நெய்தல் உண்கண், நேர் இறைப் பணைத் தோள்

பொய்தல் ஆடிய பொய்யா மகளிர்

குப்பை வெண் மணல் குரவை நிறூஉம்

துறை கெழு கொண்கன் நல்கின்,

உறைவு இனிது, அம்ம! இவ் அழுங்கல் ஊரே.

நெய்தல் நறு மலர் செருந்தியொடு விரைஇக்

கை புனை நறுந் தார் கமழும் மார்பன்

அருந் திறல் கடவுள் அல்லன்

பெருந் துறைக் கண்டு, இவள் அணங்கியோனே.

[கணங்கொள் அருவிக் கான் கெழு நாடன்

குறும்பொறை நாடன், நல்வயல் ஊரன்,]

தண் கடல் சேர்ப்பன் பிரிந்தென, பண்டையின்

கடும் பகல் வருதி கையறு மாலை!

கொடுங்கழி நெய்தலும் கூம்பக்

காலை வரினும், களைஞரோ இலரே.

நெய்தல் இருங் கழி நெய்தல் நீக்கி

மீன் உண் குருகினம் கானல் அல்கும்

கடல் அணிந்தன்று, அவர் ஊரே;

கடலினும் பெரிது, எமக்கு அவருடை நட்பே.

அலங்குஇதழ் நெய்தல் கொற்கை முன்துறை

இலங்கு முத்து உறைக்கும் எயிறு கெழு துவர் வாய்,

அரம் போழ் அவ் வளைக் குறுமகள்

நரம்பு ஆர்த்தன்ன தீம் கிளவியளே.

நாரை நல் இனம் கடுப்ப, மகளிர்

நீர் வார் கூந்தல் உளரும் துறைவ!

'பொங்குகழி நெய்தல் உறைப்ப, இத் துறைப்

பல்கால் வரூஉம் தேர்' என,

'செல்லாதீமோ' என்றனள், யாயே.

நொதுமலாளர் கொள்ளார் இவையே;

எம்மொடு வந்து கடல் ஆடு மகளிரும்

நெய்தல்அம் பகைத்தழைப் பாவை புனையார்;

உடலகம் கொள்வோர் இன்மையின்,

தொடலைக்கு உற்ற சில பூவினரே.

இருங் கழிச் சேயிறா இனப் புள் ஆரும்

கொற்கைக் கோமான் கொற்கைஅம் பெருந் துறை

வைகறை மலரும் நெய்தல் போலத்

தகை பெரிது உடைய, காதலி கண்ணே!

புன்னை நுண் தாது உறைத்தரு நெய்தல்

பொன்படு மணியின் பொற்பத் தோன்றும்

மெல்லம் புலம்பன் வந்தென,

நல்லஆயின தோழி! என் கண்ணே.

தண் நறு நெய்தல் தளை அவிழ் வான் பூ

வெண்ணெல் அரிநர் மாற்றினர் அறுக்கும்

மெல்லம் புலம்பன் மன்ற எம்

பல் இதழ் உண்கண் பனி செய்தோனே.