முகப்பு		தொடக்கம்
காந்தருவ தத்தையார் இலம்பகம்

493.	இங்கு இவர்கள் இவ்வாறு இருந்து இனிது வாழச் சங்கு தரு நீள் நிதியம் சால உடை நாய்கன் பொங்கு திரை மீது பொரு மால் களிறு போன்றோர் வங்கமொடு போகி நிதி வந்து தரல் உற்றான்

494.	மின் ஒழுகு சாயல் மிகு பூண் பதுமை கேள்வன் கொன் ஒழுகு வேல் யவ தத்தன் குளிர் தூங்கும் தன் வழிய காளை சீதத்தன் அவன் தன் போல் பொன் ஒழுகு குன்றில் உறை போர்ப் புலியொடு ஒப்பான்

495.	இம்மியன நுண் பொருள்கள் ஈட்டி நிதி ஆக்கிக் கம்மியரும் ஊர்வர் களிறு ஓடை நுதல் சூட்டி அம்மி மிதந்து ஆழ்ந்து சுரை வீழ்ந்தது அறம் சால்க என்று உம்மை வினை நொந்து புலந்து ஊடல் உணர்வு அன்றே

496.	உள்ளம் உடையான் முயற்சி செய்ய ஒரு நாளே வெள்ள நிதி வீழும் விளையாதது அதனின் இல்லை தொள்ளை உணர் வின்னவர்கள் சொல்லின் மடிகிற்பின் எள்ளுநர்கட்கு ஏக்கழுத்தம் போல இனிது அன்றே

497.	செய்க பொருள் யாரும் செறுவாரைச் செறுகிற்கும் எஃகு பிறிது இல்லை இருந்தே உயிரும் உண்ணும் ஐயம் இலை இன்பம் அறனோடு அவையும் ஆக்கும் பொய் இல் பொருளே பொருள் மற்று அல்ல பிற பொருளே

498.	தூங்குசிறை வாவல் உறை தொல் மரங்கள் என்ன ஓங்கு குலம் நைய அதனுள் பிறந்த வீரர் தாங்கல் கடன் ஆகும் தலை சாய்க்க வரு தீச் சொல் நீங்கல் மடவார்கள் கடன் என்று எழுந்து போந்தான்

499.	மோது படுபண்டம் முனியாது பெரிது ஏற்றி மாதுபடு நோக்கினவர் அவர் வாள் கண் வடு உற்ற தாது படு தார் கெழிய தங்குவரை மார்பன் கோது படல் இல்ல குறிக் கொண்டு எழுந்து போந்தான்

500.	வானம் உற நீண்ட புகழ் மாரி மழை வள்ளல் தானம் என வேண்டுநர்கள் வேண்டுவன நல்கி நானம் மிக நாறு கமழ் குஞ்சியவன் ஏறி ஊனம் எனும் இன்றி இனிது ஓடுக இது என்றான்

501.	ஆடு கொடி உச்சி அணி கூம்பின் உயர் பாய் மூன்று ஈடுபடச் செய்து இளையர் ஏத்த இமிழ் முந்நீர்க் கோடு பறை ஆர்ப்பக் கொழுந் தாள் பவழம் கொல்லா ஓடு களிறு ஒப்ப இனிது ஓடியதை அன்றே

502.	திரைகள் தரும் சங்கு கலம் தாக்கித் திரள் முத்தம் கரை கடலுள் காலக் கணை பின் ஒழிய முந்நீர் வரை கிடந்து கீண்டது எனக் கீறி வளர் தீவின் நிரை இடறிப் பாய்ந்து இரிய ஏகியது மாதோ

503.	மின்னும் மிளிர் பூங் கொடியும் மென் மலரும் ஒப்பார் அன்னமொடும் தோகை நடை சாயல் அமிர்து அன்னார் துன்னி இனிது ஆக உறை துப்புரவின் மிக்க நன்மை உடை நல் பொன் விளை தீவம் அடைந்தது அஃதே

504.	தீவினுள் இழிந்து தேந்தார்ச் செம்மலும் திருமுத்தாரம் கோவினைக் குறிப்பில் கண்டு கொடுத்து அருள் சுமந்து செம்பொன் பூவின் உள்ளவளை அன்ன பொங்கு இள முலையினார்தம் நாவினுள் அமிர்தம் கேட்டு நாடகம் நயந்து சின்னாள்

505.	புணர்ந்தவர் பிரிதல் ஆற்றாப் போகம் ஈன்று அளிக்கும் சாயல் அணங்கினுக்கு அணங்கு அனாரோடு அறுமதி கழிந்த பின்றைக் கொணர்ந்தன பண்டம் விற்ற கொழுநிதிக் குப்பை எல்லாம் உணர்ந்து தன் மதலை ஏற்றி ஒருப்படுத்து ஊர்க்கு மீள்வான்

506.	அரசனைக் கண்டு கண்ணுற்றவர்களை விடுத்து நல் நாள் இரைவதி வியாழ ஓரை இரும் சிலை முளைப்ப ஏறிக் கரை கடல் அழுவம் நீந்திக் காற்றினும் கடுகி ஐஞ்ஞாறு உரை உடைக் காதம் ஓடி யோசனை எல்லை சார்ந்தே

507.	களித் தலை மயங்கி இப்பால் இருத்தலும் கலந்து ஓர் காற்றில் துளித் தலை முகில்கள் ஈண்டித் தூங்கு இருள் மயங்கி மான்று விளிப்பது போல மின்னி வெடிபட முழங்கிக் கூற்றும் ஒளித்து உலைந்து ஒழிய வெம்பி உரறி நின்று இடிப்ப நாய்கன்

508.	எண் திசை வளியும் ஈண்டி எதிர் எதிர் கலாவிப் பவ்வம் கொண்டு மேல் எழுவது ஒப்பக் குளிறி நின்று அதிர்ந்து மேகம் தண் துளி பளிக்குக் கோல் போல் தாரையாய்ச் சொரிந்து தெய்வம் கொண்டது ஓர் செற்றம் போலும் குலுங்கன்மின் என்று கூறும்

509.	இடுக்கண் வந்து உற்ற காலை எரிகின்ற விளக்குப் போல நடுக்கம் ஒன்றானும் இன்றி நகுக தாம் நக்க போழ்து அவ் இடுக்கணை அரியும் எஃகாம் இருந்து அழுது யாவர் உய்ந்தார் வடுப்படுத்து என்னை ஆண்மை வருப வந்து உறுங்கள் அன்றே

510.	ஆடகச் செம் பொன் கிண்ணத்து ஏந்திய அலங்கல் தெண்ணீர் கூடகம் கொண்ட வாழ் நாள் உலந்ததேல் கொல்லும் பவ்வத்து ஊடகம் புக்கு முந்நீர் அழுந்தினும் உய்வர் நல்லார் பாடகம் போலச் சூழ்ந்த பழவினைப் பயத்தின் என்றான்

511.	வினை அது விளைவின் வந்த வீவு அரும் துன்பம் முன்னீர்க் கனை கடல் அழுவம் நீந்திக் கண் கனிந்து இரங்கல் வேண்டா நனை மலர்ப் பிண்டி நாதன் நலம் கிளர் பாத மூலம் நினையுமின் நீவிர் எல்லாம் நீங்குமின் அச்சம் என்றான்

512.	பருமித்த களிறு அனானும் பை எனக் கவிழ்ந்து நிற்பக் குருமித்து மதலை பொங்கிக் கூம்பு இறப் பாய்ந்து வல்லே நிருமித்த வகையின் ஓடி நீர் நிறைந்து ஆழ்ந்த போதில் உரும் இடித்து இட்டது ஒப்ப உள்ளவர் ஒருங்கு மாய்ந்தார்

513.	ஓம்பிப் படைத்த பொருளும் உறு காதலாரும் வேம்பு உற்ற முந்நீர் விழுங்க விரையாது நின்றான் கூம்பு இற்ற துண்டம் தழுவிக் கிடந்தான் கொழித்துத் தேம் பெற்ற பைந்தார் அவனைத் திரை உய்த்தது அன்றே

514.	நாவாய் இழந்து நடு ஆரும் இல் யாமம் நீந்திப் போவாய் தமியே பொருளைப் பொருள் என்று கொண்டாய் வீவாய் என முன் படையாய் படைத்தாய் வினை என் பாவாய் எனப் போய்ப் படு வெண் மணல் திட்டை சேர்ந்தான்

515.	பொரி அரை ஞாழலும் புன்னையும் பூத்து வரி தரு வண்டொடு தேன் இனம் ஆர்க்கும் திரு விரி பூம் பொழில் செவ்வனம் சேர்ந்தாங்கு அருவரை மார்பன் அவலித்து இருந்தான்

516.	ஓடும் திரைகள் உதைப்ப உருண்டு உருண்டு ஆடும் அலவனை அன்னம் அருள் செய நீடிய நெய்தல் அம் கானல் நெடுந் தகை வாடி இருந்தான் வரும்கலம் நோக்கா

517.	ஆளிய மொய்ம்பன் இரும் தவப் பூம் பொழில் தாள் வலியான் ஓர் மகனைத் தலைப்பட்டுக் கேளிர் எனக்கு உற்ற கேண்மின் நீர் எனத் தோள் வலி மிக்கான் தொடர்ந்து உரைக்கின்றான்

518.	கரும் கடல் போயிற்றும் காற்றில் கவிழ்ந்து திருந்திய தன் பொருள் தீது உற்றவாறும் அரும் புணை சார்வா அவண் உய்ந்தவாறும் இருந்த அவற்கு எல்லாம் எடுத்து மொழிந்தான்

519.	மானும் மரனும் இரங்க மத வலி தான் உற்ற துன்பம் தரனுக்கு உரைத்த பின் தேனும் அமிழ்தும் திளைத்து ஆங்கு இனியன ஊனம் இல் கட்டுரைக்கு உள்ளம் குளிர்ந்தான்

520.	விஞ்சைகள் வல்லேன் விளிந்த நின் தோழரொடு எஞ்சிய வான் பொருள் எல்லாம் இமைப்பினுள் வஞ்சம் ஒன்று இன்றி மறித்தே தருகுவன் நெஞ்சில் குழைந்து நினையன்மின் என்றான்

521.	உரை அகம் கொள்ள உணர்த்தினன் ஆகி வரை அகம் ஏற வலிமின் என்னா விரை செலல் வெம் பரி மேழகம் ஏற்றிக் குரை கழல் மைந்தனைக் கொண்டு பறந்தான்

522.	விசும்பு இவர் மேகம் விரைவினர் போழ்ந்து பசும் புயல் தண் துளி பக்கம் நனைப்ப நயந்தனர் போகி நறு மலர்ச் சோலை அசும்பு இவர் சாரல் அருவரை சார்ந்தார்

523.	கண்டால் இனியன காண்டற்கு அரியன தண் தாமரை அவள் தாழும் தகையன கொண்டான் கொழுங் கனி கோட்டு இடைத் தூங்குவ உண்டான் அமிழ்து ஒத்து உடம்பு குளிர்ந்தான்

524.	மழை தவழ் சோலை மலை மிசை நீண்ட குழை தவழ் குங்குமம் கோழ் அரை நாகம் தழை தவழ் சந்தனச் சோலையின் நோக்கி இழை தவழ் மார்பன் இனிதின் உவந்தான்

525.	கோதை அருவிக் குளிர் வரை மேல் நின்று காதம் கடந்த பின் கன்னிக் கொடிமதில் நாதன் உறைவது ஓர் நல் நகர் உண்டு அங்குப் போதும் எழுக எனப் போயினர் சார்ந்தார்

526.	மேகமே மிடைந்து தாழ இருள் கொண்ட வெள்ளிக் குன்றம் மாகத்து விளங்கித் தோன்றும் வனப்பு நாம் வகுக்கல் உற்றால் நாகம் தான் கரியது ஒன்று கீழ் நின்று நடுங்கக் கவ்விப் பாகமே விழுங்கப் பட்ட பால் மதி போன்றது அன்றே

527.	துளங்கு பொன் நகரின் தன்மை சொல்லலாம் சிறிது ஓர் தேவன் விளங்கு பொன் உலகத்து உள்ள துப்புரவு இடங்கள் எல்லாம் அளந்து கொண்டு இன்பம் பூரித்து அணி நகர் ஆக்கி மேலால் இளங் கதிரப் பருதி சூட்டி இயற்றியது என்னல் ஆமே

528.	பொங்கி ஆயிரம் தாமரை பூத்த போல் செங் கண் ஆயிரம் சேர்ந்தவன் பொன் நகர் கொங்கு தோய் குழலாரொடும் குன்றின் மேல் தங்குகின்றது போல் தகை சான்றதே

529.	கிடங்கு சூழ் மதில் கேழ் கிளர் பூங் கொடி மடங்கல் நோக்கியர் வாள் முகம் போலும் என்று உடங்கு வெண்மதி உள் குளிரத் தம் குடங்கையால் கொம்மை கொட்டுவ போன்றவே

530.	திருவ மேகலை தௌளரிக் கிண் கிணி பரவை யாழ் குழல் பண் அமை மென் முழா உருவம் யார் உடையார் என்று ஒளி நகர் அரவம் வாய் திறந்து ஆர்ப்பது போன்றதே

531.	செம் பொன் மாடங்கள் சென்னி அழுத்திய அம் பொன் திண் நிலை ஆய் மணித் தூவிகள் வெம்பு நீள் சுடர் வீழ்ந்து சுடுதலின் பைம் பொன் கொப்புள் பரந்தன போன்றவே

532.	உருளி மாமதி ஓட்டு ஒழிதள்து ஓங்கிய வெருளி மாடங்கள் மேல் துயில் எய்தலின் மருளி மான்பிணை நோக்கின் நல்லார் முகத்து அருளினால் அழல் ஆற்றுவ போன்றவே

533.	அசும்பு பொன் வரை ஆய் மணிப் பூண்களும் பசும் பொன் மாலையும் பட்டுழிப் பட்டவை நயந்து கொள்பவர் இன்மையின் நல் நகர் விசும்பு பூத்தது போன்றன வீதியே

534.	தேன்கண் இன் அகில் தேனொடு கூட்டு அமைத்து ஆக்கப் பட்ட அளவில் கொழும் புகை வீக்கி மாடம் திறந்திட மெல்லவே ஊக்கி வாய் விட்டு உயிர்ப்பன போன்றவே

535.	தப்பு இல் வாய் மொழித் தானவர் வைகிய ஒப்பு இல் மா நகர் ஒண்மை மற்று யாது எனில் கப்பத்து இந்திரன் காமுறும் மாமணிச் செப்பு வாய் திறந்த அன்னது ஓர் செம்மற்றே

536.	நல் நகர் நோக்கி நாய்கன் நாகம் கொல் புகுந்தது என்னப் பொன்னகர் பொலிய புக்குப் பொங்குமா மழைகள் தங்கும் மின் அவிர் செம் பொன் மாடத்து இருவரும் இழிந்து புக்குப் பின் அவன் விருந்து பேணிப் பேசினன் பிறங்கு தாரான்

537.	மாடியம் தானை மன்னர் மா மணி நாகம் ஆகக் கேடு இல் சீர்க் கலுழன் ஆய கலுழ வேகற்குத் தேவி தோடு அலர் கோதைத் தொல் சீர்த் தார் அணி சுரும்பு உண் கண்ணி ஆடவர் அறிவு போழும் அணி முலை அணங்கின் அன்னாள்

538.	விண் அகம் வணங்க வெண் கோட்டு இளம் பிறை முளைத்ததே போல் பண் அகத்து இனிய சொல்லாள் பாவையைப் பயந்த ஞான்றே எண் இடம் இன்றி மன்னர் இம் மலை இறை கொண்டு ஈண்டி அண்ணல் அம் களிற்றின் உச்சி அருங் கலம் வெறுக்கை ஈந்தார்

539.	மந்திரத்து அரசன் வல்லே நிமித்திகன் வருக என்றாற்கு அந்தரத்து ஓடு கோளின் சாதகம் அவனும் செய்தான் இந்திரத் திருவில் ஏய்ப்பக் குலவிய புருவத்தாட்கு வந்து அடை பான்மை மண் மேல் இராசமா புரத்து என்றான்

540.	அவன் உரை தெளிந்து வேந்தன் ஆசையுள் அரசர் நிற்பக் கவனம் கொள் புரவிக் கொட்பின் காதலும் கரந்து வைத்தான் அவன் அதே கருத்திற்று ஆம் கொல் அன்று கொல் அறியல் ஆகாது இவண் அதும் அறிதும் என்று கோயிலுக்கு ஏகினானே

541.	பால் பரந்து அன்ன பட்டு ஆர் பூ அணை பசும் பொன் கட்டில் கால் பரந்து இருந்த வெம் கண் கதிர் முலை கச்சின் வீக்கி வேல் பரந்து அனைய கண்ணார் வெண் மதிக் கதிர் பெய் கற்றை போல் இவர் கவரி வீச மன்னவன் இருந்த போழ்தின்

542.	என்வரவு இசைக்க என்ன வாயிலோன் இசைப்ப ஏகி மன்னர் தம் முடிகள் வேந்த வயிரம் போழ்ந்து உழுது சேந்த பொன் அவிர் கழல் கொள் பாதம் பொழி மழைத் தடக்கை கூப்ப இன் உரை முகமன் கூறித் தானத்தில் இருக்க என்றான்

543.	முதிர் பெயல் மூரி வானம் முழங்கி வாய் விட்டது ஒப்ப அதிர் குரல் முரசம் நாண அமிர்து பெய் மாரி ஏய்ப்பக் கதிர் விரி பூணினாற்குத் தந்தை தாய் தாரம் காதல் மதுர மா மக்கள் சுற்றம் வினவி மற்று இதுவும் சொன்னான்

544.	இன்றையது அன்று கேண்மை எமர் நுமர் எழுவர் காறும் நின்றது கிழமை நீங்கா வச்சிர யாப்பின் ஊழால் அன்றியும் அறனும் ஒன்றே அரசன் யான் வணிகன் நீயே என்று இரண்டு இல்லை கண்டாய் இது நினது இல்லம் என்றான்

545.	மந்திர மன்னன் சொல் நீர் மாரியால் வற்றி நின்ற சந்தனம் தளிர்த்ததே போல் சீதத்தன் தளிர்த்து நோக்கி எந்தைக்குத் தந்தை சொன்னான் இன்னணம் என்று கேட்ப முந்தைத் தான் கேட்ட வாறே முழுது எடுத்து இயம்புகின்றான்

546.	வெள்ளி வேதண்டத்து அம் கண் வீவில் தென் சேடிப் பாலில் கள் அவிழ் கைதை வேலிக் காசு இல் காந்தார நாட்டுப் புள் அணி கிடங்கின் விச்சா லோகமா நகரில் போகா வெள்ளி வேல் கலுழ வேகன் வேதண்ட வேந்தர் வேந்தன்

547.	சங்கு உடைந்த அனைய வெண் தாமரை மலர்த் தடங்கள் போலும் நம் குடித் தெய்வம் கண்டீர் நமரங்காள் அறிமின் என்னக் கொங்கு உடை முல்லைப் பைம் போது இருவடம் கிடந்த மார்ப இங்கு அடி பிழைப்பது அன்றால் எம் குலம் என்று சொன்னான்

548.	பெருந் தகைக் குருசில் தோழன் பெருவிலைக் கடகம் முன்கை திருந்துபு வணங்கப் பற்றிச் சென்று தன் உரிமை காட்டப் பொருந்துபு பொற்ப ஓம்பிப் பொன் இழை சுடர நின்ற கருங் கண்ணி திறத்து வேறாக் கட்டுரை பயிற்று நின்றான்

549.	எரி மணிப் பளிக்கு மாடத்து எழுந்தது ஓர் காமவல்லி அரு மணிக் கொடிகொல் மின்கொல் அமரர் கோன் எழுதி வைத்த ஒரு மணி குயின்ற பாவை ஒன்றுகொல் என்று நாய்கன் திரு மணிக் கொடியை ஓரான் தெருமர மன்னன் சொன்னான்

550.	தூசு உலாய்க் கிடந்த அல்குல் துப்பு உறழ் தொண்டைச் செவ்வாய் வாச வான் குழலின் மின் போல் வரு முலைச் சாந்து நக்கி ஊசல் பாய்ந்து ஆடிக் காதில் குண்டலம் இலங்க நின்றாள் காசு இல் யாழ்க் கணம் கொள் தெய்வக் காந்தர்வ தத்தை என்பாள்

551.	விளங்கினாள் உலகம் எல்லாம் வீணையின் வனப்பினாலே அளந்து உணர்வு அரிய நங்கைக்கு அருமணி முகிழ்த்தவே போல் இளம் கதிர் முலையும் ஆகத்து இடம் கொண்டு பரந்த மின்னின் துளங்கு நுண் நுசுப்பும் தோன்றாது உரு அரு என்ன உண்டே

552.	நின் மகள் இவளை நீயே நின் பதிக் கொண்டு போகி இன் இசை பொருது வெல்வான் யாவனே யானும் ஆக அன்னவற்கு உரியள் என்ன அடிப் பணி செய்வல் என்றான் தன் அமர் தேவி கேட்டுத் தத்தைக்கே தக்கது என்றாள்

553.	முனிவு அரும் போக பூமிப் போகம் முட்டாது பெற்றும் தனியவர் ஆகி வாழ்தல் சாதுயர் அதனின் இல்லை கனி படு கிளவியார் தம் காதலர் கவானில் துஞ்சின் பனி இரு விசும்பில் தேவர் பான்மையிற்று என்று சொன்னான்

554.	நூல் படு புலவன் சொன்ன நுண்பொருள் நுழைந்து யானும் வேல் கடல் தானை வேந்தர் வீழ்ந்து இரந்தாலும் நேரேன் சேல் கடை மதர்வை நோக்கின் சில்லரித் தடங் கண் நங்கை பால் படு காலம் வந்தால் பான்மை யார் விலக்குகிற்பார்

555.	படைப்பு அருங் கற்பினாள் தன் பாவையைப் பரிவு நீக்கிக் கொடைக்கு உரிப்பால எல்லாம் கொடுத்த பின் கூற்றும் உட்கும் விடைப்பு அருந் தானை வேந்தன் வேண்டுவ வெறுப்ப நல்கித் தொடுத்து அலர் கோதை வீணா பதிக்கு இது சொல்லினானே

556.	உடம்பினொடு உயிரில் பின்னி ஒருவயின் நீங்கல் செல்லா நெடுங் கணும் தோளும் போலும் நேர் இழை அரிவை நீ நின் தடங் கணி தனிமை நீங்கத் தந்தையும் தாயும் ஆகி அடங்கு அலர் அட்ட வேலான் ஆணையிர் ஆமின் என்றான்

557.	அரு மணி வயிரம் வேய்ந்த அருங் கலப் பேழை ஐந்நூறு எரிமணி செம்பொன் ஆர்ந்த ஈர் ஆயிரம் யவனப் பேழை திருமணி பூணினாற்குச் சினம் தலை மழுங்கல் இன்றிக் குரு மணி முடியின் தேய்த்த தரன் தமர் கொள்க என்றான்

558.	பல் வினைப் பவளப் பாய் கால் பசுமணி இழிகை வம்பு ஆர் நல் அகில் விம்மு கட்டில் தவிசொடு நிலைக் கண்ணாடி மெல்லிய தூபமுட்டி மேதகு நானச் செப்போடு அல்லவும் கொள்க என்றான் அணங்கு உடை நிணம் கொள் வேலான்

559.	விளக்கு அழல் உறுத்த போலும் விசி உறு போர்வைத் தீம் தேன் துளக்கு அற ஒழுகி அன்ன துய்யறத் திரண்ட திண்கோல் கொளத்தகு திவவுத் திங்கள் கோள் நிரைத்து அனைய ஆணி அளப்ப அருஞ் சுவை கொள் நல் யாழ் ஆயிரம் அமைக என்றான்

560.	அரக்கு எறி குவளை வாள் கண் அவ் வளைத் தோளினாளைப் பரப்பு அமை கதல் தாயர் பற்பல் கால் புல்லிக் கொண்டு திருப் புறக் கொடுத்த செம் பொன் தாமரை போன்று கோயில் புரிக் குழல் மடந்தை போகப் புலம்பொடு மடிந்தது அன்றே

561.	காம்பு பொன் செய்த பிச்சம் கதிர் மணிக் குடையொடு ஏந்தித் தாம் பலர் கவரி வீசக் கிண்கிணி ததும்ப நாகப் பாம்பு பைத்த அனைய அல்குல் பல்கலை மிழற்ற ஏகி ஆம்பல் நாறு அமுதச் செவ்வாய் அரசனைத் தொழுது நின்றாள்

562.	அடிக் கலம் அரற்ற ஏகி அரும் பெறல் தாதை பாதம் முடிக் கலம் சொரியச் சென்னி இறைஞ்சலும் முரிந்து மின்னுக் கொடிப் பல நுடங்கி ஆங்குத் தோழியர் குழாத்துள் நிற்ப அடுத்தனன் புல்லி வேந்தன் ஆற்றுகிலாது சொன்னான்

563.	வலம்புரி ஈன்ற முத்தம் மண்மிசை அவர்கட்கு அல்லால் வலம்பரி பயத்தை எய்தாது அனையரே மகளிர் என்ன நலம் புரிந்த அனைய காதல் தேவி தன் நவையை நீங்கக் குலம் புரிந்து அனைய குன்றிற்கு அதிபதி கூறினானே

564.	இன் சுவை யாழொடு அன்னம் இளம் கிளி மழலை மஞ்ஞை பொன் புனை யூகம் மந்தி பொறி மயிர்ப் புறவம் பொன்னார் மென் புனம் மருளின் நோக்கின் மான் இனம் ஆதி ஆகத் தன் புறம் சூழப் போகித் தளிர் இயல் விமானம் சேர்ந்தாள்

565.	வெற்றி வேல் மணிமுடிக், கொற்றவன் ஒரு மகள் அற்றம் இல் பெரும் படைச், சுற்றமோடு இயங்கினாள்

566.	கண் அயல் களிப்பன, அண்ணல் யானை ஆயிரம் விண் அகத்து இயங்கு தேர், எண் அவற்று இரட்டியே

567.	வில்படை விலக்குவ, பொன்படைப் புரவியும் முன்படக் கிளந்த அவற்றின், நல்புடைய நாற்றியே

568.	பாறு உடைப் பருதி வேல், வீறு உடை இளையரும் ஆறு இரட்டி ஆயிரர், கூறுதற்கு அரியரே

569.	மாகம் நீள் விசும்பு இடை, மேகம் நின்று இடித்தலின் நாகம் நின்று அதிர்ந்து அவர்க்கு, ஏகல் ஆவது இல்லையே

570.	வெம் சின வெகுளியில், குஞ்சரம் முழங்கலின் மஞ்சு தம் வயிறு அழிந்து, அஞ்சி நீர் உகுத்தவே

571.	வேழம் மும் மதத்தொடு, தாழ் புயல் கலந்து உடன் ஆழ் கடல் அகம் புறம், வீழ் தர விரைந்ததே

572.	மல்லல் மாக் கடல் இடைக், கல் எனக் கலம் கவிழ்த்து அல்லல் உற்று அழுங்கிய, செல்வன் உற்ற செப்புவாம்

573.	பால் நிறப் பனி வரை, மேல் நிறம் மிகுத்தன நீல் நிற நிழல் மணி, தான் நிரைத்து அகம் எலாம்

574.	வஞ்சம் இல் மனத்தினான், நெஞ்சு அகம் புகன்று உக விஞ்சை அம் பெருமகன், வஞ்சம் என்று உணர்த்தினான்

575.	நங்கை தன் நலத்தினால், மங்குல் வெள்ளி மால்வரை எங்கும் மன்னர் ஈண்டினர், சங்கு விம்மு தானையார்

576.	ஈர் அலங்கல் ஏந்து வேல், ஆர் அலங்கல் மார்பினான் கார் கலந்த கைக் கணி, சீர் கலந்து செப்பினான்

577.	மாதர் வாழ்வு மண்ணதே, ஆதலால் அலங்கல் அம் தாது அவிழ்ந்த மார்ப நின், காதலன் கடல் உளான்

578.	என்று கூற என்னையே, துன்று காதல் தோழனைச் சென்று நீ கொணர்க என, அன்று வந்த வண்ணமே

579.	துன்பம் உற்றவர்க்கு அலால், இன்பம் இல்லை ஆதலின் அன்ப மற்று யான் நினைத், துன்பத்தால் தொடக்கினேன்

580.	பீழை செய்து பெற்றனன், வாழி என்று மாக்கடல் ஆழ்வித்து இட்ட அம்பியைத், தோழர்ச் சுட்டிக் காட்டினான்

581.	தேன் தரு மாரி போன்று திவ்விய கிளவி தம்மால் ஊன் தரு குருதி வேலான் உள் அகம் குளிர்ந்து விஞ்சைக் கோன் தரு துன்பம் மற்று என் குலத்தொடு முடிக என்றான் கான்று வில் வயிரம் வீசும் கனமணிக் குழையினானே

582.	தோடு அலர் தெரியலான் தன் தோழரைக் கண்டு காதல் ஊடு அலர்ந்து எழுந்து பொங்க உருவத் தார் குழையப் புல்லிப் பாடிரும் பௌவம் முந்நீர்ப் பட்டது பகர்தலோடும் நாடகம் நாங்கள் உற்றது என்று கை எறிந்து நக்கார்

583.	கட்டு அழல் கதிய புண்ணில் கருவரை அருவி ஆரம் பட்டது போன்று நாய்கன் பரிவு தீர்ந்து இனியர் சூழ மட்டு அவிழ் கோதையோடு மண்கனை முழவம் மூதூர்க் கட்டு அவிழ் தாரினான் தன் கடிமனை மகிழ்ந்து புக்கான்

584.	பெரு மனை குறுகலோடும் பிறை என இலங்கித் தோன்றும் திரு நுதல் மனைவி செம் பொன் கொடி என இறைஞ்சி நிற்ப வரு முலை பொதிர்ப்ப வாங்கி வண்டு இனம் இரியப் புல்லிக் கதிர் நகை முறுவல் மாதர் கண் உறு கவலை தீர்த்தான்

585.	சந்திர காந்தம் என்னும் தண் மணி நிலத்தின் அங்கண் வெந்து எரி பசும் பொன் வெள்ளி பளிங்கொடு பவளம் பாய்த்தி கந்து எரி மணியில் செய்த கன்னியா மாடம் எய்திப் பைந்தொடிப் பாவை ஒன்றும் பரிவு இலள் வைகினாளே

586.	பாசிழைப் பரவை அல்குல் பசுங் கதிர்க் கலாபம் வீங்கக் காசு கண் பரிய வைகிக் கடன் தலை கழிந்த பின்னாத் தூசு அணி பரவை அல்குல் துளங்கும் நுண் நுசுப்பின் பாவை ஆசு அறு வரவும் தந்தை வலித்ததும் அறியச் சொன்னான்

587.	வண்டு உண மலர்ந்த கோதை வாய் ஒருப்பட்டு நேரத் தெண் கடல் அமிர்தம் பெய்த செப்பு எனச் செறிந்து வீங்கிப் பெண்டிரும் ஆண்மை வெஃகிப் பேதுறு முலையினாளைக் கண்டவர் மருள நாளைக் கடிவினை முடித்தும் என்றான்

588.	மால் வரை வயிறு போழ்ந்து வல்லவர் மதியில் தந்த பால் வரை மணியும் பொன்னும் பற் பல கொண்டு புக்குக் கால் பொரு கழலினானும் காவலன் கண்டு சொன்னான் வேல் பொரு தானையானும் வேண்டுவ விதியின் நேர்ந்தான்

589.	மையல் மத யானை நிரை மன்னவன் மகிழ்ந்து ஆனாப் பொய் இல் புகழ் நாய்கன் மத ஒளியினொடு போகி நொய்தின் மனை எய்தி இது செய்க என நொடித்தான் மொய் கொள் முலை பாய முகை விண்டு அலர்ந்த தாரான்

590.	நானக் கிடங்கு ஆடை நகர் நாகத்து இடை நன் பொன் வான் நக்கிடும் மாட்சியது ஓர் மண்டபம் செய்க என்ன மீனத்து இடை நாள் கிழமை வெள்ளி சயை பக்கம் கானத்து இடை வேங்கை எழக் கண்ணினர்கள் அன்றே

591.	நட்புப் பகை உட்கினொடு நன்பொன் விளை கழனி பட்டினொடு பஞ்சு துகில் பைம் பொன்னொடு காணம் அட்ட சுவை வல்சியினொடு யாதும் ஒழியாமல் ஒட்டிப் பதினாயிரவர் உற்று முயல்கின்றார்

592.	வண்டு படு தேறல் நறவு வாய் விடொடு பருகிக் கண்ட தொழில் கணிச்சிகளின் கயம்பட நன்கு இடித்து ஆங்கு எண்திசையும் ஏற்பப் படுத்து ஏற்றி அதன் மேலால் கண்டு உருகு பொன்னின் நிலம் காமுறுவ புனைந்தார்

593.	பொன் செய் குடம் கோத்த அனைய எருத்தில் பொலி பொன் தூண் மின் செய் பசும் பொன் நிலத்து வீறு பெற நாட்டி மன் பவள மேல் நவின்று பளிக்கு அலகு பரப்பி நன் செய் வெளி வேய்ந்து சுவர் தமனியத்தின் அமைத்தார்

594.	பாவை அவள் இருக்கும் இடம் பளிக்குச் சுவர் இயற்றிக் கோவை குளிர் முத்தின் இயல் கோதையொடு கொழும் பொன் மாலையொடு மாலை தலை மணந்து வர நாற்றி ஆலையம் இது ஓவியர்கட்கு என்ன அணி அமைத்தார்

595.	ஆய் இதழ் பொன் அலங்கல் கால் அசைப்ப ஒல்கி வாய் அருகு வந்து ஒசித்து மறிய மழை மின்போல் சேயவர்க்கும் தோன்றியது ஓர் திலகம் எனும் தகைத்தாய் பாய திரை முத்த மணல் பரந்து பயின்று உளதே

596.	காமர் களிறும் பிடியும் கன்றும் கலை மானும் தாமரைய வாவிகளும் புள்ளும் தகை நலத்தின் ஏம் உறுவ பாவையினொடு இயக்கி நிலை எழுதி ஆம் ஓர் ஐயம் காண்பவர்க்கு இது அகம் புறம் இது எனவே

597.	உழந்தவரும் நோக்கி மகிழ் தூங்க ஒளி வாய்ந்து விழுங்கும் எனப் பறவைகளும் பிற விலங்கும் அடையா முழங்கு திரை வேலியினின் இல்லை என மொய் கொண்டு எழுந்து கொடி ஆடும் இது அவ் எழில் நகரின் இயல்பே

598.	ஓடும் முகில் கீறி ஒளிர் திங்கள் சிகை வைத்தே மாடம் அது வார் சடைய வள்ளலையும் ஒக்கும் நாடி முகம் நான்கு அதனின் நான்முகனை ஒக்கும் நேடி நிமிர் தன்மையினின் நேமியையும் ஒக்கும்

599.	கண்டவர்கள் காமுறலின் காமனையும் ஒக்கும் கொண்டு உலகம் ஏத்தலின் அக் கொற்றவனை ஒக்கும் வண் தெரியல் ஆரம் முலை மாதார் மகிழ் அமுதம் உண்டவர்கள் எவ்வகையர் அவ்வகையது ஒன்றே

600.	முகில் தலை மதியம் அன்ன முழு மணி மாடத்து இட்ட அகில் புகை தவழ்ந்து வானத்து அரு விசும்பு அறுத்து நீண்டு பகல் கதிர்ப் பரப்பிற்று ஆகிப் பஞ்சவர் விமானம் முட்டிப் புகற்கு அரும் அமரர் கற்பம் புக்கு அயா உயிர்த்தது அன்றே

601.	அரைசனது அருளினொடு அகல்மனை அவன் எய்தி உரை செலல் வகையினொடு உலகம் அறிவுற முரைசு அதிர் இமிழ் இசை முதுநகர் அறைக என விரை செலல் இளையரை வியவரின் விடவே

602.	விடு கணை விசையொடு வெரு வரு தகையவர் படு பணையவர் உறை பதி அது குறுகி நெடு மதி அகடு உற நிழல் தவழ் கொடி உயர் கடி நகர் இடி முரசு அறைமினம் எனவே

603.	மங்கல அணியினர் மலர் கதிர் மதி அன புங்கவன் அற நெறி பொலிவொடு மலிக என அம் கதிர் மணி நகை அலமரும் முலை வளர் கொங்கு அணி குழல் அவள் கோடணை அறைவாம்

604.	வான் தரு வளத்தது ஆகி வையகம் பிணியில் தீர்க தேன் தரு கிளவியாரும் கற்பினில் திரிதல் இன்றி ஊன்றுக ஊழிதோறும் உலகின் உள் மாந்தர் எல்லாம் ஈன்றவர் வயத்தர் ஆகி இல்லறம் புணர்க நாளும்

605.	தவம் புரிந்து அடங்கி நோற்கும் தத்துவர் தலைப்பட்டு ஓம்பிப் பவம் பரிக எமக்கும் என்று பணிந்து அவர் உவப்ப ஈமின் அவம் புரிந்து உடம்பு நீங்காது அருந் தவம் முயல்மின் யாரும் சிவம்புரி நெறியைச் சேரச் செப்பும் இப் பொருளும் கேள்மின்

606.	அம் மலர் அனிச்சத்து அம் போது அல்லியோடு அணியின் நொந்து விம் உறு நுசுப்பு நைய வீற்று இருந்து அணங்கு சேர்ந்த வெம் முலைப் பரவை அல்குல் மிடை மணிக் கலாபம் வேய்த் தோள் செம் மலர்த் திருவின் சாயல் தேமொழி தத்தை என்பாள்

607.	மற்று அவள் தந்தை நாய்கன் வண்கைச் சீதத்தன் என்பான் கொற்றவன் குலத்தின் வந்தான் கூறிய பொருள் இது ஆகும் முன் தவம் உடையள் ஆகி மூரி நூல் கலைகள் எல்லாம் கற்றவள் கணம் கொள் நல் யாழ் அனங்கனைக் கனிக்கும் நீராள்

608.	தீம் தொடை மகர வீணைத் தெளி விளி எடுப்பித் தேற்றிப் பூந் தொடி அரிவை தன்னில் புலம் மிகுத்து உடைய நம்பிக்கு ஈந்திடும் இறைவர் ஆதி மூவகைக் குலத்து உளார்க்கும் வேந்தடு குருதி வேல் கண் விளங்கு இழை தாதை என்றான்

609.	மண்ணக மடந்தை ஆகம் மார்பு உற முயங்கி நின்ற அண்ணலை ஆதி ஆக அருங் கடி நகரை வாழ்த்தி விண்ணகம் முழக்கின் ஏய்ப்ப வீதிதொறும் எருக்கி எங்கும் கண் ஒளிர் கடிப்பின் ஓச்சி கடிமுரசு அறைந்த காலை

610.	வணக்க அருந் தானை மன்னர் மத்தகம் பிளந்து வாய்த்த நிணம் கொழுங் குருதி வாள் கை நிலம் புடை பெயர்க்கும் ஆற்றல் அணைப்ப அரும் களிகொள் வேழத்து அத்தினபுரத்து வேந்தன் கணைக் கவின் அழித்த உண்கண் கன்னியைக் கருதி வந்தான்

611.	சிதைப்ப அருஞ் சீற்றத் துப்பின் செய் கழல் நரல வீக்கி மதக் களிறு அடர்த்துக் குன்றம் மணி வட்டின் உருட்டும் ஆற்றல் கதக் களி ஒளிறு வைவேல் காம்பிலிக் காவல் மன்னன் பதைப்பு அரும் பரும யானைப் பாலமா குமரன் வந்தான்

612.	இலை பொர எழுதி அன்ன எரிமணிக் கடக முன்கைச் சிலை பொரத் திரண்ட திண்தோள் சில்லரிச் சிலம்பினார் தம் முலை பொர உடைந்த தண்தார் மொய்ம் மதுத் துளிப்ப வந்தான் மலை பொர அரிய மார்பின் வாரண வாசி மன்னன்

613.	கதிர் முடி மன்னர் சூழ்ந்து கை தொழுது இறைஞ்சி மாலைத் திருமுடி வயிர வில்லால் சேவடி திளைப்ப ஏத்தி அருமுடி அணிந்த கொற்றத்து அவந்தியன் முரசம் ஆர்ப்ப ஒரு பிடி நுசுப்பினானை உள்ளுபு வந்து விட்டான்

614.	வெள் அணி அணிந்த ஞான்றே வேந்தர் தம் முடியில் கொண்ட கள் அணி மாலை மோந்து கனை கழல் இலங்கும் நோன் தாள் புள் அணி கொடியினானின் போர் பல தொலைத்த ஆற்றல் அள் இலை அணிந்த வை வேல் அயோத்தியர் இறையும் வந்தான்

615.	நீள் நிதி வணிகர் ஈறா நிலமிசை அவர்கள் எல்லாம் வீணையின் பொருது வெல்வான் விரைவினர் துவன்றி மூதூர்க் கோணமும் மறுகும் எல்லாம் குச்சு என நிரைத்து அம் மாந்தர் மாண் மது நசையின் மொய்த்த மதுகர ஈட்டம் ஒத்தார்

616.	உருக்கு அமைந்து எரியும் செம் பொன் ஓர் ஐவில் அகலம் ஆகத் திருக் குழல் மடந்தை செல்லத் திரு நிலம் திருத்திப் பின்னர் விரைத் தகு நான நீரால் வெண் நிறப் பொடியை மாற்றிப் பரப்பினர் படு வண்டு ஆர்ப்பப் பல் மலர் பக்கம் எல்லாம்

617.	விலை வரம்பு அறிதல் இல்லா வெண் துகில் அடுத்து வீதி அலர் தலை அனிச்சத்து அம் போது ஐம் முழ அகலம் ஆகப் பல படப் பரப்பிப் பாவை மெல் அடிப் பரிவு தீர நில வரை தன் அனாரை நிதியினால் வறுமை செய்தான்

618.	மண்டலம் நிறைந்த மாசு இல் மதிப் புடை வியாழம் போனறு ஓர் குண்டலம் இலங்க நின்ற கொடியினைக் குறுகித் தோழி விண்டு அலர் கோதை விம்மும் விரைக் குழல் தொழுது நீவிப் பண்டு இயல் மணங்கள் எல்லாம் பரிவு அறப் பணிந்து சொன்னாள்

619.	எரிமணி நெற்றி வேய்ந்த இளம் பிறை இது கொல் என்னப் புரிமணி சுமந்த பொன் பூண் பொறுக்கலா நுசுப்பில் பாவை திருமணி வீணைக் குன்றத்து இழிந்த தீம் பாலை நீத்தத்து அருமுடி அரசர் ஆழ்வர் அம்மனை அறிவல் என்றாள்

620.	மண் இடம் மலிர எங்கும் மாந்தரும் வந்து தொக்கார் ஒள் நிற உரோணி ஊர்ந்த ஒளிமதி ஒண் பொன் ஆட்சித் தௌ நிற விசும்பில் நின்ற தெளிமதி முகத்து நங்கை கண்ணிய வீணை வாள் போர்க் கலாம் இன்று காண்டும் என்றே

621.	பசும் கதிர்க் கடவுள் யோகம் பழிப்பு அற நுனித்து வல்லான் விசும்பு இவர் கடவுள் ஒப்பான் விரிச்சிகன் அறிந்து கூற அசும்பு தேன் அலங்கல் ஐம்பால் அரிவையோடு ஆய்ந்து நாய்கன் விசும்பு போல் மாந்தர் ஆர விழுநிதி சிதறினானே

622.	வாச நெய் வண்டு மூச மாந்தளிர் விரல்கள் சேப்பப் பூசி வெள்ளி லோத்திரத்தின் பூம் பொருக்கு அரைத்த சாந்தின் காசு அறு குவளைக் காமர் அக இதழ் பயில மட்டித்து ஆசு அறத் திமிர்ந்து மாதர் அணி நலம் திகழ் வித்தாரே

623.	கங்கையின் களிற்றின் உச்சிக் கதிர் மணிக்குடத்தில் தந்த மங்கல வாச நல்நீர் மணிநிறம் கழீஇயது ஒப்ப நங்கையை நயப்ப எல்லாம் விரையொடு துவரும் சேர்த்தி அங்கு அரவு அல்குலாளை ஆட்டினார் அரம்பை அன்னார்

624.	வெண் நிற மழையின் மின்போல் வெண் துகில் கலாபம் வீக்கிக் கண் நிறம் முலையும் தோளும் சந்தனத் தேய்வை கொட்டித் தௌ நிறச் சிலம்பு செம் பொன் கிண்கிணி பாதம் சேர்த்தி பண் நிறச் சுரும்பு சூழும் பனிமுல்லைச் சூட்டு வேய்ந்தார்

625.	எரிமணிச் சுண்ணம் மின்னும் இரும் சிலை முத்தம் சேர்த்தித் திருமணி முலையின் நெற்றிச் சிறு புறம் செறியத் தீட்டிப் புரிமணி ஆகத்து ஐதா விரல் நுதி கொண்டு பூசி விரிமணி வியப்ப மேனி ஒளிவிட்டு விளங்கிற்று அன்றே

626.	அருங் கயம் விசும்பில் பார்க்கும் அணிச் சிறு சிரலை அஞ்சி இரும் கயம் துறந்து திங்கள் இடம் கொண்டு கிடந்த நீலம் நெருங்கிய மணிவில் காப்ப நீண்டு உலாய்ப் பிறழ்வ செங்கேழ்க் கருங் கயல் அல்ல கண்ணே எனக் கரி போக்கினாரே

627.	பொருந்து பொன் தூண்கள் நான்கின் பொலிந்து நூல் புலவர் செந்நா வருந்தியும் புகழ்தல் ஆகா மரகத மணி செய் கூடத்து இருந்து இளையார்கள் கோலம் இந்திரன் நிருமித்தால் போல் திருந்தச் செய்து அதன்பின் நங்கை திருவிற்கு ஓர் திலகம் ஒத்தாள்

628.	மண் கனை முழவம் விம்ம வரிவளை துவைப்ப வள்வார்க் கண் கனைந்து இடியின் வெம்பிக் கடல் என முரசம் ஆர்ப்ப விண் கனிந்து உருகு நீர்மை வெள்வளைத் தோளி போந்தாள் பண் கனிந்து உருகு நல் யாழ்ப் படை பொருது உடைக்கல் உற்றே

629.	பரந்து ஒளி உமிழும் பைம் பொன் கண்ணடி பதாகை தோட்டி விரிந்து இருள் மேயும் செம்பொன் விளக்கு வெண்முரசு கும்பம் சுரந்த வெண் மதியைச் சூன்று கதிர் கொண்டு தொகுத்த போலும் பொருந்து பொன் கதிர் பெய் கற்றை புணர் கயல் போந்த அன்றே

630.	வென்றவன் அகலம் பூட்ட விளங்கு ஒளி மணி செய் செப்பின் நின்று எரி பசும் பொன் மாலை போந்தது நெறியில் பின்னர் ஒன்றிய மணி செய் நல்யாழ் போந்தன உருவம் மாலை தின்று தேன் இசைகள் பாடத் திருநகர்ச் சுடர அன்றே

631.	ஆரம் துயல்வர அம் துகில் சோர்தர வீரம் படக் கையை மெய்வழி வீசித் தேரை நடப்பன போல் குறள் சிந்தினொடு ஓரும் நடந்தன ஒண்தொடி முன்னே

632.	வட்டச் சூரையர் வார் முலைக் கச்சினர் பட்டு வீக்கிய அல்குலர் பல்கணை விட்ட தூணியர் வில்லினர் வாளினர் ஒட்டி ஆயிரத்து ஓர் எண்மர் முன்னினார்

633.	வம்பு வீக்கி வருமுலை உள் கரந்து அம்பின் நொய்யவர் ஆண் உடைத் தானையர் பைம் பொன் கேடகம் வாளொடு பற்றுபுளளள செம் பொன் பாவையைச் சேவித்து முன்னினர்

634.	ஆணை ஆணை அகலுமின் நீர் என வேணுக் கோலின் மிடைந்தவர் ஒற்றலின் ஆணை இன்று எமதே என்று அணிநகர் காணும் காதலில் கண் நெருக்கு உற்றவே

635.	கண்ணி னோடு பிறந்தது காரிகை வண்ணம் காண்டற்கு அன்றோ என்று வைது அவர் விண்ணும் மண்ணும் விருந்து செய்தால் ஒப்ப எண்ணின் எண் இடம் இன்றி நெருங்கினார்

636.	இனம் சேரா ஆகி இளையார் உயிரின் மேல் எண்ணம் கொள்வான் புனம் சேர் கொடி முல்லை பூம் பவளத்துள் புக்குப் பூத்த போலும் வனம் சேர் துவர்ச் செவ்வாய் வாள் எயிறும் கண்மலரும் வளையல் ஆகாக் கனம் சேர் கதிர் முலையும் கண்டார்கள் வீட்டு உலகம் காணார் போலும்

637.	மீன் சேர் குழாம் அனைய மேகலையும் வெம் முலையும் கூற்றம் கூற்றம் ஊன் சேர் உயிர் உய்யக் கொண்டு ஓடிப் போமின்கள் உரைத்தேம் என்று கான் சேர் கமழ் கோதை கால் தொடர்ந்து கைவிடாது அரற்றுகின்ற தேன் சேர் திருவடி மேல் கிண்கிணி பொன் ஆவதற்கே தக்கது என்பார்

638.	கள் வாய்ப் பெயப் பட்ட மாலைக் கருங் குழல்கள் கண்டார் நைய உள் வாய்ப் பெயப் பட்ட வெம்மதுச் செப்பு ஓர் இணை மெல் ஆகம் ஈன்ற புள் வாய் மணி மழலைப் பொன் சிலம்பின் இக் கொடியை ஈன்றாள் போலும் கொள்வான் உலகுக்கு ஓர் கூற்று ஈன்றாள் அம்மவோ கொடிய வாறே

639.	செய்ய தாமரை மேல் திருவே கொலோ வெய்ய நோக்கின் விச்சாதரியே கொலோ மையில் வானவர் தம் மகளே கொல் என்று ஐயம் உற்று அலர் தார் மன்னர் கூறினார்

640.	வீணை வென்று இவள் வெம் முலைப் பூந் தடம் ஆணை தோய்வது அல்லால் பிறன் வெளவுமேல் கோணைப் போரில் குளிக்குவம் அன்று எனின் மாண நல் தவம் செய்குவம் என்மரும்

641.	குலிகச் செப்பு அன கொம்மை வரிமுலை நலியும் எம்மை என்பார் நல்ல கண்களால் வலிய வாங்கி எய்தாள் எம்மை வாழ்கலேம் மெலிய ஆவி விடுக்கும் மற்று என்மரும்

642.	ஊட்டி அன்ன உருக்கு அரக்கு ஆர் அடி நீட்டி மெல் மலர் மேல் வந்து நின் நலம் காட்டி எம்மைக் கொன்றாய் எனக் கைதொழுது ஓட்டை நெஞ்சினர் ஆய் உழல்வார் களும்

643.	திங்கள் மதி முகத்த சேலும் பவளமும்சிலையும் முத்தும் கொங்கு உண் குழலாள் மெல் ஆகத்த கு அரும்பும் கொழிப்பில் பொன்னும் அங் கை குழியா அரக்கு ஈத்த செந்தளிர் நெய் தோய்த்த போலும் மங்கை மலர் அடியும் தாமரையே யாம் அறியேம் அணங்கே என்பார்

644.	பொன் மகரம் வாய் போழ்ந்த முத்த நூல் தோள் யாப்பில் பொலிந்த ஆறும் மின் மகரம் கூத்தாடி வில்லிட்டு இரும் குழைக் கீழ் இலங்கும் ஆறும் மன் மகர வெல் கொடியான் மால் கொள்ளக் கால் கொண்ட முலையினாளை என் அரம்பை என்னாவாறு என்பார் இமைக்கும் கண் இவையோ என்பார்

645.	கோள் வயிர நீள் அருவிக் குன்று இவர்ந்த சென்சுடர் போல் கொலை வேல் மன்னர் நீள்வயிர வெண் மருப்பின் நீலக் களிற்றின் மேல் நிரைத் தார் பொங்கத் தோள் வயிரம் தோன்றத் தொழுவார் அழுது நைவார் தொக்கோர் கோடி வாள் வயிரம் விற்கும் மட நோக்கி யார்கொலோ பெறுவார் என்பார்

646.	பைம் பொன் நிமிர் கொடி பாவை வனப்பு என்னும் தளிரை ஈன்று செம் பொன் மலர்ந்து இளையார் கண் என்னும் சீர் மணிவண்டு உழலச் சில் என்று அம்பொன் சிலம்பு அரற்ற அன்னம் போல் மெல்லவே ஒதுங்கி அம் பூஞ் செம்பொன் புரிசை அடைந்தாள் செந் தாமரை மேல் திருவோடு ஒப்பாள்

647.	பட்டு இயன்ற கண்டத் திரை வளைத்துப் பல் மலர் நல் மாலை நாற்றி விட்டு அகலாச் சாந்தின் நிலம் மெழுகி மெல் மலர்கள் சிதறித் தூமம் இட்டு இளையர் ஏத்த இமையார் மட மகள் போல் இருந்து நல் யாழ் தொட்டு எழீஇப் பண் எறிந்தாள் கின்னரும் மெய்ம்மறந்து சோர்ந்தார் அன்றே

648.	புன் காஞ்சித் தாது தன் புறம் புதையக் கிளி எனக் கண்டு அன்பு கொள் மடப் பெடை அலமந்து ஆங்கு அகல்வதனை என்பு உருகு குரல் அழைஇ இரும் சிறகர் குலைத்து உகுத்துத் தன் பெடையைக் குயில் தழுவத் தலை வந்தது இளவேனில்

649.	தண் காஞ்சித் தாது ஆடித் தன் நிறம் கரந்ததனைக் கண்டு ஆனா மடப் பெடை கிளி எனப் போய்க் கை அகல நுண்தூவி இளஞ் சேவல் நோக்கோடு விளி பயிற்றித் தன் சிறகால் பெடை தழுவத் தலை வந்தது இளவேனில்

650.	குறுத் தாள் குயில் சேவல் கொழுங் காஞ்சித் தாது ஆடி வெறுத்து ஆங்கே மடப் பெடை விழைவு அகன்று நடப்பதனை மறுத்து ஆங்கே சிறகு உளர்ந்து மகிழ்வு ஆனாக் கொளத் தேற்றி உறுப்பினால் அடி பணியத் தலை வந்தது இளவேனில்

651.	தளை அவிழ் கோதை பாடித் தான் அமர்ந்து இருப்பத் தோழி விளை மதுக் கண்ணி வீணாபதி எனும் பேடி வேல் கண் இளையவள் பாட வீரர் எழால் வகை தொடங்கல் அன்றேல் வளையவள் எழாலின் மைந்தர் பாடுக வல்லை என்றாள்

652.	வேயே திரள் மென்தோள் வில்லே கொடும் புருவம் வாயே வளர்பவளம் மாந்தளிரே மாமேனி நோயே முலை சுமப்பது என்றார்க்கு அருகு இருந்தார் ஏஏ இவள் ஒருத்தி பேடியோ என்றார் எரி மணீப்பூண் மேகலையாள் பேடியோ என்றார்

653.	பலி கொண்டு பேராத பாசம் இவள் கண் ஒலி கொண்டு உயிர் உண்ணும் கூற்றம் என்று எல்லே கலி கொண்டு தேவர் முலை கரந்து வைத்தார் இலை கொண்ட பூணினீர் என்று எழினி சேர்ந்தாள் இலங்கு பொன் கிண்கிணியாள் நக்கு எழினி சேர்ந்தாள்

654.	நுண் துகில் அகல் அல்குல் நொசித்த வெம் முலை உண்டு இவள் நுசுப்பு என உரைப்பின் அல்லது கண்டு அறிகிலா இடைக் காம வல்லி யாழ் கொண்டவர் குழாத்து இடைக் கொடியின் ஒல்கினாள்

655.	பளிக்கு ஒளி மணிச்சுவர் எழினி பையவே கிளிச் சொலின் இனியவர் நீக்கக் கிண்கிணி ஒளிக்கும் இன்று ஆடவர் உயிர்கள் என்ன நொந்து அளித்து அவை இரங்கச் சென்று அணையில் ஏறினான்

656.	உறை கழித்து இலங்கு வாள் உடற்றும் கண்ணினாள் மறை ஒளி மணிச் சுவர் இடை இட்டு இத்தலை இறை வளை யாழ் தழீஇ இருப்ப அத்தலைக் கறை கெழு வேலினார் கண்ணி தீந்தவே

657.	சிலைத் தொழில் சிறு நுதல் தெய்வப் பாவை போல் கலைத் தொழில் பட எழீஇ இப் பாடினாள் கனிந்து இலைப் பொழில் குரங்கின ஈன்ற தூண்தளிர் நிலத்து இடைப் பறவை மெய்ம் மறந்து வீழ்ந்தவே

658.	கருங் கொடிப் புருவம் ஏறா கயல் நெடுங் கண்ணும் ஆடா அருங் கடி மிடறும் விம்மாது அணிமணி எயிறும் தோன்றா இரும் கடல் பவளச் செவ்வாய் திறந்து இவள் பாடினாளோ நரம்பொடு வீணை நாவின் நவின்றதோ என்று நைந்தார்

659.	இசைத் திறத்து அனங்கனே அனைய நீரினார் வசைத்திறம் இலாதவர் வான் பொன் யாழ் எழீஇ விசைத்து அவர் பாடலின் வெருவிப் புள் எலாம் அசிப்ப போன்று இரு விசும்பு அடைந்த என்பவே

660.	மாதர் யாழ் தடவர வந்த மைந்தர் கைக் கீதத்தான் மீண்டன கேள்விக் கின்னரம் போதரப் பாடினாள் புகுந்த போயின தாது அலர் தாரினார் தாங்கள் பாடவே

661.	சுரும்பு எழுந்து இருந்து உணும் தொங்கல் வார் குழல் அரும் பெறல் அவட்கு இசை அரசர் தோற்றபின் நரம்பு உறு தௌவிளி நவின்ற நால் மறை வரம் பெறு நெறியவர் மலைதல் மேயினார்

662.	திருமலர்க் கமலத்து அங் கண் தேனின் முரல்வது ஒப்ப விரிமலர்க் கோதை பாட எழால் வகை வீரர் தோற்றார் எரிமலர்ப் பவளச் செவ்வாய் இன் நரம்பு உளர மைந்தர் புரி நரம்பு இசை கொள் பாடல் உடைந்தனர் பொன் அனாட்கே

663.	வால் அரக்கு எறிந்த காந்தள் மணி அரும்பு அனைய ஆகிக் கோல் பொரச் சிவந்த கோலக் குவிவிரல் மடந்தை வீணை நூல் பொரப் புகுந்த நுண் நூல் வணிகரும் தொலைந்து மாதோ கால் பொரக் கரிந்த காமர் பங்கயப் பழனம் ஒத்தார்

664.	தேன் உயர் மகரவீணைத் தீம் சுவை இவளை வெல்வான் வான் உயர் மதுகை வாட்டும் வார்சிலைக் காமன் ஆகும் ஊன் உயர் நுதி கொள் வேலீர் ஒழிக ஈங்கு இல்லை என்றான் கான் உயர் அலங்கல் மாலைக் கட்டியங் காரன் அன்றே

665.	மறு முயற்கு இவர்ந்த வேக மாசுணம் அடையப் பட்ட நிறை மதி போன்று மன்னர் ஒளி குறைந்து உருகி நைய அறு பகல் கழிந்த பின்றை அந்நகர்க்கு ஆதி நாய்கன் சிறுவன் ஓர் சிங்க ஏற்றை சீவக சாமி என்பான்

666.	தம்பியும் தோழன் மாரும் தானும் மற்று எண்ணிச் சூழ்ந்து வெம்பிய வீணைப் போருள் செல்குவம் யாமும் முன்னே தும்பு அறப் புத்திசேன சொல் இது குரவற்கு என்னக் கந்துகற்கு அவனும் சொன்னான் அவன் இது விளம்பினானே

667.	ஐயனுக்கு அமைந்த நீரார் அறுபத்து நால்வர் அம்பொன் வையகத்து அமிர்தம் அன்னார் வாக்கு அமை பாவை ஒப்பார் எய்திய இளமை மிக்கார் இயைந்தனர் என்று பின்னும் கை அமை சிலையினாற்குக் கந்துகன் இதுவும் கூறும்

668.	மறை வல்லாற்கு உரைக்கும் போழ்தில் கோயிலுள் நின்று மாலைப் பிறை வெல்லும் நுதலினாள் ஓர் பெண்கொடி வந்து கூந்தல் உறை செல நீக்கிப் பைந்தாள் ஒண்மணிக் குவளை நீட்ட நறை வெல்லும் நாக மாலை நோக்கொடு பூக் கொண்டானே

669.	நல்லவள் நோக்கம் நாய்கன் தேர்ந்து பூங் குவளைப் போதின் அல்லியுள் கிடந்த ஓலை தாள் அது சலாகை ஆதல் சொல்லும் என்றும் ஆய்ந்து கொண்டு துகிலிகைக் கணக்கு நோக்கி வல்லிதில் சலாகை சுற்றி ஓலையை வாசிக் கின்றான்

670.	நம்பனை நகரின் நீக்கிச் சேமத்தால் வைக்க தீயுள் செம் பொன் போல் பெரிதும் சேந்து செகுத்திடல் உற்று நின்றான் வெம்பினான் காரி உண்டிக் கடவுளின் கனன்று வேந்தன் இம்பர் இன்று எனக்குச் சொன்னான் இது பட்டது அடிகள் என்றான்

671.	ஓலையை அவட்கு நீட்டி ஒண் மணிக் குழையும் முத்தும் மாலையும் படுசொல் ஒற்றி வம் என மறைய நல்கி வேலை நெய் பெய்த திங்கள் விரவிய பெயரினாற்கு மேலை நாள் பட்டது ஒன்று விளம்புவல் கேள் இது என்றான்

672.	கடி அரங்கு அணிந்து மூதூர்க் கடல் கிளர்ந்தது அனையது ஒப்ப நடை அறி புலவர் ஈண்டி நாடகம் நயந்து காண்பான் குடை உடையவனொடு எண்ணிச் சீவகன் கொணர்மின் என்னத் தொடையல் சூழ் வேலினானும் தோழரும் காணச் சென்றார்

673.	நிலம் அறிந்து அணிக ஐயன் சீவகன் நெறியின் என்ன நல் நுதல் பட்டம் கட்டி நகை முடிக் கோதை சூட்டி அலர் முலைக் குருதிச் சாந்தும் ஆரமும் பூணும் சேர்த்திக் குலவிய குருதிப் பட்டின் கலைநலம் கொளுத்தி இட்டான்

674.	திருவிலே சொரிந்து மின்னும் குண்டலம் செம் பொன் ஓலை உருவு கொள் மதியம் அன்ன ஒளி முகம் சுடர ஆக்கிப் பரி அகம் சிலம்பு செம் பொன் கிண்கிணி பாதம் சேர்த்தி அரிவையை அரம்பை நாண அணிந்தனன் அனங்கன் அன்னான்

675.	தோல் பொலி முழவும் துளை பயில் குழலும் ஏங்கக் காற்கு ஒசி கொம்பு போலப் போந்து கைத் தலங்கள் காட்டி மேல் பட வெருவி நோக்கித் தானையை விட்டிட்டு ஒல்கித் தோற்றினாள் முகம் செய் கோலம் துளக்கினாள் மனத்தை எல்லாம்

676.	தௌ மட்டுத் துவலை மாலை தேனொடு துளிப்பத் திங்கள் உள் நட்ட குவளை போலும் உருவக் கண் வெருவி ஆட விண் விட்டுக் கடவுள் வீழ நுடங்கின புருவம் நெஞ்சம் பண் விட்டது இருந்து காணும் பல்மணிக் கழலி னார்க்கே

677.	செங் கதிர்ச் சிலம்பு செம் பொன் கிண்கிணி சிலம்பக் கோதை பொங்கப் பொன் ஓலை வட்டம் பொழிந்து மின் உகுப்பப் போர்த்த குங்குமச் சாந்து வேய்ந்து குண்டலம் திருவில் வீச அம் கதிர் ஆரம் மின்ன அரிவை கூத்து ஆடுகின்றாள்

678.	மருங்குலும் ஒன்று தாய்க்கு ஒரு மகள் ஆதல் ஓர்ந்தும் இரும்பினால் இயன்ற நெஞ்சத்து இவர்களோ இருந்து காண்க அரங்கின் மேல் இவளைத் தந்த தாய் கொலோ கயத்தி அன்றேல் சுரும்பு சூழ் கண்ணி சூட்டி அவர் கொலோ கயவர் சொல்லீர்

679.	அகிலார் புகை அலால் சாந்து அணியாள் பூச்சாரச் செல்லாள் செல்லின் பகலே பகை வளர்த்த பாவை சிறு நுசுப்பு ஒன்று உண்டே பாவம் இகல் ஏந்து இள முலை மேல் சாந்து எழுதி முத்து அணிந்து பூவும் சூட்ட முகில் ஏந்து மின் மருங்குல் மொய் குழல் தாய் இதுகண்டும் உளளே பாவம்

680.	தேந் தாமம் செம் பவளத் தாமம் செம் பொன் எரி தாமம் மின்னுத்திரள் தாமங்கள் தாம்தாம் தாம் எனத் தாழ்ந்த பொன் மேகலைத் தாம அரங்கின்மேல் தாது ஆர் முல்லைப் பூந் தாமக் கொம்பு ஆடக் கண்டார் எல்லாம் புன மயிலே அன்னமே பொன்னம் கொம்பே ஆம் தாமரை மகளே அல்லள் ஆயின் அமரர்மகள் என்பாரும் ஆயினாரே

681.	கொடியார் குளிர் முத்தம் சூட்டி வைத்தார் கொல்வானே குங்குமச் சேறு ஆட்டினார்கள் அடி சார்ந்து வாழ்வாரை அம் முலைகள்தாமே அழித்திடுமேல் தாமே அழித்திடுக என்று ஒடியாத மாத்திரையால் உண்டே நுசுப்பு இருந்துகாண்பாரும் உளரே செங்கண் நெடியான் மகன் சிலையும் அம்பும் வைத்த நிழல்மதியோ வாள் முகமோ நோக்கிக் காணீர்

682.	நெய் பருகி நீண்ட இருள் கற்றை போலும் குழல்கற்றை கண்டு நிறை கலங்குவார் மை பருகி நீண்டு மதர்த்த உண்கண் வாள்ஏறு பெற்று நைவார் மா நாகத்தின் பை பருகு அல்குல் இலயம் பற்றிப் பதன் அமைத்த பாவை நிருத்தம் நோக்கி மெய் உருகிக் கண் உருகி நெஞ்சு உருகிக் காம வெயில் வெண்ணெய்ப் பாவை போல் மெலிகின்றாரே

683.	ஆடவர் மனங்கள் என்னும் அரங்கின் மேல் அனங்க மாலை ஆடினாள் முறுவல் என்னும் தோழியை ஐயன் காண ஓடு அரி நெடுங் கண் என்னும் ஓலையை எழுதிவிட்டாள் வாடிய வாறு நோயும் உரைத்து வார் கொடி அனாளே

684.	வள மலர் அணியப் பெற்றேன் வால்வளை திருத்தப் பெற்றேன் களன் எனக் கரையும் அல்குல் கையினால் தீண்டப் பெற்றேன் இளமுலை சுமந்து பெற்ற வருத்தமும் இன்று தீர்ந்தேன் உள மெலி மகளிர் எய்தும் இன்பமும் இன்று பெற்றேன்

685.	என்றவள் அரசன் தன்னை நோக்கலள் இவன்கண் ஆர்வம் சென்றமை குறிப்பில் தேறிக் கூத்து எலாம் இறந்த பின்றை நின்றது மனத்தில் செற்றம் நீங்கித் தன் கோயில் புக்கான் மன்றல மடந்தை தன்னை வலிதில் கொண்டு ஒலிகொள் தாரான்

686.	தேன் உடைந்து ஒழுகும் செவ்வித் தாமரைப் போது புல்லி ஊன் உடை உருவக் காக்கை இதழ் உகக் குடைந்திட்டாங்குக் கான் உடை மாலை தன்னைக் கட்டியங்காரன் சூழ்ந்து தான் உடை முல்லை எல்லாம் தாது உகப் பறித்திட்டானே

687.	கலையினில் கன்னி நீக்கித் தாமரைக் கண்கள் தம்மால் முலையினில் எழுதிச் செவ்வாய் பயந்த தேன் பருகி முள்கும் சிலை வலாய் புல்லு நம்பி சீவக சாமியோ என்று அலை கடல் புலம்பின் நோவாது அரற்றுமால் அணங்கின் அன்னாள்

688.	பிறன் நலம் அரற்றக் கேட்டும் பீடினால் கனிந்த காம நறு மலர் அணிந்த மாலை நாற்றக்கு ஓர் நான்கு காதம் உற நடந்து அறிதல் இல்லான் ஒண்தொடிக்கு உருகிப் பின்னும் திறன் அல தமர்க்குச் செப்பும் தீ உமிழ்ந்து இலங்கும் வேலான்

689.	விலங்கல் அன்ன வேக வேழம் நான்கு வெல்லும் ஆற்றலான் கலம் கலந்து இலங்கும் மார்பின் கந்துகன மகன் என நலம் கலந்து உரைக்குமால் இந் நல்நகர்க்கு மன்னனோ உலம் கலந்த தோளினீர் நீர் உரைமின் நீவிர் என்னவே

690.	மட்டு அவிழ்ந்த தாரினான் இம் மாநகர்க்குள் ஆயிரர் தொட்டு எடுக்கலா உலம் ஓர் தோளின் ஏந்தி ஆடினான் ஒட்டி நாகம் ஓர் இரண்டு எடுக்கலாத கல்லினை விட்டு அலர்ந்த போது போல ஏந்தல் ஏந்தி நீக்கினான்

691.	வெம் சிலையின் வேடர் வெள்ளம் அப்பு மாரி தூவலின் எஞ்சல் இன்றி நம் படை இரு முறையும் உடைந்த பின் மஞ்சு சூழ் கணை மழை பொழிந்து மா நிரை பெயர்த்து அம் சில் ஓதியார் புனைந்த செஞ் சொல் மாலை சூடினான்

692.	தீம் பயறு இயன்ற சோறு செப்பின் ஆயிரம் மிடா நீங்கலா நறு நெய் வெள்ளம் கன்னல் ஆயிரம் குடம் ஏந்து வித்து நாம் மிசைய வந்து தந்து நீக்கினான் ஆங்கு நாம் பசித்து அசைந்த காலை அன்று அவ் அண்ணலே

693.	இன்னன் என்ன இன்புறான் இழந்தனன் அன்ன அரசு என என்னை வெளவும் வாயில் தான் என்னும் சூழ்ச்சி தன்னுளான் அன்னதால் அரில்தப அறிந்து கூத்தி கூறினாள் இன்னதால் படை அமைத்து எழுமின் என்று இயம்பினான்

694.	தாதை தான் உரைத்த எல்லாம் தன் உயிர்த் தோழன் கூறக் கோதை முத்து அணிந்த மார்பன் கூர் எயிறு இலங்க நக்கு ஆங்கு ஏதம் ஒன்று இல்லை சேறும் என்றலும் இலங்கு வாள் கைப் போது உலாம் கண்ணி மைந்தர் போர்ப் புலிக் குழாத்தின் சூழ்ந்தார்

695.	கண் நுதல் கடவுள் சீறக் கனல் எரி குளித்த காமன் மண் மிசைத் தோன்றி அன்ன வகை நலம் உடைய காளை தௌ மணி ஆர மார்பன் திரு நுதல் மகளிர் நெஞ்சத்து உள் நிறை பருகும் வண் தார் உரு அமை திருவின் மிக்கான்

696.	கரு நெறி பயின்ற குஞ்சிக் காழ் அகில் கமழ ஊட்டி வரி நிற வண்ண மாலை வலம் பட மிலைச்சி வாள் ஆர் திரு நிற முகத்திற்கு ஏற்பச் செம் பொன் ஓர் ஓலை சேர்த்தி எரி நிறக் குழை ஓர் காதிற்கு இருள் அறச் சுடர வைத்தான்

697.	தென் வரைப் பொதியில் தந்த சந்தனத் தேய்வை தேம் கொள் மன் வரை அகலத்து அப்பி வலம்புரி ஆரம் தாங்கி மின் விரித்து அன்னயது ஒத்து விலை வரம்பு அறியல் ஆகா இன் நுரைக் கலிங்கம் ஏற்ப மருங்குலுக்கு எழுதி வைத்தான்

698.	இரும்பு அறக் கழுவி எஃகின் இருள் அற வடிக்கப் பட்ட அரும் பெறல் சுரிகை அம் பூங் கச்சிடைக் கோத்து வாங்கிப் பெருந் தகைக் குருசில் கொண்டு பெருவலம் சுடர வீக்கித் திருந்து இழை மகளிர் வெஃகும் தே இளங் குமரன் ஒத்தான்

699.	வரை விழித்து இமைப்பது ஒக்கும் வாள் ஒளி ஆர மார்பின் விரை வழித்து இளையர் எல்லாம் விழு மணிக் கலங்கள் தாங்கி நுரை கிழித்த அனைய நொய்ம்மை நுண் துகில் மருங்குல் சேர்த்தி உரை கிழித்து உணரும் ஒப்பின் ஓவியப் பாவை ஒத்தார்

700.	அரக்கு நீர் எறியப் பட்ட அஞ்சனக் குன்றம் அன்ன திருக் கிளர் ஓடை சூழ்ந்த செம்புகர் நெற்றித்து ஆகி உருக்கி ஊன் உண்ணும் வேகத்து உறுபுலி அனைய நாகம் அருக்கன் ஓர் குன்றம் சேர்நதாங்கு அண்ணல் தான் ஏறினானே

701.	விடுகணை விசையின் வெய்ய விளங்கு ஒளி இவுளித் திண்தேர் கடு நடைக் கவரி நெற்றிக் கால் இயல் புரவி காய்ந்து வடி நுனை ஒளிறும் மாலை வாள்படை மறவர் சூழ அடுதிரைச் சங்கம் ஆர்ப்ப அணி நகர் முன்னினானே

702.	தோற்றனள் மடந்தை நல்யாழ் தோன்றலுக்கு என்று நிற்பார் நோற்றனள் நங்கை மைந்தன் இள நலம் நுகர்தற்கு என்பார் கோல் தொடி மகளிர் செம்பொன் கோதையும் குழையும் மின்ன ஏற்றன சொல்லி நிற்பார் எங்கணும் ஆயினாரே

703.	சுறா நிறக் கொடுங் குழை சுழன்று எருத்து அலைத்தர அறா மலர்த் தெரியலான் அழன்று நோக்கி ஐ எனப் பொறா மனப் பொலிவு எனும் மணிக்கை மத்திகையினால் அறாவி வந்து தோன்றினான் அனங்கன் அன்ன அண்ணலே

704.	குனி கொள்பாக வெண் மதிக் கூர் இரும்பு தான் உறீஇப் பனி கொள் மால்வரை எனப் படு மதக் களிறு இரீஇ இனிது இழிந்து இளையர் ஏத்த இன் அகில் கொழும் புகை முனிய உண்ட குஞ்சியான் முரண் கொள் மாடம் முன்னினான்

705.	புதிதின் இட்ட பூந் தவிசின் உச்சிமேல் நடந்து அவண் புதிதின் இட்ட மெல் அணைப் பொலிந்த வண்ணம் போகுஉயர் மதியது ஏறி வெம் சுடர் வெம்மை நீங்க மன்னிய உதயம் என்னும் மால்வரை உவந்து இருந்தது ஒத்ததே

706.	முருகு விம்மு கோதையார் மொய் அலங்கல் வண்டு போல் பருகுவான் இவள் நலம் பாரித்திட்ட இந்நகர் உருகும் ஐங்கணை ஒழித்து உருவின் ஐய காமனார் கருதி வந்தது என்று தம் கண்கள் கொண்டு நோக்கினார்

707.	முனைத் திறத்து மிக்க சீர் முனைவர் தம் முனைவனார் வனப்பு மிக்கவர்களின் வனப்பு மிக்கு இனியனா நினைத்து இருந்து இயற்றிய நிருமித மகனிவன் கனைத்து வண்டு உளர்ந்த தார்க் காளை சீவகன் அரோ

708.	பொன்னை விட்ட சாயலாள் புணர் முலைத் தடத்தினால் மின்னை விட்டு இலங்கு பூண் விரை செய் மார்பம் ஓலையா என்னை பட்டவாறு அரோ எழுதி நங்கை ஆட் கொள்வான் மன்னும் வந்து பட்டனன் மணி செய் வீணை வாரியே

709.	இனைய கூறி மற்று அவள் தோழிமாரும் இன்புற வனையலாம் படித்து அலா வடிவிற்கு எல்லை ஆகிய கனை வண்டு ஓதி கை தொழும் கடவுள் கண்ணில் கண்டவர் எனையது எனையது எய்தினார் அனையது அனையது ஆயினார்

710.	குட்ட நீர்க் குவளை எல்லாம் கூடி முன் நிற்கல் ஆற்றாக் கட்டழகு அமைந்த கண்ணாள் நிறை எனும் சிறையைக் கைபோய் இட்ட நாண் வேலி உந்திக் கடல் என எழுந்த வேட்கை விட்டுஎரி கொளுவ நின்றாள் எரி உறு மெழுகின் நின்றாள்

711.	நலத்தை மத்து ஆக நாட்டி நல்வலி இளமை வாராக் குலப் பிறப்பு என்னும் கையால் கோலப் பாசம் கொளுத்திக் கலக்கி இன் காமம் பொங்கக் கடைந்திடுகின்ற காளை இலைப்பொலி அலங்கல் மார்பம் இயைவது என்று ஆகும் கொல்லோ

712.	தீங் கரும்பு எருத்தில் தூங்கி ஈ இன்றி இருந்த தீம் தேன் நாம் கணால் பருகியிட்டு நலன் உணப்பட்ட நம்பி பூங் குழல் மகளிர் முன்னர்ப் புலம்பல் நீ நெஞ்சே என்றாள் வீங்கிய காமம் வென்றார் விளைத்த இன்பத்தோடு ஒப்பாள்

713.	கண் எனும் வலையின் உள்ளான் கை அகப்பட்டு இருந்தான் பெண் எனும் உழலை பாயும் பெருவனப்பு உடைய நம்பி எண்ணின் மற்று யாவன் ஆம் கொல் என் இதில் படுத்த ஏந்தல் ஒண்ணிற உருவச் செந்தீ உருவுகொண்ட அனைய வேலான்

714.	யாவனே யானும் ஆக அருநிறைக் கதவம் நீக்கிக் காவல் என் நெஞ்சம் என்னும் கன்னி மாடம் புகுந்து நோவ என் உள்ளம் யாத்தாய் நின்னையும் மாலை யாலே தேவரின் செறிய யாப்பன் சிறிது இடைப்படுக என்றான்

715.	கழித்த வேல் ஏறு பெற்ற கடத்து இடைப் பிணையின் மாழ்கி விழித்து வெய்துயிர்த்து மெல்ல நடுங்கித் தன்தோழி கூந்தல் இழுக்கி வண்டு இரியச் சேர்ந்து ஓர் கொடிப் புல்லும் கொடியின் புல்லி எழில்தகை மார்பற்கு இன் யாழ் இது உய்த்துக் கொடுமோ என்றாள்

716.	தடங் கணாள் பணியினால் தான் அவ்வீணை ஒன்றினை நெடுங் கணால் எழினியை நீக்கி உய்த்து நீட்டினாள் மடங்கல் அன்ன மொய்ம்பினான் வருக என்று கொண்டு தன் கிடந்த ஞானத்து எல்லையைக் கிளக்கல் உற்று நோக்கினான்

717.	சுரந்து வானம் சூல் முதிர்ந்து மெய் நொந்து ஈன்ற துளியே போல் பரந்த கேள்வித் துறை போய பைந்தார் மார்பன் பசும்பொன் யாழ் நரம்பு தேன் ஆர்த்து எனத் தீண்டி நல்லாள் வீணை பொல்லாமை இருந்த முலையாள் நின்றாளை நோக்கி இசையின் இது சொன்னான்

718.	நீர் நின்று இளகிற்று இது வேண்டா நீரின் வந்தது இதுபோக வார் நின்று இளகும் முலையினாய் வாள் புண் உற்றது இது நடக்க ஓரும் உரும் ஏறு இது உண்டது ஒழிக ஒண் பொன் உகு கொடியே சீர்சால் கணிகை சிறுவன் போல் சிறப்பு இன்று அம்ம இது என்றான்

719.	கல் சேர் பூண் கொள் கதிர் முலையாய் காமத் தீயால் வெந்தவர்போல் கொல்லை உழவர் சுடப் பட்டுக் குரங்கி வெந்தது இது களிறு புல்ல முரிந்தது எனப் போக்கித் தூமம் ஆர்ந்த துகில் உறையுள் நல் யாழ் நீட்ட அது கொண்டு நங்கை நலத்தது இது என்றான்

720.	இரு நில மடந்தை ஈன்றது இருவிசும்பு என்னும் கைத்தாய் திருநலம் மின்னுப் பொன் ஞாண் முகில் முலை மாரித் தீம்பால் ஒருநலம் கவின் ஊட்ட உண்டு நோய் நான்கும் நீங்கி அருநலம் கவினி வாள்வாய் அரிந்து இது வந்தது என்றான்

721.	தீந் தொடை நரம்பின் தீமை சிறிது அலாப் பொழுதும் ஓதிப் பூந் தொடை அரிவை காண புரி நெகிழ்த்து உரோமம் காட்டத் தேங் கமழ் ஓதி தோற்றாள் செல்வனுக்கு என்ன மைந்தன் வாங்குபு நபுலன் கையுள் வார்புரி நரம்பு கொண்டான்

722.	பணிவரும் பைம் பொன் பத்தர் பல்வினைப் பவள ஆணி மணிகடை மருப்பின் வாளார் மாடக வயிரத் தீம்தேன் அணிபெற ஒழுகி அன்ன அமிழ்து உறழ் நரம்பின் நல்யாழ் கணிபுகழ் காளை கொண்டு கடல் அகம் வளைக்கல் உற்றான்

723.	குரல் குரல் ஆகப் பண்ணிக் கோதை தாழ் குஞ்சியான் தன் விரல் கவர்ந்து எடுத்த கீதம் மிடறு எனத் தெரிதல் தேற்றார் சுரரொடு மக்கள் வீழ்ந்தார் சோர்ந்தன புள்ளும் மாவும் உருகின மரமும் கல்லும் ஓர்த்து எழீஇப் பாடுகின்றான்

724.	கன்னி நாகம் கலங்க மலங்கி மின்னும் இரங்கும் மழை என்கோ யான் மின்னும் மழையின் மெலியும் அரிவை பொன் நாண் பொருத முலை என்கோ யான்

725.	கருவி வானம் கான்ற புயலின் அருவி அரற்றும் மலை என்கோ யான் அருவி அரற்றும் மலை கண்டு அழுங்கும் மருவார் சாயல் மனம் என்கோ யான்

726.	வானம் மீன் அரும்பி மலர்ந்து கானம் பூத்த கார் என்கோ யான் கானம் பூத்த கார் கண்டு அழுங்கும் தேன் ஆர் கோதை பரிந்து என்கோ யான்

727.	அண்ணல் யாழ் நரம்பை ஆய்ந்து மணிவிரல் தவழ்ந்த வாறும் பண்ணிய இலயம் பற்றிப் பாடிய வனப்பும் நோக்கி விண்ணவர் வீணை வீழ்த்தார் விஞ்சையர் கனிந்து சோர்ந்தார் மண்ணவர் மருளின் மாய்ந்தார் சித்தரும் மனத்துள் வைத்தார்

728.	வீழ்மணி வண்டு பாய்ந்து மிதித்திடக் கிழிந்த மாலை சூழ் மணிக் கோட்டு வீணைச் சுகிர் புரி நரம்பு நம்பி ஊழ் மணி மிடறும் ஒன்றய்ப் பணி செய்தவாறு நோக்கித் தாழ் மணித் தாம மார்பின் கின்னரர் சாம்பினாரே

729.	விண்ணவர் வியப்ப விஞ்சை வீரர்கள் விரும்பி ஏத்த மண்ணவர் மகிழ வான் கண் பறவை மெய்ம் மறந்து சோர அண்ணல்தான் அனங்கன் நாணப் பாடினான் அரசர் எல்லாம் பண் அமைத்து எழுதப் பட்ட பாவை போல் ஆயினாரே

730.	பருந்தும் நிழலும் போல் பாட்டும் எழாலும் திருந்து தார்ச் சீவகற்கே சேர்ந்தன என்று எண்ணி விருந்தாக யாழ் பண்ணி வீணை தான் தோற்பான் இருந்தாள் இளம் மயில் போல் ஏந்து இலை வேல் கண்ணாள்

731.	கோதை புறம் தாழக் குண்டலமும் பொன் தோடும் காதின் ஒளிர்ந்து இலங்கக் காமர் நுதல் வியர்ப்ப மாதர் எருத்தம் இடம் கோட்டி மா மதுர கீதம் கிடை இலாள் பாடத் தொடங்கினாள்

732.	இலையார் எரிமணிப் பூண் ஏந்து முலையும் சிலையார் திருநுதலும் செம் பசலை மூழ்க மலையார் இலங்கு அருவி வாள் போல மின்னும் கலையார் தீம் சொல்லினாய் காணார் கொல் கேள்வர்

733.	பிறையார் திருநுதலும் பேரமர் உண் கண்ணும் பொறையார் வன முலையும் பூம் பசலை மூழ்க நிறை வாள் இலங்கு அருவி நீள் வரை மேல் மின்னும் கறைவேல் உண் கண்ணினாய் காணார் கொல் கேள்வர்

734.	அரும்பு ஏர் வன முலையும் ஆடு அமை மென் தோளும் திருந்து ஏர் பிறை நுதலும் செம் பசலை மூழ்க நெருங்கார் மணி அருவி நீள் வரை மேல் மின்னும் கரும்பார் தீம் சொல்லினாய் காணார் கொல் கேள்வர்

735.	பண் ஒன்று பாடல் அது ஒன்று பல் வளைக் கை மண் ஒன்று மெல் விரலும் வாள் நரம்பின் மேல் நடவா விண் நின்று இயங்கி மிடறு நடு நடுங்கி எண் இன்றி மாதர் இசை தோற்று இருந்தனளே

736.	மையார் நெடுங் கண்ணாள் மா மணி யாழ் தான் உடைந்து நையா நடு நடுங்கா நனி நாணம் மீது ஊராப் பொய்யாது ஓர் குன்று எடுப்பாள் போல் மெலிந்து பொன்மாலை பெய் பூங் கழலாற்குப் பெண் அரசி ஏந்தினளே

737.	மெல் என்று சிலம்பு அரற்ற மேகலைகள் மின் உமிழ நல்ல பெடையன்னம் நாண அடி ஒதுங்கி ஒல்லென் உயர்தவமே செய்ம்மின் உலகத்தீர் எல்லீரும் என்பாள் போல் ஏந்தல் மேல் வீழ்ந்தனளே

738.	நாகத்துப் படம் கொள் அல்குல் நலம் கிளர் செம்பொன் மாலை மேகத்துப் பிறந்தது ஓர் மின்னு மணி வரை வீழ்ந்ததே போல் ஆகத்துப் பூட்டி மைந்தன் அடி தொழுது இறைஞ்சி நின்றாள் போகத்து நெறியைக் காட்டும் பூமகள் புணர்ந்தது ஒப்பாள்

739.	செம்மலர் அடியும் நோக்கித் திருமணி அல்குல் நோக்கி வெம் முலைத் தடமும் நோக்கி விரிமதி முகமும் நோக்கி விம்மிதப் பட்டு மாதோ விழுங்குவான் போல ஆகி மைம்மலர்த் தடங் கண் நங்கை மரைமலர்த் தேவி என்றான்

740.	கோதையும் தோடும் மின்னக் குண்டலம் திருவில் வீச மாதரம் பாவை நாணி மழை மினின் ஒசிந்து நிற்பக் காதல் அம் தோழி மார்கள் கருங் கயல் கண்ணினாளை ஏதம் ஒன்று இன்றிப் பூம் பட்டு எந்திர எழினி வீழ்த்தார்

741.	வெள் இலை வேல் கணாளைச் சீவகன் வீணை வென்றான் ஒள்ளியன் என்று மாந்தர் உவாக் கடல் மெலிய ஆர்ப்பக் கள்ளரால் புலியை வேறு காணிய காவல் மன்னன் உள்ளகம் புழுங்கி மாதோ உரைத்தனன் மன்னர்க்கு எல்லாம்

742.	வடதிசைக் குன்றம் அன்ன வான் குலம் மாசு செய்தீர் விடுகதிர்ப் பருதி முன்னர் மின்மினி விளக்கம் ஒத்தீர் வடு உரை என்று மாயும் வாள் அமர் அஞ்சினீரேல் முடி துறந்து அளியிர் போகி முனிவனம் புகுமின் என்றான்

743.	மல்லுப் பூத்து அகன்ற மார்பீர் புகழ் எனும் போர்வை போர்த்துச் செல்வப் பூ மகளும் நாளை அவன் உழைச் செல்லும் என்றான் முல்லைப் பூம் பந்து தன்னை மும்மதக் களிற்று வேலிக் கொல்லைப் பூங் குன்றம் செய்தீர் குங்குமக் குழங்கல் மாலை

744.	திருமகள் இவளைச் சேர்ந்தான் தெண் திரை ஆடை வேலி இரு நில மகட்கும் செம்பொன் நேமிக்கும் இறைவன் ஆகும் செரு நிலத்து இவனை வென்றீர் திருவினுக்கு உரியீர் என்றான் கரு மனம் நச்சு வெம் சொல் கட்டியங் காரன் அன்றே

745.	அனிச்சப் பூங் கோதை சூட்டின் அம்மனையோ என்று அஞ்சிப் பனிக்கும் நுண் நுசுப்பின் பாவை ஒருத்தி நாம் பலர் என்று எண்ணித் துனித்து நீர் துளங்கல் வேண்டாம் தூமணிச் சிவிறி நீர் தூய்த் தனிக் கயத்து உழக்கி வென்றீர் தையலைச் சார்மின் என்றான்

746.	வெம் திறலாளன் கூற வேகமோடு உரறி மன்னர் பந்தணி விரலினாள் தன் படா முலைப் போகம் வேண்டிக் கந்து எனத் திரண்ட திண் தோள் கந்துகன் சிறுவன் காயும் ஐந்தலை அரவின் சீற்றத்து ஆர் அழல் குளிக்கல் உற்றார்

747.	பண்ணியல் யானை மேலான் பது முகன் பரவைத் தானை கண்ணியது உணர்ந்து கல்லாக் கட்டியங் காரன் நெஞ்சில் எண்ணியது எண்ணி மன்னர் இகல் மலைந்து எழுந்த போழ்தில் தண்ணிய சிறிய வெய்ய தழல் சொலால் சாற்று கின்றான்

748.	இசையினில் இவட்குத் தோற்றாம் யானையால் வேறும் என்னின் இசைவது ஒன்று அன்று கண்டீர் இதனை யான் இரந்து சொன்னேன் வசை உடைத்து அரசர்க்கு எல்லாம் வழிமுறை வந்தவாறே திசை முகம் படர்க வல்லே தீத் தொட்டால் சுடுவது அன்றே

749.	தோளினால் மிடைந்து புல்லும் தொண்டைவாய் அமிர்தம் வேட்டோர் வாளினால் மலைந்து கொள்ளின் வாழ்க நும் கலையும் மாதோ கோள் உலாம் சிங்கம் அன்னான் கொடியினை எய்தப் பெற்றீர் தாளினால் நொய்யீராகித் தரணிதாம் விடுமின் என்றான்

750.	நாறும் மும் மதத்தினாலே நாகத்தை இரிக்கும் நாகம் ஆறிய சினத்தது அன்றி அதிங்கத்தின் கவளம் கொண்டால் வேறு நீர் நினைந்து காணீர் யாவர்க்கும் விடுக்கல் ஆகாது ஊறித் தேன் ஒழுகும் கோதை நம்பிக்கும் அன்னள் என்றான்

751.	இள வள நாகு புல்லி இனத்து இடை ஏறு நின்றால் உள வளம் கருதி ஊக்கல் உழப்பு எருது உடையது ஆமே தள வள முகை கொள் பல்லாள் சீவகன் தழுவி நின்றால் கொள உளைந்து எழுவது அல்லால் கூடுதல் நுங்கட்கு ஆமோ

752.	எழுந்து விண் படரும் சிங்கம் பெட்டைமேல் இவர்ந்து நின்றால் மழுங்க மேல் சென்று பாய்தல் மறப்புலி தனக்கும் ஆமோ கொழுங் கயல் கண்ணினாளைச் சீவக குமரன் சூழ்ந்தால் அழுங்கச் சென்று அணைதல் பேய்காள் அநங்கற்கும் ஆவது உண்டோ

753.	மத்திரிப்பு உடைய நாகம் வாய் வழி கடாத்தது ஆகி உத்தமப் பிடிக்கண் நின்றால் உடற்றுதல் களபக்கு ஆமே பத்தினிப் பாவை நம்பி சீவகன் பாலள் ஆனால் அத்திறம் கருதி ஊக்கல் அரசிர்காள் நுங்கட்கு ஆமோ

754.	தூமத்தால் கெழீஇய கோதை தோள் துணை பிரித்தல் விண்மேல் தாமத்தால் கெழீஇய மார்பன் இந்திரன் தனக்கும் ஆகாது ஏம் உற்றீர் இன்னும் கேண்மின் இரதியைப் புணர்தும் என்று காமத்தால் கெழுமினார்க்குக் காமனில் பிரிக்கல் ஆமே

755.	எம்மை நீர் வெல்லப் பெற்றீர் வென்றபின் இருந்த வேந்தன் நும்மையும் வேறு செய்து நும் உளே பொருது வீந்தால் வெம்மை செய்து உலகம் எல்லாம் ஆண்டிட விளைக்கும் நீதி அம்ம மற்று அதனை ஓரீர் அவன் கருத்து அன்னது என்றான்

756.	சொல் திறல் அன்றி மன்னீர் தொக்கு நீர் காண்மின் எங்கள் வில் திறல் என்று வில் வாய் வெம் கணை தொடுத்து வாங்கிக் கல் திரள் கழிந்து மண்ணுள் கரந்து அது குளிப்ப எய்திட்டு இற்று எமர் கல்வி என்றான் இடி உருமேற்றொடு ஒப்பான்

757.	ஆழி அம் கழனி தன்னுள் அம்பொடு கணையம் வித்திச் சூழ் குடர்ப் பிணங்கள் மல்க விளைத்த பின் தொழுதிப் பல்பேய்க்கு ஊழ்படு குருதி நெய்யின் இறைச்சிச் சோறு ஊட்டி வென்றி வீழ்தர வேட்டு நின்றார் எய்துப வெகுளல் வேண்டா

758.	போர்ப் பறை முழங்கி எங்கும் பொருவளி புடைக்கப் பட்ட கார்க் கடல் போன்று சேனை கலக்கமோடு உரறி ஆர்ப்பத் தார் பொலி மார்பன் ஓர்த்துத் தன் கையில் வீணை நீக்கி வார் பொலி முலையினாட்கு வாய் திறந்து இதனைச் சொன்னான்

759.	தேய்ந்து நுண் இடை நைந்து உகச் செப்பினைக் காய்ந்த வெம் முலையாய் நின கண்கள்போல் ஆய்ந்த அம்பினுக்கு ஆர் இரை ஆகிய வேந்தர் வேண்டி நின்றார் விம்மல் நீ என்றான்

760.	அண்ணல் கூறலும் அம்மனையோ எனாத் துண் என் நெஞ்சினளாய்த் துடித்து ஆய் இழை கண்ணின் நீர் முலை பாயக் கலங்கினாள் வண்ண மாக் கவின் சொல்லொடு மாய்ந்ததே

761.	மேவி நம்பிக்கு வெம் பகை ஆக்கிய பாவியேன் உயிர் பாழ் உடல் பற்று விட்டு ஆவியோ நடவாய் என்று அழுது தன் காவி வாள் கண் கலங்க அதுக்கினாள்

762.	பாழி நம் படை மேல் அது இப் பார் எலாம் நூழில் ஆட்டி நுடக்கிக் குடித்திடும் வாழி நங்கை கண்டாய் என்று வாள் கண் நீர் தோழி தூத்துகில் தோகையின் நீக்கினாள்

763.	எங்கள் பெண்மையும் ஈர்மலர்த் தார் மன்னர் தங்கள் ஆண்மையும் சால்வது காண்டும் என்று இங்கு வார் முரலும் கலை ஏந்து அல்குல் நங்கை வாள் படை நங்கையைச் சூழ்ந்ததே

764.	கூன்களும் குறளும் அஞ்சிக் குடர் வெந்து கொழும் பொன் பேழை தான் கொளப் பாய ஓடிச் சாந்துக் கோய் புகிய செல்வ தேன் கொள் பூமாலை சூடித் தாமம் ஆய்த் திரண்டு நிற்ப வான் பளிங்கு உருவத் தூணே மறைபவும் ஆய அன்றே

765.	இங்கித நிலைமை நோக்கி முறுவலித்து எரிபொன் மார்பன் நங்கையைக் காக்கும் வண்ணம் நகா நின்று மொழிந்து பேழ்வாய்ச் சிங்கம் தான் கடியது ஆங்கு ஓர் செழும் சிங்க முழக்கின் சீறிப் பொங்கி மேல் செல்வதே போல் பொலங் கழல் நரலச் சென்றான்

766.	பதுமுக குமரன் மற்று இப் பாவையைக் காவல் ஓம்பி மதுமுக மாலை நெற்றி மதகளிறு உந்தி நிற்ப நுதிமுக வாளும் வில்லும் நுண் இலை வேலும் ஏந்திச் சதுமுகம் ஆகச் சேனை நமர் தலைப் பெய்க என்றான்

767.	வட்டு உடை மருங்குல் சேர்த்தி வாள் இரு புடையும் வீக்கித் தட்டு உடைப் பொலிந்த திண் தேர் தனஞ்சயன் போல ஏறிக் கட்டளைப் புரவி சூழ்ந்து கால் புடை காப்ப ஏவி அட்டு உயிர் பருகும் கூற்றம் கோள் எழுந்த அனையது ஒத்தான்

768.	புள் இரைப்பு அன்ன பொன் தார்ப் புரவித் தேர் இரவி போலா உள் உறுத்து எழுந்து பொங்கி உடல் சினம் கடவ நோக்கி முள் எயிறு இலங்க நக்கு முடிக் குழாம் மன்னர் கேட்பக் கள் அவிழ் அலங்கல் மார்பன் கார் மழை முழக்கின் சொன்னான்

769.	முருகு உலா முல்லை மாலை மூப்பு இலா முலையினார் நும் அருகு உலாம் புலவி நோக்கத்து அமிர்தம் இன்று உகுப்ப கொல்லோ கருதலாம் படியது அன்றிக் கலதி அம்பு இவையும் காய்ந்த பொருது உலாம் புகழை வேட்டு இவ் எஃகமும் புகைந்த என்றான்

770.	வாணிகம் ஒன்றும் தேற்றாய் முதலொடும் கேடு வந்தால் ஊண் இகந்து ஈட்டப்பட்ட ஊதிய ஒழுக்கின் நெஞ்சத்து ஏண் இகந்து இலேசு நோக்கி இருமுதல் கெடாமை கொள்வார் சேண் இகந்து உய்யப் போ நின் செறிதொடி ஒழிய என்றார்

771.	தம்முடைப் பண்டம் தன்னைக் கொடுத்து அவர் உடைமை கோடல் எம்முடையவர்கள் வாழ்க்கை எமக்கும் அஃது ஒக்கும் அன்றே அம்முடி அரசிர்க்கு எல்லாம் என் கையில் அம்பு தந்து நும்முடைத் திருவும் தேசும் நோக்குமின் கொள்வல் என்றான்

772.	மட்டு உலாம் தாரினாய் நின் வனப்பினோடு இளமை கல்வி கெட்டு உலாய்ச் சிலம்பு செம் பொன் கிண்கிணி மகளிர் கோங்க மொட்டு உலாய் முலைகள் பாய்ந்த அகலத்துச் சரங்கள் மூழ்கப் பட்டு உலாய்க் கிடக்கல் உற்றாய் என் சொலாய் பாவி என்றார்

773.	எரிசுடர்ப் பருதி முன்னர் இருள் என உடைந்து நீங்கப் பொருபடை மன்னர் நுங்கள் புறக் கொடை கண்டு மற்று இம் முருகு உடைக் குழலினாள் தன் முகிழ் முலை கலப்பல் அன்றேல் இருசுடர் வழங்கும் வையத்து என்பெயர் கெடுக என்றான்

774.	ஆள் மர வாள் நிலத்து அப்பு வேல் செய்முள் காண் வரு காட்டு இனக் களிற்று நீள் வரை நீள் நில வேந்து எனும் வேழப் பேர் இனம் பூண் முலைப் பிடிக்கு அவாய்ப் போர் செய்குற்றவே

775.	தாழ் இரும் தடக்கையும் மருப்பும் தம்பியர் தோழர் தன் தாள்களாச் சொரியும் மும்மதம் ஆழ் கடல் சுற்றமா அழன்று சீவக ஏழுயர் போதகம் இனத்தொடு ஏற்றதே

776.	குடை உடை வேந்து எனும் குழாம் கொள் நாகமும் கொடி எனும் பிடி உடைக் குமர வேழமும் வெடிபடு போர்த் தொழில் காண விஞ்சையர் இடி உடை இன மழை நெற்றி ஏறினார்

777.	கரை பொரு கடலொடு கார் கண் உற்று என முரைசொடு வரி வளை முழங்கி ஆர்த்தன அரைசரும் அமர் மலைந்து அரணம் வீசினார் குரை கடல் தானை போர்க் கோலம் செய்தவே

778.	தெய்வதம் வணங்குபு செம்பொன் வாயுள் இட்டு எய் கணைப் படுமழை சிதறி எங்கணும் மொய் அமர் மலைந்தனர் முருகு விம்முதார்ச் செய் கழல் சீவகன் வாழ்க என்னவே

779.	கலந்தது பெரும் படை கணை பெய் மாரி தூய் இலங்கின வாள் குழாம் இவுளி ஏற்றன விலங்கின தேர்த்தொகை வேழம் காய்ந்தன சிலம்பின இய மரம் தெழித்த சங்கமே

780.	சுற்று அணி கொடும் சிலை மேகம் தூவிய முற்று அணி பிறை எயிற்று அம்பு மூழ்கலின் அற்று வீழ் குழை முகம் அலர்ந்த தாமரை மற்று அவை சொரிவது ஓர் மாரி ஒத்தவே

781.	மறப் படை பசித்தன வயிறு இன்று ஆர்க எனக் குறைத்தனர் குஞ்சரம் கூந்தல் மாத் துணித்து இறக்கினரோடு தேர் மைந்தர் இன் உயிர் துறக்கம் போய்ப் புகுக எனத் துணிய நூறினார்

782.	ஆற்றுவீர் வம்மின் எம்மோடு ஆண்மை மேம்படீஇய என்பார் ஏற்றவர் மார்பத்து அல்லால் இரும்பு மேல் விடாது நிற்பார் கூற்றம் போல் கொடிய யானைக் கோடு உழுது அகன்ற மார்பம் கீற்றுப் பட்டு அழகிதாகக் கிடக்க எனக் கொடுத்து நிற்பார்

783.	கழித்து வாள் அமலை ஆடிக் காட்டுவார் கண்கள் செந்தீ விழித்து மேல் சென்ற வேழம் வேலினால் விலக்கி நிற்பார் தெழித்துத் தேர்க் கயிறு வாளால் அரிந்திட்டுப் புரவி போக்கிப் பழிப்பு இல கொணர்ந்து பூட்டு பாக நீ என்று நிற்பார்

784.	ஐங் கதிக் கலினப் பாய் மாச் சிறிது போர் களை ஈது என்பார் வெம் கதிர் வேலில் சுட்டி வேந்து எதிர் கொண்டு நிற்பார் நங்கை கல்யாணம் நன்றே நமக்கு என நக்கு நிற்பார் சிங்கமும் புலியும் போன்றார் சீவகன் தோழன் மாரே

785.	ஒருங்கு அவன் பிறந்த ஞான்றே பிறந்தவர் உதயத்து உச்சி இரும்பினால் பின்னி அன்ன எறுழ் வலி முழவுத் தோளார் விரும்புவார் வேழ வேல் போர் நூற்றுவர் நூறு கோடிக்கு இருந்தனம் வருக என்பார் இன்னணம் ஆயினாரே

786.	கூட்டு உற முறுக்கி விட்ட குய மகன் திகிரி போல வாள் திறல் தேவ தத்தன் கலின மா மாலை வெள்வேல் ஈட்டம் போழ்ந்து யானை நெற்றி இரும் குளம்பு அழுத்தி மன்னர் சூட்டொடு கண்ணி சூளாமணி சிந்தித் திரியும் அன்றே

787.	பாய்ந்தது கலின மாவோ பறவையோ என்ன உட்கி வேந்தர்தம் வயிறு வேவ நபுல மாவிபுலர் என்பார் காய்ந்து தம் புரவிக் காமர் குளம்பினால் களிற்றின் ஓடை தேய்ந்து உகச் சேர்த்தி மாலைத் திருமுடித் திலகம் கொண்டார்

788.	காயத்தின் குழம்பு தீற்றிக் கார் இரும்பு எறிய மேகம் தோயும் முள் இலவின் கூன் காய் சினை தொறும்உதிர்வவே போல் மாயம் கொல் மறவர் மாலைப் பைந்தலை உதிர்ந்த செங் கண் சேய் அனான் திருவின் பேரான் செழுஞ் சிலைப் பகழியாலே

789.	நீல் நிறப் பௌவம் மேய்ந்து சூல் முற்றி நீல மேகம் வால் நிற விசும்பின் நின்ற மாரியின் மறை வலாளன் போன் நிறப் புத்தி சேனன் பொன் அணி பகழி சிந்தி வேல் நிற மன்னர் சேனை கூற்றிற்கு விருந்து செய்தான்

790.	வீர வேல் உடம்பு எலாம் சூழ வெம் புலால் சோரும் செங்குருதியுள் மைந்தர் தோன்றுவார் ஒருமேல் ஒண்மணிச் சூட்டு வைக்கிய ஆரமே அமைந்த தேர்க் குழிசி ஆயினார்

791.	பொன் அனாள் புணர் முலைப் போகம் வேண்டிய மன்னரோடு இளையவர் மறலி வாள் அமர் இன்னணம் இத்தலை மயங்க அத்தலைக் கொல் நவில் வேலினான் நிலைமை கூறுவாம்

792.	தம்பியைச் சீவகன் நோக்கிச் சாமரை வெம் பரி மான் செவி வீரமந்திரம் இம்பர் நம் இடர் கெட இரண்டும் வல்லையாய் நம்பி நீ மொழிக என நயந்து கூறினான்

793.	மந்திரம் கேட்டு நான்கும் வான் எட்டிப் புகுவவே போல் அந்தரத்து இவர்ந்த ஆழிக் கால் நிலம் விட்ட மாலைச் சுந்தரச் சுண்ண மேனி மகளிர்தம் கண்ணுள் இட்ட மைந்தரும் இரும்பும் ஒவ்வா வான் புலம் காவல் கொண்டார்

794.	வடி கயிறு ஆய்ந்து முள்கோல் வலக் கையால் தாங்கி வென்றி முடிகெனப் புரவி முள்ளால் உறுத்தினான் மொழிதல் தேற்றேன் கடுகிய வண்ணம் மாவின் தாரொலி காமர் பொன்தேர் படையது செவியும் கண்ணும் பற்றி நின்றிட்ட அன்றே

795.	அண்ணல் தேர் பறவை என்பார் அருவமே உருவம் என்பார் மண்ணதே வான் அது என்பார் மனத்ததே முகத்தது என்பார் கண்ணதே செவி அது என்பார் கலங்க நூல் கழிய நோக்கிப் பண்ணிய வீதி பற்றி மண்டலம் பயிற்றினானே

796.	அகில் கொண்ட கொள்ளி வட்டம் ஆர் உயிர் மேயும் நேமி முகில் கொண்ட மின்னுத் தோற்ப முறுகிய விசை இற்றாகி மிகல் கொண்ட இகலைத் தானே விழுங்கிய சிறகர்த் தோற்றிப் பகல் கொண்டு பறக்கும் தேரால் காளை தன் பைம்பொன் தேரே

797.	கால் அற்ற வயிர மாலை வெண்குடை கவிழ்ந்த பிச்சம் மேல் அற்ற கவசம் வீழ்ந்த சாமரை அற்ற வில் ஞாண் மால் உற்ற மன்னர் தங்கள் மனம் கையற்று ஒழிந்த வள்ளல் கோல் ஒற்றக் குனிந்த வாறே சிலை குனிந்து ஒழிந்தது அன்றே

798.	நுங்களை வீணை வென்ற நூபுர அடியினாள் தன் வெம் களித் தடங்கண் கண்டீர் விருந்து எதிர் கொள்மின் என்னா அம் களி அரசர்க்கு எல்லாம் ஓர் ஒன்றும் இரண்டும் ஆகச் செம் களிப் பகழி ஒப்பித்து உள்ளவாறு ஊட்டினானே

799.	நன் மன வேந்தர் தங்கள் நகை மணி மார்பம் நக்கிப் புன் மன வேந்தர் தங்கள் பொன் அணி கவசம் கீறி இன் உயிர் கவர்ந்து தீமை இனிக் கொள்ளும் உடம்பினாலும் துன்னன்மின் என்பவே போல் சுடுசரம் பரந்த அன்றே

800.	மீன் எறி தூண்டில் போன்ற வெம் சிலை நாண்கள் அற்ற தேன் எறி குன்றம் ஒத்த திண் கச்சை துணிந்த வேழம் மான் நெறி காட்டும் திண்தேர் கயிறு அற்று மறிய வேந்தர் ஊன் எறி ஆழி ஏந்தி ஒய் என உலம்பி ஆர்த்தார்

801.	ஆர்ப்பு எதிர் மாரி பெய்யும் அணி நெடுங் குன்றம் போலப் போர்க்கு எதிர்ந்தவரும் ஆர்த்தார் ஆர்த்தலும் பூண்ட வல்வில் கார்க்கு எதிர் மேகம் போலக் கணைமழை கான்றது இப்பால் ஈர்த்தது குருதி வெள்ளம் இறைச்சிக் குன்று ஆக்கினானே

802.	மன்னர்கள் வெகுண்டு விட்ட மறப் படை அழுவ மாரி கொல் நுனை எஃகின் நீக்கிக் குனிந்துவில் பகழி கான்ற மின் அவிர் இலங்கும் ஒள்வாள் விழித்து உயிர் விழுங்க இன்ன தன்மையால் தானை நீந்தித் தான் விளையாடு கின்றான்

803.	வேழ வெண் கோட்டு மெல் கோல் தின்று கூன் குருதி வாளால் ஆழ நா வழித்து நெய்த்தோர் கொப்புளித்து அழிந்த மாவின் சூழ் குடர்க் கண்ணி சூடி நிணத் துகில் உடுத்து வெள் என்பு ஊழ் பெற அணிந்து சூல் பேய் ஆடக் கண்டு உவந்து நக்கான்

804.	வெளிற்று உடல் குருதி வெள்ள நிலை இது என்பவே போல் களிற்று உகிர்ப் பிறழ் பல் பேய்கள் கைகளை உச்சிக் கூப்பி அளித்தவை பாடி ஆடக் குறு நரி நக்கு வேழம் விளித்தன கழுகும் பாறும் விலா இற்றுக் கிடந்த அன்றே

805.	கடல் விளை அமுதம் கண்ட பொழுதின் நெய் கனிந்த தீம் சோற்று அடிசில் அம் சுவை மிக்கு ஆங்கு அண்ணல் அம் குமரன் ஒன்னார் உடலின் மேல் திரியும் திண்தேர் காண்டலும் மைந்தர் நெஞ்சத் திடல் பிளந்து இட்ட எஃகம் சுமந்து அமர்த் திறத்தின் மிக்கார்

806.	கடாம் திறந்திட்டு வானின் களகள முழங்கும் வேழம் படாம் திறந்து ஊழித் தீயின் பதுமுகன் காட்டியிட்டான் தடாம் பிறை மருப்புத் திண்கை அபர காத்திரங்கள் தம்மால் கொடாம் பிற குமரிப் போருள் பிறர்க்கு எனக் கொன்றது அன்றே

807.	மருப்பினால் வேழம் வீழா மன்னரை வாலில் சீறா முருக்கித் தேர் தடக்கை தன்னால் முழங்கிப் பாய் மாக்கள் காலின் நெரித்திடாக் கண்ணுள் தீயால் சுட்டு நீறு ஆக்கி நெய்த்தோர் ஒருக்கிப் பேய் பாடி ஆட உறுசிலை உடன்று கொண்டான்

808.	கொண்டான் பகழி தொடுத்தான் சிலை கால் குனிந்தது ஒண் தேர் மிசையும் உருவக் களிற்று உச்சி மேலும் வண் தார்ப் புரவி நிறுத்தும் மற மன்னர் மேலும் கண்டான் சொரிந்தான் கணை மாரி கலந்தது அன்றே

809.	பைம் பொன் புளகப் பருமக் களியானை ஈட்டம் செம் பொன் நெடுந் தேர்த் தொகை மாக் கடல் சேனை வெள்ளம் நம்பன் சிலை வாய் நடக்கும் கணை மிச்சில் அல்லால் அம்பொன் மணிப் பூண் அரசும் இலை என்று நக்கான்

810.	ஒருவனே சிலையும் ஒன்றே உடையது ஓர் களிற்றின் மேலான் அருவரை மார்பில் சென்றது அறிந்திலன் எஃகம் இன்னும் பொருவரோ மன்னர் என்றான் பொருசிலை மடக்கி இட்டார் வரு களி யானை மீட்டார் வாள் படை வாங்கிக் கொண்டார்

811.	செங்கண் மால் தெழிக்கப் பட்ட வலம்புரித் துருவம் கொண்ட சங்குவாய் வைத்து நம்பன் தெழித்தலும் தறுகண் ஆளி பொங்கிய முழக்கில் வேழப் பேரினம் புலம்பினால் போல் தங்கு தார் மன்னர் எல்லாம் தளர்ந்து கண் சாம்பினாரே

812.	அருவரை நாகம் சுற்றி ஆழியான் கடைய அன்று கருவரை குடையப் பட்ட கடல் எனக் கலங்கி வேந்தர் திருவரை மார்பன் திண்தேர் மஞ்ஞையே முருகன் தான் என்று ஒருவரோடு ஒருவர் கூடா வண்ணமே உடையல் உற்றார்

813.	முளி மரக்காடு மேய்ந்த முழங்கல் போன்று மைந்தன் தெளி நலக் குமரர் கூற்றின் தெழித்தனர் பகழி சிந்தி ஒளி நலம் உப்புக் குன்றம் ஊர் புனற்கு உடைந்ததே போல் களி நல மன்னர் தங்கள் கடல் படை உடைந்தது அன்றே

814.	உறுபடை மன்னர் தம்மை உடற்றி ஒன்றானும் இன்றிச் சிறுபடையவர்கள் வென்று செகுப்பவோ என்ன வேண்டா செறி எயிற்று ஆளி வேழப் பேரினம் செகுத்தது அன்றே உறுபுலி ஒன்றுதானே கலை இனம் உடற்றிற்று அன்றே

815.	நல்லவை புரியும் மாந்தர் நாந்தகம் பிழைத்து வீழா அல்லவை புரியும் மாந்தர்க்கு அத்திரம் ஒன்றும் வாயா வெல்வதோ குணத்தின் மிக்கார் வெற்றிலை விடினும் வேலாம் இல்லையே வென்றி தீமை இடம் கொண்ட மனத்தினார்க்கே

816.	குழை உடை முகத்தினாள் கண் கோணைப் போர் செய்த மன்னர் மழையிடை மின்னின் நொய்தா மறைந்தனர் விஞ்சை வேந்தர் முழையுடைச் சிங்கம் அன்னான் மொய் அமர் ஏத்தி ஆர்த்தார் விழவுடை வீதி மூதூர் விருப்பொடு மலிந்தது அன்றே.

817.	பார்மிசை உலகம் ஏத்தும் படுகளம் கண்டு பற்றார் போர்முகக் களிற்று வெண்கோடு உழுத செஞ் சால் கொள் மார்பின் சீர் முகத் தோழர் சூழச் சீவகன் திருவின் சாயல் வார் முக முலையினாளை மனை வயின் கொண்டு புக்கான்

818.	நெய்க் கிழி வைக்கப் பட்டார் நெய்ப் பத்தல் கிடத்தப் பட்டார் புக்குழி எஃகம் நாடி இரும்பினால் போழப் பட்டார் மைக்கு இழிந்து ஒழுகும் கண்ணீர் மா நிலத்து உகுக்கப் பட்டார் கைக் கிழி கொடுக்கப் பட்டார் கலம் பல நல்கப் பட்டார்

819.	முது மரப் பொந்து போல முழு மெயும் புண்கள் உற்றார்க்கு இது மருந்து என்ன நல்லார் இழுது சேர் கவளம் வைத்துப் பதுமுகன் பரவை மார்பின் நெய்க் கிழி பயிலச் சேர்த்தி நுதி மயிர்த் துகில் குப்பாயம் புகுக என நூக்கினானே

820.	பார் கெழு பைம் பொன் தன்னால் பண்ணவன் உருவம் ஆக்கி ஊர் கெழு விழவு செய்து ஆங்கு உறு பொருள் உவப்ப நல்கித் தார் கெழு மின்னு வீசித் தனிவடம் திளைக்கும் மார்பன் போர் கெழு களத்துப் பாவம் புலம்பொடு போக்கினானே

821.	செய்த அப் பாவம் எல்லாம் தீர்த்திடும் தீர்த்தன் பாதம் எய்திய சேடம் கூவித்து இறைஞ்சுபு தொழுது வாழ்த்தி மை அறு மணியின் செய்த வலம்புரி அதன் நீர் கொண்டான் வையகம் அளிக்க நீண்ட வலம்புரித் தடக்கை யானே

822.	கருமணி அழுத்திய காமர் செங் கதிர்த் திருமணிச் செப்பு எனச் செறிந்த வெம் முலை அருமணி அலம் வரும் அம்பொன் கொம்பு அனாள் பெரு மணக் கிழமை யாம் பேசுகின்றதே

823.	நான்கு நூறு ஆயிரம் குடத்து நல்லன ஆன் தயிர் பால் நெயொடு அழகிதா நிறைத்து ஊன் திகழ் வேலினான் வேள்விக்கு ஊர்மருள் கோன் தொறுக் காவலன் கொண்டு முன்னினான்

824.	வளை நிற வார் செந் நெல் அரிசிப் பண்டியோடு அளவு அறு சருக்கரைப் பண்டி ஆர்ந்தன பிளவு இயல் பயறு பெய் பண்டி உப்பு நீர் விளைவு அமை பண்டியின் வெறுத்தது ஆங்கு ஓர் பால்

825.	சினைத் துணர் முழவு அன பலவின் தீம் கனி கனைத்து வண்டு உழல்வன வாழை மாங் கனி எனைத்து உள கிழங்கு காய் குருகொடு ஏந்திய சனத்தினால் தகைத்து இடம் பெறாது தான் ஓர் பால்

826.	மரகத மணிப் பசும் காய் கொள்வான் குலை கவர் பழுக் காய்க் குலை கனியக் கா உறீஇ இவர் தரு மெல் இலைக் காவும் ஏந்திய உவரியாய்ச் சொரிந்து இடம் பெறாது தான் ஓர் பால்

827.	சண்பகம் தமநகம் தமாலம் மல்லிகை தண் கழுநீரொடு குவளை தாமரை வண்டு இனம் மிசை கொள வாசப் பூச் சுமை கொண்டவர் குழாம் பொலிவு உற்றது ஆங்கு ஓர் பால்

828.	ஆர் கெழு குறடு சூட்டு ஆழி போன்றவன் சீர் கெழு வள மனை திளைத்து மாசனம் கார் கெழு கடல் எனக் கலந்த அல்லதூஉம் பார் கெழு பழுமரப் பறவை ஒத்தவே

829.	கை உறை எழுதினர் கை நொந்து ஏடு அறுத்து ஐ என இருப்ப மற்றன்னது ஆதலான் வையக மருங்கினில் வாழ்நர் மற்று இவன் செய் தவம் நமக்கு இசைக என்னச் சென்றதே

830.	வால் அரி கழுவிய வண்ணச் செம்புனல் கால் இயல் இவுளியும் களிறும் ஆழ்ந்து அவண் கோல நீர்க் குவளையும் மரையும் பூத்து வண்டு ஆலி இவண் குருகு பாய் தடங்கள் ஆனவே

831.	உடுப்பன துகில்களும் உரைக்கும் நானமும் தொடுத்தன மாலையும் குழையும் சாந்தமும் கொடுப்பவர் கொள்பவர் வீழ்த்த பல் கலம் அடுத்து விண் பூத்தது ஓர் அழகின் மிக்கதே

832.	இலங்கு பொன் கிண் கிணி இரங்கும் ஓசையும் உலம்பு மால் உவர்க் கடல் ஒலியின் மிக்கவே கலம் கழும் அரவமும் கருனை ஆக்குவார் சிலம்பு ஒலி அரவமும் மிச்சில் சீப்பவர்

833.	மூழி வாய் முல்லை மாலை முருகு உலாம் குழலினாளும் ஊழி வாய்த் தீயொடு ஒக்கும் ஒளிறு வாள் தடக்கையானும் ஆழிவாய் விரலில் காமன் அம்பொடு சிலை கை ஏந்தத் தாழி வாய்க் குவளை வாள் கண் தையலார் பரவச் சார்ந்தார்

834.	இன்னியம் முழங்கி ஆர்ப்ப ஈண்டு எரி திகழ வேதம் துன்னினர் பலாசில் செய்த துடுப்பின் நெய் சொரிந்து வேட்ப மின் இயல் கலசம் நல்நீர் சொரிந்தனன் வீரன் ஏற்றான் முன்னுபு விளங்கு வெள்ளி முளைத்து எழ முருகன் அன்னான்

835.	இட்ட உத்தரியம் மின்னும் எரிமணிப் பருமுத்து ஆரம் மட்டு அவிழ் கோதை வெய்ய வருமுலை தாங்கல் ஆற்றா நெட்டு இரும் கூந்தலாள் தன் நேர்வளை முன்கை பற்றிக் கட்டு அழல் வலம் கொண்டு ஆய் பொன்கட்டில் தான் ஏறினானே

836.	மந்திரத்து அரசன் காதல் மாதர் அம் பாவை தன்னைக் கந்துகன் சிறுவன் வேட்ட கடிவினை நொடியின் மற்று ஓர் அந்தர விசும்பில் தேவர்க்கு அதிபதி ஆய கோமான் இந்திரன் தனக்கும் ஆகாது என்பது நடந்தது அன்றே

837.	அடி மனை பவளம் ஆக அரும் பொன்னால் அலகு சேர்த்தி முடி மணி அழுத்திச் செய்த மூரிக் காழ் நெற்றி மூழ்கக் கடி மலர் மாலை நாற்றிக் கம்பல விதானம் கோலி இடு புகை மஞ்சில் சூழ மணவறை இயற்றினாரே

838.	ஐந்து மூன்று அடுத்த செல்வத்து அமளி மூன்று இயற்றிப் பூம்பட்டு எந்திர எழினி வாங்கி இன் முக வாசச் செப்பும் சந்தனச் சாந்தச் செப்பும் தண்மலர் மாலை பெய்த இந்திர நீலச் செப்பும் இளையவர் ஏந்தினாரே

839.	கடைந்து பெய் மணிக்கைச் செம்பொன் காசு அறுதட்டின் சூழ்ந்து மிடைந்து பெய் மணிக் கண் பீலி மின்னு சாந்து ஆற்றி பொன்னார் அடைந்து வீசு ஆல வட்டம் அரிவையர் ஏந்தி ஆற்றத் தடங் கண்கள் குவளைப் பூப்பத் தையலோடு ஆடும் அன்றே

840.	பஞ்சு சூழ் பரவை அல்குல் பசும் கதிர்க் கலாபம் வீங்கச் செந் தளிர்க் கோதை சோரக் கிண்கிணி சிலம்பொடு ஏங்க மைந்தருள் காமன் அன்னான் மகளிருள் திரு அனாளை அந்தரத்து அமரர் பெற்ற அமிர்து எனப் பருகினானே

841.	இளமுலை மணிக்கண் சேப்ப எழுது வில் புருவம் ஏறக் கிளை நரம்பு அனைய தீம் சொல் பவளவாய் திகழத் தேன் சோர் வள மலர்க் கோதை தன்னை வாய்விடான் குழையப்புல்லி அளமரல் இலாத இன்பக் கடல் அகத்து அழுந்தினானே

842.	இன்னணம் ஒழுகு நாளுள் இளமரக் காவு காண்பான் பொன் அணி மார்பன் சென்று புகுதலும் ஒருவன் தோன்றித் துன்னி ஓர் ஓலை நீட்டித் தொழுதனன் பெயர்ந்து நிற்ப மன்னிய குருசில் கொண்டு மரபினான் நோக்கு கின்றான்

843.	உருமுக் கதிர் வேல் கலுழன் ஓலை உலகு என்னும் பருமைக் குருப் பளிங்கில் புகழ்ப் பஞ்சி முழுது அடுத்த திரு மிக்கு உடைச் செல்வன் திறல் சாமி நனி காண்க அருமை அறன் இன்பம் பொருள் ஆக என விடுத்தேன்

844.	தத்தையொடு வீணை மனர் தாம் பொருது தோற்ப மொய்த்த கலை நம்பி முகிழ் முலையை இசை வெல்ல வைத்த கதிர் வேலின் வலியார்க்கு உரியள் என்னச் சித்தம் கரிந்து ஆங்குக் கொடியான் செரு விளைத்தான்

845.	தேன் முழங்கு தார்க் குரிசில் செம் பொன் நெடுந் தேர் மேல் வான் முழங்கு வெம் சிலையின் வாளி மழை தூவி ஊன் முழங்கு வெம் குருதி வேழமுடன் மூழ்க வேல் முழங்கு தானை விளையாடியதும் கேட்டேன்

846.	வந்து தரன் கூறிய இவ் வாய் மொழியும் அன்றி முந்து வரன் மொழிந்த பொருள் முற்றும் வகை நாடிப் பந்து புடை பாணி எனப் பாயும் கலி மான் தேர் எந்தை திறம் முன்னம் உணர்ந்து இன்னணம் விடுத்தேன்

847.	எள்ளுநர்கள் சாய என தோள் இரண்டு நோக்கி வெள்ளி மலை முழுதும் கொடி எடுத்தது இகல் ஏத்திக் கள் செய் மலர் மார்பன் உறு காப்பு இகழ்தல் இன்றி உள்ளு பொருள் எம் உணர்த்தி அன்றி உள வேண்டா

848.	ஆம் பொருள்கள் ஆகும் அது யார்க்கும் அழிக்க ஒண்ணாப் போம் பொருள்கள் போகும் அவை பொறியின் வகை வண்ணம் தேம் புனலை நீர்க் கடலும் சென்று தரல் இன்றே வீங்கு புனல் யாறு மழை வேண்டி அறியாதே

849.	மன் பெரிய மாமன் அடி மகிழ்ந்து திசை வணங்கி அன்பின் அகலாதவனை விடுத்து அலர்ந்த கோதைக்கு இன்ப நிலத்து இயன்ற பொருள் இவை இவை நும் கோமான் தந்த எனச் சொல்லி நனி சாமி கொடுத்தானே

850.	குங்குமமும் சந்தனமும் கூட்டி இடு கொடியா வெம் கண் இளமுலையின் மிசை எழுதி விளையாடிக் கொங்கு உண் மலர்க் கோதையொடு குருசில் செலும் வழிநாள் அங்கண் நகர்ப்பட்ட பொருள் ஆகியது மொழிவாம்