நன்றே, பாண! கொண்கனது நட்பே

தில்லை வேலி இவ் ஊர்க்

கல்லென் கௌவை எழாஅக்காலே.

அம்ம வாழி, பாண! புன்னை

அரும்பு மலி கானல் இவ் ஊர்

அலர் ஆகின்று, அவர் அருளுமாறே.

யான் எவன் செய்கோ? பாண! ஆனாது

மெல்லம் புலம்பன் பிரிந்தென,

புல்லென்றன, என் புரி வளைத் தோளே!

காண்மதி, பாண! இருங் கழிப்...

பாய்பரி நெடுந் தேர்க் கொண்கனொடு

தான் வந்தன்று, என் மாமைக் கவினே.

பைதலம் அல்லேம், பாண! பணைத் தோள்,

ஐது அமைந்து அகன்ற அல்குல்,

நெய்தல் அம் கண்ணியை நேர்தல் நாம் பெறினே.

நாண் இலை மன்ற, பாண! நீயே

கோள் நேர் இலங்கு வளை நெகிழ்த்த

கானல் அம் துறைவற்குச் சொல் உகுப்போயே!

நின் ஒன்று வினவுவல், பாண! நும் ஊர்த்

திண் தேர்க் கொண்கனை நயந்தோர்

பண்டைத் தம் நலம் பெறுபவோ மற்றே?

பண்பு இலை மன்ற, பாண! இவ் ஊர்

அன்பு இல கடிய கழறி,

மென் புலக் கொண்கனைத் தாராதோயே!

அம்ம வாழி, கொண்க! எம் வயின்

மாண் நலம் மருட்டும் நின்னினும்,

பாணன் நல்லோர் நலம் சிதைக்கும்மே.

காண்மதி, பாண! நீ  த்தற்கு உரியை

துறை கெழு கொண்கன் பிரிந்தென,

இறை கேழ் எல் வளை நீங்கிய நிலையே.