அன்னை, வாழி! வேண்டு, அன்னை! உதுக் காண்

ஏர் கொடிப் பாசடும்பு பரிய ஊர்பு இழிபு

நெய்தல் மயக்கி வந்தன்று, நின் மகள்

பூப் போல் உண்கண் மரீஇய

நோய்க்கு மருந்து ஆகிய கொண்கன் தேரே.

அன்னை, வாழி! வேண்டு, அன்னை! நம் ஊர்

நீல் நிறப் பெருங் கடல் புள்ளின் ஆனாது,

துன்புறு துயரம் நீங்க,

இன்புற இசைக்கும், அவர் தேர் மணிக் குரலே.

அன்னை, வாழி! வேண்டு, அன்னை! புன்னையொடு

ஞாழல் பூக்கும் தண்ணம் துறைவன்

இவட்கு அமைந்தனனால் தானே;

தனக்கு அமைந்தன்று, இவள் மாமைக் கவினே.

அன்னை, வாழி! வேண்டு, அன்னை! நம் ஊர்ப்

பலர் மடி பொழுதின், நலம் மிகச் சாஅய்

நள்ளென வந்த இயல் தேர்ச்

செல்வக் கொண்கன் செல்வனஃது ஊரே.

அன்னை, வாழி! வேண்டு, அன்னை! முழங்குகடல்

திரை தரு முத்தம் வெண் மணல் இமைக்கும்

தண்ணம் துறைவன் வந்தென,

பொன்னினும் சிவந்தன்று; கண்டிசின் நுதலே.

அன்னை, வாழி!வேண்டு, அன்னை! அவர் நாட்டுத்

துதிக்கால் அன்னம் துணை செத்து மிதிக்கும்

தண் கடல் வளையினும் இலங்கும் இவள்

அம் கலிழ் ஆகம் கண்டிசின் நினைந்தே.

அன்னை, வாழி! வேண்டு, அன்னை! என் தோழி

சுடர் நுதல் பசப்பச் சாஅய், படர் மெலிந்து,

தண் கடல் படு திரை கேட்டொறும்,

துஞ்சாள் ஆகுதல் நோகோ யானே.

அன்னை, வாழி! வேண்டு, அன்னை! கழிய

முண்டகம் மலரும் தண் கடல் சேர்ப்பன்

எம் தோள் துறந்தனன்ஆயின்,

எவன்கொல் மற்று அவன் நயந்த தோளே?

அன்னை, வாழி! வேண்டு, அன்னை! நெய்தல்

நீர்ப் படர் தூம்பின் பூக் கெழு துறைவன்

எம் தோள் துறந்த காலை, எவன்கொல்

பல் நாள் வரும், அவன் அளித்த பொழுதே?

அன்னை, வாழி! வேண்டு, அன்னை! புன்னை

பொன் நிறம் விரியும் பூக் கெழு துறைவனை

'என்னை' என்றும், யாமே; இவ் ஊர்

பிறிது ஒன்றாகக் கூறும்;

ஆங்கும் ஆக்குமோ, வாழிய, பாலே?