'வாழி ஆதன், வாழி அவினி!

பசி இல்லாகுக! பிணி சேண் நீங்குக!'

என வேட்டோளே, யாயே: யாமே,

'முதலைப் போத்து முழு மீன் ஆரும்

தண் துறை ஊரன் தேர் எம்

முன்கடை நிற்க' என வேட்டேமே.

தாய் சாப் பிறக்கும் புள்ளிக் களவனொடு

பிள்ளை தின்னும் முதலைத்து அவன் ஊர்

எய்தினன் ஆகின்று கொல்லோ? மகிழ்நன்

பொலந் தொடி தெளிர்ப்ப முயங்கியவர்

நலம் கொண்டு துறப்பது எவன்கொல்? அன்னாய்!

'தன் பார்ப்புத் தின்னும் அன்பு இல் முதலையொடு

வெண் பூம் பொய்கைத்து, அவன் ஊர்' என்ப; அதனால்

தன் சொல் உணர்ந்தோர் மேனி

பொன் போல் செய்யும் ஊர்கிழவோனே.