அவரை அருந்த மந்தி பகர்வர்

பக்கின் தோன்றும் நாடன் வேண்டின்,

பசுப்போல் பெண்டிரும் பெறுகுவன்;

தொல் கேள் ஆகலின், நல்குமால் இவட்கே.

கரு விரல் மந்திக் கல்லா வன் பறழ்

அரு வரைத் தீம் தேன் எடுப்பி, அயலது

உரு கெழு நெடுஞ் சினைப் பாயும் நாடன்

இரவின் வருதல் அறியான்;

'வரும் வரும்' என்ப தோழி! யாயே.

அத்தச் செயலைத் துப்பு உறழ் ஒண் தளிர்

புன் தலை மந்தி வன் பறழ் ஆரும்

நல் மலை நாட! நீ செலின்,

நின் நயந்து உறைவி என்னினும் கலிழ்மே.

மந்திக் கணவன் கல்லாக் கடுவன்,

ஒண் கேழ் வயப்புலி குழுமலின், விரைந்து, உடன்

குன்று உயர் அடுக்கம் கொள்ளும் நாடன்

சென்றனன் வாழி, தோழி! என்

மென் தோள் கவினும், பாயலும், கொண்டே.

குரங்கின் தலைவன் குரு மயிர்க் கடுவன்

சூரல்அம் சிறு கோல் கொண்டு, வியல் அறை

மாரி மொக்குள் புடைக்கும் நாட!

யாம் நின் நயந்தனம் எனினும், எம்

ஆய்நலம் வாடுமோ அருளுதி எனினே?

மந்திக் காதலன் முறி மேய் கடுவன்

தண் கமழ் நறைக் கொடி கொண்டு, வியல் அறைப்

பொங்கல் இள மழை புடைக்கும் நாட!

நயவாய்ஆயினும் வரைந்தனை சென்மோ

கல் முகை வேங்கை மலரும்

நல் மலை நாடன் பெண்டு எனப் படுத்தே!

குறவர் முன்றில் மா தீண்டு துறுகல்

கல்லா மந்தி கடுவனோடு உகளும்

குன்ற நாட! நின் மொழிவல்; என்றும்,

பயப்ப நீத்தல் என் இவள்

கயத்து வளர் குவளையின் அமர்த்த கண்ணே.

சிலம்பின் வெதிரத்துக் கண்விடு கழைக்கோல்

குரங்கின் வன் பறழ் பாய்ந்தென, இலஞ்சி

மீன் எறி தூண்டிலின் நிவக்கும் நாடன்

உற்றோர் மறவா நோய் தந்து,

கண்டோர் தண்டா நலம் கொண்டனனே!

கல் இவர் இற்றி புல்லுவன ஏறிக்

குளவி மேய்ந்த மந்தி துணையொடு

வரைமிசை உகளும் நாட! நீ வரின்,

கல் அகத்தது எம் ஊரே;

அம்பல் சேரி அலர் ஆங்கட்டே.

கரு விரல் மந்திக் கல்லா வன் பார்ப்பு

இரு வெதிர் ஈர்ங் கழை ஏறி, சிறு கோல்

மதி புடைப்பது போல் தோன்றும் நாட!

வரைந்தனை நீ எனக் கேட்டு யான்

 த்தனென்அல்லெனோ அஃது என் யாய்க்கே?