அன்னை, வாழி! வேண்டு, அன்னை! உதுக் காண்

ஏர் கொடிப் பாசடும்பு பரிய ஊர்பு இழிபு

நெய்தல் மயக்கி வந்தன்று, நின் மகள்

பூப் போல் உண்கண் மரீஇய

நோய்க்கு மருந்து ஆகிய கொண்கன் தேரே.

அன்னை, வாழி! வேண்டு, அன்னை! நம் ஊர்

நீல் நிறப் பெருங் கடல் புள்ளின் ஆனாது,

துன்புறு துயரம் நீங்க,

இன்புற இசைக்கும், அவர் தேர் மணிக் குரலே.

அன்னை, வாழி! வேண்டு, அன்னை! புன்னையொடு

ஞாழல் பூக்கும் தண்ணம் துறைவன்

இவட்கு அமைந்தனனால் தானே;

தனக்கு அமைந்தன்று, இவள் மாமைக் கவினே.

அன்னை, வாழி! வேண்டு, அன்னை! நம் ஊர்ப்

பலர் மடி பொழுதின், நலம் மிகச் சாஅய்

நள்ளென வந்த இயல் தேர்ச்

செல்வக் கொண்கன் செல்வனஃது ஊரே.

அன்னை, வாழி! வேண்டு, அன்னை! முழங்குகடல்

திரை தரு முத்தம் வெண் மணல் இமைக்கும்

தண்ணம் துறைவன் வந்தென,

பொன்னினும் சிவந்தன்று; கண்டிசின் நுதலே.

அன்னை, வாழி!வேண்டு, அன்னை! அவர் நாட்டுத்

துதிக்கால் அன்னம் துணை செத்து மிதிக்கும்

தண் கடல் வளையினும் இலங்கும் இவள்

அம் கலிழ் ஆகம் கண்டிசின் நினைந்தே.

அன்னை, வாழி! வேண்டு, அன்னை! என் தோழி

சுடர் நுதல் பசப்பச் சாஅய், படர் மெலிந்து,

தண் கடல் படு திரை கேட்டொறும்,

துஞ்சாள் ஆகுதல் நோகோ யானே.

அன்னை, வாழி! வேண்டு, அன்னை! கழிய

முண்டகம் மலரும் தண் கடல் சேர்ப்பன்

எம் தோள் துறந்தனன்ஆயின்,

எவன்கொல் மற்று அவன் நயந்த தோளே?

அன்னை, வாழி! வேண்டு, அன்னை! நெய்தல்

நீர்ப் படர் தூம்பின் பூக் கெழு துறைவன்

எம் தோள் துறந்த காலை, எவன்கொல்

பல் நாள் வரும், அவன் அளித்த பொழுதே?

அன்னை, வாழி! வேண்டு, அன்னை! புன்னை

பொன் நிறம் விரியும் பூக் கெழு துறைவனை

'என்னை' என்றும், யாமே; இவ் ஊர்

பிறிது ஒன்றாகக் கூறும்;

ஆங்கும் ஆக்குமோ, வாழிய, பாலே?

அம்ம வாழி, தோழி! பாணன்

சூழ் கழிமருங்கின் நாண் இரை கொளீஇச்

சினைக் கயல் மாய்க்கும் துறைவன் கேண்மை

பிரிந்தும் வாழ்துமோ நாமே

அருந் தவம் முயறல் ஆற்றாதேமே?

அம்ம வாழி, தோழி! பாசிலைச்

செருந்தி தாய இருங் கழிச் சேர்ப்பன்

தான் வரக் காண்குவம் நாமே;

மறந்தோம் மன்ற, நாணுடை நெஞ்சே.

அம்ம வாழி, தோழி! நென்னல்

ஓங்குதிரை வெண் மணல் உடைக்கும் துறைவற்கு,

ஊரார், 'பெண்டு' என மொழிய, என்னை,

அது கேட்டு, 'அன்னாய்' என்றனள், அன்னை;

பைபய 'எம்மை' என்றனென், யானே.

அம்ம வாழி, தோழி! கொண்கன்

நேரேம் ஆயினும், செல்குவம் கொல்லோ

கடலின் நாரை இரற்றும்

மடல்அம் பெண்ணை அவனுடை நாட்டே?

அம்ம வாழி, தோழி! பல் மாண்

நுண் மணல் அடைகரை நம்மோடு ஆடிய

தண்ணம் துறைவன் மறைஇ,

அன்னை அருங் கடி வந்து நின்றோனே!

அம்ம வாழி, தோழி! நாம் அழ,

நீல இருங் கழி நீலம் கூம்பும்

மாலை வந்தன்று, மன்ற

காலை அன்ன காலை முந்துறுத்தே.

அம்ம வாழி, தோழி! நலனே

இன்னது ஆகுதல் கொடிதே! புன்னை

அணி மலர் துறைதொறும் வரிக்கும்

மணி நீர்ச் சேர்ப்பனை மறவாதோர்க்கே.

அம்ம வாழி, தோழி! யான் இன்று,

அறனிலாளற் கண்ட பொழுதில்,

சினவுவென் தகைக்குவென் சென்றனென்

பின் நினைந்து இரங்கிப் பெயர்தந்தேனே.

அம்ம வாழி, தோழி! நன்றும்

எய்யாமையின் ஏதில பற்றி,

அன்பு இலன் மன்ற பெரிதே

மென் புலக் கொண்கன் வாராதோனே!

அம்ம வாழி, தோழி! நலம் மிக

நல்லஆயின, அளிய மென் தோளே

மல்லல் இருங் கழி மல்கும்

மெல்லம் புலம்பன் வந்தமாறே.

கண்டிகும் அல்லமோ, கொண்க! நின் கேளே?

முண்டகக் கோதை நனைய,

தெண் திரைப் பௌவம் பாய்ந்து நின்றோளே!

கண்டிகும்அல்லமோ, கொண்க! நின் கேளே?

ஒள் இழை உயர் மணல் வீழ்ந்தென,

கண்டிகும்அல்லமோ, கொண்க! நின் கேளே?

ஒண் நுதல் ஆயம் ஆர்ப்ப,

கண்டிகும்அல்லமோ, கொண்க! நின் கேளே?

வண்டற் பாவை வௌவலின்,

கண்டிகும்அல்லமோ, கொண்க! நின் கேளே?

தெண் திரை பாவை வௌவ,

கண்டிகும்அல்லமோ, கொண்க! நின் கேளே?

உண்கண் வண்டினம் மொய்ப்ப,

கண்டிகும்அல்லமோ, கொண்க! நின் கேளே?

தும்பை மாலை இள முலை

கண்டிகும் அல்லமோ, கொண்க! நின் கேளே?

உறாஅ வறு முலை மடாஅ,

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

நன்றே, பாண! கொண்கனது நட்பே

தில்லை வேலி இவ் ஊர்க்

கல்லென் கௌவை எழாஅக்காலே.

அம்ம வாழி, பாண! புன்னை

அரும்பு மலி கானல் இவ் ஊர்

அலர் ஆகின்று, அவர் அருளுமாறே.

யான் எவன் செய்கோ? பாண! ஆனாது

மெல்லம் புலம்பன் பிரிந்தென,

புல்லென்றன, என் புரி வளைத் தோளே!

காண்மதி, பாண! இருங் கழிப்...

பாய்பரி நெடுந் தேர்க் கொண்கனொடு

தான் வந்தன்று, என் மாமைக் கவினே.

பைதலம் அல்லேம், பாண! பணைத் தோள்,

ஐது அமைந்து அகன்ற அல்குல்,

நெய்தல் அம் கண்ணியை நேர்தல் நாம் பெறினே.

நாண் இலை மன்ற, பாண! நீயே

கோள் நேர் இலங்கு வளை நெகிழ்த்த

கானல் அம் துறைவற்குச் சொல் உகுப்போயே!

நின் ஒன்று வினவுவல், பாண! நும் ஊர்த்

திண் தேர்க் கொண்கனை நயந்தோர்

பண்டைத் தம் நலம் பெறுபவோ மற்றே?

பண்பு இலை மன்ற, பாண! இவ் ஊர்

அன்பு இல கடிய கழறி,

மென் புலக் கொண்கனைத் தாராதோயே!

அம்ம வாழி, கொண்க! எம் வயின்

மாண் நலம் மருட்டும் நின்னினும்,

பாணன் நல்லோர் நலம் சிதைக்கும்மே.

காண்மதி, பாண! நீ  த்தற்கு உரியை

துறை கெழு கொண்கன் பிரிந்தென,

இறை கேழ் எல் வளை நீங்கிய நிலையே.

எக்கர் ஞாழல் செருந்தியொடு கமழத்

துவலைத் தண் துளி வீசிப்

பசலை செய்தன பனி படு துறையே.

எக்கர் ஞாழல் இறங்கு இணர்ப் படு சினைப்

புள் இறை கூரும் துறைவனை

உள்ளேன் தோழி! படீஇயர் என் கண்ணே!

எக்கர் ஞாழல் புள் இமிழ் அகன் துறை,

இனிய செய்த; நின்று, பின்

முனிவு செய்த இவள் தட மென் தோளே.

எக்கர் ஞாழல் இணர் படு பொதும்பர்த்

தனிக் குருகு உறங்கும் துறைவற்கு

இனிப் பசந்தன்று என் மாமைக் கவினே.

எக்கர் ஞாழல் சிறியிலைப் பெருஞ் சினை

ஓதம் வாங்கும் துறைவன்

மாயோள் பசலை நீக்கினன், இனியே!

எக்கர் ஞாழல் அரும்பு முதிர் அவிழ் இணர்

நறிய கமழும் துறைவற்கு

இனியமன்ற என் மாமைக் கவினே.

எக்கர் ஞாழல் மலர் இல் மகளிர்

ஒண் தழை அயரும் துறைவன்

'தண் தழை விலை' என நல்கினன், நாடே.

எக்கர் ஞாழல் இகந்து படு பெருஞ் சினை

வீ இனிது கமழும் துறைவனை

நீ இனிது முயங்குமதி, காதலோயே!

எக்கர் ஞாழல் பூவின் அன்ன

சுணங்கு வளர் இள முலை மடந்தைக்கு

அணங்கு வளர்த்து, அகறல் வல்லாதீமோ!

எக்கர் ஞாழல் நறு மலர்ப் பெருஞ் சினைப்

புணரி திளைக்கும் துறைவன்

புணர்வின் இன்னான்; அரும் புணர்வினனே.

வெள்ளாங்குருகின் பிள்ளை செத்தென,

காணிய சென்ற மட நடை நாரை

மிதிப்ப, நக்க கண் போல் நெய்தல்

கள் கமழ்ந்து ஆனாத் துறைவற்கு

நெக்க நெஞ்சம் நேர்கல்லேனே.

வெள்ளாங்குருகின் பிள்ளை செத்தென,

காணிய சென்ற மட நடை நாரை

கையறுபு இரற்று கானல்அம் புலம்பந்

துறைவன் வரையும் என்ப;

அறவன் போலும்; அருளுமார் அதுவே.

வெள்ளாங்குருகின் பிள்ளை செத்தென,

காணிய சென்ற மட நடை நாரை

உளர, ஒழிந்த தூவி குவவு மணல்

போர்வில் பெறூஉம் துறைவன் கேண்மை

நல்நெடுங் கூந்தல் நாடுமோ மற்றே?

வெள்ளாங்குருகின் பிள்ளை செத்தென,

காணிய சென்ற மட நடை நாரை

கானல் சேக்கும் துறைவனோடு

யான் எவன் செய்கோ? பொய்க்கும் இவ் ஊரே?

வெள்ளாங்குருகின் பிள்ளை செத்தென,

காணிய சென்ற மட நடை நாரை

பதைப்ப, ததைந்த நெய்தல் கழிய

ஓதமொடு பெயரும் துறைவற்குப்

பைஞ்சாய்ப் பாவை ஈன்றனென், யானே!

வெள்ளாங்குருகின் பிள்ளை செத்தென,

காணிய சென்ற மட நடை நாரை

பதைப்ப, ஒழிந்த செம் மறுத் தூவி

தெண் கழிப் பரக்கும் துறைவன்

எனக்கோ காதலன்; அனைக்கோ வேறே!

அன்னாய், வாழி! வேண்டு, அன்னை! நம் ஊர்ப்

பார்ப்பனக் குறுமகப் போலத் தாமும்

குடுமித் தலைய மன்ற

நெடு மலை நாடன் ஊர்ந்த மாவே.

அன்னாய், வாழி, வேண்டு, அன்னை! அஃது எவன்கொல்?

வரையர மகளிரின் நிரையுடன் குழீஇ,

பெயர்வுழிப் பெயர்வுழித் தவிராது நோக்கி,

நல்லள் நல்லள் என்ப;

தீயேன் தில்ல, மலை கிழவோற்கே!

அன்னாய், வாழி! வேண்டு, அன்னை! உவக்காண்

மாரிக் குன்றத்துக் காப்பாள் அன்னன்;

தூவலின் நனைந்த தொடலை ஒள் வாள்,

பாசி சூழ்ந்த பெருங் கழல்,

தண் பனி வைகிய வரிக் கச்சினனே!

அன்னாய், வாழி! வேண்டு, அன்னை! கானவர்

கிழங்கு அகழ் நெடுங் குழி மல்க வேங்கைப்

பொன் மலி புது வீ தாஅம் அவர் நாட்டு,

மணி நிற மால் வரை மறைதொறு, இவள்

அறை மலர் நெடுங் கண் ஆர்ந்தன பனியே.

அன்னாய், வாழி! வேண்டு, அன்னை! நம் படப்பைப்

புலவுச் சேர் துறுகல் ஏறி, அவர் நாட்டுப்

பூக் கெழு குன்றம் நோக்கி நின்று,

மணி புரை வயங்கு இழை நிலைபெறத்

தணிதற்கும் உரித்து, அவள் உற்ற நோயே.

சாத்த மரத்த பூழில் எழு புகை

கூட்டு விரை கமழும் நாடன்

அறவற்கு எவனோ, நாம் அகல்வு? அன்னாய்!

சாரல் பலவின் கொழுந் துணர் நறும் பழம்

இருங் கல் விடர் அளை வீழ்ந்தென, வெற்பில்

பெருந்தேன் இறாஅல் சிதறும் நாடன்,

பேர் அமர் மழைக் கண் கலிழ, தன்

சீருடை நல் நாட்டுச் செல்லும் அன்னாய்!

குறுங் கை இரும் புலிக் கோள் வல் ஏற்றை,

நெடும் புதல் கானத்து மடப் பிடி ஈன்ற

நடுங்கு நடைக் குழவி கொளீஇய, பலவின்

பழம் தூங்கு கொழு நிழல் ஒளிக்கும் நாடற்கு,

கொய்தரு தளிரின் வாடி, நின்

மெய் பிறிதாதல் எவன்கொல்? அன்னாய்!

நுண் ஏர் புருவத்த கண்ணும் ஆடும்;

மயிர் வார் முன்கை வளையும் செறூஉம்;

களிறு கோள் பிழைத்த கதம் சிறந்து எழு புலி

எழுதரு மழையின் குழுமும்

பெருங் கல் நாடன் வரும்கொல்? அன்னாய்!

அலங்குமழை பொழிந்த அகன்கண் அருவி

ஆடுகழை அடுக்கத்து இழிதரு நாடன்

பெரு வரை அன்ன திரு விறல் வியல் மார்பு

முயங்காது கழிந்த நாள், இவள்

மயங்கு இதழ் மழைக்கண் கலிழும் அன்னாய்!

அம்ம வாழி, தோழி! நம் ஊர்

நளிந்து வந்து உறையும் நறுந் தண் மார்பன்

இன்னினி வாராமாறுகொல்

சில் நிரை ஓதி! என் நுதல் பசப்பதுவே?

அம்ம வாழி, தோழி! நம் மலை

மணி நிறம் கொண்ட மா மலை வெற்பில்

துணி நீர் அருவி நம்மோடு ஆடல்

எளிய மன்னால், அவர்க்கு; இனி,

அரிய ஆகுதல் மருண்டனென், யானே,

அம்ம வாழி,தோழி!நம் மலை

நறுந்தண் சிலம்பின் நாறு குலைக் காந்தள்

கொங்கு உண் வண்டின் பெயர்ந்து புறமாறி, நின்

வன்புடை விறல் கவின் கொண்ட

அன்பிலாளன் வந்தனன், இனியே.

அம்ம வாழி, தோழி! நம் ஊர்

நிரந்து இலங்கு அருவிய நெடு மலை நாடன்

இரந்து குறையுறாஅன் பெயரின்,

என் ஆவதுகொல் நம் இன் உயிர் நிலையே?

அம்ம வாழி, தோழி! நம்மொடு

சிறு தினைக் காவலன் ஆகி, பெரிதும் நின்

மென் தோள் ஞெகிழவும், திரு நுதல் பசப்பவும்,

பொன் போல் விறல் கவின் தொலைத்த

குன்ற நாடற்கு அயர்வர் நன் மணனே.

போது ஆர் கூந்தல் இயல் அணி அழுங்க

ஏதிலாட்டியை நீ பிரிந்ததற்கே,

அழல் அவிர் மணிப்பூண் நனையப்

பெயல்ஆனா, என் கண்ணே தெய்யோ!

'மின் அவிர் வயங்குஇழை ஞெகிழச் சாஅய்,

நன்னுதல் பசத்தல் யாவது?' துன்னிக்

கனவில் காணும் இவளே

நனவில் காணாள், நின் மார்பே தெய்யோ!'

கையற வீழ்ந்த மை இல் வானமொடு

அரிது காதலர்ப் பொழுதே; அதனால்,

தெரிஇழை தெளிர்ப்ப முயங்கி,

பிரியலம் என்கமோ? எழுகமோ? தெய்யோ!

காமம் கடவ, உள்ளம் இனைப்ப,

யாம் வந்து காண்பது ஓர் பருவம் ஆயின்,

ஓங்கித் தோன்றும் உயர் வரைக்கு

யாங்கு எனப்படுவது, நும் ஊர்? தெய்யோ!

சுரும்பு உணக் களித்த புகர் முக வேழம்

இரு பிணர்த் துறுகல் பிடி செத்துத் தழூஉம் நின்

குன்று கெழு நல் நாட்டுச் சென்ற பின்றை,

நேர் இறைப் பணைத் தோள் ஞெகிழ,

வாராய்ஆயின், வாழேம் தெய்யோ!

நம் உறு துயரம் நோக்கி, அன்னை

வேலன் தந்தனள் ஆயின், அவ் வேலன்

வெறி கமழ் நாடன் கேண்மை

அறியுமோ தில்ல? செறி எயிற்றோயே!

கறி வளர் சிலம்பிற் கடவுள் பேணி,

அறியா வேலன், 'வெறி' எனக் கூறும்;

அது மனம் கொள்குவை, அனை! இவள்

புது மலர் மழைக் கண் புலம்பிய நோய்க்கே.

பொய்யா மரபின் ஊர் முது வேலன்

கழங்கு மெய்ப்படுத்து, கன்னம் தூக்கி,

'முருகு' என மொழியும்ஆயின்,

கெழுதகைகொல் இவள் அணங்கியோற்கே?

அன்னை தந்தது ஆகுவது அறிவென்:

பொன் நகர் வரைப்பில் கன்னம் தூக்கி,

'முருகு' என மொழியும் ஆயின்,

அரு வரை நாடன் பெயர்கொலோ, அதுவே?

பெய்ம்மணல் வரைப்பில் கழங்கு படுத்து, அன்னைக்கு,

'முருகு' என மொழியும் வேலன்; மற்று அவன்

வாழிய இலங்கும் அருவிச்

சூர் மலை நாடனை அறியாதோனே!

குன்றக் குறவன் ஆர்ப்பின், எழிலி

நுண் பல் அழி துளி பொழியும் நாட!

நெடு வரைப் படப்பை நும் ஊர்க்

கடு வரல் அருவி காணினும் அழுமே.

குன்றக் குறவன் ஆரம் அறுத்தென,

நறும் புகை சூழ்ந்து காந்தள் நாறும்

வண்டு இமிர் சுடர் நுதல் குறுமகள்!

கொண்டனர், செல்வர் தம் குன்று கெழு நாட்டே.

குன்றக் குறவன் காதல் மட மகள்

வண்டு படு கூந்தல் தண் தழைக் கொடிச்சி;

வளையள்; முளை வாள் எயிற்றள்;

இளையள் ஆயினும், ஆர் அணங்கினளே.

குன்றக் குறவன் கடவுள் பேணி,

இரந்தனன் பெற்ற எல் வளைக் குறுமகள்

ஆய் அரி நெடுங் கண் கலிழ,

சேயதால் தெய்ய நீ பிரியும் நாடே.

குன்ற குறவன் காதல் மட மகள்

மன்ற வேங்கை மலர் சில கொண்டு,

மலை உறை கடவுள் குலமுதல் வழுத்தி,

தேம் பலிச் செய்த ஈர் நறுங் கையள்;

மலர்ந்த காந்தள் நாறிக்

கலிழ்ந்த கண்ணள் எம் அணங்கியோளே.

குன்றக் குறவன் காதல் மட மகள்,

மென் தோள் கொடிச்சியைப் பெறற்கு அரிது தில்ல

பைம் புறப் படு கிளி ஓப்பலர்;

புன்புல மயக்கத்து விளைந்தன தினையே!

சிறு தினை மேய்ந்த தறுகண் பன்றி

துறுகல் அடுக்கத்துத் துணையொடு வதியும்

இலங்குமலை நாடன் வரூஉம்;

மருந்தும் அறியும்கொல் தோழி! அவன் விருப்பே?

இளம் பிறை அன்ன கோட்ட கேழல்

களங்கனி அன்ன பெண்பாற் புணரும்

அயம் திகழ் சிலம்ப! கண்டிகும்

பயந்தன மாதோ, நீ நயந்தோள் கண்ணே!

சிறு கண் பன்றிப் பெருஞ் சின ஒருத்தலொடு

குறுக் கை இரும் புலி பொரூஉம் நாட!

நனி நாண் உடையை மன்ற

பனிப் பயந்தன, நீ நயந்தோள் கண்ணே!

தாஅய் இழந்த தழு வரிக் குருளையொடு

வள மலைச் சிறு தினை உணீஇ, கானவர்

வரை ஓங்கு உயர் சிமைக் கேழல் உறங்கும்

நல் மலை நாடன் பிரிதல்

என் பயக்குமோ நம் விட்டுத் துறந்தே?

கிழங்கு அகழ் கேழல் உழுத சிலம்பில்

தலை விளை கானவர் கொய்தனர் பெயரும்

புல்லென் குன்றத்துப் புலம்பு கொள் நெடு வரை

காணினும் கலிழும் நோய் செத்து,

தாம் வந்தனர், நம் காதலோரே.

கரு விரல் மந்திக் கல்லா வன் பறழ்

அரு வரைத் தீம் தேன் எடுப்பி, அயலது

உரு கெழு நெடுஞ் சினைப் பாயும் நாடன்

இரவின் வருதல் அறியான்;

'வரும் வரும்' என்ப தோழி! யாயே.

மந்திக் கணவன் கல்லாக் கடுவன்,

ஒண் கேழ் வயப்புலி குழுமலின், விரைந்து, உடன்

குன்று உயர் அடுக்கம் கொள்ளும் நாடன்

சென்றனன் வாழி, தோழி! என்

மென் தோள் கவினும், பாயலும், கொண்டே.

மந்திக் காதலன் முறி மேய் கடுவன்

தண் கமழ் நறைக் கொடி கொண்டு, வியல் அறைப்

பொங்கல் இள மழை புடைக்கும் நாட!

நயவாய்ஆயினும் வரைந்தனை சென்மோ

கல் முகை வேங்கை மலரும்

நல் மலை நாடன் பெண்டு எனப் படுத்தே!

சிலம்பின் வெதிரத்துக் கண்விடு கழைக்கோல்

குரங்கின் வன் பறழ் பாய்ந்தென, இலஞ்சி

மீன் எறி தூண்டிலின் நிவக்கும் நாடன்

உற்றோர் மறவா நோய் தந்து,

கண்டோர் தண்டா நலம் கொண்டனனே!

கரு விரல் மந்திக் கல்லா வன் பார்ப்பு

இரு வெதிர் ஈர்ங் கழை ஏறி, சிறு கோல்

மதி புடைப்பது போல் தோன்றும் நாட!

வரைந்தனை நீ எனக் கேட்டு யான்

 த்தனென்அல்லெனோ அஃது என் யாய்க்கே?

சாரல் புறத்த பெருங் குரல் சிறு தினைப்

பேர் அமர் மழைக்கண் கொடிச்சி கடியவும்

சோலைச் சிறு கிளி உன்னும் நாட!

ஆர் இருள் பெருகின; வாரல்

கோட்டு மா வழங்கும் காட்டக நெறியே.

அளியதாமே, செவ் வாய்ப் பைங் கிளி

குன்றக் குறவர் கொய் தினைப் பைங் கால்

இருவி நீள்புனம் கண்டும்.

பிரிதல் தேற்றாப் பேர் அன்பினவே.

சிறு தினை கொய்த இருவி வெண் கால்

காய்த்த அவரைப் படு கிளி கடியும்

யாணர் ஆகிய நல் மலை நாடன்

புகர் இன்று நயந்தனன் போலும்;

கவரும் தோழி! என் மாமைக் கவினே.

நன்றே செய்த உதவி நன்று தெரிந்து

யாம் எவன் செய்குவம்? நெஞ்சே! காமர்

மெல் இயல் கொடிச்சி காப்பப்

பல் குரல் ஏனல் பாத்தரும் கிளியே.

அறம் புரி செங்கோல் மன்னனின் தாம் நனி

சிறந்தன போலும், கிள்ளை பிறங்கிய

பூக் கமழ் கூந்தல் கொடிச்சி

நோக்கவும் படும்; அவள் ஓப்பவும் படுமே.

சிலம்பு கமழ் காந்தள் நறுங் குலை அன்ன

நலம் பெறு கையின் என் கண் புதைத்தோயே!

பாயல் இன் துணை ஆகிய பணைத் தோள்

தோகை மாட்சிய மடந்தை!

நீ அலது உளரோ என் நெஞ்சு அமர்ந்தோரே?

வருவதுகொல்லோ தானே வாராது

அவண் உறை மேவலின், அமைவது கொல்லோ

புனவர் கொள்ளியின் புகல் வரும் மஞ்ஞை,

இருவி இருந்த குருவி வருந்துற,

பந்து ஆடு மகளிரின் படர்தரும்

குன்று கெழு நாடனொடு சென்ற என் நெஞ்சே?

விரிந்த வேங்கைப் பெருஞ் சினைத் தோகை

பூக் கொய் மகளிரின் தோன்றும் நாட!

பிரியினும், பிரிவது அன்றே

நின்னொடு மேய மடந்தை நட்பே.

குன்ற நாடன் குன்றத்துக் கவாஅன்,

பைஞ் சுனைப் பூத்த பகுவாய்க் குவளையும்

அம் சில் ஓதி அசைநடைக் கொடிச்சி

கண்போல் மலர்தலும் அரிது; இவள்

தன் போல் சாயல் மஞ்ஞைக்கும் அரிதே.

கொடிச்சி கூந்தல் போலத் தோகை

அம் சிறை விரிக்கும் பெருங் கல் வெற்பன்

வந்தனன்; எதிர்ந்தனர் கொடையே;

அம் தீம் கிளவி! பொலிக, நின் சிறப்பே!