வயல் மலர் ஆம்பல் கயில் அமை நுடங்கு தழைத்

திதலை அல்குல், துயல்வரும் கூந்தல்,

குவளை உண்கண், ஏஎர் மெல்லியல்

மலர் ஆர் மலிர்நிறை வந்தென,

புனல் ஆடு புணர்துணை ஆயினள், எமக்கே.

வண்ண ஒண் தழை நுடங்க, வால் இழை

ஒண்ணுதல் அரிவை பண்ணை பாய்ந்தென,

கள் நறுங் குவளை நாறித்

தண்ணென்றிசினே பெருந் துறைப் புனலே.

கருங் கோட்டு எருமைச் செங் கண் புனிற்று ஆ

காதல் குழவிக்கு ஊறு முலை மடுக்கும்

நுந்தை, நும் ஊர் வருதும்

ஒண் தொடி மடந்தை! நின்னை யாம் பெறினே.

மள்ளர் அன்ன தடங் கோட்டு எருமை

மகளிர் அன்ன துணையொடு வதியும்

நிழல் முதிர் இலஞ்சிப் பழனத்ததுவே

கழனித் தாமரை மலரும்,

கவின் பெறு சுடர்நுதல் தந்தை, ஊரே.

பகன்றை வால் மலர் மிடைந்த கோட்டைக்

கருந் தாள் எருமைக் கன்று வெரூஉம்,

பொய்கை, ஊரன் மகள், இவள்;

பொய்கைப் பூவினும் நறுந் தண்ணியளே.

பழனப் பாகல் முயிறு மூசு குடம்பை,

கழனி எருமை, கதிரொடு மயக்கும்

பூக் கஞல் ஊரன் மகள், இவள்;

நோய்க்கு மருந்து ஆகிய பணைத் தோளோளே.

திரை இமிழ் இன் இசை அளைஇ, அயலது

முழவு இமிழ் இன் இசை மறுகுதொறு இசைக்கும்

தொண்டி அன்ன பணைத் தோள்,

ஒண் தொடி, அரிவை என் நெஞ்சு கொண்டோளே!

ஒண் தொடி அரிவை கொண்டனள், நெஞ்சே!

வண்டு இமிர் பனித் துறைத் தொண்டி ஆங்கண்

உரவுக் கடல் ஒலித் திரை போல,

இரவினானும் துயில் அறியேனே!

அணங்குடைப் பனித் துறைத் தொண்டி அன்ன

மணம் கமழ் பொழில் குறி நல்கினள் நுணங்குஇழை

பொங்கு அரி பரந்த உண்கண்,

அம் கலிழ் மேனி அசைஇய எமக்கே.

எமக்கு நயந்து அருளினைஆயின், பணைத் தோள்

நல் நுதல் அரிவையொடு மென்மெல இயலி,

வந்திசின் வாழியோ, மடந்தை!

தொண்டி அன்ன நின் பண்பு பல கொண்டே.

பண்பும் பாயலும் கொண்டனள் தொண்டித்

தண் கமழ் புது மலர் நாறும் ஒண் தொடி,

ஐது அமைந்து அகன்ற அல்குல்,

கொய் தளிர் மேனி! கூறுமதி தவறே.

தோளும் கூந்தலும் பல பாராட்டி,

வாழ்தல் ஒல்லுமோ மற்றே செங்கோல்

குட்டுவன் தொண்டி அன்ன

எற் கண்டு நயந்து நீ நல்காக்காலே?

அலங்குஇதழ் நெய்தல் கொற்கை முன்துறை

இலங்கு முத்து உறைக்கும் எயிறு கெழு துவர் வாய்,

அரம் போழ் அவ் வளைக் குறுமகள்

நரம்பு ஆர்த்தன்ன தீம் கிளவியளே.

இருங் கழிச் சேயிறா இனப் புள் ஆரும்

கொற்கைக் கோமான் கொற்கைஅம் பெருந் துறை

வைகறை மலரும் நெய்தல் போலத்

தகை பெரிது உடைய, காதலி கண்ணே!

கடற்கோடு செறிந்த, மயிர் வார் முன்கை,

கழிப் பூத் தொடர்ந்த இரும் பல் கூந்தல்,

கானல் ஞாழல் கவின் பெறும் தழையள்.

வரையர மகளிரின் அரியள் என்

நிறை அரு நெஞ்சம் கொண்டு ஒளித்தோளே.

வளை படு முத்தம் பரதவர் பகரும்

கடல் கெழு கொண்கன் காதல் மட மகள்

கெடல் அருந் துயரம் நல்கி,

படல் இன் பாயல் வௌவியோளே.

இலங்கு வளை தெளிர்ப்ப அலவன் ஆட்டி,

முகம் புதை கதுப்பினள், இறைஞ்சி நின்றோளே

புலம்பு கொள் மாலை மறைய

நலம் கேழ் ஆகம் நல்குவள் எனக்கே.

குன்றக் குறவன் காதல் மட மகள்

வரையர மகளிர்ப் புரையும் சாயலள்;

ஐயள்; அரும்பிய முலையள்;

செய்ய வாயினள்; மார்பினள், சுணங்கே.

குன்றக் குறவன் காதல் மட மகள்

வண்டு படு கூந்தல் தண் தழைக் கொடிச்சி;

வளையள்; முளை வாள் எயிற்றள்;

இளையள் ஆயினும், ஆர் அணங்கினளே.

குன்ற குறவன் காதல் மட மகள்

மன்ற வேங்கை மலர் சில கொண்டு,

மலை உறை கடவுள் குலமுதல் வழுத்தி,

தேம் பலிச் செய்த ஈர் நறுங் கையள்;

மலர்ந்த காந்தள் நாறிக்

கலிழ்ந்த கண்ணள் எம் அணங்கியோளே.

வெள்ள வரம்பின் ஊழி போகியும்

கிள்ளை வாழிய, பலவே ஒள் இழை

இரும் பல் கூந்தல் கொடிச்சி

பெருந் தோள் காவல் காட்டியவ்வே.

நன்றே செய்த உதவி நன்று தெரிந்து

யாம் எவன் செய்குவம்? நெஞ்சே! காமர்

மெல் இயல் கொடிச்சி காப்பப்

பல் குரல் ஏனல் பாத்தரும் கிளியே.

மயில்கள் ஆலக் குடிஞை இரட்டும்

துறுகல் அடுக்கத்ததுவே பணைத் தோள்,

ஆய் தழை நுடங்கும் அல்குல்,

காதலி உறையும் நனி நல் ஊரே.

சிலம்பு கமழ் காந்தள் நறுங் குலை அன்ன

நலம் பெறு கையின் என் கண் புதைத்தோயே!

பாயல் இன் துணை ஆகிய பணைத் தோள்

தோகை மாட்சிய மடந்தை!

நீ அலது உளரோ என் நெஞ்சு அமர்ந்தோரே?

மழை வரவு அறியா மஞ்ஞை ஆலும்

அடுக்கல் நல் ஊர் அசைநடைக் கொடிச்சி

தான் எம் அருளாள்ஆயினும்,

யாம் தன் உள்ளுபு மறந்தறியேமே!

குன்ற நாடன் குன்றத்துக் கவாஅன்,

பைஞ் சுனைப் பூத்த பகுவாய்க் குவளையும்

அம் சில் ஓதி அசைநடைக் கொடிச்சி

கண்போல் மலர்தலும் அரிது; இவள்

தன் போல் சாயல் மஞ்ஞைக்கும் அரிதே.

உலறு தலைப் பருந்தின் உளி வாய்ப் பேடை

அலறு தலை ஓமை அம் கவட்டு ஏறிப்

புலம்பு கொள விளிக்கும் நிலம் காய் கானத்து,

மொழிபெயர் பல் மலை இறப்பினும்,

ஒழிதல் செல்லாது ஒண்டொடி குணனே.

வள் எயிற்றுச் செந்நாய் வயவு உறு பிணவிற்குக்

கள்ளிஅம் கடத்திடைக் கேழல் பார்க்கும்

வெஞ் சுரக் கவலை நீந்தி,

வந்த நெஞ்சம்! நீ நயந்தோள் பண்பே.

எரி கவர்ந்து உண்ட என்றூழ் நீள் இடைச்

சிறிது கண்படுப்பினும், காண்குவென் மன்ற

நள்ளென் கங்குல், நளி மனை நெடு நகர்,

வேங்கை வென்ற சுணங்கின்

தேம் பாய் கூந்தல் மாஅயோளே.

வேனில் அரையத்து இலை ஒலி வெரீஇ,

போகில் புகா உண்ணாது, பிறிது புலம் படரும்

வெம்பு அலை அருஞ் சுரம் நலியாது

எம் வெங் காதலி பண்பு துணைப் பெற்றே.

அம்ம வாழி, தோழி! மகிழ்நன்

மருது உயர்ந்து ஓங்கிய விரி பூம் பெருந் துறை,

பெண்டிரொடு ஆடும் என்ப தன்

தண் தார் அகலம் தலைத்தலைக் கொளவே.

நுண் மழை தளித்தென நறு மலர் தாஅய்த்

தண்ணிய ஆயினும், வெய்ய மன்ற

மடவரல் இன் துணை ஒழியக்

கடம் முதிர் சோலைய காடு இறந்தேற்கே.

ஆள் வழக்கு அற்ற பாழ்படு நனந் தலை

வெம் முனை அருஞ் சுரம் நீந்தி, நம்மொடு

மறுதருவதுகொல் தானே செறிதொடி

கழிந்து உகு நிலைய ஆக

ஒழிந்தோள் கொண்ட, என் உரம் கெழு, நெஞ்சே?

வெந் துகள் ஆகிய வெயில் கடம் நீந்தி,

வந்தனம்ஆயினும், ஒழிக இனிச் செலவே!

அழுத கண்ணள் ஆய்நலம் சிதையக்

கதிர் தெறு வெஞ் சுரம் நினைக்கும்,

அவிர் கோல் ஆய்தொடி உள்ளத்துப் படரே.

திருந்துஇழை அரிவை! நின் நலம் உள்ளி,

'அருஞ் செயல் பொருள்பிணி பெருந் திரு உறுக!' எனச்

சொல்லாது பெயர் தந்தேனே பல் பொறிச்

சிறு கண் யானை திரிதரும்

நெறி விலங்கு அதர கானத்தானே.

உள்ளுதற்கு இனியமன்ற செல்வர்

யானை பிணித்த பொன் புனை கயிற்றின்,

ஒள் எரி மேய்ந்த சுரத்திடை

உள்ளம் வாங்க, தந்த நின் குணனே.

அரும் பொருள் வேட்கையம் ஆகி, நிற் துறந்து,

பெருங் கல் அதரிடைப் பிரிந்த காலைத்

தவ நனி நெடிய ஆயின; இனியே,

அணியிழை உள்ளி யாம் வருதலின்

நணிய ஆயின சுரத்திடை ஆறே.

எரி கவர்ந்து உண்ட என்றூழ் நீள் இடை

அரிய ஆயினும், எளிய அன்றே

அவவு உறு நெஞ்சம் கவவு நனி விரும்பி,

கடு மான் திண் தேர் கடைஇ,

நெடு மான் நோக்கி! நின் உள்ளி யாம் வரவே!

வலை வல் பாண்மகன் வால் எயிற்று மடமகள்

வராஅல் சொரிந்த வட்டியுள், மனையோள்

யாண்டு கழி வெண்ணெல் நிறைக்கும் ஊர!

வேண்டேம், பெரும! நின் பரத்தை

ஆண்டுச் செய் குறியொடு ஈண்டு நீ வரலே.

பரத்தையர்மாட்டு ஒழுகாநின்று தன் மனைக்கண்

கண மா தொலைச்சித் தன்னையர் தந்த

நிண ஊன் வல்சிப் படு புள் ஓப்பும்

நலம் மாண் எயிற்றி போலப் பல மிகு

நன்னல நயவரவு உடையை

என் நோற்றனையோ? மாவின் தளிரே!

நறு வடி மாஅத்து விளைந்து உகு தீம் பழம்

நெடு நீர்ப் பொய்கைத் துடுமென விழூஉம்,

கை வண் மத்தி, கழாஅர் அன்ன

நல்லோர் நல்லோர் நாடி,

வதுவை அயர விரும்புதி நீயே.

புலிப் பொறி வேங்கைப் பொன் இணர் கொய்து நின்

கதுப்பு அயல் அணியும் அளவை, பைபயச்

சுரத்திடை அயர்ச்சியை ஆறுகம் மடந்தை!

கல் கெழு சிறப்பின் நம் ஊர்

எல் விருந்து ஆகிப் புகுகம், நாமே.

ஆர் குரல் எழிலி அழிதுளி சிதறிக்

கார் தொடங்கின்றால், காமர் புறவே;

வீழ்தரு புதுப்புனல் ஆடுகம்

தாழ் இருங் கூந்தல்! வம்மதி, விரைந்தே.

காயா, கொன்றை, நெய்தல், முல்லை,

போது அவிழ் தளவமொடு பிடவு, அலர்ந்து கவினிப்

பூ அணி கொண்டன்றால் புறவே

பேர் அமர்க்கண்ணி! ஆடுகம், விரைந்தே.

கரும்பு நடு பாத்தியில் கலித்த ஆம்பல்

சுரும்பு பசி களையும் பெரும் புனல் ஊர!

புதல்வனை ஈன்ற எம் மேனி

முயங்கன்மோ தெய்ய; நின் மார்பு சிதைப்பதுவே.

புள்ளும் மாவும் புணர்ந்து இனிது உகள,

கோட்டவும் கொடியவும் பூப் பல பழுனி

மெல் இயல் அரிவை! கண்டிகும்

மல்லல் ஆகிய மணம் கமழ் புறவே.

இதுவே, மடந்தை! நாம் மேவிய பொழுதே;

உதுவே, மடந்தை! நாம் உள்ளிய புறவே;

இனிது உடன் கழிக்கின், இளமை

இனிதால் அம்ம, இனியவர்ப் புணர்வே!

போது ஆர் நறுந் துகள் கவினிப் புறவில்,

தாது ஆர்ந்து,

களிச் சுரும்பு அரற்றும் காமர் புதலின்,

மடப் பிடி தழீஇய, மாவே;

சுடர்த் தொடி மடவரல் புணர்ந்தனம், யாமே!

கார் கலந்தன்றால் புறவே; பல உடன்

ஏர் பரந்தனவால் புனமே; ஏர் கலந்து

தாது ஆர் பிரசம் மொய்ப்ப,

போது ஆர் கூந்தல் முயங்கினள், எம்மே.

பழனப் பல் மீன் அருந்த நாரை

கழனி மருதின் சென்னிச் சேக்கும்

மா நீர்ப் பொய்கை யாணர் ஊர!

தூயர்; நறியர் நின் பெண்டிர்:

பேஎய் அனையம், யாம்; சேய் பயந்தனமே.

உயிர் கலந்து ஒன்றிய செயிர் தீர் கேண்மைப்

பிரிந்துறல் அறியா, விருந்து கவவி,

நம் போல் நயவரப் புணர்ந்தன

கண்டிகும் மடவரல்! புறவின் மாவே.

பொன் என மலர்ந்த, கொன்றை; மணி எனத்

தேம் படு காயா மலர்ந்த; தோன்றியொடு

நன்னலம் எய்தினை, புறவே! நின்னைக்

காணிய வருதும், யாமே

வாள் நுதல் அரிவையொடு ஆய் நலம் படர்ந்தே.

கடும் பரி நெடுந் தேர்க் கால் வல் புரவி,

நெடுங் கொடி முல்லையொடு தளவமலர் உதிர,

விரையுபு கடைஇ நாம் செல்லின்,

நிரை வளை முன்கை வருந்தலோ இலளே.

புன் புறப் பேடை சேவல் இன்புற

மன்னர் இயவரின் இரங்கும் கானம்

வல்லை நெடுந் தேர் கடவின்,

அல்லல் அரு நோய் ஒழித்தல் எமக்கு எளிதே.

வென் வேல் வேந்தன் அருந் தொழில் துறந்து, இனி,

நன்னுதல்! யானே செலவு ஒழிந்தனெனே!

முரசு பாடு அதிர ஏவி,

அரசு படக் கடக்கும் அருஞ் சமத்தானே.

பேர் அமர் மலர்க் கண் மடந்தை! நீயே

கார் எதிர் பொழுது என விடல் ஒல்லாயே;

போருடை வேந்தன், 'பாசறை

வாரான் அவன்' எனச் செலவு அழுங்கினனே.

தேர் செலவு அழுங்க, திருவில் கோலி,

ஆர் கலி எழிலி சோர் தொடங்கின்றே;

வேந்து விடு விழுத் தொழில் ஒழிய,

யான் தொடங்கினனால், நிற் புறந்தரவே.

பல் இருங் கூந்தல்! பசப்பு நீ விடின்,

செல்வேம் தில்ல யாமே செற்றார்

வெல் கொடி அரணம் முருக்கிய

கல்லா யானை வேந்து பகை வெலற்கே.

அம்ம வாழி, தோழி! நென்னல்

ஓங்குதிரை வெண் மணல் உடைக்கும் துறைவற்கு,

ஊரார், 'பெண்டு' என மொழிய, என்னை,

அது கேட்டு, 'அன்னாய்' என்றனள், அன்னை;

பைபய 'எம்மை' என்றனென், யானே.

ஐய ஆயின, செய்யோள் கிளவி;

கார் நாள் உருமொடு கையறப் பிரிந்தென,

நோய் நன்கு செய்தன எமக்கே;

யாம் உறு துயரம் அவள் அறியினோ நன்றே.

பெருஞ் சின வேந்தன் அருந் தொழில் தணியின்,

விருந்து நனி பெறுதலும் உரியள்மாதோ

இருண்டு தோன்று விசும்பின் உயர்நிலை உலகத்து

அருந்ததி அனைய கற்பின்,

குரும்பை மணிப் பூண் புதல்வன் தாயே.

நனி சேய்த்து என்னாது, நற்றேர் ஏறிச் சென்று,

இலங்கு நிலவின் இளம் பிறை போலக்

காண்குவெம் தில்ல, அவள் கவின் பெறு சுடர் நுதல்

விண் உயர் அரண் பல வௌவிய

மண்ணுறு முரசின் வேந்து தொழில் விடினே.

பெருந் தோள் மடவரல் காண்குவெம் தில்ல

நீள் மதில் அரணம் பாய்ந்தெனத் தொடி பிளந்து

வைந் நுதி மழுகிய தடங் கோட்டு யானை,

வென் வேல், வேந்தன் பகை தணிந்து,

இன்னும் தன் நாட்டு முன்னுதல் பெறினே.

அம்ம வாழி, தோழி! யான் இன்று,

அறனிலாளற் கண்ட பொழுதில்,

சினவுவென் தகைக்குவென் சென்றனென்

பின் நினைந்து இரங்கிப் பெயர்தந்தேனே.

அம்ம வாழி, தோழி! நன்றும்

எய்யாமையின் ஏதில பற்றி,

அன்பு இலன் மன்ற பெரிதே

மென் புலக் கொண்கன் வாராதோனே!

பிணி வீடு பெறுக, மன்னவன் தொழிலே!

பனி வளர் தளவின் சிரல் வாய்ச் செம் முகை,

ஆடு சிறை வண்டு அவிழ்ப்ப,

பாடு சான்ற; காண்கம், வாணுதலே!

தழங்குரல் முரசம் காலை இயம்ப,

கடுஞ் சின வேந்தன் தொழில் எதிர்ந்தனனே;

மெல் அவல் மருங்கின் முல்லை பூப்பப்

பொங்கு பெயல் கனை துளி கார் எதிர்ந்தன்றே;

அம் சில் ஓதியை உள்ளுதொறும்,

துஞ்சாது அலமரல் நாம் எதிர்ந்தனமே.

முரம்பு கண் உடையத் திரியும் திகிரியொடு

பணை நிலை முணைஇய வயமாப் புணர்ந்து,

திண்ணிதின் மாண்டன்று தேரே;

ஒண்ணுதல் காண்குவம், வேந்து வினை விடினே.

யான் எவன் செய்கோ? பாண! ஆனாது

மெல்லம் புலம்பன் பிரிந்தென,

புல்லென்றன, என் புரி வளைத் தோளே!

பனி மலர் நெடுங் கண் பசலை பாய,

துனி மலி துயரமொடு அரும் படர் உழப்போள்

கையறு நெஞ்சிற்கு உயவுத் துணை ஆக,

சிறு வரைத் தங்குவைஆயின்,

காண்குவை மன்னால் பாண! எம் தேரே.

'நீடினம்' என்று கொடுமை தூற்றி,

வாடிய நுதலள் ஆகி, பிறிது நினைந்து,

யாம் வெங் காதலி நோய் மிகச் சாஅய்,

சொல்லியது  மதி, நீயே

முல்லை நல் யாழ்ப் பாண! மற்று எமக்கே?

சொல்லுமதி பாண! சொல்லுதோறு இனிய

நாடு இடை விலங்கிய எம்வயின், நாள்தொறும்,

அரும் பனி கலந்த அருள் இல் வாடை

தனிமை எள்ளும் பொழுதில்,

பனி மலர்க் கண்ணி கூறியது எமக்கே.

சாய் இறைப் பணைத் தோள், அவ் வரி அல்குல்,

சேயிழை மாதரை உள்ளி, நோய் விட

முள் இட்டு ஊர்மதி, வலவ! நின்

புள் இயல் கலி மாப் பூண்ட தேரே.

வினைமுற்றி மீண்ட தலைமகன் தேர்ப்பாகற்குக் கூறியது.

பண்பு இலை மன்ற, பாண! இவ் ஊர்

அன்பு இல கடிய கழறி,

மென் புலக் கொண்கனைத் தாராதோயே!

ஆறு வனப்பு எய்த அலர் தாயினவே;

வேந்து விட்டனனே; மா விரைந்தனவே;

முன்னுறக் கடவுமதி, பாக!

காண்மதி, பாண! நீ  த்தற்கு உரியை

துறை கெழு கொண்கன் பிரிந்தென,

இறை கேழ் எல் வளை நீங்கிய நிலையே.

அரும் படர் அவலம் அவளும் தீர,

பெருந் தோள் நலம்வர யாமும் முயங்க,

ஏமதி, வலவ! தேரே

பெரும் புன் மாலை ஆனாது நினைஇ,

அரும் படர் உழத்தல் யாவது? என்றும்

புல்லி ஆற்றாப் புரையோள் காண

வள்பு தெரிந்து ஊர்மதி, வலவ! நின்

இது மன் பிரிந்தோர் உள்ளும் பொழுதே;

செறிதொடி உள்ளம் உவப்ப

கருவி வானம் பெயல் தொடங்கின்றே;

பெரு விறல் காதலி கருதும் பொழுதே;

விரி உளை நன் மாப் பூட்டி,

அஞ்சிறை வண்டின் அரியினம் மொய்ப்ப,

மென் புல முல்லை மலரும் மாலை,

பையுள் நெஞ்சின் தையல் உவப்ப,

நுண் புரி வண் கயிறு இயக்கி, நின்

அம் தீம் கிளவி தான் தர, எம் வயின்

வந்தன்று

.....................................................................................................

கார் அதிர் காலை யாம் ஓ இன்று நலிய,

நொந்து நொந்து உயவும் உள்ளமொடு

வந்தனெம் மடந்தை! நின் ஏர் தர விரைந்தே.

நின்னே போலும் மஞ்ஞை ஆல, நின்

நல் நுதல் நாறும் முல்லை மலர,

நின்னே போல மா மருண்டு நோக்க,

நின்னே உள்ளி வந்தனென்

நல் நுதல் அரிவை! காரினும் விரைந்தே.

ஏறு முரண் சிறப்ப, ஏறு எதிர் இரங்க,

மாதர் மான் பிணை மறியொடு மறுக,

கார் தொடங்கின்றே காலை

நேர் இறை முன்கை! நின் உள்ளி யாம் வரவே.

வண்டு தாது ஊத, தேரை தெவிட்ட,

தண் கமழ் புறவின் முல்லை மலர,

இன்புறுத்தன்று பொழுதே;

நின் குறி வாய்த்தனம்; தீர்க, இனிப் படரே!

செந் நில மருங்கில் பல் மலர் தாஅய்,

புலம்பு தீர்ந்து, இனியஆயின, புறவே

பின் இருங் கூந்தல் நல் நலம் புனைய,

உள்ளுதொறும் கலிழும் நெஞ்சமொடு,

முள் எயிற்று அரிவை! யாம் வந்தமாறே.