(து - ம்.) என்பது, பொருள்வயிற்சென்ற தலைவன் மீண்டுவரும் பொழுது அதனுடன் வந்த இளைஞர் முதலானோர் முன்னரே மனையகம் புகுந்து தலைவன் வருகையைத் தெரிவிப்பக் கேட்ட தோழி, தலைமகளை நெருங்கிச் "சுரத்தின் கண்ணே சென்ற நங்காதலர் மீண்டுவந்தெய்தினர்காண்; ஆதலின் அவரும் நீயும் நெடுங்காலம் வாழ்க"வென உவந்து கூறாநிற்பது.
(இ - ம்.) இதனை, “பெறற்கரும் பெரும் பொருள்“ (தொல். கற். 9) என்னும் நூற்பாவின்கண் "பிறவும் வகைபட வந்த கிளவி" என்பதன்கண் அமைத்துக் கொள்க.
| பார்வை வேட்டுவன் படுவலை வெரீஇ |
| நெடுங்கால் கணந்துளம் புலம்புகொள் தெள்விளி |
| சுரஞ்செல் கோடியர் கதுமென இசைக்கும் |
| நரம்பொடு கொள்ளும் அத்தத்து ஆங்கண் |
| 5 | கடுங்குரல் பம்பைக் கதநாய் வடுகர் |
| நெடும்பெருங் குன்ற நீந்தி நம்வயின் |
| வந்தனர் வாழி தோழி கையதை |
| செம்பொற் கழல்தொடி நோக்கி மாமகன் |
| கவவுக்கொள் இன்குரல் கேட்டொறும் |
| 10 | அவவுக்கொள் மனத்தேம் ஆகிய நமக்கே. |
(சொ - ள்.) தோழி பார்வை வேட்டுவன் படு வலை வெரீஇ நெடுங்கால் கணந்துளம் புலம்புகொள் தெள்விளி - தோழீ! பார்வை ஒன்றனை வைத்து வேட்டுவன் அமைத்த வலையைக் கண்டு வெருவி நெடிய காலையுடைய "கணந்துள்" என்னும் பறவை தான் தனிமையினிருந்து கத்தாநின்ற தெளிந்த ஓசை; சுரம் செல் கோடியர் கதுமென இசைக்கும் நரம்பொடு கொள்ளும் அத்தத்து ஆங்கண் - அச்சுரத்தின் கண்ணே செல்லுகின்ற கூத்தாடிகள் தம் வழிவருத்தம் நீங்குமாறு தங்கி விரைவில் ஒலியெழுப்பி இசைபாடுகின்ற யாழோசையோடு சேர்ந்து ஒத்து ஒலியாநிற்கும் அரிய நெறியிலே; கடுங்குரல் பம்பைக் கதநாய் வடுகர் நெடும்பெரும் குன்றம் நீந்தி - கடிய ஒலியையுடைய பம்பையையும் சினங்கொண்ட நாயையுமுடைய வடுகர் இருக்கின்ற நெடிய பெரிய குன்றங் கடந்து; கையது (ஐ) செம்பொன் கழல் தொடி நோக்கி - நம்முடைய கையிலுள்ளதாகிய செம்பொன்னாற் செய்து பூட்டப்பட்டு இப்பொழுது கழன்று விழுகின்ற தொடியை நோக்கி; மாமகன் கவவுக் கொள் இன் குரல் கேள் தொறும் - நம் (அரிய) சிறந்த புதல்வன் நம்மை அணைத்துக்கொண்டு அழுகின்ற இனிய குரலைக் கேட்குந் தோறும்; அவவுக் கொள் மனத்தேம் ஆகிய நமக்கு - ஆசைகொள்ளுகின்ற மனத்தை யுடையேமாகிய நமக்கு மனமகிழச்சி உண்டாகும்படி; நம்வயின் வந்தனர் வாழி - நம்மிடத்து வந்தெய்தினர் கண்டாய்! ஆதலின், இனி நீங்கள் இருவீரும் மனையறஞ் செய்துகொண்டு நெடுங்காலம் வாழ்வீராக! எ - று.
(வி - ம்.) கோடு - ஊதுகொம்பு; அதனை யுடைமையிற் கோடியரெனவுமாம். நரம்பு : யாழுக்குச் சினையாகு பெயர். பம்பை - ஒரு வகை வாச்சியம். கவவு - உள்ளே அணைத்துக் கொள்ளுதல். கணந்துளம், அம்: சாரியை; இது நீர்வாழ்பறவை என்று கூறப்படுதலின், “எந்நில மருங்கிற் பூவும் புள்ளும்” (தொல். பொ. 19) என்றபடி பாலைக்கண் வந்ததெனக் கொள்க. கைகோள் - கற்பு.
தலைவன் பிரிதலினாலே மெய் இளைத்தலிற் கழுறொடியென்றாள்; அதனையும் மெய்சோர்ந்து காட்டுதலையும் நோக்கவே மகனுக்கு அழுகை பிறந்தமை கூறினாள்.
இறைச்சி :- கணந்துட் பறவையினோசை யாழோசையோடு சேர்ந்து இசைக்கு மென்றது, நீ தலைவனோடு கூடி எங்கும் இசைபரவ வாழ்வாய் என்றதாம். மெய்ப்பாடு - உவகை. பயன் - மகிழ்ச்சி.
(பெரு - ரை.) மழலைக் குரல் ஆகலின் அழுகுரலேனும் இன்குரல் என்றாள். அவா: உகரம் பெற்று அவவு என்றாயிற்று. இரா - இரவு, கனா - கனவு, நிலா - நிலவு என வருவன போல வந்தது எனக் கொள்க. “குறியதன்கீழாக் குறுகலு மதனோ, டுகரமேற்றலு மியல்பு மாந்தூக்கின்“ (நன். சூத். 172) என்னும் விதியின் அமைத்துக் கொள்க. “அங்கண் என்பது ஆங்கண்” என்று நீண்டு நின்றது; நீட்டல் விகாரம்.
(212)