அதனை யறிந்த மலையமான் முள்ளூர்க்குச் சென்று சோழனைக்
கொணர்ந்து சோழ நாட்டு வேந்தனாக்கி அவனது வெண் குடையும்
அரசும் நிலைபெறச் செய்தனன்.   இத்தகைய   சீரியோர்      
வழிவந்தவனாகலின், திருமுடிக்காரியிறந்ததனால் பொலிவிழந்து வருந்திய  
குடிகட்கு இவன் வேந்தனாகி நலம் புரிந்தான். இவ்வாறு வேந்தாகியபோது
இவனை மாறோக்கத்து நப்பசலையார் கண்டு இப் பாட்டைப் பாடி
இதன்கண், “காவிரி நாடு அரசின்றி அல்லலுற்ற காலத்து முள்ளூரில் இருந்த
சோழ வேந்தனைக் கொணர்ந்து சோழ நாட்டவர்க்கு வேந்தனாகிய
உரவோர் வழி வந்தோனே, நின் முன்னோனாகிய திருமுடிக்காரி
உயர்ந்தோருலகம் பெயர்ந்தானாக, நாடு மழையின்மையால் கோடையில்
உயிர்கள் எய்தும் வருத்தம் போல  மிக்க வருத்தத்தை எய்திற்று.கோடை
வெப்பத்தைப் பெருமழை  பெய்து  போக்கிக் குளிர்ச்சியைச்
செய்வதுபோல, நீ தோன்றி நாட்டவர்க்கு இன்பத்தைச் செய்தாய்;ஆதலால்,
நின்னாட்டவர்க்குக் குறையொன்றும் இல்லையாம்”என்று கூறியுள்ளார்.