நெறி மருப்பு எருமை நீல இரும் போத்து

வெறி மலர்ப் பொய்கை, ஆம்பல் மயக்கும்

கழனி ஊரன் மகள் இவள்;

பழன வெதிரின் கொடிப் பிணையலளே.

எருமை நல் ஏற்றினம் மேயல் அருந்தென,

பசு மோரோடமோடு ஆம்பல் ஒல்லா,

செய்த வினைய மன்ற பல் பொழில்

தாது உண் வெறுக்கைய ஆகி, இவள்

போது அவிழ் முச்சி ஊதும் வண்டே.

கருங் கோட்டு எருமை கயிறு பரிந்து அசைஇ,

நெடுங் கதிர் நெல்லின் நாள் மேயல் ஆரும்

புனல் முற்று ஊரன், பகலும்,

படர் மலி அரு நோய் செய்தனன், எமக்கே.

பகன்றை வால் மலர் மிடைந்த கோட்டைக்

கருந் தாள் எருமைக் கன்று வெரூஉம்,

பொய்கை, ஊரன் மகள், இவள்;

பொய்கைப் பூவினும் நறுந் தண்ணியளே.

சிறு தினை மேய்ந்த தறுகண் பன்றி

துறுகல் அடுக்கத்துத் துணையொடு வதியும்

இலங்குமலை நாடன் வரூஉம்;

மருந்தும் அறியும்கொல் தோழி! அவன் விருப்பே?

புலி கொல் பெண்பால் பூ வரிக் குருளை

வளை வெண் மருப்பின் கேழல் புரக்கும்

குன்று கெழு நாடன் மறந்தனன்

பொன்போல் புதல்வனோடு என் நீத்தோனே.

சிறு கண் பன்றிப் பெருஞ் சின ஒருத்தல்

துறுகல் அடுக்கத்து வில்லோர் மாற்றி,

ஐவனம் கவரும் குன்ற நாடன்

வண்டு படு கூந்தலைப் பேணி,

பண்பு இல சொல்லும், தேறுதல் செத்தே.

கேழல் உழுதெனக் கிளர்ந்த எருவை

விளைந்த செறுவின் தோன்றும் நாடன்

வாராது அவண் உறை நீடின் நேர் வளை

இணை ஈர் ஓதி! நீ அழ

துணை நனி இழக்குவென், மடமையானே.

கரு விரல் மந்திக் கல்லா வன் பறழ்

அரு வரைத் தீம் தேன் எடுப்பி, அயலது

உரு கெழு நெடுஞ் சினைப் பாயும் நாடன்

இரவின் வருதல் அறியான்;

'வரும் வரும்' என்ப தோழி! யாயே.