அன்னை, வாழி! வேண்டு, அன்னை! உதுக் காண்

ஏர் கொடிப் பாசடும்பு பரிய ஊர்பு இழிபு

நெய்தல் மயக்கி வந்தன்று, நின் மகள்

பூப் போல் உண்கண் மரீஇய

நோய்க்கு மருந்து ஆகிய கொண்கன் தேரே.

அன்னை, வாழி! வேண்டு, அன்னை! நம் ஊர்

நீல் நிறப் பெருங் கடல் புள்ளின் ஆனாது,

துன்புறு துயரம் நீங்க,

இன்புற இசைக்கும், அவர் தேர் மணிக் குரலே.

அன்னை, வாழி! வேண்டு, அன்னை! புன்னையொடு

ஞாழல் பூக்கும் தண்ணம் துறைவன்

இவட்கு அமைந்தனனால் தானே;

தனக்கு அமைந்தன்று, இவள் மாமைக் கவினே.

அன்னை, வாழி! வேண்டு, அன்னை! நம் ஊர்ப்

பலர் மடி பொழுதின், நலம் மிகச் சாஅய்

நள்ளென வந்த இயல் தேர்ச்

செல்வக் கொண்கன் செல்வனஃது ஊரே.

அன்னை, வாழி! வேண்டு, அன்னை! முழங்குகடல்

திரை தரு முத்தம் வெண் மணல் இமைக்கும்

தண்ணம் துறைவன் வந்தென,

பொன்னினும் சிவந்தன்று; கண்டிசின் நுதலே.

அன்னை, வாழி!வேண்டு, அன்னை! அவர் நாட்டுத்

துதிக்கால் அன்னம் துணை செத்து மிதிக்கும்

தண் கடல் வளையினும் இலங்கும் இவள்

அம் கலிழ் ஆகம் கண்டிசின் நினைந்தே.

அன்னை, வாழி! வேண்டு, அன்னை! என் தோழி

சுடர் நுதல் பசப்பச் சாஅய், படர் மெலிந்து,

தண் கடல் படு திரை கேட்டொறும்,

துஞ்சாள் ஆகுதல் நோகோ யானே.

அன்னை, வாழி! வேண்டு, அன்னை! கழிய

முண்டகம் மலரும் தண் கடல் சேர்ப்பன்

எம் தோள் துறந்தனன்ஆயின்,

எவன்கொல் மற்று அவன் நயந்த தோளே?

அன்னை, வாழி! வேண்டு, அன்னை! நெய்தல்

நீர்ப் படர் தூம்பின் பூக் கெழு துறைவன்

எம் தோள் துறந்த காலை, எவன்கொல்

பல் நாள் வரும், அவன் அளித்த பொழுதே?

அன்னை, வாழி! வேண்டு, அன்னை! புன்னை

பொன் நிறம் விரியும் பூக் கெழு துறைவனை

'என்னை' என்றும், யாமே; இவ் ஊர்

பிறிது ஒன்றாகக் கூறும்;

ஆங்கும் ஆக்குமோ, வாழிய, பாலே?

அம்ம வாழி, தோழி! பாணன்

சூழ் கழிமருங்கின் நாண் இரை கொளீஇச்

சினைக் கயல் மாய்க்கும் துறைவன் கேண்மை

பிரிந்தும் வாழ்துமோ நாமே

அருந் தவம் முயறல் ஆற்றாதேமே?

அம்ம வாழி, தோழி! பாசிலைச்

செருந்தி தாய இருங் கழிச் சேர்ப்பன்

தான் வரக் காண்குவம் நாமே;

மறந்தோம் மன்ற, நாணுடை நெஞ்சே.

அம்ம வாழி, தோழி! நென்னல்

ஓங்குதிரை வெண் மணல் உடைக்கும் துறைவற்கு,

ஊரார், 'பெண்டு' என மொழிய, என்னை,

அது கேட்டு, 'அன்னாய்' என்றனள், அன்னை;

பைபய 'எம்மை' என்றனென், யானே.

அம்ம வாழி, தோழி! கொண்கன்

நேரேம் ஆயினும், செல்குவம் கொல்லோ

கடலின் நாரை இரற்றும்

மடல்அம் பெண்ணை அவனுடை நாட்டே?

அம்ம வாழி, தோழி! பல் மாண்

நுண் மணல் அடைகரை நம்மோடு ஆடிய

தண்ணம் துறைவன் மறைஇ,

அன்னை அருங் கடி வந்து நின்றோனே!

அம்ம வாழி, தோழி! நாம் அழ,

நீல இருங் கழி நீலம் கூம்பும்

மாலை வந்தன்று, மன்ற

காலை அன்ன காலை முந்துறுத்தே.

அம்ம வாழி, தோழி! நலனே

இன்னது ஆகுதல் கொடிதே! புன்னை

அணி மலர் துறைதொறும் வரிக்கும்

மணி நீர்ச் சேர்ப்பனை மறவாதோர்க்கே.

அம்ம வாழி, தோழி! யான் இன்று,

அறனிலாளற் கண்ட பொழுதில்,

சினவுவென் தகைக்குவென் சென்றனென்

பின் நினைந்து இரங்கிப் பெயர்தந்தேனே.

அம்ம வாழி, தோழி! நன்றும்

எய்யாமையின் ஏதில பற்றி,

அன்பு இலன் மன்ற பெரிதே

மென் புலக் கொண்கன் வாராதோனே!

அம்ம வாழி, தோழி! நலம் மிக

நல்லஆயின, அளிய மென் தோளே

மல்லல் இருங் கழி மல்கும்

மெல்லம் புலம்பன் வந்தமாறே.

கண்டிகும் அல்லமோ, கொண்க! நின் கேளே?

முண்டகக் கோதை நனைய,

தெண் திரைப் பௌவம் பாய்ந்து நின்றோளே!

கண்டிகும்அல்லமோ, கொண்க! நின் கேளே?

ஒள் இழை உயர் மணல் வீழ்ந்தென,

கண்டிகும்அல்லமோ, கொண்க! நின் கேளே?

ஒண் நுதல் ஆயம் ஆர்ப்ப,

கண்டிகும்அல்லமோ, கொண்க! நின் கேளே?

வண்டற் பாவை வௌவலின்,

கண்டிகும்அல்லமோ, கொண்க! நின் கேளே?

தெண் திரை பாவை வௌவ,

கண்டிகும்அல்லமோ, கொண்க! நின் கேளே?

உண்கண் வண்டினம் மொய்ப்ப,

கண்டிகும்அல்லமோ, கொண்க! நின் கேளே?

தும்பை மாலை இள முலை

கண்டிகும் அல்லமோ, கொண்க! நின் கேளே?

உறாஅ வறு முலை மடாஅ,

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

நன்றே, பாண! கொண்கனது நட்பே

தில்லை வேலி இவ் ஊர்க்

கல்லென் கௌவை எழாஅக்காலே.

அம்ம வாழி, பாண! புன்னை

அரும்பு மலி கானல் இவ் ஊர்

அலர் ஆகின்று, அவர் அருளுமாறே.

யான் எவன் செய்கோ? பாண! ஆனாது

மெல்லம் புலம்பன் பிரிந்தென,

புல்லென்றன, என் புரி வளைத் தோளே!

காண்மதி, பாண! இருங் கழிப்...

பாய்பரி நெடுந் தேர்க் கொண்கனொடு

தான் வந்தன்று, என் மாமைக் கவினே.

பைதலம் அல்லேம், பாண! பணைத் தோள்,

ஐது அமைந்து அகன்ற அல்குல்,

நெய்தல் அம் கண்ணியை நேர்தல் நாம் பெறினே.

நாண் இலை மன்ற, பாண! நீயே

கோள் நேர் இலங்கு வளை நெகிழ்த்த

கானல் அம் துறைவற்குச் சொல் உகுப்போயே!

நின் ஒன்று வினவுவல், பாண! நும் ஊர்த்

திண் தேர்க் கொண்கனை நயந்தோர்

பண்டைத் தம் நலம் பெறுபவோ மற்றே?

பண்பு இலை மன்ற, பாண! இவ் ஊர்

அன்பு இல கடிய கழறி,

மென் புலக் கொண்கனைத் தாராதோயே!

அம்ம வாழி, கொண்க! எம் வயின்

மாண் நலம் மருட்டும் நின்னினும்,

பாணன் நல்லோர் நலம் சிதைக்கும்மே.

காண்மதி, பாண! நீ  த்தற்கு உரியை

துறை கெழு கொண்கன் பிரிந்தென,

இறை கேழ் எல் வளை நீங்கிய நிலையே.

எக்கர் ஞாழல் செருந்தியொடு கமழத்

துவலைத் தண் துளி வீசிப்

பசலை செய்தன பனி படு துறையே.

எக்கர் ஞாழல் இறங்கு இணர்ப் படு சினைப்

புள் இறை கூரும் துறைவனை

உள்ளேன் தோழி! படீஇயர் என் கண்ணே!

எக்கர் ஞாழல் புள் இமிழ் அகன் துறை,

இனிய செய்த; நின்று, பின்

முனிவு செய்த இவள் தட மென் தோளே.

எக்கர் ஞாழல் இணர் படு பொதும்பர்த்

தனிக் குருகு உறங்கும் துறைவற்கு

இனிப் பசந்தன்று என் மாமைக் கவினே.

எக்கர் ஞாழல் சிறியிலைப் பெருஞ் சினை

ஓதம் வாங்கும் துறைவன்

மாயோள் பசலை நீக்கினன், இனியே!

எக்கர் ஞாழல் அரும்பு முதிர் அவிழ் இணர்

நறிய கமழும் துறைவற்கு

இனியமன்ற என் மாமைக் கவினே.

எக்கர் ஞாழல் மலர் இல் மகளிர்

ஒண் தழை அயரும் துறைவன்

'தண் தழை விலை' என நல்கினன், நாடே.

எக்கர் ஞாழல் இகந்து படு பெருஞ் சினை

வீ இனிது கமழும் துறைவனை

நீ இனிது முயங்குமதி, காதலோயே!

எக்கர் ஞாழல் பூவின் அன்ன

சுணங்கு வளர் இள முலை மடந்தைக்கு

அணங்கு வளர்த்து, அகறல் வல்லாதீமோ!

எக்கர் ஞாழல் நறு மலர்ப் பெருஞ் சினைப்

புணரி திளைக்கும் துறைவன்

புணர்வின் இன்னான்; அரும் புணர்வினனே.

வெள்ளாங்குருகின் பிள்ளை செத்தென,

காணிய சென்ற மட நடை நாரை

மிதிப்ப, நக்க கண் போல் நெய்தல்

கள் கமழ்ந்து ஆனாத் துறைவற்கு

நெக்க நெஞ்சம் நேர்கல்லேனே.

வெள்ளாங்குருகின் பிள்ளை செத்தென,

காணிய சென்ற மட நடை நாரை

கையறுபு இரற்று கானல்அம் புலம்பந்

துறைவன் வரையும் என்ப;

அறவன் போலும்; அருளுமார் அதுவே.

வெள்ளாங்குருகின் பிள்ளை செத்தென,

காணிய சென்ற மட நடை நாரை

உளர, ஒழிந்த தூவி குவவு மணல்

போர்வில் பெறூஉம் துறைவன் கேண்மை

நல்நெடுங் கூந்தல் நாடுமோ மற்றே?

வெள்ளாங்குருகின் பிள்ளை செத்தென,

காணிய சென்ற மட நடை நாரை

கானல் சேக்கும் துறைவனோடு

யான் எவன் செய்கோ? பொய்க்கும் இவ் ஊரே?

வெள்ளாங்குருகின் பிள்ளை செத்தென,

காணிய சென்ற மட நடை நாரை

பதைப்ப, ததைந்த நெய்தல் கழிய

ஓதமொடு பெயரும் துறைவற்குப்

பைஞ்சாய்ப் பாவை ஈன்றனென், யானே!

வெள்ளாங்குருகின் பிள்ளை செத்தென,

காணிய சென்ற மட நடை நாரை

பதைப்ப, ஒழிந்த செம் மறுத் தூவி

தெண் கழிப் பரக்கும் துறைவன்

எனக்கோ காதலன்; அனைக்கோ வேறே!

வெள்ளாங்குருகின் பிள்ளை செத்தென,

காணிய சென்ற மட நடை நாரை

காலை இருந்து மாலைச் சேக்கும்

தெண் கடற் சேர்ப்பனொடு வாரான்,

தான் வந்தனன், எம் காதலோனே!

வெள்ளாங்குருகின் பிள்ளை செத்தென,

காணிய சென்ற மட நடை நாரை

கானல்அம் பெருந் துறைத் துணையொடு கொட்கும்

தண்ணம் துறைவ! கண்டிகும்,

அம் மா மேனி எம் தோழியது துயரே.

வெள்ளாங்குருகின் பிள்ளை செத்தென,

காணிய சென்ற மட நடை நாரை

பசி தின, அல்கும் பனி நீர்ச் சேர்ப்ப!

நின் ஒன்று இரக்குவென் அல்லேன்;

தந்தனை சென்மோ கொண்ட இவள் நலனே?

வெள்ளாங்குருகின் பிள்ளை செத்தென,

காணிய சென்ற மட நடை நாரை

நொந்ததன் தலையும் நோய் மிகும் துறைவ!

பண்டையின் மிகப் பெரிது இனைஇ,

முயங்குமதி, பெரும! மயங்கினள் பெரிதே!

பெருங் கடற்கரையது சிறு வெண் காக்கை

கருங் கோட்டுப் புன்னைத் தங்கும் துறைவற்குப்

பயந்து நுதல் அழியச் சாஅய்,

நயந்த நெஞ்சம் நோய்ப்பாலஃதே!

பெருங் கடற்கரையது சிறு வெண் காக்கை

நீத்து நீர் இருங் கழி இரை தேர்ந்து உண்டு,

பூக் கமழ் பொதும்பர்ச் சேக்கும்

துறைவன் சொல்லோ பிற ஆயினவே!

பெருங் கடற்கரையது சிறு வெண் காக்கை

இருங் கழித் துவலை ஒலியின் துஞ்சும்

துறைவன் துறந்தென, துறந்து என்

இறை ஏர் முன்கை நீங்கிய, வளையே.

பெருங் கடற்கரையது சிறு வெண் காக்கை

இருங் கழி மருங்கின் அயிரை ஆரும்

தண்ணம் துறைவன் தகுதி

நம்மோடு அமையாது, அலர் பயந்தன்றே!

பெருங் கடற்கரையது சிறு வெண் காக்கை

அறு கழிச் சிறு மீன் ஆர மாந்தும்

துறைவன் சொல்லிய சொல் என்

இறை ஏர் எல் வளை கொண்டு நின்றதுவே!

பெருங் கடற்கரையது சிறு வெண் காக்கை

வரி வெண் தாலி வலை செத்து வெரூஉம்

மெல்லம் புலம்பன் தேறி,

நல்ல ஆயின, நல்லோள் கண்ணே.

பெருங் கடற்கரையது சிறு வெண் காக்கை

இருங் கழி இனக் கெடிறு ஆரும் துறைவன்

நல்குவன் போலக் கூறி,

நல்கான் ஆயினும், தொல் கேளன்னே.

பெருங் கடற்கரையது சிறு வெண் காக்கை

துறை படி அம்பி அகமணை ஈனும்

தண்ணம் துறைவன் நல்கின்,

ஒண் நுதல் அரிவை பால் ஆரும்மே.

பெருங் கடற்கரையது சிறு வெண் காக்கை

ஒள் இணர் ஞாழல் முனையின், பொதி அவிழ்

புன்னைஅம் பூஞ் சினைச் சேக்கும் துறைவன்

நெஞ்சத்து உண்மை அறிந்தும்,

என் செயப் பசக்கும் தோழி! என் கண்ணே?

பெருங் கடற்கரையது சிறு வெண் காக்கை

இருங் கழி நெய்தல் சிதைக்கும் துறைவன்

'நல்லன்' என்றிஆயின்;

பல் இதழ் உண்கண் பசத்தல் மற்று எவனோ?

திரை இமிழ் இன் இசை அளைஇ, அயலது

முழவு இமிழ் இன் இசை மறுகுதொறு இசைக்கும்

தொண்டி அன்ன பணைத் தோள்,

ஒண் தொடி, அரிவை என் நெஞ்சு கொண்டோளே!

ஒண் தொடி அரிவை கொண்டனள், நெஞ்சே!

வண்டு இமிர் பனித் துறைத் தொண்டி ஆங்கண்

உரவுக் கடல் ஒலித் திரை போல,

இரவினானும் துயில் அறியேனே!

இரவினானும் இன் துயில் அறியாது

அரவு உறு துயரம் எய்துப தொண்டித்

தண் நறு நெய்தல் நாறும்

பின் இருங் கூந்தல் அணங்குற்றோரே.

அணங்குடைப் பனித் துறைத் தொண்டி அன்ன

மணம் கமழ் பொழில் குறி நல்கினள் நுணங்குஇழை

பொங்கு அரி பரந்த உண்கண்,

அம் கலிழ் மேனி அசைஇய எமக்கே.

எமக்கு நயந்து அருளினைஆயின், பணைத் தோள்

நல் நுதல் அரிவையொடு மென்மெல இயலி,

வந்திசின் வாழியோ, மடந்தை!

தொண்டி அன்ன நின் பண்பு பல கொண்டே.

பண்பும் பாயலும் கொண்டனள் தொண்டித்

தண் கமழ் புது மலர் நாறும் ஒண் தொடி,

ஐது அமைந்து அகன்ற அல்குல்,

கொய் தளிர் மேனி! கூறுமதி தவறே.

தவறு இலராயினும், பனிப்ப மன்ற

இவறு திரை திளைக்கும் இடு மணல் நெடுங் கோட்டு

முண்டக நறு மலர் கமழும்

தொண்டி அன்னோள் தோள் உற்றோரே.

தோளும் கூந்தலும் பல பாராட்டி,

வாழ்தல் ஒல்லுமோ மற்றே செங்கோல்

குட்டுவன் தொண்டி அன்ன

எற் கண்டு நயந்து நீ நல்காக்காலே?

நல்குமதி, வாழியோ! நளி நீர்ச் சேர்ப்ப!

அலவன் தாக்கத் துறை இறாப் பிறழும்

இன் ஒலித் தொண்டி அற்றே,

நின் அலது இல்லா இவள் சிறு நுதலே.

சிறு நணி வரைந்தனை கொண்மோ பெருநீர்

வலைவர் தந்த கொழுமீன் வல்சிப்

பறை தபு முது குருகு இருக்கும்

துறை கெழு தொண்டி அன்ன இவள் நலனே.

நெய்தல் உண்கண், நேர் இறைப் பணைத் தோள்

பொய்தல் ஆடிய பொய்யா மகளிர்

குப்பை வெண் மணல் குரவை நிறூஉம்

துறை கெழு கொண்கன் நல்கின்,

உறைவு இனிது, அம்ம! இவ் அழுங்கல் ஊரே.

நெய்தல் நறு மலர் செருந்தியொடு விரைஇக்

கை புனை நறுந் தார் கமழும் மார்பன்

அருந் திறல் கடவுள் அல்லன்

பெருந் துறைக் கண்டு, இவள் அணங்கியோனே.

[கணங்கொள் அருவிக் கான் கெழு நாடன்

குறும்பொறை நாடன், நல்வயல் ஊரன்,]

தண் கடல் சேர்ப்பன் பிரிந்தென, பண்டையின்

கடும் பகல் வருதி கையறு மாலை!

கொடுங்கழி நெய்தலும் கூம்பக்

காலை வரினும், களைஞரோ இலரே.

நெய்தல் இருங் கழி நெய்தல் நீக்கி

மீன் உண் குருகினம் கானல் அல்கும்

கடல் அணிந்தன்று, அவர் ஊரே;

கடலினும் பெரிது, எமக்கு அவருடை நட்பே.

அலங்குஇதழ் நெய்தல் கொற்கை முன்துறை

இலங்கு முத்து உறைக்கும் எயிறு கெழு துவர் வாய்,

அரம் போழ் அவ் வளைக் குறுமகள்

நரம்பு ஆர்த்தன்ன தீம் கிளவியளே.

நாரை நல் இனம் கடுப்ப, மகளிர்

நீர் வார் கூந்தல் உளரும் துறைவ!

'பொங்குகழி நெய்தல் உறைப்ப, இத் துறைப்

பல்கால் வரூஉம் தேர்' என,

'செல்லாதீமோ' என்றனள், யாயே.

நொதுமலாளர் கொள்ளார் இவையே;

எம்மொடு வந்து கடல் ஆடு மகளிரும்

நெய்தல்அம் பகைத்தழைப் பாவை புனையார்;

உடலகம் கொள்வோர் இன்மையின்,

தொடலைக்கு உற்ற சில பூவினரே.

இருங் கழிச் சேயிறா இனப் புள் ஆரும்

கொற்கைக் கோமான் கொற்கைஅம் பெருந் துறை

வைகறை மலரும் நெய்தல் போலத்

தகை பெரிது உடைய, காதலி கண்ணே!

புன்னை நுண் தாது உறைத்தரு நெய்தல்

பொன்படு மணியின் பொற்பத் தோன்றும்

மெல்லம் புலம்பன் வந்தென,

நல்லஆயின தோழி! என் கண்ணே.

தண் நறு நெய்தல் தளை அவிழ் வான் பூ

வெண்ணெல் அரிநர் மாற்றினர் அறுக்கும்

மெல்லம் புலம்பன் மன்ற எம்

பல் இதழ் உண்கண் பனி செய்தோனே.

கடற்கோடு செறிந்த, மயிர் வார் முன்கை,

கழிப் பூத் தொடர்ந்த இரும் பல் கூந்தல்,

கானல் ஞாழல் கவின் பெறும் தழையள்.

வரையர மகளிரின் அரியள் என்

நிறை அரு நெஞ்சம் கொண்டு ஒளித்தோளே.

கோடு புலம் கொட்ப, கடல் எழுந்து முழங்க,

பாடு இமிழ் பனித் துறை ஓடு கலம் உகைக்கும்

துறைவன் பிரிந்தென, நெகிழ்ந்தன,

வீங்கின மாதோ தோழி! என் வளையே!

வலம்புரி உழுத வார் மணல் அடைகரை

இலங்கு கதிர் முத்தம் இருள் கெட இமைக்கும்

துறை கெழு கொண்க! நீ தந்த

அறைபுனல் வால் வளை நல்லவோ தாமே?

கடற் கோடு அறுத்த, அரம் போழ் அவ் வளை

ஒண் தொடி மடவரல் கண்டிகும்; கொண்க!

நல் நுதல் இன்று மால் செய்தென,

கொன் ஒன்று கடுத்தனள், அன்னையது நிலையே.

வளை படு முத்தம் பரதவர் பகரும்

கடல் கெழு கொண்கன் காதல் மட மகள்

கெடல் அருந் துயரம் நல்கி,

படல் இன் பாயல் வௌவியோளே.

கோடு ஈர் எல் வளை, கொழும் பல் கூந்தல்,

ஆய் தொடி, மடவரல் வேண்டுதிஆயின்

தெண் கழிச் சேயிறாப் படூஉம்

தண் கடல் சேர்ப்ப! வரைந்தனை கொண்மோ.

இலங்கு வளை தெளிர்ப்ப அலவன் ஆட்டி,

முகம் புதை கதுப்பினள், இறைஞ்சி நின்றோளே

புலம்பு கொள் மாலை மறைய

நலம் கேழ் ஆகம் நல்குவள் எனக்கே.

வளை அணி முன்கை, வால் எயிற்று அமர் நகை,

இளையர் ஆடும் தளை அவிழ் கானல்,

குறுந் துறை வினவி நின்ற

நெடுந் தோள் அண்ணல் கண்டிகும், யாமே.

கானல்அம் பெருந் துறைக் கலிதிரை திளைக்கும்

வான் உயர் நெடு மணல் ஏறி, ஆனாது,

காண்கம் வம்மோ தோழி!

செறிவளை நெகிழ்த்தோன் எறிகடல் நாடே!

இலங்கு வீங்கு எல்வளை! ஆய்நுதல் கவின,

பொலந்தேர்க் கொண்கன் வந்தனன் இனியே;

விலங்கு அரி நெடுங் கண் ஞெகிழ்மதி;

நலம் கவர் பசலையை நகுகம் நாமே!