முற்படச் சொல்லார்; இயற்  பெயருக்குப்  பின்
வைத்துச் சொல்லுக என்று சொல்லுவர் ஆசிரியர், (எ - று.)

(எ - டு.)  சாத்தன்  வந்தான்  அவற்குச்  சோறு கொடுக்க; கொற்றி
வந்தாள் அவட்குப் பூக்கொடுக்க என்றாற்போல்வன.

தன்னின  முடித்தல்  என்பதனானே  விரவுப்பெயர்களின்  இயற்பெய
ரொழிந்தனவுங் கொள்ளப்படும்.

(எ - டு.)  முடவன்  வந்தான்  அவற்குச்  சோறுகொடுக்க என்றாற்
போல்வன.

இயற்பெயர்  வழிய  என்ற  மிகையான்,  உயர்திணைப்  பெயர்க்கும்
அஃறிணைப்பெயர்க்குஞ்    சுட்டுப்பெயர்    பிற்    கூறுக    என்பது
கொள்ளப்படும்.

(எ - டு.)  நம்பிவந்தான்  அவற்குச் சோறு கொடுக்க; எருது வந்தது
அதற்குப் புல் இடுக எனவரும்.

ஒருங்கியலும்  என்ற  மிகையான்  இம்மூவகைப் பெயர்க்குஞ் சுட்டுப்
பெயர் கூறும்வழி அகரச்சுட்டே கிளக்க என்பது கொள்ளப்படும்.

வினைக்கொருங்கியலும்  என்று  வினைக்கே  கூறுதலாற்  பெயர்க்கு
யாது முற்கூறினும் அமையும் என்பது.

(எ - டு.) சாத்தன் அவன்; அவன் சாத்தன் எனவரும்.

இதனாற்    சொல்லியது பொருட்பெயரோடு சுட்டுப்பெயர் கூறும்வழி
பிற்கூறாது முற்கூறின் பிற பொருள்  மேலே  நோக்குப்படநிற்பது கண்டு
அவ்வாறு கூறற்க என மரபு வழுக் காத்தவாறு. (எ - று.)         (38)