| | ஓவாதவர் முன் நின்றறேன்;
ஒரு சொல் உடையாது அவரும்,
பூவார் அனலுள்பொன்றி,
பொன் - நாடு அதனின் புக்கார்.’ |
தவறாது அதனால் - எனப் பிரிக்க; ஒரு சொல் உடையாது -
ஒன்றும் பேசாது. 86-1 | 216. | இம் மா மொழி தந்து அரசன்
இடர் உற்றிடுபோழ்தினில், அச்
செம் மா மயில் கோசலையும்,
திகையா, உணர்வு ஓவினளால்;
மெய்ம்மாண் நெறியும், விதியின்
விளைவும், தளர்வின்றி உணரும்
அம்மா தவனும் விரைவோடு
அவலம் தரு நெஞ்சினனாய். |
ஓவினள் - ஒழிந்தாள்; மாதவன் - வசிட்டன் 87-1 | 217. | என்று என்று சீற்றத்து
இளையோன் இது இயம்பிடாமுன்,
கன்று ஒன்றும் ஆவின்
பல யோனியும் காத்த நேமி
வன் திண் சிலைக் கைம்
மனு என்னும் வயங்கு சீர்த்திக்
குன்று ஒன்று தோளான்
மருமான் இவை கூறலுற்றான்; |
மருமான் - பரம்பரையில் வந்தவன். இராமன். 127-1 | 218. | ஆய் தந்த மென் சீரை அணிந்து
அடி தாழ்ந்து நின்ற
சேய் உந்து நிலை நோக்கினள்,
சேய் அரிக் கண்கள் தேம்ப,
வேண் தந்த மென் தோளி தன்
மென் முலை பால் உகுப்ப -
தாய், ‘நிந்தை இன்றிப் பல ஊழி
தழைத்தி!’ என்றாள். |
ஆய் - தாய், கைகேயி; தாய் - சுமித்திரை. 147-1 |