வேங்கை கொய்யுநர் பஞ்சுரம் விளிப்பினும்,

ஆர் இடைச் செல்வோர் ஆறு நனி வெரூஉம்

காடு இறந்தனரே காதலர்;

'நீடுவர்கொல்' என நினையும், என் நெஞ்சே!

அறம் சாலியரோ! அறம் சாலியரோ!

வறன் உண்டாயினும், அறம் சாலியரோ!

வாள் வனப்பு உற்ற அருவிக்

கோள் வல் என்னையை மறைத்த குன்றே.

தெறுவது அம்ம, நும் மகள் விருப்பே

உறு துயர் அவலமொடு உயிர் செலச் சாஅய்,

பாழ்படு நெஞ்சம் படர் அடக் கலங்க,

நாடு இடை விலங்கிய வைப்பின்

காடு இறந்தனள், நம் காதலோளே!

'அவிர் தொடி கொட்ப, கழுது புகவு அயர,

கருங் கண் காக்கையொடு கழுகு விசும்பு அகவ,

சிறு கண் யானை ஆள் வீழ்த்துத் திரிதரும்

நீள் இடை அருஞ் சுரம்' என்ப நம்

தோள் இடை முனிநர் சென்ற ஆறே.

பாயல் கொண்ட பனி மலர் நெடுங் கண்

பூசல் கேளார் சேயர் என்ப

இழை நெகிழ் செல்லல் உறீஇ,

கழை முதிர் சோலைக் காடு இறந்தோரே.

பொன் செய் பாண்டில் பொலங்கலம் நந்த,

தேர் அகல் அல்குல் அவ் வரி வாட,

இறந்தோர்மன்ற தாமே பிறங்கு மலைப்

புல் அரை ஓமை நீடிய

புலி வழங்கு அதர கானத்தானே.

நின்னே போலும் மஞ்ஞை ஆல, நின்

நல் நுதல் நாறும் முல்லை மலர,

நின்னே போல மா மருண்டு நோக்க,

நின்னே உள்ளி வந்தனென்

நல் நுதல் அரிவை! காரினும் விரைந்தே.

வண்டு தாது ஊத, தேரை தெவிட்ட,

தண் கமழ் புறவின் முல்லை மலர,

இன்புறுத்தன்று பொழுதே;

நின் குறி வாய்த்தனம்; தீர்க, இனிப் படரே!

மா புதல் சேர, வரகு இணர் சிறப்ப

மா மலை புலம்ப, கார் கலித்து அலைப்ப,

பேர் அமர்க் கண்ணி! நிற் பிரிந்து உறைநர்

தோள் துணையாக வந்தனர்;

போது அவிழ் கூந்தலும் பூ விரும்புகவே.

தோள் கவின் எய்தின; தொடி நிலை நின்றன;

நீள் வரி நெடுங் கண் வாள் வனப்பு உற்றன

ஏந்து கோட்டு யானை வேந்து தொழில் விட்டென,

விரை செலல் நெடுந் தேர் கடைஇ,

வரையக நாடன் வந்தமாறே.

கொன்றைப் பூவின் பசந்த உண்கண்,

குன்றக நெடுஞ் சுனைக் குவளை போல,

தொல் கவின் பெற்றன இவட்கே வெல் போர்

வியல் நெடும் பாசறை நீடிய

வய மான் தோன்றல் நீ! வந்தமாறே.