எல் வளை நெகிழ, மேனி வாட,

பல் இதழ் உண்கண் பனி அலைக் கலங்க,

துறந்தோன் மன்ற, மறம் கெழு குருசில்;

அது மற்று உணர்ந்தனை போலாய்

இன்னும் வருதி; என் அவர் தகவே?

கோடு புலம் கொட்ப, கடல் எழுந்து முழங்க,

பாடு இமிழ் பனித் துறை ஓடு கலம் உகைக்கும்

துறைவன் பிரிந்தென, நெகிழ்ந்தன,

வீங்கின மாதோ தோழி! என் வளையே!

கோடு ஈர் எல் வளை, கொழும் பல் கூந்தல்,

ஆய் தொடி, மடவரல் வேண்டுதிஆயின்

தெண் கழிச் சேயிறாப் படூஉம்

தண் கடல் சேர்ப்ப! வரைந்தனை கொண்மோ.

கானல்அம் பெருந் துறைக் கலிதிரை திளைக்கும்

வான் உயர் நெடு மணல் ஏறி, ஆனாது,

காண்கம் வம்மோ தோழி!

செறிவளை நெகிழ்த்தோன் எறிகடல் நாடே!

அன்னாய், வாழி! வேண்டு, அன்னை! நம் ஊர்ப்

பார்ப்பனக் குறுமகப் போலத் தாமும்

குடுமித் தலைய மன்ற

நெடு மலை நாடன் ஊர்ந்த மாவே.