| | தூயவர்க்கு இடர் இழைத்து
உழலும் தோமுடை
ஆயவர் வீழ் கதி
அதனின் வீழ்க, யான்’ |
தோம் - குற்றம். நல்லவர்க்குத் தீங்கு செய்யும் கயவர்கள் செல்லும்
நரககதியில் நான் செல்வேனாக. 116-1 | 235. | உந்து பொன்
தடந் தேர் வலானொடும்,
மந்திரப் பெருந்
தலைவர், மற்றுளோர்,
தந்திரத் தனித்
தலைவர், நண்பினோர்,
வந்து சுற்றும் உற்று,
அழுது மாழ்கினார். |
தேர் வலான் - சுமந்திரன்; மாழ்கினார் - மயங்கினார், 125-1 | 236. | என்று கொண்டு மா
தவன் இயம்பலும்,-
நின்று நின்று தான்
நெடிது உயிர்த்தனன்;
‘நன்று, நன்று!’ எனா
நகை முகிழ்த்தனன்;-
குன்று குன்றுறக்
குலவு தோளினான். |
மா தவன் - வசிட்டன்; முகிழ்த்தல் - மொக்குவிட்டு மலர்தல்,
அங்குச் சிரித்தான் என்பது பொருள்; தோளினான் - பரதன். 131-1 | 237. | அன்னதாக, அங்கு,
ஆறு பத்து எனச்
சொன்ன ஆயிரம்
தோகைமார்களும்,
துன்னி வந்தனர்-
சோர்வு இலாது, அவர்
மின்னும் வாள்
எரிமீது வீழவே. |
|