சூது ஆர் குறுந் தொடிச் சூர் அமை நுடக்கத்து

நின் வெங் காதலி தழீஇ, நெருநை

ஆடினை என்ப, புனலே; அலரே

மறைத்தல் ஒல்லுமோ, மகிழ்ந?

புதைத்தல் ஒல்லுமோ ஞாயிற்றது ஒளியே?

வயல் மலர் ஆம்பல் கயில் அமை நுடங்கு தழைத்

திதலை அல்குல், துயல்வரும் கூந்தல்,

குவளை உண்கண், ஏஎர் மெல்லியல்

மலர் ஆர் மலிர்நிறை வந்தென,

புனல் ஆடு புணர்துணை ஆயினள், எமக்கே.

வண்ண ஒண் தழை நுடங்க, வால் இழை

ஒண்ணுதல் அரிவை பண்ணை பாய்ந்தென,

கள் நறுங் குவளை நாறித்

தண்ணென்றிசினே பெருந் துறைப் புனலே.

விசும்பு இழி தோகைச் சீர் போன்றிசினே

பசும் பொன் அவிர் இழை பைய நிழற்ற,

கரை சேர் மருதம் ஏறிப்

பண்ணை பாய்வோள் தண் நறுங் கதுப்பே.

பலர் இவண் ஒவ்வாய், மகிழ்ந! அதனால்,

அலர் தொடங்கின்றால் ஊரே மலர

தொல் நிலை மருதத்துப் பெருந் துறை,

நின்னோடு ஆடினள், தண் புனல் அதுவே.

பைஞ்சாய்க் கூந்தல், பசு மலர்ச் சுணங்கின்

தண் புனலாடி, தன் நலம் மேம்பட்டனள்

ஒண் தொடி மடவரல், நின்னோடு,

அந்தர மகளிர்க்குத் தெய்வமும் போன்றே.

அம்ம வாழியோ, மகிழ்ந! நின் மொழிவல்:

பேர் ஊர் அலர் எழ, நீர் அலைக் கலங்கி,

நின்னொடு தண் புனல் ஆடுதும்;

எம்மொடு சென்மோ; செல்லல், நின் மனையே.

கதிர் இலை நெடு வேல் கடு மான் கிள்ளி

மதில் கொல் யானையின், கதழ்பு, நெறி வந்த,

சிறை அழி புதுப்புனல் ஆடுகம்;

எம்மொடு கொண்மோ, எம் தோள் புரை புணையே.

'புதுப் புனல் ஆடி அமர்த்த கண்ணள்,

யார் மகள், இவள்?' எனப் பற்றிய மகிழ்ந!

யார் மகளாயினும் அறியாய்;

நீ யார் மகனை, எம் பற்றியோயே?

புலக்குவெம் அல்லேம்; பொய்யாது  மோ:

நலத்தகு மகளிர்க்குத் தோள் துணை ஆகி,

தலைப் பெயல் செம் புனல் ஆடித்

தவ நனி சிவந்தன, மகிழ்ந! நின் கண்ணே.