வயல் மலர் ஆம்பல் கயில் அமை நுடங்கு தழைத்

திதலை அல்குல், துயல்வரும் கூந்தல்,

குவளை உண்கண், ஏஎர் மெல்லியல்

மலர் ஆர் மலிர்நிறை வந்தென,

புனல் ஆடு புணர்துணை ஆயினள், எமக்கே.

வண்ண ஒண் தழை நுடங்க, வால் இழை

ஒண்ணுதல் அரிவை பண்ணை பாய்ந்தென,

கள் நறுங் குவளை நாறித்

தண்ணென்றிசினே பெருந் துறைப் புனலே.

அம்ம வாழி, தோழி! பைஞ் சுனைப்

பாசடை நிவந்த பனி மலர்க் குவளை

உள்ளகம் கமழும் கூந்தல் மெல்லியல்

ஏர் திகழ் ஒள் நுதல் பசத்தல்

ஓரார்கொல் நம் காதலோரே?

குன்ற நாடன் குன்றத்துக் கவாஅன்,

பைஞ் சுனைப் பூத்த பகுவாய்க் குவளையும்

அம் சில் ஓதி அசைநடைக் கொடிச்சி

கண்போல் மலர்தலும் அரிது; இவள்

தன் போல் சாயல் மஞ்ஞைக்கும் அரிதே.

கொன்றைப் பூவின் பசந்த உண்கண்,

குன்றக நெடுஞ் சுனைக் குவளை போல,

தொல் கவின் பெற்றன இவட்கே வெல் போர்

வியல் நெடும் பாசறை நீடிய

வய மான் தோன்றல் நீ! வந்தமாறே.