மாலை வெண் காழ் காவலர் வீச,

நறும் பூம் புறவின் ஒடுங்கு முயல் இரியும்

புன்புல நாடன் மட மகள்

நலம் கிளர் பணைத் தோள் விலங்கின, செலவே.

கடும் பரி நெடுந் தேர்க் கால் வல் புரவி,

நெடுங் கொடி முல்லையொடு தளவமலர் உதிர,

விரையுபு கடைஇ நாம் செல்லின்,

நிரை வளை முன்கை வருந்தலோ இலளே.

மா மழை இடியூஉத் தளி சொரிந்தன்றே;

வாள் நுதல் பசப்பச் செலவு அயர்ந்தனையே;

யாமே நிற் துறந்து அமையலம்;

ஆய் மலர் உண்கணும் நீர் நிறைந்தனவே.

புறவு அணி நாடன் காதல் மட மகள்

ஒள் நுதல் பசப்ப நீ செலின், தெண் நீர்ப்

போது அவிழ் தாமரை அன்ன நின்

காதல்அம் புதல்வன் அழும், இனி முலைக்கே.

புன் புறப் பேடை சேவல் இன்புற

மன்னர் இயவரின் இரங்கும் கானம்

வல்லை நெடுந் தேர் கடவின்,

அல்லல் அரு நோய் ஒழித்தல் எமக்கு எளிதே.

வென் வேல் வேந்தன் அருந் தொழில் துறந்து, இனி,

நன்னுதல்! யானே செலவு ஒழிந்தனெனே!

முரசு பாடு அதிர ஏவி,

அரசு படக் கடக்கும் அருஞ் சமத்தானே.

பேர் அமர் மலர்க் கண் மடந்தை! நீயே

கார் எதிர் பொழுது என விடல் ஒல்லாயே;

போருடை வேந்தன், 'பாசறை

வாரான் அவன்' எனச் செலவு அழுங்கினனே.

தேர் செலவு அழுங்க, திருவில் கோலி,

ஆர் கலி எழிலி சோர் தொடங்கின்றே;

வேந்து விடு விழுத் தொழில் ஒழிய,

யான் தொடங்கினனால், நிற் புறந்தரவே.

பல் இருங் கூந்தல்! பசப்பு நீ விடின்,

செல்வேம் தில்ல யாமே செற்றார்

வெல் கொடி அரணம் முருக்கிய

கல்லா யானை வேந்து பகை வெலற்கே.

நெடும் பொறை மிசைய குறுங் கால் கொன்றை

அடர் பொன் என்னச் சுடர் இதழ் பகரும்

கான் கெழு நாடன் மகளே!

அழுதல் ஆன்றிசின்; அழுங்குவல் செலவே.