கடற்கோடு செறிந்த, மயிர் வார் முன்கை,

கழிப் பூத் தொடர்ந்த இரும் பல் கூந்தல்,

கானல் ஞாழல் கவின் பெறும் தழையள்.

வரையர மகளிரின் அரியள் என்

நிறை அரு நெஞ்சம் கொண்டு ஒளித்தோளே.

இலங்கு வளை தெளிர்ப்ப அலவன் ஆட்டி,

முகம் புதை கதுப்பினள், இறைஞ்சி நின்றோளே

புலம்பு கொள் மாலை மறைய

நலம் கேழ் ஆகம் நல்குவள் எனக்கே.

அன்னாய், வாழி! வேண்டு, அன்னை! என்னை

தானும் மலைந்தான்; எமக்கும் தழை ஆயின;

பொன் வீ மணி அரும்பினவே

என்ன மரம்கொல், அவர் சாரலவ்வே!