:: TVU ::

அகலிகைப் படலம்

301

	கல் இயல் ஆதி’’ என்றான்; கருங்கல் ஆய். மருங்கு வீழ்வாள்.
புரந்தரன் எல்லை இல் - (தன் உடம்பு முழுவதும் சாபத்தால் கெட்டு விட்டதனால்) இந்திரன் அளவில்லாத; நாணம் எய்தி - நாணத்தை அடைந்து; யாவர்க்கும் - (தனது நிலையைப் பார்த்தவர்கள். கேட்டவர்கள்) எல்லோர்க்கும்; நகை வந்து எய்த - பரிகாசச் சிரிப்பு வந்தெய்தும்படி; புல்லிய பழியினோடும் - தனக்கு நேர்ந்த பழியோடும்; போயபின்றை - வானுலகத்திற்குச் சென்ற பின்பு; மெல்லியலாளை நோக்கி - (அம் முனிவன்) மெல்லியலாளான தன் மனைவியைப் பார்த்து; விலைமகள் அனைய நீயும் - (தீய ஒழுக்கத்தால்) வேசியைப் போன்ற நீயும்; கல் இயல் - கல் வடிவம்; ஆதி என்றான் - ஆகுக என்று சபித்தான்; கருங்கல்ஆய் - (உடனே) அவள் கருங்கல் வடிவாய்; மருங்கு வீழ்வாள் - பக்கத்திலே வீழ்வாள் ஆயினாள். விலைமகள் அனையவள்: உண்மையில் அகலிகை நெஞ்சறியக் கற்பிழந்தவள் ஆகாள். இருந்தும் கௌதமன் சினத்தால் உண்மையை. ஆராய்ந்து பாராமல் ‘விலைமகள் போன்றவள்’ அகலிகை என்று கூறுகிறான். 22
474.	‘’பிழைத்தது பொறுத்தல் என்றும் பெரியவர் கடனே; அன்பால். அழல் தருங் கடவுள் அன்னாய்! முடிவு இதற்கு அருளுக!’’ என்ன. ‘’தழைத்து வண்டு இமிரும் தண் தார்த் தசரதராமன் என்பான் கழல்-துகள் கதுவ. இந்தக் கல் உருத் தவிர்தி’’ என்றான்.
(அவ்வாறு விழுகின்ற அகலிகை அம் முனிவனை நோக்கி) அழல் தரும் - (தன்னுடைய நெற்றிக் கண்ணிலிருந்தும். புன் சிரிப்பிலிருந்தும்) நெருப்பைச் சிதறறும்; கடவுள் அன்னாய் - உருத்திர மூர்த்தியை ஒத்த முனிவனே!; பிழைத்தது பொறுத்தல் - சிறியோர் செய்த பிழையைப் பொறுப்பது; என்றும் பெரியவர் கடனே - எக்காலத்தும் பெரியோர்களின் கடமையே ஆகும்; என்பர் - என்று கூறுவர் (முன்னோர்); இதற்கு முடிவு - (ஆதலால்) இச் சாபத்திற்கு ஒரு முடிவை; அருளுக என்ன - அருள்வீராக என்று வேண்டி நிற்க; தழைத்து வண்டு - (அதற்கு இரங்கிய அம் முனிவன்) செழிப்புடையதாய் வண்டுகள்; இமிரும் தண்தார் - ஒலிக்கும் குளிர்ந்த பூமாலையை அணிந்த; தசரத ராமன் என்பான் - தசரத ராமன் என்பவனது; கழல் துகள் கதுவ - திருவடித் தூள் உன்மேல் படியும் போது; இந்தக் கல் உரு - இந்தக் கருங்கல் வடிவம்; தவிர்தி என்றான் - நீங்குவாய் என்று (சாபம் நீங்கும் வழியும்) அருளினான்.