(து - ம்.) என்பது, அறத்தொடு நிற்றலின்பின் மணஞ்செய்துகொள்ளாது பொருள் ஈட்டுதற்குத் தலைவன் வேற்று நாட்டுச் சென்றதனால் தலைமகள் வருந்தி வண்டை நோக்கி, "வண்டே! கொடியை; நீ கூடிமுயங்குவது போல எம்மை முயங்குமாறு செய்திலை; நின்நெஞ்சுங் கரியதேயோ? இந்நோயால் இன்றே யான் மடிகின்றேன்; நீ நீடுவாழ்தி"யென அழிந்து கூறாநிற்பது.
(இ - ம்.) இதற்கு, "வரைவிடை வைத்த காலத்து வருந்தினும்" (தொல். கள. 21) என்னும் விதி கொள்க.
| கொடியை வாழி தும்பி இந்நோய் |
| படுகதில் அம்ம யான்நினக்கு உரைத்தென |
| மெய்யே கருமை அன்றியுஞ் செவ்வன் |
| அறிவுங் கரிதோ அறனிலோய் நினக்கே |
| 5 | மனையுறக் காக்கும் மாண்பெருங் கிடக்கை |
| நுண்முள் வேலித் தாதொடு பொதுளிய |
| தாறுபடு பீரம் ஊதி வேறுபட |
| நாற்றம் இன்மையிற் பசலை ஊதாய் |
| சிறுகுறும் பறவைக் கோடி விரைவுடன் |
| 10 | நெஞ்சுநெகிழ் செய்ததன் பயனோ அன்பிலர் |
| வெம்மலை அருஞ்சுரம் இறந்தோர்க்கு |
| என்நிலை உரையாய் சென்றவண் வரவே. |
(சொ - ள்.) தும்பி அறன் இலோய் கொடியை மனை உறக் காக்கும் மாண் பெருங் கிடக்கை நுண்முள்வேலி - வண்டே! அறநெறியிலே செல்லாதோய் நீ மிக்க கொடியை நமது மாளிகையைப் பொருந்தக் காவலாயிருக்கும் மாட்சிமைப் படப் பெரியதாக அமைக்கப்பட்ட நுண்ணிய முட்களையுடைய வேலியிலே படர்ந்து; தாதொடு பொதுளிய தாறுபடு பீரம் ஊதி - தேனொடு தழைந்த குலைகட்டிய பீர்க்கம்பூவிலே சென்று தேனைப் பருகி; வேறுபட நாற்றம் இன்மையின் பசலை ஊதாய் - அதற்கு மாறாக நறுநாற்றமில்லாமையினாலே என் பசலையிடத்து முரன்றாயும் அல்லை; சிறு குறும் பறவைக்கு ஓடி விரைவுடன் நெஞ்சு நெகிழ் செய்ததன் பயனோ - சிறிய குறிய நின் பேடு விரும்புதலும் நீ விரைவாக வோடிச் சென்று அதன் மனம் நெகிழப் புணர்ந்து தலையளி செய்ததன் பயனாகவோ?; அன்பு இலர் வெம்மலை அரும் சுரம் இறந்தோர்க்குவர அவண் சென்று என் நிலை உரையாய் - என்னிடத்து அன்பிலராகிக் கொடிய மலையிலே செல்லுதற்கரிய சுரத்திற் சென்ற தலைவர்பால் ஆங்குச்சென்று அவர் விரைவில் வருமாறு ஈங்கு யானுற்ற நிலைமையை யுரைத்தாயுமில்லை; நினக்கு மெய்யே கருமை அன்றியும் அறிவும் செவ்வன் கரிதோ - நினக்கு நின்னுடம்பே கரியததாலன்றியும் அறிவும் (நன்கு) கரிய நிறமுடையதோ? அதனையேனுங் கூறிக்காண்; யான் நினக்கு உரைத்தென இந்நோய்ப் படுக - இங்ஙனம் கொடியையாகிய நின்னிடத்து என் துன்பத்தைக் கூறியதனாலேயே இந்நோயிலே பட்டு இப்பொழுதே இறப்பேனாக; வாழி - நீ நீண்டகாலம் வாழ்ந்திருப்பாயாக!; எ - று.
(வி - ம்.) தில் : காலத்தின் மேலது. இது பசலை பாய்தலும், தூதுமுனிவு இன்மையுமாம்.
கூடி இன்பந் துய்க்கின்றவர் தம்மைப்போலப் பிறருந் துய்க்கக் கருதுவர்; நீ அங்ஙன மின்றி உரைத்தாயு மில்லை யாதலால் அறிவுங்கரிதோ வென்றாள். கொடிய நெஞ்சுடையாரைக் கரிய நெஞ்சினரென்பது வழக்கு. "கரிமாலை நெஞ்சினான்" என்றார் சிந்தாமணியினும்; (நாமகள்- 265) கொடியோர்பால் ஒருகாரியங் கூறினால் அக்காரியம் மாறாக முடியுமென்பதற் கேற்ப நின்பாற் கூறியதன் காரணமாக அவர்வாரா தொழிதலின் நோய்மிக்கிறப்பேன் என்றதாம். மெய்ப்பாடு - அழுகை. பயன் - அயாவுயிர்த்தல்.
(பெரு - ரை.) யான் நினக்கு உரைத்தென இந்நோய் படுக என இயைக்க. அம்ம கேட்பித்தற்கண் வந்தது. தன்மெய் பீர்க்கப் பூப்போன்று பசலை பூத்தமை கூறுவாள் நாற்றம் இன்மையிற் பசலையூதாய் என்றாள். சிறுகுறும் பறவை என்றது பெடை வண்டினை.
(277)