மறி இடைப்படுத்த மான் பிணை போல,

புதல்வன் நடுவணன் ஆக, நன்றும்

இனிது மன்ற அவர் கிடக்கை; முனிவு இன்றி

நீல் நிற வியலகம் கவைஇய

ஈனும், உம்பரும், பெறலருங்குரைத்தே.

கடிமனைச் சென்றுவந்த செவிலி உவந்த உள்ளத்தளாய் நற்றாய்க்குச் சொல்லியது.

புதல்வற் கவைஇய தாய் புறம் முயங்கி

நசையினன் வதிந்த கிடக்கை, பாணர்

நரம்பு உளர் முரற்கை போல,

புணர்ந்த காதலியின் புதல்வன் தலையும்

அமர்ந்த உள்ளம் பெரிது ஆகின்றே

அகன் பெருஞ் சிறப்பின் தந்தை பெயரன்

முறுவலின் இன் நகை பயிற்றி,

வாள் நுதல் அரிவை மகன் முலை ஊட்ட,

தான் அவள் சிறுபுறம் கவையினன் நன்றும்

நறும் பூந் தண் புறவு அணிந்த,

ஒண் சுடர்ப் பாண்டில் செஞ் சுடர் போல,

மனைக்கு விளக்கு ஆயினள் மன்ற கனைப் பெயல்

பூப் பல அணிந்த வைப்பின்

மாதர் உண்கண் மகன் விளையாட,

காதலித் தழீஇ இனிது இருந்தனனே

தாது ஆர் பிரசம் ஊதும்

நயந்த காதலித் தழீஇ, பாணர்

நயம் படு முரற்கையின் யாத்த பயன் தெரிந்து,

இன்புறு புணர்ச்சி நுகரும்

பாணர் முல்லை பாட, சுடர் இழை

வாள் நுதல் அரிவை முல்லை மலைய,

இனிது இருந்தனனே, நெடுந்தகை

வயல் மலர் ஆம்பல் கயில் அமை நுடங்கு தழைத்

திதலை அல்குல், துயல்வரும் கூந்தல்,

குவளை உண்கண், ஏஎர் மெல்லியல்

மலர் ஆர் மலிர்நிறை வந்தென,

புனல் ஆடு புணர்துணை ஆயினள், எமக்கே.

மாலை முன்றில் குறுங்கால் கட்டில்

மனையோள் துணைவி ஆக, புதல்வன்

மார்பின் ஊரும் மகிழ்நகை இன்பப்

பொழுதிற்கு ஒத்தன்று மன்னே.

மென் பிணித்து அம்ம பாணனது யாழே!