தொடக்கம்
11.	கன்றாமை வேண்டும், கடிய; பிறர் செய்த நன்றியை நன்றாக் கொளல் வேண்டும்; என்றும் விடல் வேண்டும், தன்கண் வெகுளி; அடல்வேண்டும், ஆக்கம் சிதைக்கும் வினை.	உரை
12.	பல்லினான் நோய் செய்யும், பாம்பு எல்லாம்; கொல் களிறு கோட்டான் நோய் செய்யும், குறித்தாரை; ஊடி, முகத்தான் நோய் செய்வர், மகளிர்; முனிவர் தவத்தின் தருக்குவர், நோய்.	உரை
13.	பறை நன்று, பண் அமையா யாழின்; நிறை நின்ற பெண் நன்று, பீடு இலா மாந்தரின்; பண் அழிந்து ஆர்தலின் நன்று, பசித்தல்; பசைந்தாரின் தீர்தலின் தீப் புகுதல் நன்று.	உரை
14.	வளப் பாத்தியுள் வளரும், வண்மை; கிளைக் குழாம் இன் சொற் குழியுள் இனிது எழூஉம்; வன் சொல், கரவு எழூஉம், கண் இல் குழியுள்; இரவு எழூஉம், இன்மைக் குழியுள் விரைந்து.	உரை
15.	இன்னாமை வேண்டின், இரவு எழுக! இந் நிலத்து மன்னுதல் வேண்டின், இசை நடுக! தன்னொடு செல்வது வேண்டின், அறம் செய்க! வெல்வது வேண்டின், வெகுளி விடல்!	உரை
16.	கடற் குட்டம் போழ்வர், கலவர்; படைக் குட்டம் பாய்மா உடையான் உடைக்கிற்கும்; தோம் இல் தவக் குட்டம் தன்னுடையான் நீந்தும்; அவைக் குட்டம் கற்றான் கடந்துவிடும்.	உரை
17.	பொய்த்தல் இறுவாய, நட்புக்கள்; மெய்த்தாக மூத்தல் இறுவாய்த்து, இள நலம்; தூக்கு இல் மிகுதி இறுவாய, செல்வங்கள்; தம்தம் தகுதி இறுவாய்த்து, உயிர்.	உரை
18.	மனைக்கு ஆக்கம் மாண்ட மகளிர்; ஒருவன் வினைக்கு ஆக்கம் செவ்வியன் ஆதல்; சினச் செவ் வேல், நாட்டு ஆக்கம் நல்லன் இவ் வேந்து என்றல்; கேட்டு ஆக்கம் கேளிர் ஒரீஇவிடல்.	உரை
19.	பெற்றான் அதிர்ப்பின், பிணை அன்னாள்தான் அதிர்க்கும்; கற்றான் அதிர்ப்பின், பொருள் அதிர்க்கும்; பற்றிய மண் அதிர்ப்பின், மன்னவன் கோல் அதிர்க்கும்; பண் அதிர்ப்பின், பாடல் அதிர்ந்துவிடும்.	உரை
20.	மனைக்குப் பாழ், வாணுதல் இன்மை; தான் செல்லும் திசைக்குப் பாழ், நட்டோரை இன்மை; இருந்த. அவைக்குப் பாழ், மூத்தோரை இன்மை; தனக்குப் பாழ், கற்று அறிவு இல்லா உடம்பு.	உரை