வான் பிசிர்க் கருவியின் பிடவு முகை தகைய,

கான் பிசிர் கற்ப, கார் தொடங்கின்றே;

இனையல் வாழி, தோழி; எனையதூஉம்

நிற் துறந்து அமைகுவர்அல்லர்,

வெற்றி வேந்தன் பாசறையோரே.

ஏதில பெய்ம் மழை கார் என மயங்கிய

பேதைஅம் கொன்றைக் கோதை நிலை நோக்கி,

எவன் இனி, மடந்தை! நின் கலிழ்வே? நின்வயின்

தகை எழில் வாட்டுநர் அல்லர்,

முகை அவிழ் புறவின் நாடு இறந்தோரே.

புதல்மிசை நறு மலர் கவின் பெறத் தொடரி, நின்

நலம் மிகு கூந்தல் தகை கொளப் புனைய

வாராது அமையலோ இலரே; நேரார்

நாடு படு நன்கலம் தரீஇயர்,

நீடினர் தோழி! நம் காதலோரே.

கண் எனக் கருவிளை மலர, பொன் என

இவர் கொடிப் பீரம் இரும் புதல் மலரும்

அற்சிரம் மறக்குநர் அல்லர் நின்

நல் தோள் மருவரற்கு உலமருவோரே.

நீர் இகுவன்ன நிமிர் பரி நெடுந் தேர்,

கார் செய் கானம் கவின் பட, கடைஇ,

மயங்கு மலர் அகலம் நீ இனிது முயங்க,

வருவர், வாழி, தோழி!

செரு வெங் குருசில் தணிந்தனன் பகையே.

வேந்து விடு விழுத் தொழில் எய்தி, ஏந்து கோட்டு

அண்ணல் யானை அரசு விடுத்து, இனியே

எண்ணிய நாளகம் வருதல் பெண் இயல்

காமர் சுடர் நுதல் விளங்கும்

தே மொழி அரிவை! தெளிந்திசின் யானே.

புனை இழை நெகிழச் சாஅய், நொந்துநொந்து

இனையல் வாழியோ இகுளை! 'வினைவயின்

சென்றோர் நீடினர் பெரிது' என: தங்காது

நம்மினும் விரையும் என்ப,

வெம் முரண் யானை விறல் போர் வேந்தே.

வரி நுணல் கறங்க, தேரை தெவிட்ட,

கார் தொடங்கின்றே காலை; இனி, நின்

நேர் இறைப் பணைத் தோட்கு ஆர் விருந்து ஆக,

வடி மணி நெடுந் தேர் கடைஇ,

வருவர் இன்று, நம் காதலோரே.

பைந் தினை உணங்கல் செம் பூழ் கவரும்

வன்புல நாடன் தரீஇய, வலன் ஏர்பு

அம் கண் இரு விசும்பு அதிர, ஏறொடு

பெயல் தொடங்கின்றே வானம்;

காண்குவம்; வம்மோ, பூங் கணோயே!

இரு நிலம் குளிர்ப்ப வீசி, அல்கலும்

அரும் பனி அளைஇய அற்சிரக் காலை

உள்ளார், காதலர், ஆயின், ஒள்ளிழை!

சிறப்பொடு விளங்கிய காட்சி

மறக்க விடுமோ, நின் மாமைக் கவினே?