காயா, கொன்றை, நெய்தல், முல்லை,

போது அவிழ் தளவமொடு பிடவு, அலர்ந்து கவினிப்

பூ அணி கொண்டன்றால் புறவே

பேர் அமர்க்கண்ணி! ஆடுகம், விரைந்தே.

கடும் பரி நெடுந் தேர்க் கால் வல் புரவி,

நெடுங் கொடி முல்லையொடு தளவமலர் உதிர,

விரையுபு கடைஇ நாம் செல்லின்,

நிரை வளை முன்கை வருந்தலோ இலளே.

நன்றே, காதலர் சென்ற ஆறே!

ஆலித் தண் மழை தலைஇய,

உள்ளார்கொல்லோ தோழி! வெள் இதழ்ப்

பகல் மதி உருவின் பகன்றை மா மலர்

வெண் கொடி ஈங்கைப் பைம் புதல் அணியும்

அரும் பனி அளைஇய கூதிர்

ஒருங்கு இவண் உறைதல், தெளித்து அகன்றோரே?

முல்லை நாறும் கூந்தல் கமழ் கொள

நல்ல காண்குவம், மாஅயோயே!

பாசறை அருந் தொழில் உதவி, நம்

காதல் நல் நாட்டுப் போதரும் பொழுதே.

பிணி வீடு பெறுக, மன்னவன் தொழிலே!

பனி வளர் தளவின் சிரல் வாய்ச் செம் முகை,

ஆடு சிறை வண்டு அவிழ்ப்ப,

பாடு சான்ற; காண்கம், வாணுதலே!

தழங்குரல் முரசம் காலை இயம்ப,

கடுஞ் சின வேந்தன் தொழில் எதிர்ந்தனனே;

மெல் அவல் மருங்கின் முல்லை பூப்பப்

பொங்கு பெயல் கனை துளி கார் எதிர்ந்தன்றே;

அம் சில் ஓதியை உள்ளுதொறும்,

துஞ்சாது அலமரல் நாம் எதிர்ந்தனமே.

முரம்பு கண் உடையத் திரியும் திகிரியொடு

பணை நிலை முணைஇய வயமாப் புணர்ந்து,

திண்ணிதின் மாண்டன்று தேரே;

ஒண்ணுதல் காண்குவம், வேந்து வினை விடினே.

தளவின் பைங் கொடி தழீஇ, பையென

நிலவின் அன்ன நேர் அரும்பு பேணி,

கார் நயந்து எய்தும், முல்லை; அவர்

தேர் நயந்து உறையும், என் மாமைக் கவினே.

பிடவம் மலர, தளவம் நனைய,

கார் கவின் கொண்ட கானம் காணின்,

'வருந்துவள் பெரிது' என, அருந் தொழிற்கு அகலாது,

வந்தனரால், நம் காதலர்

அம் தீம் கிளவி! நின் ஆய் நலம் கொண்டே.