பேயன். (பி-ம்.) 1. ‘கல்வாய்ச்’; 4. ‘கானெதிர்’ ... யுணர்ந்தோர்க்கு’; 6. ‘வரைகொள்வறியா’, ‘வரைகொள வறியா’.
(ப-ரை.) பாக, உயர்ந்தோர்க்கு - பெரியவர்களுக்கு,நீரொடு சொரிந்த மிச்சில்- நீரொடு தானம் பண்ணி எஞ்சியபொருளையும், யாவர்க்கும் வரைகோள் அறியா சொன்றி -யாவருக்கும் தடை செய்தலை அறியாத சோற்றையும்உடைய, நிரை கோல் குறுதொடி - வரிசைப்பட்ட திரட்சியைஉடைய குறிய வளைகளை அணிந்த தலைவியினுடைய,தந்தை ஊர்- தந்தைக்குரிய ஊரானது, கவலை கெண்டியஅகல் வாய் சிறு குழி - கவலைக் கிழங்கைக் கல்லியதனால்உண்டான அகன்ற வாயை உடைய சிறிய குழி, கொன்றைஒள் வீ தாஅய் - கொன்றையினது ஒள்ளிய மலர் பரவப்பெற்று, செல்வர் - செல்வருக்குரிய, பொன் பெய் பேழை-பொன்னையிட்டு வைக்கும் பெட்டியினது, மூய் திறந்தன்ன -மூடியைத் திறந்து வைத்தாற் போன்ற தோற்றத்தை உடைய,கார் எதிர் - கார்காலத்தை ஏற்றுக் கொண்ட, புறவினது -முல்லை நிலத்தின் கண்ணது.
(முடிபு) குறுந்தொடியின் தந்தையூர், புறவினது.
(கருத்து) முல்லை நிலத்தின் இடையே தோன்றும், அதுவே தலைவியின்ஊராகும்.
(வி-ரை.) களவு வெளிப்பட்ட பின்னர்த் தலைவியை வரைந்துகொள்ளாமல் வினைமேல் சென்று வினையை முடித்துக் கொண்டு,வரைந்து கொள்ளும் பொருட்டு மீளும் தலைவன், தலைவியின் ஊரைஉவகை மிகுதியினால் பாகனுக்குக் காட்டிக் கூறியது இது.
| “வெளிப்படை தானே கற்பினொ டொப்பினும் |
| ஞாங்கர்க் கிளர்ந்த மூன்றுபொரு ளாக |
| வரையாது பிரிதல் கிழவோற் கில்லை” (தொல். களவு. 50) |
என்ற சூத்திரத்தின் உரையில் நச்சினார்க்கினியர்.
‘மூன்றுமென முற்றும்மை கொடாது கூறினமையின் ஏனைப்பிரிவுகளின் வரையாது பிரியப் பெறும் என்றவாறாயிற்று; அவைவரைதற்குப் பொருள்வயிற் பிரிதலும் வேந்தற்குற்றுழியும் காவற்குப்பிரிதலு மென மூன்றுமாம்’
என்று எழுதியதனால் இதற்கு விதி பெறலாகும். இதனைக் கற்பினுள்அமைத்துக் கூறுவர் தொல்காப்பியனாரும் இறையனாரகப் பொருளுரையாரும்.
கவலை - ஒருவகைக் கிழங்கு. கெண்டுதல் - கல்லுதல்; இச் சொல்இக் காலத்தில் கிண்டுதல் என வழங்கும். கெண்டிய - தோண்டி எடுத்த,வெட்டிய; அகநா. 10; நற்.114:2. ஒள்வீ என்றது அப்பொழுது உதிர்ந்தமலர்களை.
பொன்பெய் பேழை செல்வரேயுடைமையின் ‘செல்வர் பொன்பெய்பேழை’ என்றான். பொன் என்றது இங்கே பொற்காசுகளை. பொற்காசுகள்உருண்டை வடிவினவாக ஒரு காலத்தில் இருந்தன என்பது இந்நூல் 67-ஆம் செய்யுளால் உணரலாகும். கொன்றை மலரை அப்பொற் காசோடுஉவமித்தலை,
| “காசி னன்ன போதீன் கொன்றை” (குறுந். 148:3) |
என்ற அடியால் அறியலாம். குழிக்குப் பேழையும், கொன்றைக்குப் பொன்னும் உவமைகள். காரெதிர் புறவென்றான், கொன்றை மலருங்காலம் அதுவாதலின. தன் கையால் சுட்டி ‘அதுவே’ எனக் காட்டினான். ஏகாரம் தேற்றம்.
உயர்ந்தோர் என்பது அந்தணர்களை; அவருக்கே நீரொடு சொரிதல் மரபாதலின். மிச்சில் - எஞ்சிய பொருள். வரைகோள் - வரைதல்; தடை செய்தல்;
| “உண்மருந் தின்மரும் வரைகோ ளறியாது |
| .... ... .. ... ... ... ... ... .... ... யாவரும் |
| கண்டுமதி மருளும் வாடாச் சொன்றி” (பதிற். 24:18-22.) |
தலைவியின் தந்தை பொன்னும் நெல்லும் மிக உடையவன் என்பதைத் தலைவன் கூறினான்.
ஊரே: ஏகாரம் அசை நிலை.
மேற்கோளாட்சி மு. பிரிந்து மீளும் தலைமகன் பாகற்குக் கூறியது(தொல். களவு. 12, ந.)
ஒப்புமைப் பகுதி1.கவலை கெண்டிய குழி: “கவலையங் குழம்பு”(மதுரைக். 241.)
கவலைக் கிழங்கைக் கல்லுதல்: “கல்லுவென் மலைமேலுங்கவலையின் முதல்யாவும்” (கம்ப. கங்கைப். 66.)
1-2. கிழங்ககழ் குழியில் மலர் வீழ்தல்:ஐங். 208:1-3.
1-3. கொன்றைக்குப் பொன்: குறுந். 21:2-3, ஒப்பு.
4.காரெதிர் புறவு: “காரெதிர் கானம்” (புறநா. 144:3.)
2-4. கொன்றை கார்காலத்தில் மலர்தல்: குறுந். 21:3-4, ஒப்பு.
6.வரைகோள் இல்லாத சோறு: “சாறயர்ந் தன்ன மிடாஅச் சொன்றி,வருநர்க்கு வரையா வளநகர் பொற்ப, மலரத் திறந்த வாயில் பலருண” (குறிஞ்சிப். 201-3.)
5-6.செல்வமும் சோறும்: பெருந்திரு நிலைஇய வீங்குசோற்றகன்மனை” (கலி. 83:1.)
கோற் குறுந்தொடி: “கோலமை குறுந்தொடித் தளிரன் னோளே” (குறுந். 267:5, 356:8):குறிஞ்சிப். 167.
6-7.சோற்று வளமுடைய தந்தை: “தந்தை, அல்குபத மிகுத்தகடியுடை வியனகர்”, “கூழுடைத் தந்தை யிடனுடை வரைப்பின்” (அகநா. 49:13-4, 145:17.)
மு. குறுந். 235; அகநா. 274.
(233)