அம்ம வாழி, தோழி! நம் ஊர்ப்

பொய்கைப் பூத்த, புழைக் கால் ஆம்பல்

தாது ஏர் வண்ணம் கொண்டன

ஏதிலாளர்க்குப் பசந்த என் கண்ணே.

அம்ம வாழி, தோழி! நம் ஊர்ப்

பொய்கை ஆம்பல் நார் உரி மென் கால்

நிறத்தினும் நிழற்றுதல் மன்னே;

இனிப் பசந்தன்று, என் மாமைக் கவினே.

'அம்ம வாழி, தோழி! மகிழ்நன்

ஒண் தொடி முன்கை யாம் அழப் பிரிந்து, தன்

பெண்டிர் ஊர் இறைகொண்டனன்' என்ப

கெண்டை பாய்தர அவிழ்ந்த

வண்டு பிணி ஆம்பல் நாடு கிழவோனே.

பகலில் தோன்றும் பல் கதிர்த் தீயின்

ஆம்பல் அம் செறுவின் தேனூர் அன்ன

இவள் நலம் புலம்பப் பிரிய,

அனைநலம் உடையோளோ மகிழ்ந! நின் பெண்டே?

கரும்பு நடு பாத்தியில் கலித்த ஆம்பல்

சுரும்பு பசி களையும் பெரும் புனல் ஊர!

புதல்வனை ஈன்ற எம் மேனி

முயங்கன்மோ தெய்ய; நின் மார்பு சிதைப்பதுவே.

கன்னி விடியல், கணைக் கால் ஆம்பல்

தாமரை போல மலரும் ஊர!

பேணாளோ நின் பெண்டே

யான் தன் அடக்கவும், தான் அடங்கலளே?

வயல் மலர் ஆம்பல் கயில் அமை நுடங்கு தழைத்

திதலை அல்குல், துயல்வரும் கூந்தல்,

குவளை உண்கண், ஏஎர் மெல்லியல்

மலர் ஆர் மலிர்நிறை வந்தென,

புனல் ஆடு புணர்துணை ஆயினள், எமக்கே.

நெறி மருப்பு எருமை நீல இரும் போத்து

வெறி மலர்ப் பொய்கை, ஆம்பல் மயக்கும்

கழனி ஊரன் மகள் இவள்;

பழன வெதிரின் கொடிப் பிணையலளே.

எருமை நல் ஏற்றினம் மேயல் அருந்தென,

பசு மோரோடமோடு ஆம்பல் ஒல்லா,

செய்த வினைய மன்ற பல் பொழில்

தாது உண் வெறுக்கைய ஆகி, இவள்

போது அவிழ் முச்சி ஊதும் வண்டே.

அணி நடை எருமை ஆடிய அள்ளல்,

மணி நிற நெய்தல் ஆம்பலொடு கலிக்கும்

கழனி ஊரன் மகள், இவள்;

பழன ஊரன் பாயல் இன் துணையே.

கட்டளை அன்ன மணி நிறத் தும்பி,

இட்டிய குயின்ற துளைவயின் செலீஇயர்,

தட்டைத் தண்ணுமைப் பின்னர் இயவர்

தீம் குழல் ஆம்பலின், இனிய இமிரும்

புதல் மலர் மாலையும் பிரிவோர்

அதனினும் கொடிய செய்குவர் அன்னாய்!