குடவாயிற் கீரத்தன். (பி-ம்.) 2-3. ‘வெண்டோ டத்த’.
(ப-ரை.) செ இழை - சிவந்த பொன் அணியை உடையாய், நமர் - நம் தலைவர், வெள் மணல் பொதுளிய - வெள்ளிய மணலின் கண்ணே தழைத்த, பசு கால் கருக்கின் - பசிய அடியையும் கருக்கையும், கொம்மை போந்தை - திரட்சி யையும் உடைய பனையினது, குடுமி வெள் தோடு - உச்சியில் உள்ள வெள்ளிய குருத்தோலையின் கண் வைத்த, அத்த வேம்பின் - பாலை நிலத்தில் உள்ள வேப்ப மரத்தினது, அமலை வான் பூ - நெருக்கத்தை உடைய வெள்ளிய மலரை, சுரி ஆர் உளைதலை பொலிய சூடி - சுழித்தல் ஆர்ந்த மயிரை உடைய தலை விளங்கும்படி அணிந்து கொண்டு, குன்றுதலை மணந்த கானம் - மலைகளோடு சேர்ந்த காட்டை, சென்றனர் கொல் - கடந்து சென்றனரோ?
(முடிபு) சேயிழை, நமர் கானம் சென்றனர் கொல்?
(கருத்து) தலைவர் பாலையைக் கடந்து சென்றனரோ? இலரோ?
(வி-ரை.) குடுமி - உச்சி. உச்சியில் உள்ளதென்றும் வெண்ணிறம்உடையது என்றும் சிறப்பித்தமையால் தோடு, குருத்தோலை ஆயிற்று. வேம்பு பாலை நிலத்திற்கு உரியது. வேம்பின் பூவைக் கூறினமையின்தலைவன் பிரிந்த பருவம் இளவேனில் என்பது பெறப்படும் (குறுந். 24.)
| "அவரோ வாரார் தான்வந் தன்றே |
| வேம்பி னொண்பூ வுறைப்பத் |
| தேம்படு கிளவியவர் தெளிக்கும் பொழுதே" (ஐங். 50) |
என்னும் இளவேனிற் பத்துச் செய்யுளைக் காண்க.
மலரைப் பனந்தோட்டில் வைத்துக் கட்டி அணிந்து கொள்ளல் மரபு. சுரி - சுருள். தலை மணந்த: தலை, அசை நிலை; இடமுமாம். குன்று தலைமணந்த கானம் என்றது குறிஞ்சியும் முல்லையும் கலந்து இயல்பு திரிந்த பாலை நிலம் என்றபடி.
கொல்; ஐயம், ஓ, ஏ: அசை நிலைகள்.
ஒப்புமைப் பகுதி 1-2. மணல் சூழ்ந்த பனை: குறுந். 372:1-2. 3-4. வேப்பம் பூவை ஆடவர் அணிதல்: பெரும்பாண். 59-61.
1-4. பூக்களைப் பனந்தோட்டுடன் வைத்துச் சூடுதல்: "போர்படுமள்ளர் போந்தொடு தொடுத்த, கடவுள் வாகைத் துய்வீ", "நாறிணர்க்கொன்றை வெண்போழ்க் கண்ணியர்" (பதிற். 66:14-5, 67:13); "வட்கர்போகிய வளரிளம் போந்தை, உச்சிக் கொண்ட வூசி வெண்டோடு,வெட்சி மாமலர் வேங்கையொடு விரைஇச், சுரியிரும் பித்தை பொலியச்சூடி", "ஓங்குநிலை வேங்கை யொள்ளிணர் நறுவீப், போந்தையந் தோட்டிற் புனைந்தனர் தொடுத்து" (புறநா. 100:3-6, 265:3-4); "வட்கர்போகிய வான்பனந் தோட்டுடன், புட்கைச் சேனை பொலியச் சூட்டி .... .,... .... .... வஞ்சி சூடுதும்" (சிலப். 25:146-9.)
(281)