அத்தப் பலவின் வெயில் தின் சிறு காய்,

அருஞ் சுரம் செல்வோர், அருந்தினர் கழியும்

காடு பின் ஒழிய வந்தனர்; தீர்க, இனி

பல் இதழ் உண்கண் மடந்தை! நின்

நல் எழில் அல்குல் வாடிய நிலையே.

விழுத் தொடை மறவர் வில் இடத் தொலைந்தோர்

எழுத்துடை நடுகல் அன்ன விழுப் பிணர்ப்

பெருங் கை யானை இருஞ் சினம் உறைக்கும்

வெஞ் சுரம் 'அரிய' என்னார்,

வந்தனர் தோழி! நம் காதலோரே!

எரிக் கொடி கவைஇய செவ் வரை போலச்

சுடர்ப் பூண் விளங்கும் ஏந்து எழில் அகலம்

நீ இனிது முயங்க, வந்தனர்

மா இருஞ் சோலை மலை இறந்தோரே.

ஈர்ம் பிணவு புணர்ந்த செந்நாய் ஏற்றை

மறியுடை மான் பிணை கொள்ளாது கழியும்

அரிய சுரன் வந்தனரே

தெரிஇழை அரிவை! நின் பண்பு தர விரைந்தே.

திருந்துஇழை அரிவை! நின் நலம் உள்ளி,

'அருஞ் செயல் பொருள்பிணி பெருந் திரு உறுக!' எனச்

சொல்லாது பெயர் தந்தேனே பல் பொறிச்

சிறு கண் யானை திரிதரும்

நெறி விலங்கு அதர கானத்தானே.

உள்ளுதற்கு இனியமன்ற செல்வர்

யானை பிணித்த பொன் புனை கயிற்றின்,

ஒள் எரி மேய்ந்த சுரத்திடை

உள்ளம் வாங்க, தந்த நின் குணனே.

கண்டிகும்அல்லமோ, கொண்க! நின் கேளே?

ஒண் நுதல் ஆயம் ஆர்ப்ப,

கண்டிகும்அல்லமோ, கொண்க! நின் கேளே?

தெண் திரை பாவை வௌவ,

கண்டிகும்அல்லமோ, கொண்க! நின் கேளே?

தும்பை மாலை இள முலை

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

கோள் சுரும்பு அரற்றும் நாள் சுரத்து அமன்ற

நெடுங் கால் மராஅத்துக் குறுஞ் சினை பற்றி,

வலம் சுரி வால் இணர் கொய்தற்கு நின்ற

மள்ளன் உள்ளம் மகிழ் கூர்ந்தன்றே

பைஞ்சாய்ப் பாவைக்கும் தனக்கும்

அம் சாய் கூந்தல் ஆய்வது கண்டே.

'கடுங்கண் காளையொடு நெடுந் தேர் ஏறி,

கோள் வல் வேங்கைய மலை பிறக்கு ஒழிய,

வேறு பல் அருஞ் சுரம் இறந்தனள் அவள்' எனக்

கூறுமின் வாழியோ! ஆறு செல் மாக்கள்!

நல் தோள் நயந்து பாராட்டி,

எற் கெடுத்து இருந்த அறன் இல் யாய்க்கே.

நெருப்பு அவிர் கனலி உருப்புச் சினம் தணியக்

கருங் கால் யாத்து வரி நிழல் இரீஇ,

சிறு வரை இறப்பின், காண்குவை செறிதொடிப்

பொன் ஏர் மேனி மடந்தையொடு

வென் வேல் விடலை முன்னிய சுரனே.