அம்ம வாழி, தோழி! மகிழ்நன்

கடன் அன்று என்னும் கொல்லோ நம் ஊர்

முடம் முதிர் மருதத்துப் பெருந் துறை

உடன் ஆடு ஆயமோடு உற்ற சூளே?

அம்ம வாழி, தோழி! மகிழ்நன்

ஒரு நாள் நம் இல் வந்ததற்கு, எழு நாள்

அழுப என்ப, அவன் பெண்டிர்

தீ உறு மெழுகின் ஞெகிழ்வனர் விரைந்தே.

அம்ம வாழி, தோழி! மகிழ்நன்

மருது உயர்ந்து ஓங்கிய விரி பூம் பெருந் துறை,

பெண்டிரொடு ஆடும் என்ப தன்

தண் தார் அகலம் தலைத்தலைக் கொளவே.

அம்ம வாழி, தோழி! நம் ஊர்ப்

பொய்கைப் பூத்த, புழைக் கால் ஆம்பல்

தாது ஏர் வண்ணம் கொண்டன

ஏதிலாளர்க்குப் பசந்த என் கண்ணே.

துறந்ததற் கொண்டு துயர் அடச் சாஅய்,

அறம் புலந்து பழிக்கும் அளைகணாட்டி!

எவ்வ நெஞ்சிற்கு ஏமம் ஆக

வந்தனளோ நின் மட மகள்

வெந் திறல் வெள் வேல் விடலை முந்துறவே?

முளி வயிர்ப் பிறந்த, வளி வளர் கூர் எரிச்

சுடர் விடு நெடுங் கொடி விடர் முகை முழங்கும்

இன்னா அருஞ் சுரம் தீர்ந்தனம்; மென்மெல

ஏகுமதி வாழியோ, குறுமகள்! போது கலந்து

கறங்கு இசை அருவி வீழும்,

பிறங்கு இருஞ் சோலை, நம் மலை கெழு நாட்டே.

'கவிழ் மயிர் எருத்தின் செந்நாய் ஏற்றை

குருளைப் பன்றி கொள்ளாது கழியும்

சுரம் நனி வாராநின்றனள்' என்பது

முன்னுற விரைந்த நீர்  மின்

இன் நகை முறுவல் என் ஆயத்தோர்க்கே.

'நும் மனைச் சிலம்பு கழீஇ அயரினும்,

எம் மனை வதுவை நல் மணம் கழிக' எனச்

சொல்லின் எவனோ மற்றே வென் வேல்,

மை அற விளங்கிய கழல்அடி,

பொய் வல் காளையை ஈன்ற தாய்க்கே?

மறி இடைப்படுத்த மான் பிணை போல,

புதல்வன் நடுவணன் ஆக, நன்றும்

இனிது மன்ற அவர் கிடக்கை; முனிவு இன்றி

நீல் நிற வியலகம் கவைஇய

ஈனும், உம்பரும், பெறலருங்குரைத்தே.

கடிமனைச் சென்றுவந்த செவிலி உவந்த உள்ளத்தளாய் நற்றாய்க்குச் சொல்லியது.