1. வைத்தான்வாய் சான்ற பெரும்பொருள் அஃது உண்ணான்
செத்தான் செயக் கிடந்தது இல்.

Who fills his house with ample store, enjoying none.
Is dead, Nought with the useless heap is done.

2. பொருளான் ஆம் எல்லாம் என்று ஈயாது இவறும்
மருளான் ஆம்மாணாப் பிறப்பு.

Who giving nought, opines from wealth all blessings springs,
Degraded birth that doting miser's folly brings.

3. ஈட்டம் இவறி இசைவேண்டா ஆடவர்
தோற்றம் நிலக்குப் பொறை.

Who lust to heap up wealth, but glory hold not dear,
It burthens earth when on the stage of being they appear.

4. எச்சம் என்று என்எண்ணும் கொல்லோ ஒருவரால்
நச்சப் படாஅ தவன்.

Whom no one loves, when he shall pass away,
What doth he look to leave behind, I pray?

5. கொடுப்பதூஉம் துய்ப்பதூஉம் இல்லார்க்கு அடுக்கிய
கோடி உண்டாயினும் இல்.

Amid accumulated millions they are poor,
Who nothing give and nought enjoy of all they store.

6. ஏதம் பெருஞ் செல்வம் தான்துவ்வான் தக்கார்க்கு ஒன்று
ஈதல் இயல்பு இலாதான்.

Their ample wealth is misery to men of churlish heart,
Who nought themseleves enjoy, and nought to worthy men inpart.

7. அற்றார்க்குஒன்று ஆற்றாதான் செல்வம் மிகநலம்
பெற்றாள் தமியள் மூத்து அற்று.

Like woman fair in lonelihood who aged grows,
Is wealth of him on needy men who nought bestows.

8. நச்சப் படாதவன் செல்வம் நடுஊருள்
நச்சுமரம் பழுத்து அற்று.

When he whom no man loves exults in great prosperity,
'Tis as when fruits in midmost of the town some poisonous tree.

9. அன்பு ஒரீஇத் தன்செற்று அறம்நோக்காது ஈட்டிய
ஒண்பொருள் கொள்வார் பிறர்.

Who love abandon, self afflict, and virtu's way forsake
To heap up glittering wealth, their hoards shall others take.

10. சீர்உடைச் செல்வர் சிறுதுனி மாரி
வறம்கூர்ந்து அனையது உடைத்து.

'Tis as when rain-cloud in the heaven grows dry,
When generous wealthy man endures brief poverty.