பொன் செய் பாண்டில் பொலங்கலம் நந்த,

தேர் அகல் அல்குல் அவ் வரி வாட,

இறந்தோர்மன்ற தாமே பிறங்கு மலைப்

புல் அரை ஓமை நீடிய

புலி வழங்கு அதர கானத்தானே.

நின்னே போலும் மஞ்ஞை ஆல, நின்

நல் நுதல் நாறும் முல்லை மலர,

நின்னே போல மா மருண்டு நோக்க,

நின்னே உள்ளி வந்தனென்

நல் நுதல் அரிவை! காரினும் விரைந்தே.

செந் நில மருங்கில் பல் மலர் தாஅய்,

புலம்பு தீர்ந்து, இனியஆயின, புறவே

பின் இருங் கூந்தல் நல் நலம் புனைய,

உள்ளுதொறும் கலிழும் நெஞ்சமொடு,

முள் எயிற்று அரிவை! யாம் வந்தமாறே.

மா புதல் சேர, வரகு இணர் சிறப்ப

மா மலை புலம்ப, கார் கலித்து அலைப்ப,

பேர் அமர்க் கண்ணி! நிற் பிரிந்து உறைநர்

தோள் துணையாக வந்தனர்;

போது அவிழ் கூந்தலும் பூ விரும்புகவே.

பிடவம் மலர, தளவம் நனைய,

கார் கவின் கொண்ட கானம் காணின்,

'வருந்துவள் பெரிது' என, அருந் தொழிற்கு அகலாது,

வந்தனரால், நம் காதலர்

அம் தீம் கிளவி! நின் ஆய் நலம் கொண்டே.