தொடக்கம்
	4. மருதம் 43. ஆற்றல் உடையன், அரும் பொறி நல் ஊரன், மேற்றுச் சிறு தாய காய்வு அஞ்சி, போற்று உருவிக் கட்டக முத்தின் புதல்வனை மார்பின்மேல் பட்டம் சிதைப்ப வரும்.	உரை
	44. அகன் பணை ஊரனைத் தாமம் பிணித்தது இகன்மை கருதி இருப்பல்;-முகன் அமரா ஏதில் மகளிரை நோவது எவன்கொலோ, பேதைமை கண்டு ஒழுகுவார்?	உரை
	45. போத்து இல் கழுத்தின் புதல்வன் உணச் சான்றான்; மூத்தேம் இனி யாம்; வரு முலையார் சேரியுள், நீத்து நீர் ஊன வாய்ப் பாண! நீ போய் மொழி; கூத்தாடி உண்ணினும் உண்.	உரை
	46. உழலை முருக்கிய செந் நோக்கு எருமை பழனம் படிந்து, செய் மாந்தி நிழல் வதியும், தண் துறை ஊரன் மலர் அன்ன மார்புற, பெண்டிர்க்கு உரை-பாண!-உய்த்து.	உரை
	47. தேம் கமழ் பொய்கை அக வயல் ஊரனைப் பூங் கண் புதல்வன் மிதித்து உழக்க, ஈங்குத் தளர் முலை பாராட்டி, என்னுடைய பாவை வளர் முலைக்கண் ஞெமுக்குவார்.	உரை
	48. பேதை! புகலை; புதல்வன் துணைச் சான்றோன் ஓதை மலி மகிழ்நற்கு யாஅம் எவன் செய்தும்? பூ ஆர் குழல் கூந்தல் பொன் அன்னார் சேரியுள் ஓவாது செல்-பாண!-நீ.	உரை
	49. யாணர் நல் ஊரன் திறம் கிளப்பல்; என்னுடைய பாண! இருக்க அது களை; நாண் உடையான் தன் உற்ற எல்லாம் இருக்க; இரும் பாண! நின் உற்றதுண்டேல், உரை.	உரை
	50. ஒள் இதழ்த் தாமரைப் போது உறழும் ஊரனை உள்ளம் கொண்டு உள்ளான் என்று யார்க்கு உரைக்கோ?-ஒள்ளிழாய்!- அச்சுப் பணி மொழி உண்டேனோ, மேல் நாள் ஓர் பொய்ச் சூள் என அறியாதேன்?	உரை
	51. பேதையர் என்று தமரைச் செறுபவோ? போது உறழ் தாமரைக்கண் ஊரனை நேர் நோக்கி, வாய் மூடி இட்டும் இருப்பவோ?-மாணிழாய்- நோவது என்? மார்பு அறியும், இன்று.	உரை
	52. காதலின் தீரக் கழிய முயங்கன்மின்; ஓதம் துவன்றும் ஒலி புனல் ஊரனைப் பேதைப் பட்டு ஏங்கன்மின் நீயிரும், எண் இலா ஆசை ஒழிய உரைத்து.	உரை
	53. ‘உள் நாட்டம் சான்றவர் தந்த நசை இற்று என்று எண்ணார்க்குக் கண்ணோட்டம் தீர்க்குதும்’ என்று எண்ணி, வழிபாடு கொள்ளும் வள வயல் ஊரன் பழிபாடு நின் மேலது.	உரை
	54. உண் துறைப் பொய்கை வராஅல் இனம் இரியும் தண் துறை ஊர! தகுவதோ,-ஒண்டொடியைப் பாராய், மனை துறந்து, அச் சேரிச் செல்வதனை ஊராண்மை ஆக்கிக் கொளல்?	உரை
	55. பொய்கை நல் ஊரன் திறம் கிளத்தல்! என்னுடைய எவ்வம் எனினும், எழுந்தீக; வைகல் மறு இல் பொலந் தொடி வீசும், அலற்றும், சிறுவன் உடையேன் துணை.	உரை
	56. வள வயல் ஊரன் மருள் உரைக்கு மாதர் வளைஇய சக்கரத்து ஆழி, கொளை பிழையாது, ஒன்று இடைஇட்டு வருமேல், நின் வாழ் நாட்கள் ஒன்றி அனைத்தும் உளேன்.	உரை