அன்னாய், வாழி! வேண்டு, அன்னை! கானவர்

கிழங்கு அகழ் நெடுங் குழி மல்க வேங்கைப்

பொன் மலி புது வீ தாஅம் அவர் நாட்டு,

மணி நிற மால் வரை மறைதொறு, இவள்

அறை மலர் நெடுங் கண் ஆர்ந்தன பனியே.

பெரு வரை வேங்கைப் பொன் மருள் நறு வீ

மான் இனப் பெருங் கிளை மேயல் ஆரும்

கானக நாடன் வரவும், இவள்

மேனி பசப்பது எவன்கொல்? அன்னாய்!

கருங் கால் வேங்கை மாத் தகட்டு ஒள் வீ

இருங் கல் வியல் அறை வரிப்பத் தாஅம்

நல் மலை நாடன் பிரிந்தென,

ஒள் நுதல் பசப்பது எவன்கொல்? அன்னாய்!

குன்ற குறவன் காதல் மட மகள்

மன்ற வேங்கை மலர் சில கொண்டு,

மலை உறை கடவுள் குலமுதல் வழுத்தி,

தேம் பலிச் செய்த ஈர் நறுங் கையள்;

மலர்ந்த காந்தள் நாறிக்

கலிழ்ந்த கண்ணள் எம் அணங்கியோளே.

வேனில் திங்கள் வெஞ் சுரம் இறந்து

செலவு அயர்ந்தனையால் நீயே; நன்றும்

நின் நயந்து உறைவி கடுஞ் சூல் சிறுவன்

முறுவல் காண்டலின், இனிதோ

இறு வரை நாட! நீ இறந்து செய் பொருளே?

எரி கவர்ந்து உண்ட என்றூழ் நீள் இடைச்

சிறிது கண்படுப்பினும், காண்குவென் மன்ற

நள்ளென் கங்குல், நளி மனை நெடு நகர்,

வேங்கை வென்ற சுணங்கின்

தேம் பாய் கூந்தல் மாஅயோளே.

பொரி அரைக் கோங்கின் பொன் மருள் பசு வீ,

விரிஇணர் வேங்கையொடு, வேறு பட மிலைச்சி,

விரவு மலர் அணிந்த வேனில் கான் யாற்றுத்

தேரொடு குறுக வந்தோன்

பேரொடு புணர்ந்தன்று அன்னை! இவள் உயிரே.

புலிப் பொறி வேங்கைப் பொன் இணர் கொய்து நின்

கதுப்பு அயல் அணியும் அளவை, பைபயச்

சுரத்திடை அயர்ச்சியை ஆறுகம் மடந்தை!

கல் கெழு சிறப்பின் நம் ஊர்

எல் விருந்து ஆகிப் புகுகம், நாமே.