மு.	“பாய்திரை பாடோவாப் பரப்புநீர்ப் பனிக்கடல்
	தூவறத் துறந்தனன் றுறைவனென் றவன்றிறம்
	நோய்தெற வுழ பார்க ணிமிழ்தியோ வெம்போலக்
	காதல்செய் தகன்றாரை யுடையையோ நீ”        (கலி. 129:8-11);

	“மணிநிற நெய்த லிருங்கழிச் சேர்ப்பன்
	அணிநல முண்டகன்றா னென்றுகொ லெம்போற்
	றிணிமண லெக்கர்மே லோதம் பெயரத்
	துணிமுந்நீர் துஞ்சா தது”                           (ஐந். எழு. 60);

	“பூங்கணை வேளைப் பொடியாய் விழவிழித் தோன்புலியூர்
	ஓங்கணை மேவிப் புரண்டு விழுந்தெழுந் தோலமிட்டுத்
	தீங்கணைந் தோரல்லுந் தேறாய் கலங்கிச் செறிகடலே
	ஆங்கணைந் தோர்நின் னையுமுள ரோசென் றகன்றவரே”(திருச்சிற். 179);

	“காமுற்றா யாமன்றே காளத்தி யான்கழற்கே
	யாமுற்ற துற்றா யிருங்கடலே - யாமத்து
	ஞாலத் துயிரெல்லாங் கண்டுஞ்சு நள்ளிருள்கூர்
	காலத்துந் துஞ்சாதுன் கண்”                        (கைலைபாதி. 64);

	“தன்போற் சினத்துரு மேந்திய கோன்கன்னித் தண்டுறையும்
	பொன்போன் மலர்புன்னைக் கானலு நோக்கிப் புலம்புகொண்ட
	என்போ லிரவினெல் லாந்துயி லாதுநின் றேங்குதியால்
	அன்போ டொருவற் கறிவழிந் தாயோ லைகடலே”         (பாண்டிக்.);

	“உன்னையு நீத்தகன்றா ருண்டோ வுடல்கருகிப்
	புன்னை கமழும் பொருகடலே - என்னைப்போல்
	நெஞ்சா குலம்பெருகி நீயு மிரவெல்லாம்
	துஞ்சாத தென்கொலோ சொல்”                     (கிளவித்தெளிவு.)