உயர்கரைக் கான் யாற்று அவிர்மணல் அகன்துறை

வேனில் பாதிரி விரி மலர் குவைஇத்

தொடலை தைஇய மடவரல் மகளே!

கண்ணினும் கதவ, நின் முலையே!

முலையினும் கதவ, நின் தட மென் தோளே!

பதுக்கைத்து ஆய ஒதுக்கு அருங் கவலை,

சிறு கண் யானை உறு பகை நினையாது,

யாங்கு வந்தனையோ பூந் தார் மார்ப!

அருள் புரி நெஞ்சம் உய்த்தர

இருள் பொர நின்ற இரவினானே?

சிலை வில் பகழிச் செந் துவர் ஆடைக்

கொலை வில் எயினர் தங்கை! நின் முலைய

சுணங்கு என நினைதி நீயே;

அணங்கு என நினையும், என் அணங்குறு நெஞ்சே.

நனி சேய்த்து என்னாது, நற்றேர் ஏறிச் சென்று,

இலங்கு நிலவின் இளம் பிறை போலக்

காண்குவெம் தில்ல, அவள் கவின் பெறு சுடர் நுதல்

விண் உயர் அரண் பல வௌவிய

மண்ணுறு முரசின் வேந்து தொழில் விடினே.

நீர் உறை கோழி நீலச் சேவல்

கூர் உகிர்ப் பேடை வயாஅம் ஊர!

புளிங்காய் வேட்கைத்து அன்று, நின்

மலர்ந்த மார்பு இவள் வயாஅ நோய்க்கே.

திண் தேர்த் தென்னவன் நல் நாட்டு உள்ளதை

வேனில் ஆயினும் தண் புனல் ஒழுகும்

தேனூர் அன்ன இவள் தெரிவளை நெகிழ,

ஊரின் ஊரனை நீ தர, வந்த

பைஞ்சாய்க் கோதை மகளிர்க்கு

அஞ்சுவல், அம்ம! அம் முறை வரினே.

விண்டு அன்ன வெண்ணெல் போர்வின்,

கை வண் விராஅன், இருப்பை அன்ன

இவள் அணங்குற்றனை போறி;

பிறர்க்கும் அனையையால்; வாழி நீயே!

வெறி செறித்தனனே, வேலன் கறிய

கல் முகை வயப் புலி கழங்கு மெய்ப்படூஉ,

..................................................................................................................

மெய்ம்மை அன்ன பெண்பாற் புணர்ந்து,

மன்றில் பையுள் தீரும்

குன்ற நாடன் உறீஇய நோயே.

பெய்ம்மணல் வரைப்பில் கழங்கு படுத்து, அன்னைக்கு,

'முருகு' என மொழியும் வேலன்; மற்று அவன்

வாழிய இலங்கும் அருவிச்

சூர் மலை நாடனை அறியாதோனே!

குன்றக் குறவன் ஆர்ப்பின், எழிலி

நுண் பல் அழி துளி பொழியும் நாட!

நெடு வரைப் படப்பை நும் ஊர்க்

கடு வரல் அருவி காணினும் அழுமே.