முகப்பு		தொடக்கம்
பதுமையார் இலம்பகம்

1166.	வீட்டரும் சிறையில் தேவன் விடுத்து உயக் கொள்ளப் பட்ட கோட்டம் இல் குணத்தினான் போய் என் செய்கின்றான் கொல் என்னில் கூட்டு அரக்கு எறிந்த பஞ்சின் கூடிய பளிங்கில் தோன்றும் தீட்டரும் படிவம் அன்னான் திறம் கிளந்து உரைத்தும் அன்றே

1167.	விலங்கி வில் உமியும் பூணான் விழுச் சிறைப்பட்ட போழ்தும் அலங்கல் அம் தாரினான் வந்து அருஞ் சிறை விடுத்த போழ்தும் புலம்பலும் மகிழ்வும் நெஞ்சில் பொலிதலும் இன்றிப் பொன் ஆர்ந்து உலம் கலந்து உயர்ந்த தோளான் ஊழ் வினை என்று விட்டான்

1168.	வானரம் உகள நாக மலர் துதைந்து ஒழுக அஞ்சித் தேன் இரைத்து எழுந்து திங்கள் இறால் எனச் சென்று மொய்க்கும் கான் அமர் அருவிக் குன்றில் காய் கதிர் சுமந்து ஓர் திங்கள் மேல் நிமிர்ந்து ஏறி ஆங்குத் தேவன் வெற்பு ஏறினானே

1169.	திங்களைத் தெளித்திட்ட அன்ன பால் கடல் திரை செய் தெண்ணீர் வெம் கள் விட்டு அலர்ந்த கண்ணி விண்ணவன் உரிமை தன்னால் மங்கல வகையின் ஆட்டி மணி அணி கலங்கள் சேர்த்திப் பங்கய நெடுங் கணாளைப் பவித்திர குமரன் என்றான்

1170.	பொன் அணி காம்பு செய்த பொழிகதிர்த் திங்கள் போலும் பின்னிய முத்த மாலைப் பிணையல் தாழ் குடையின் நீழல் கன்னியர் கவரி வீசக் கனமணிக் குழை வில் வீச இன்னிசைக் கூத்து நோக்கி இருந்தனன் திலகம் அன்னான்

1171.	இரு மலர்க் குவளை உண்கண் இமைப்பு இலாப் பயத்தைப் பெற்ற அரி மலர்த் தாரினான் தன் அழகு கண்டு அளிய என்னாத் திரு மலர்க் கோதை ஐம்பால் தேவியர் தொடர்பு கேட்ப எரி மணிப் பூணினானும் இன்னணம் இயம்பினானே

1172.	பிணிக் குலத்து அகம் வயின் பிறந்த நோய் கெடுத்து அணித் தகை உடம்பு எனக்கு அருளி நோக்கினான் கணிப்பு அருங் குணத் தொகைக் காளை என்றனன் மணிக் கலத்து அகத்து அமிர்து அனைய மாண்பினான்

1173.	கடல் சுறவு உயரிய காளை அன்னவன் அடற்கு அரும் பகை கெடுத்து அகன்ற நீள் நிலம் மடத்தகை அவளொடும் வதுவை நாட்டி நாம் கொடுக்குவம் எனத் தெய்வ மகளிர் கூறினார்

1174.	செரு நிலத்து அவன் உயிர் செகுத்து மற்று எனக்கு இரு நிலம் இயைவதற்கு எண்ணல் வேண்டுமோ திரு நிலக் கிழமையும் தேவர் தேயமும் தரும் நிலத்து எமக்கு எனில் தருகும் தன்மையீர்

1175.	மண்மிசைக் கிடந்தன மலையும் கானமும் நண்ணுதற்கு அரியன நாடும் பொய்கையும் கண் மனம் குளிர்ப்பன ஆறும் காண்பதற்கு எண்ணம் ஒன்று உளது எனக்கு இலங்கு பூணினாய்

1176.	ஆற்றினது அமைதி அங்கு அறியக் கூறினான் ஊற்றுநீர்க் கூவலுள் உறையும் மீன் அனார் வேற்று நாடு அதன் சுவை விடுத்தல் மேயினார் போற்று நீ போவல் யான் என்று கூறினாற்கு

1177.	இம் மலைக்கு இரண்டு காதம் இறந்த பின் இருண்டு தோன்றும் அம் மலை அரண பாதம் என்ப அதன் தாள் வாய்த் தோன்றும் தம் வினை கழுவு கின்றார் சாரணர் தரணி காவல் வெம்மையின் அகன்று போந்து விழைவு அறத் துறந்து விட்டார்

1178.	சிந்தையில் பருதி அன்னார் சேவடி இறைஞ்ச லோடும் வெம் திறல் இயக்கி தோன்றி விருந்து எதிர் கொண்டு பேணித் தந்து அவள் அமிர்தம் ஊட்ட உண்டு அவள் பிரிந்த காலைச் சந்துடைச் சாரல் சேறி தரணி மேல் திலகம் அன்னாய்

1179.	அங்கு நின்று அகன்றபின் ஐ ஐங் காவதம் வெம் களி விடும் மத வேழப் பேர் இனம் தங்கிய காடு அது தனிச் செல்வார் இலை கங்கையின் கரையது கடலின் தோன்றுமே

1180.	புனல் எரி தவழ்ந்து எனப் பூத்த தாமரை வனம் அது வாள் என வாளை பாய்வன மனம் மகிழ் பெருந் தடம் வலத்து இட்டு ஏகுதி இன மலர்த் தாரினாய் இரண்டு காதமே

1181.	காந்திய மணியொடு வயிரம் பொன் கலந்து ஏந்தல் நின் தோள் என இரண்டு குன்று போய்ப் பூந் துகில் மகளிரில் பொலிந்து போர்த்தது ஓர் பேம் தரு பேய் வனம் பெரிய காண்டியே

1182.	இள வெயில் மணிவரை எறித்திட்டு அன்னது ஓர் அளவு அரு குங்குமத்து அகன்ற மார்பினாய் களவினின் அணி நலம் கவர்ந்த கள்வ என்று உளர் மணிக் கொம்பனார் உருகி நைபவே

1183.	பழம் குழைந்து அனையது ஓர் மெலிவின் பை என முழங்கு அழல் வேட்கையின் முறுகி ஊர்தரத் தழும் பதம் இது எனச் சார்ந்து புல்லலும் பிழிந்து உயிர் உண்டிடும் பேய்கள் ஆபவே

1184.	கண்ட பேய் நகரின் நீங்கிக் காவதம் கடந்து தோன்றும் வெண்டலைப் புணரி வீசிக் கிடந்த பொன் தீவிற்று ஆகிக் கொண்டு உலப்ப அரிய செந்நெல் கொடிக் கரும்பு உடுத்தவேலி நுண் துகில் நுழைந்த அல்குல் பவளம் ஒத்து இனியது ஒன்றே

1185.	படு மழை பருவம் பொய்யாப் பல்லவ தேயம் என்னும் தட மலர்க் குவளைப் பட்டம் தழுவிய யாணர் நல் நட்டு இடை நெறி அசைவு தீர இருந்து அவண் ஏகல் உற்றால் கட நெறி கடத்தற்கு இன்னாக் கல் அதர் அத்தம் உண்டே

1186.	நுதி கொண்டன வெம் பரல் நுண் இலை வேல் பதி கொண்டு பரந்தன போன்று உளவால் விதி கண்டவர் அல்லது மீது செலார் வதி கொண்டது ஓர் வெவ் வழல்வாய் சொலின் வேம்

1187.	குழவிப் பிடி குஞ்சரம் மாழ்கும் எனத் தழுவிச் சுடு வெவ் அழல் தாங்குவன கெழுவிப் பெடையைக் கிளர் சேவல் தழீஇத் தொழுதிச் சிறகில் துயர் ஆற்றுவன

1188.	கலை இன் பிணை கன்றிடும் என்று கசிந்து இலையின் நிழல் அவ்வயின் இன்மையான் நிலையின் நிழல் தான் அது நின்று கொடுத்து உலையும் வெயில் நின்று உருகும் உரவோய்

1189.	கட நாகம் மதம் கலந்து உக்க நிலத்து உடை நாண் என மின் என ஒண்மணி அம் பட நாகம் அழன்று பதைத்து வரும் மடனாம் அயலார் மனம் வைப்பதுவே

1190.	நெறியில் தளர்வார் தம நெஞ்சு உருகிப் பொறியில் தளர்வார் புரிவார் சடையார் அறி மற்றவர் தாபதர் அவ்வழியார் கறை முற்றிய காமரு வேலவனே

1191.	குலை வாழை பழுத்த கொழும் பழனும் நிலை மாத்தன தேம் உறும் தீம் கனியும் பலவு ஈன்றன முள் உடை அள் அமிர்தும் மலை யாற்று அயல் யாவும் மடுத்து உளவே

1192.	வளர் பைம் பொனும் வாள் ஒளி நீள் மணியும் ஒளிர்கின்றன ஓசனை நீள் நிலமும் தளர்வு ஒன்று இலர் தாபதர் தாம் விழையும் குளிர் கொண்டது ஓர் சித்திர கூடம் அதே

1193.	முழவின் இசை மூரி முழங்கு அருவி கழையின் துணி சந்தொடு கல் என ஈர்த்து இழியும் வயிரத்தொடு இனம் மணி கொண்டு அழியும் புனல் அஞ்சனமா நதியே

1194.	இது பள்ளி இடம் பனிமால் வரைதான் அது தௌ அறல் யாறு உவை தேமரமாக் கதி தள்ளி இராது கடைப்பிடி நீ மதி தள்ளி இடும் வழை சூழ் பொழிலே

1195.	வருந்தும் நீர்மை அம் மாதவர் பள்ளியுள் குருந்தம் ஏறிய கூர் அரும்பார் முல்லை பொருந்து கேள்வரைப் புல்லிய பொன் அனார் மருங்கு போன்று அணி மாக் கவின் கொண்டதே

1196.	குரவம் நீடிய கொன்றை அம் கானின் வாய் வரகு வாளில் தொலைச்சுநர் பாடலின் அரவ வண்டொடு தேன் இனம் யாழ் செயும் பரவை மா நிலம் பன்னிரு காதமே

1197.	ஆங்கு அவ் எல்லை இகந்து அடு தேறலும் பூங் கள் பொன் குடமும் நிறைத்து ஈண்டிய ஏங்கு கம்பலத்து இன்னிசை சூழ் வயல் தாங்கு சீர்த் தக்க நாட்டு அணி காண்டியே

1198.	பாளைவாய் கமுகின் நெற்றி படு பழம் உதிர விண்டு நீள் கழைக் கரும்பின் நெற்றி நெய்ம் முதிர் தொடையல் கீறி வாளை வாய் உறைப்ப நக்கி வராலொடு மறலும் என்ப காளை நீ கடந்து செல்லும் காமரு கவின் கொள் நாடே

1199.	அங்கு அதன் தனது இடம் கடந்து போம் வழிப் பொங்கு பூஞ் சண்பகப் போது போர்த்து உராய் அங்கு அந்நாட்டு அரிவையர் கூந்தல் நாறித் தேன் எங்கும் மொய்த்து இழிவது ஓர் யாறு தோன்றுமே

1200.	மின் உடை மணிபல வரன்றி மேதகு தன் உடை நலம் பகிர்ந்து உலகம் ஊட்டலின் பொன் உடைக் கலை அல்குல் கணிகைப் பூம்புனல் மன் உடை வேலினாய் வல்லை நீந்தினால்

1201.	யானை வெண் மருப்பினால் இயற்றி யாவதும் மான மாக் கவரி வெண் மயிரின் வேய்ந்தன தேன் நெய் ஊன் கிழங்கு காய் பழங்கள் செற்றிய கானவர் குரம்பை சூழ் காடு தோன்றுமே

1202.	கடுந் துடிக் குரலொடு கடையும் கள் குரல் நெடுந் கை மான் குரல் மணி அருவி நீள் குரல் அடும் புலிக் குரலொடு மயங்கி அஞ்சிய இடும்பை மான் குரல் விளி எங்கும் மிக்கவே

1203.	பொன் அணி திகிரி அம் செல்வன் பொற்பு உடைக் கன்னிய மகளிரின் காண்டற்கு அரியன நல் மணி புரித்தன வாவி நான்கு உள கல் நவில் தோளினாய் காட்டு வாயவே

1204.	அருங் கலச் சேயிதழ் ஆர்ந்த வாவி ஒன்று இரும்பு எரி பொன் செயும் இரத நீரது ஒன்று ஒருங்கு நோய் தீர்ப்பது ஒன்று அமிர்தம் அல்லது ஒன்று அரும்பு அவிழ் குவளை நீர் வாவி ஆகுமே

1205.	கை அடு சிலையினர் காட்டுள் வாழ்பவர் பை உடை யாக்கையர் பாவ மூர்த்தியர் ஐ எனத் தோன்றுவர் தோன்றி ஆள் அழித்து உய்வகை அரிது என உடலம் கொள்பவே

1206.	அண்ணல் மேல் அரிவையர் கண்ணின் மொய்த்து அவண் மண்ணின் மேல் மாந்தர்கள் மொய்க்கும் வாவியை எண்ணம் ஒன்று இன்றியே இடத்து இட்டு ஏகினால் துண் எனச் சிலையவர் தொழுது காண்பவே

1207.	பாடல் வண்டு யாழ் செயும் பசும் பொன் கிண்கிணித் தோடு அலர் கோதை மின் துளும்பும் மேகலை ஆடிய கூத்தி தன் அசைந்த சாயல் போல் ஊடு போக்கு இனியது அங்கு ஓர் ஐங் காதமே

1208.	கோதை வீழ்ந்தது என முல்லை கத்திகைப் போது வேய்ந்து இனமலர் பொழிந்து கற்புடை மாதரார் மனம் எனக் கிடந்த செந்நெறி தாதின் மேல் நடந்தது ஓர் தன்மைத்து என்பவே

1209.	மணி இயல் பாலிகை அனைய மாச்சுனை அணி மணி நீள் மலர் அணிந்தது ஆயிடை இணை மலர்ப் படலிகை போலும் ஈர்ம் பொழில் கணை உமிழ் சிலையினாய் கண்டு சேறியே

1210.	இலைப் பொலி பூண் முலை எரி பொன் மேகலைக் குலத்தலை மகளிர் தம் கற்பின் திண்ணிய அலைத்து வீழ் அருவிகள் ஆர்க்கும் சோலை சூழ் வலத்தது வனகிரி மதியின் தோன்றுமே

1211.	கரியவன் திருமுடி கவிழ்த்த சேவடிப் பெரியவன் திருமொழி பிறழ்தல் இன்றியே மரியவர் உறைதலின் மதன கீதமே திரிதரப் பிறந்தது ஓர் சிலம்பிற்று என்பவே

1212.	ஏற்றரு மணிவரை இறந்து போனபின் மாற்றரு மணநெறி மகளிர் நெஞ்சமே போல் பல கவர்களும் பட்டது ஆயிடை ஆற்றல் சால் செந்நெறி அறியக் கூறுவாம்

1213.	சுரும்பு சூழ் குவளை ஓர் சுனை உண்டு அச்சுனை மருங்கில் ஓர் மணிச் சிலா வட்டம் உண்டு அவண் விரும்பி வண்டு இமிர்வது ஓர் வேங்கை வேங்கையின் மருங்கில் ஓர் செந்நெறி வகுக்கப் பட்டதே

1214.	கைம் மலர்த்த அனைய காந்தள் கடிமலர் நாறு கானம் மொய்ம் மலர்க் குவளைக் கண்ணி மொய்ம்ப நீ முழுதும் நீந்தி வைம் மலர்த்து இலங்கும் வெள்வேல் மத்திம தேயம் ஆளும் கொய்ம் மலர்த் தாரினானைக் கண்ணுறு குணம் அது என்றான்

1215.	மண் அகம் காவல் மன்னன் மாதரம் பாவை மாசு இல் ஒண் நுதல் மகளைத் தந்து ஈங்கு உறைக என ஒழுகும் நாளுள் வெண் மதி இழந்த மீன் போல் புல் என எய்தி நின்ற அண்ணல் நின் தோழர் எல்லாம் அவ்வழி அடைவர் என்றான்

1216.	நெட்டிடை நெறிகளும் நிகர் இல் கானமும் முட்டுடை முடுக்கரும் மொய் கொள் குன்றமும் நட்புடை இடங்களும் நாடும் பொய்கையும் உட்பட உரைத்தனன் உறுதி நோக்கினான்

1217.	செல்கதி மந்திரம் செவியில் செப்பிய மல்லல் அம் குமரனை வாழ நாட்டவே வல்லவன் மந்திரம் மூன்றும் கொள்க எனச் சொல்லினன் அவற்றது தொழிலும் தோன்றவே

1218.	கடுந் தொடைக் கவர் கணைக் காமன் காமுறப் படும் குரல் தரும் இது பாம்பும் அல்லவும் கடுந் திறல் நோய்களும் கெடுக்கும் வேண்டிய உடம்பு இது தரும் என உணரக் கூறினான்

1219.	கந்தடு களிறு கொல்லும் கருவரை உழுவை அன்னான் மந்திரம் மூன்றும் ஓதி வானவில் புரையும் பைந்தார் இந்திரன் தன்னை நோக்கி இயக்கியர் குழாத்தை நோக்கிச் சிந்தையின் செல்வல் என்றான் தேவனும் செலவு நேர்ந்தான்

1220.	மனைப் பெரும் கிழத்தி மாசு இல் மலை மகள் தன்னை யான் சென்று எனைத் தொரு மதியின் ஆம் கொல் எய்துவது என்று நெஞ்சில் நினைத்தலும் தோழன் நக்கு நிழல் உமிழ்ந்து இலங்கு செம்பொன் பனைத் திரண்டு அனைய தோளாய் பன்னிரு மதியின் என்றான்

1221.	ஆறு இரு மதியின் எய்தி அரட்டனை அடர்த்து மற்று உன் வீறு உயர் முடியும் சூடி விழு நிலக் கிழமை பூண்டு சாறு அயர்ந்து இறைவன் பேணிச் சார்பு அறுத்து உய்தி என்று கூறினன் கதிர்கள் பொங்கும் குளிர் மணி முடியினானே

1222.	சொல்திறல் சூழ்ச்சி மிக்க சுதஞ்சணன் சுருங்க நாடி வில் திறல் குருசிற்கு எல்லாம் வேறு வேறு உரைப்பக் கேட்டே சுற்றிய தோழி மாரை விடுத்தனன் தொழுது நின்றான் கற்பக மரமும் செம் பொன் மாரியும் கடிந்த கையான்

1223.	சேட்டு இளம் செங் கயல் காப்பச் செய்து வில் பூட்டி மேல் வைத்து அன புருவப் பூ மகள் தீட்டிரும் திரு நுதல் திலமே என மோட்டிரும் கதிர் திரை முளைத்தது என்பவே

1224.	அழல் பொதிந்த நீள் எஃகின் அலர்தார் மார்பற்கு இம்மலை மேல் கழல் பொதிந்த சேவடியால் கடக்கல் ஆகாது என எண்ணிக் குழல் பொதிந்த தீம் சொல்லார் குழாத்தின் நீங்கிக் கொண்டு ஏந்தி நிழல் பொதிந்த நீள் முடியான் நினைப்பில் போகி நிலத்து இழிந்தான்

1225.	வண் தளிர்ச் சந்தனமும் வழையும் மாவும் வான் தீண்டி விண்டு ஒழுகு தீம் கனிகள் பலவும் ஆர்ந்த வியன் சோலை மண் கருதும் வேலானை மறித்தும் காண்க எனப் புல்லிக் கொண்டு எழுந்தான் வானவனும் குருசில் தானே செலவு அயர்ந்தான்

1226.	வாள் உழலை பாய்ந்து இளைய வள நாகிட்டு இனம் என்னும் தாள் ஒழியப் போரேறு தனியே போந்தது என எண்ணி நீள் அருவிக் கண்ணீர் வீழ்த்து அலறி வண்ணம் கரிந்து உருகிக் கோள் உழுவை அன்னாற்கு குன்றமும் நின்று அழுதனவே

1227.	மிக்கார் தம் கேட்டின் கண் மேன்மை இல்லாச் சிறியார் போல் நக்கு ஆங்கே எயிறு உடைந்த நறவ முல்லை நாள் வேங்கைத் தக்கார் போல் கைம் மறித்த காந்தள் அந்தோ தகாது எனவே தொக்கார் போல் பல் மாவும் மயிலும் தோன்றித் துளங்கினவே

1228.	கொல்லை அகடு அணைந்து குறும்பு சேர்ந்து தமியாரை முல்லை முறுவலித்து நகுதிர் போலும் இனி நும்மைப் பல்லை உகுத்திடுவம் என்று பைம் போது அலர் சிந்தித் தொல்லை நிறம் கருகித் தும்பி பாய்ந்து துகைத்தனவே

1229.	தோடு ஏந்து பூங் கோதை வேண்டேம் கூந்தல் தொடேல் எம் இல் பீடு ஏந்து அரிவையர் இல் பெயர்க என்று ஊடும் மடவார் போல் கோடு ஏந்து குஞ்சரங்கள் தெருட்டக் கூடா பிடி நிற்கும் காடு ஏந்து பூஞ் சாரல் கடந்தான் காலின் கழலானே

1230.	காழகம் ஊட்டப்பட்ட கார் இருள் துணியும் ஒப்பான் ஆழ் அளை உடும்பு பற்றிப் பறித்து மார்பு ஒடுங்கி உள்ளான் வாழ் மயிர்க் கரடி ஒப்பான் வாய்க்கு இலை அறிதல் இல்லான் மேழகக் குரலினான் ஓர் வேட்டுவன் தலைப் பட்டானே

1231.	கொடி முதிர் கிழங்கு தீம் தேன் கொழுந் தடி நறவொடு ஏந்திப் பிடி முதிர் முலையினாள் தன் தழைத் துகில் பெண்ணினோடும் தொடு மரைத் தோலன் வில்லன் மரவுரி உடையன் தோன்ற வடி நுனை வேலினான் கண்டு எம்மலை உறைவது என்றான்

1232.	மாலை வெள் அருவி சூடி மற்று இதா தோன்றுகின்ற சோலை சூழ் வரையின் நெற்றிச் சூழ் கிளி சுமக்கல் ஆற்றா மாலை அம் தினைகள் காய்க்கும் வண் புனம் அதற்குத் தென்மேல் மூலை அம் குவட்டுள் வாழும் குறவருள் தலைவன் என்றான்

1233.	ஊழின் நீர் உண்பது என் என்று உரைத்தலும் உவந்து நோக்கி மோழலம் பன்றியோடு முளவுமாக் காதி அட்ட போழ் நிணப் புழுக்கல் தேன் நெய் பொழிந்து உகப் பெய்து மாந்தித் தோழ யாம் பெரிதும் உண்டும் தொண்டிக்கள் இதனை என்றான்

1234.	ஊனொடு தேனும் கள்ளும் உண்டு உயிர் கொன்ற பாவத்து ஈனராய் பிறந்தது இங்ஙன் இனி இவை ஒழிமின் என்னக் கானில் வாழ் குறவன் சொல்லும் கள்ளொடு ஊன்தேன் கை விட்டால் ஏனை எம் உடம்பு வாட்டல் எவன் பிழைத்தும் கொல் என்றான்

1235.	ஊன் சுவைத்து உடம்பு வீக்கி நரகத்தில் உறைதல் நன்றோ ஊன் தினாது உடம்பு வாட்டித் தேவராய் உறைதல் நன்றோ ஊன்றி இவ் இரண்டின் உள்ளும் உறுதி நீ உரைத்திடு என்ன ஊன் தினாது ஒழிந்து புத்தேள் ஆவதே உறுதி என்றான்

1236.	உறுதி நீ உணர்ந்து சொன்னாய் உயர்கதி சேறி ஏடா குறுகினாய் இன்ப வெள்ளம் கிழங்கு உணக் காட்டுள் இன்றே இறைவன் நூல் காட்சி கொல்லா ஒழுக்கொடு ஊன் துறத்தல் கண்டாய் இறுதிக் கண் இன்பம் தூங்கும் இரும் கனி இவை கொள் என்றான்

1237.	என்றலும் தேனும் ஊனும் பிழியலும் இறுக நீக்கிச் சென்று அடி தொழுது செல்கு என் தேம் பெய் நீள் குன்றம் என்று குன்று உறை குறவன் போகக் கூர் எரி வளைக்கப் பட்ட பஞ்சவர் போல நின்ற பகட்டு இனப் பரிவு தீர்த்தான்

1238.	இலங்கு ஒளி மரகதம் இடறி இன் மணி கலந்து பொன் அசும்பு கான்று ஒழுகி மான் இனம் சிலம்பு பாய் வருடையொடு உகளும் சென்னி நீள் விலங்கல் சென்று எய்தினான் விலங்கல் மார்பினான்

1239.	அந்தர அகடு தொட்டு அணவு நீள் புகழ் வெந்து எரி பசும் பொனின் விழையும் வெல் ஒளி மந்திர வாய்மொழி மறு இல் மாதவர் இந்திரர் தொழும் அடி இனிதின் எய்தினான்

1240.	முனிவரும் முயன்று வான் கண் மூப்பு இகந்து இரிய இன்பக் கனி கவர் கணனும் ஏத்தக் காதி கண் அரிந்த காசு இல் தனி முதிர் கடவுள் கோயில் தான் வலம் கொண்டு செல்வான் குனி திரை முளைத்த வெய்யோன் குன்று சூழ்வதனை ஒத்தான்

1241.	தண் கயம் குற்ற போதும் தாழ்சினை இளிந்த வீயும் வண் கொடிக் கொய்த பூவும் வார்ந்து மட்டு உயிர்ப்ப ஏந்தித் திண் புகழ் அறிவன் பாதம் திருந்து கைத் தலத்தின் ஏற்றிப் பண்பு கொள் குணம் கொள் கீதம் பாணியில் பாடுகின்றான்

1242.	ஆதி வேதம் பயந்தோய் நீ அலர் பெய்ம் மாரி அமைந்தோய் நீ நீதி நெறியை உணர்ந்தோய் நீ நிகர் இல் காட்சிக்கு இறையோய் நீ நாதன் என்னப் படுவோய் நீ நவை செய் பிறவிக் கடலகத்து உன் பாத கமலம் தொழுவேங்கள் பசை யாப்பு அவிழப் பணியாயே

1243.	இன்னாப் பிறவி இகந்தோய் நீ இணை இல் இன்பம் உடையோய் நீ மன்னா உலகம் மறுத்தோய் நீ வரம்பு இல் காட்சிக்கு இறையோய் நீ பொன்னார் இஞ்சிப் புகழ் வேந்தே பொறியின் வேட்கைக் கடல் அழுந்தி ஒன்னா வினையின் உழல்வேங்கள் உயப்போம் வண்ணம் உரையாயே

1244.	உலகம் மூன்று உடையோய் நீ ஒண் பொன் இஞ்சி எயிலோய் நீ திலகம் ஆய திறலோய் நீ தேவர் ஏத்தப் படுவோய் நீ அலகை இல்லாக் குணக் கடலே யாரும் அறியப்படாய் ஆதி கொலை இல் ஆழி வலன் உயர்த்த குளிர் முக்குடையின் நிழலோய் நீ

1245.	அடி உலகம் ஏத்தி அலர் மாரி தூவ முடி உலக மூர்த்தி உற நிமிர்ந்தோன் யாரே முடி உலக மூர்த்தி உற நிமிர்ந்தோன் மூன்று கடி மதிலும் கட்டு அழித்த காவலன் நீ அன்றே

1246.	முரண் அவிய வென்று உலகம் மூன்றினையும் மூன்றின் தரணி மேல் தந்து அளித்த தத்துவன்தான் யாரே தரணி மேல் தந்து அளித்தான் தண் மதி போல் நேமி அரண் உலகிற்கு ஆய அறிவரன் நீ அன்றே

1247.	தீரா வினை தீர்த்துத் தீர்த்தம் தெரிந்து உய்த்து வாராக் கதி உரைத்த வாமன்தான் யாரே வாராக் கதி உரைத்த வாமன் மலர் ததைந்த கார் ஆர் பூம் பிண்டிக் கடவுள் நீ அன்றே

1248.	அம் மலைச் சினகரம் வணங்கிப் பண்ணவர் பொன் மலர்ச் சேவடி புகழ்ந்த பின்னரே வெம் மலைத் தெய்வதம் விருந்து செய்தபின் செம்மல் போய்ப் பல்லவ தேயம் நண்ணினான்

1249.	அரியல் ஆர்ந்து அமர்த்தலின் அனந்தர் நோக்கு உடைக் கரிய வாய் நெடிய கண் கடைசி மங்கையர் வரி வரால் பிறழ் வயல் குவளை கட்பவர் இருவரை வினாய் நகர் நெறியின் முன்னினான்

1250.	அன்னமும் மகன்றிலும் அணிந்து தாமரைப் பன்மலர்க் கிடங்கு சூழ் பசும் பொன் பாம்புரிக் கன்னி மூது எயில் கடல் உடுத்த காரிகை பொன் அணிந்து இருந்து எனப் பொலிந்து தோன்றுமே

1251.	அகில் தரு கொழும் புகை மாடத்து ஆய் பொனின் முகில் தலை விலங்கிய மொய் கொள் நீள் கொடிப் பகல் தலை விலங்கு சந்திராபம் பான்மையின் இகல் தலை விலங்கு வேல் காளை எய்தினான்

1252.	மலர் அணி மணிக்குடம் மண்ணும் நீரொடு பலர் நலம் பழிச்சுபு பரவ ஏகினான் அலர் கதிர் கரும்பிளை மடுப்ப ஆய்நகர் உலகு அளந்தான் என உள்புக்கான் அரோ

1253.	சந்தனக் காவு சூழ்ந்து சண்பகம் மலர்ந்த சோலை வந்து வீழ்மாலை நாற்றி மணி அரங்கு அணிந்து வானத்து இந்திர குமரன் போல இறை மகன் இருந்து காண அந்தர மகளிர் அன்னார் நாடகம் இயற்று கின்றார்

1254.	குழல் எடுத்து யாத்து மட்டார் கோதையின் பொலிந்து மின்னும் அழல் அவிர் செம் பொன் பட்டம் குண்டலம் ஆரம் தாங்கி நிழல் அவிர் அல்குல் காசு சிலம்பொடு சிலம்ப நீள்தோள் அழகி கூத்து ஆடுகின்றாள் அரங்கின்மேல் அரம்பை அன்னாள்

1255.	தண்ணுமை முழவம் வீணை குழலொடு குயிலத் தண்பூங் கண்ணொடு புருவம் கை கால் கலை அல்குல் நுசுப்புக் காமர் ஒண்ணுதல் கொண்ட ஆடல் தொட்டிமை உருவம் நோக்கி வெண்ணெய் தீ உற்ற வண்ணம் ஆடவர் மெலிகின்றாரே

1256.	பாடலொடு இயைந்த ஆடல் பண் அமை கருவி மூன்றும் கூடுபு சிவணி நின்று குழைந்து இழைந்து அமிர்தம் ஊற ஓடு அரி நெடுங் கண் அம்பால் உளம் கிழிந்து உருவ எய்யா ஈடு அமை பசும் பொன் சாந்தம் இலயமா ஆடுகின்றாள்

1257.	வாள் நுதல் பட்டம் மின்ன வார் குழை திருவில் வீசப் பூண் முலைப் பிறழப் பொன் தோடு இடவயின் நுடங்க ஒல்கி மாண் இழை வளைக்கை தம்மால் வட்டணை போக்கு கின்றாள் காண் வரு குவளைக் கண்ணால் காளை மேல் நோக்கினாளே

1258.	நோக்கினாள் நெடுங் கண் என்னும் குடங்கையால் நொண்டு கொண்டு வாக்கு அமை உருவின் மிக்கான் வனப்பினைப் பருக இப்பால் ஆக்கிய இலயம் நீங்கிற்று அணங்கு அனாள் நெடும் கண் பில்கி வீக்கு வார் முலையின் நெற்றி வெண் முத்தம் சொரிந்த அன்றே

1259.	செருக் கயல் நெடுங் கணாள் அத் திருமகன் காண்டல் அஞ்சி நெருக்கித் தன் முலையின் மின்னும் நிழல் மணி வடத்தை மாதர் பொருக்குநூல் பரிந்து சிந்தாப் பூ எலாம் கரிந்து வாடத் தரிக்கிலாள் காமச் செந் தீ தலைக் கொளச் சாம்பினாளே

1260.	கன்னிமை கனிந்து முற்றிக் காமுறக் கமழும் காமத்து இன் நறுங் கனியைத் துய்ப்பான் ஏந்தலே பிறர்கள் இல்லை பொன்னினால் உடையும் கற்பு என்று உரைத்தவர் பொய்யைச் சொன்னார் இன்னிசை இவற்கு அலால் என் நெஞ்சு இடம் இல்லை என்றாள்

1261.	கருஞ் சிறைப் பறவை ஊர்திக் காமரு காளை தான் கொல் இரும் சுறவு உயர்த்த தோன்றல் ஏத்த அருங் குருசில் தான் கொல் அரும் பெறல் குமரன் என்று ஆங்கு அறிவு அயர்வுற்று நின்றாள் திருந்து இழை அணங்கு மென் தோள் தேசிகப் பாவை அன்னாள்

1262.	போது எனக் கிடந்த வாள் கண் புடை பெயர்ந்து இமைத்தல் செல்லாது யாது இவள் கண்டது என்று ஆங்கு அரசனும் அமர்ந்து நோக்கி மீது வண்டு அரற்றும் கண்ணி விடலையைத் தானும் கண்டான் காதலில் களித்தது உள்ளம் காளையைக் கொணர்மின் என்றான்

1263.	கை வளர் கரும்பு உடைக் கடவுள் ஆம் எனின் எய் கணை சிலையினோடு இவன்கண் இல்லையால் மெய் வகை இயக்கருள் வேந்தன் ஆகும் என்று ஐயம் உற்று எவர்களும் அமர்ந்து நோக்கினார்

1264.	மந்திரம் மறந்து வீழ்ந்து மா நிலத்து இயங்கு கின்ற அந்தர குமரன் என்று ஆங்கு யாவரும் அமர்ந்து நோக்கி இந்திர திருவற்கு உய்த்தார்க்கு இறைவனும் எதிர் கொண்டு ஓம்பி மைந்தனை மகிழ்வ கூறி மைத்துனத் தோழன் என்றான்

1265.	போது அவிழ் தெரியலானும் பூங் கழல் காலினானும் காதலின் ஒருவர் ஆகிக் கலந்து உடன் இருந்த போழ்தின் ஊது வண்டு உடுத்த மாலை உணர்வு பெற்று இலயம் தாங்கிப் போது கண்டு அனைய வாள் கண் புருவத்தால் கலக்குகின்றாள்

1266.	தேன் உகுக்குகின்ற கண்ணித் திருமகள் ஆட இப்பால் ஊன் உகுக்குகின்ற வைவேல் ஒரு மகன் உருமின் தோன்றி வான் உகுக்குகின்ற மீன் போல் மணி பரந்து இமைக்கும் மார்பில் கான் உகுக்குகின்ற பைந்தார்க் காவலன் தொழுது சொன்னான்

1267.	கொய்தகைப் பொதியில் சோலைக் குழவிய முல்லை மௌவல் செய்ய சந்து இமயச் சாரல் கருப்புரக் கன்று தீம்பூக் கை தரு மணியின் தெண்ணீர் மதுக் கலந்து ஊட்டி மாலை பெய்து ஒளி மறைத்து நங்கை பிறை என வளர்க்கின்றாளே

1268.	பவழம் கொள் கோடு நாட்டிப் பைம் பொனால் வேலி கோலித் தவழ் கதிர் முத்தம் பாய்த்தித் தன்கையால் தீண்டி நன்னாள் புகழ் கொடி நங்கை தன்பேர் பொறித்தது ஓர் கன்னி முல்லை அகழ் கடல் தானை வேந்தே அணி எயிறு ஈன்றது அன்றோ

1269.	வம்பு அலர் கோதை சிந்த மயில் என ஒருத்தி ஓடிக் கொம்பு அலர் நங்கை பூத்தாள் பொலிக எனக் குனிந்த வில் கீழ் அம்பு அலர் கண்ணி ஆர நிதி அறைந்து ஒகை போக்கி கம்பலம் போர்த்த போலும் கடி மலர்க் காவு புக்காள்

1270.	நற விரி சோலை ஆடி நாள் மலர்க் குரவம் பாவை நிறைய பூத்து அணிந்து வண்டும் தேன்களும் நிழன்று பாட இறைவளைத் தோளி மற்று என் தோழி ஈது என்று சேர்ந்து பெறல் அரும் பாவை கொள்வாள் பெரிய தோள் நீட்டினாளே

1271.	நங்கை தன் முகத்தை நோக்கி நகை மதி இது என்று எண்ணி அங்கு உறை அரவு தீண்டி ஓளவையோ என்று போகக் கொங்கு அலர் கோதை நங்கை அடிகளோ என்று கொம்பு ஏர் செங் கயல் கண்ணி தோழி திருமகள் சென்று சேர்ந்தாள்

1272.	அடிகளுக்கு இறைஞ்சி ஐயன் அடிகளைத் தொழுது நங்கை அடிகளைப் புல்லி ஆரத் தழுவிக் கொண்டு ஒளவைமாரை கொடி அனாய் என்னை நாளும் நினை எனத் தழுவிக் கொண்டு மிடை மின்னின் நிலத்தைச் சேர்ந்தாள் வேந்த மற்று அருளுக என்றான்

1273.	பதுமையைப் பாம்பு தீண்டிற்று என்றலும் பையுள் எய்திக் கொதி நுனை வேலினாய் இங்கு இருக்க எனக் குருசில் ஏகிக் கதும் எனச் சென்று நோக்கி காய் சினம் கடிதற்கு ஒத்த மதி மிகுத்து அவலம் நீக்கும் மந்திரம் பலவும் செய்தான்

1274.	வள்ளல் தான் வல்ல எல்லாம் மாட்டினன் மற்றும் ஆங்கண் உள்ளவர் ஒன்றலாத செயச் செய ஊறு கேளாது அள் இலைப் பூணினாளுக்கு ஆவி உண்டு இல்லை என்ன வெள் எயிற்று அரவு கான்ற வேகம் மிக்கிட்டது அன்றே

1275.	பைங்கதிர் மதியம் என்று பகை அடு வெகுளி நாகம் நங்கையைச் செற்றது ஈங்குத் தீர்த்து நீர் கொள்மின் நாடும் வங்க மா நிதியம் நல்கி மகள் தரும் மணிசெய் மான்தேர் எங்களுக்கு இறைவன் என்று ஆங்கு இடிமுரசு எருக்கினானே

1276.	மண்டலி மற்றிது என்பார் இராசமா நாகம் என்பார் கொண்டது நாகம் என்பார் குறை வளி பித்தொடு ஐயில் பிண்டித்துப் பெருகிற்று என்பார் பெருநவை அறுக்கும் விஞ்சை எண்தவப் பலவும் செய்தாம் என்று கேளாது இது என்பார்

1277.	சிரை ஐந்தும் விடுதும் என்பார் தீற்றுதும் சிருங்கி என்பார் குரைபுனல் இடுதும் என்பார் கொந்தழல் உறுத்தும் என்பார் இரை என வருந்தக் கவ்வி என்பு உறக் கடித்தது என்பார் உரையன்மின் உதிரம் நீங்கிற்று உய்யலள் நங்கை என்பார்

1278.	கையொடு கண்டம் கோப்பார் கனை சுடர் உறுப்பின் வைப்பார் தெய்வதம் பரவி எல்லாத் திசைதொறும் தொழுது நிற்பார் உய்வகை இன்றி இன்னே உலகு உடன் கவிழும் என்பார் மையல் அம் கோயில் மாக்கள் மடை திறந் திட்டது ஒத்தார்

1279.	வெந்து எரி செம் பொன் பூவும் விளங்கு பொன் நூலும் பெற்றார் மந்திரம் மறையும் வல்லார் எழாயிரர் மறு இல் வாய்மை அந்தரத்து அறுவை வைப்பார் அந்தணர் அங் கை கொட்டிப் பைந்தொடிப் பாவை இன்னே பரிவு ஒழிந்து எழுக என்பார்

1280.	பாம்பு எழப் பாம்பு கொண்டால் பகவற்கும் அரிது தீர்த்தல் தேம்பிழி கோதைக்கு இன்று பிறந்த நாள் தெளிமின் என்று காம்பு அழி பிச்சம் ஆகக் கணி எடுத்து உரைப்பக் கல்லென் தூம்பு அழி குளத்தின் கண்ணீர் துகள் நிலத்து இழிந்தது அன்றே

1281.	நங்கைக்கு இன்று இறத்தல் இல்லை நரபதி நீயும் கோண்மோ கொங்கலர் கோங்கின் நெற்றிக் குவி முகிழ் முகட்டின் அங்கண் தங்கு தேன் அரவயாழின் தான் இருந்து ஆந்தை பாடும் இங்கு நம் இடரைத் தீர்ப்பான் இளையவன் உளன் மற்று என்றான்

1282.	பன்மணிக் கடகம் சிந்தப் பருப்புடை பவளத் தூண் மேல் மன்னவன் சிறுவன் வண்கை புடைத்து மாழாந்து சொன்னான் இன்னும் ஒன்று உண்டு சூழ்ச்சி என்னோடு அங்கு இருந்த நம்பி தன்னைக் கூய்க் கொணர்மின் என்றான் தர வந்து ஆங்கு அவனும் கண்டான்

1283.	பறவை மா நாகம் வீழ்ந்து பல உடன் பதைப்ப போன்றும் சிறகுறப் பரப்பி மஞ்ஞை செருக்குபு கிடந்த போன்றும் கறவை கன்று இழந்த போன்றும் கிடந்து அழுகின்ற கண்ணார் இறை வளையவரை நோக்கி என் கொடிது உற்றது என்றான்

1284.	ஊறு கொள் சிங்கம் போல உயக்கமோடு இருந்த நம்பி கூறினான் கொற்ற வேந்தன் கொழுநிதி நிலத்து மற்று உன் வீறு உயர் புகழை வித்திக் கேண்மையை விளைத்தி இன்னே நாறு பூங் கொம்பனாளை நோக்கு என நம்பி சொன்னான்

1285.	புற்று இடை வெகுளி நாகம் போக்கு அறக் கொண்டதேனும் மற்று இடையூறு செய்வான் வானவர் வலித்ததேனும் பொன் தொடிக்கு இறத்தல் இல்லை புலம்பு கொண்டு அழேற்க என்றான் கற்று அடிப்படுத்த விஞ்சைக் காமரு காமன் அன்னான்

1286.	பொழிந்து நஞ்சு உகுத்தல் அச்சம் இரை பெரு வெகுளி போகம் கழிந்து மீது ஆடல் காலம் பிழைப்பு என எட்டின் ஆகும் பிழிந்து உயிர் உண்ணும் தட்டம் அதட்டம் ஆம் பிளிற்றின் உம்பர் ஒழிந்து எயிறு ஊனம் செய்யும் கோள் என மற்றும் சொன்னான்

1287.	அந்தணன் நாறும் ஆன் பால் அவியினை அலர்ந்த காலை நந்தியா வட்டம் நாறு நகை முடி அரசன் ஆயின் தந்தியாம் உரைப்பின் தாழைத் தடமலர் வணிகன் நாறும் பந்தியாப் பழுப்பு நாறின் சூத்திரன் பாலது என்றான்

1288.	கன்னியைக் கடித்த நாகம் கன்னியே கன்னி நோக்கம் அன்னதே அரசர் சாதி மூன்று எயிறு அழிந்தி ஆழ்ந்த கொன்னும் மா நாகம் கொண்டால் கொப்புள் ஆம் விரலின் தேய்த்தால் மன்னிய தௌ மட்டாயின் மண்டலிப் பாலது என்றான்

1289.	குன்று இரண்டு அனைய தோளான் கொழுமலர்க் குவளைப் போது அங்கு ஒன்று இரண்டு உருவம் ஓதி உறக்கிடை மயிலனாள் தன் சென்று இருண்டு அமைந்த கோலச் சிகழிகை அழுத்திச் செல்வன் நின்று இரண்டு உருவம் ஓதி நேர்முகம் நோக்கினானே

1290.	நெடுந் தகை நின்று நோக்க நீள் கடல் பிறந்த கோலக் கடுங் கதிர்க் கனலி கோப்பக் கார் இருள் உடைந்ததே போல் உடம்பு இடை நஞ்சு நீங்கிற்று ஒண் தொடி உருவம் ஆர்ந்து குடங்கையின் நெடிய கண்ணால் குமரன் மேல் நோக்கினாளே

1291.	நோக்கினாள் நிறையும் நாணும் மாமையும் கவினும் நொய்தில் போக்கினாள் வளையும் போர்த்தாள் பொன்நிறப் பசலை மூழ்கிற்று ஆக்கினாள் அநங்கன் அப்புத் தூணியை அமருள் ஆனாது ஓக்கிய முருகன் எஃகம் ஓர் இரண்டு அனைய கண்ணாள்

1292.	ஆட்சி ஐம் பொறியாளன் உடம்பு எனும் பூட்சி நீள் கொடிப் புற்றின் அகத்து உறை வாள் கண் நோக்கு எனும் வை எயிற்று ஆர் அழல் வேட்கை நாகத்தின் மீட்டும் கொளப்பட்டாள்

1293.	மாழ்கி வெய்து உயிர்த்தாள் மடவாள் எனத் தோழி மார்களும் தாயரும் தொக்கு உடன் சூழி யானை அன்னாய் தொடின் நஞ்சு அறும் வாழி என்றனர் வம்பு அலர் கோதையர்

1294.	கண்ணின் காணினும் கட்டுரை கேட்பினும் நண்ணித் தீண்டினும் நல் உயிர் நிற்கும் என்று எண்ணி ஏந்திழை தன்னை உடம்பு எலாம் தண் என் சாந்தம் வைத்தால் ஒப்பத் தைவந்தான்

1295.	மற்ற மாதர் தன் வாள் தடம் கண்களால் உற்ற நோக்கம் உறாதது ஓர் நோக்கினில் சுற்றி வள்ளலைச் சோர்வு இன்றி யாத்திட்டாள் அற்றம் இல் அமிர்து ஆகிய அம் சொலாள்

1296.	விஞ்சையர் வீரன் என்பார் விண்ணவர் குமரன் என்பார் எஞ்சிய உயிரை மீட்டான் இவன் அலால் இல்லை என்பார் மஞ்சு சூழ் இஞ்சி மூதூர் மாமுடிக் குரிசில் நாளை நஞ்சு சூழ் வேலினாற்கே நங்கையைக் கொடுக்கும் என்பார்

1297.	விளங்கு ஒளி விசும்பில் வெண் கோட்டு இளம் பிறை சூழ்ந்த மின்போல் வளம் கெழு வடத்தைச் சூழ்ந்து வான் பொன் நாண் திளைப்பச் சேந்த இளங் கதிர் முலைகள் தம்மால் இவனை மார்பு எழுதி வைகின் துளங்கு பெண் பிறப்பும் தோழி இனிது எனச் சொல்லி நிற்பார்

1298.	அருந்தவம் செய்து வந்த ஆயிழை மகளிர் யார் கொல் பெருந்தகை மார்பில் துஞ்சிப் பெண்மையால் பிணிக்கும் நீரார் கருங்கணின் யாமும் கண்டாம் காமனை என்று சொல்லித் திருந்து ஒளி முறுவல் செவ்வாய்த் தீம் சொலார் மயங்கினாரே

1299.	பல் மலர் படலைக் கண்ணிக் குமரனைப் பாவை நல்லார் மன்னவன் பணியின் வாழ்த்தி வாச நெய் பூசி நல்நீர் துன்னினர் ஆட்டிச் செம்பொன் செப்பினுள் துகிலும் சாந்தும் இன் நறும் புகையும் பூவும் கலத்தொடும் ஏந்தினாரே

1300.	ஏந்திய ஏற்பத் தாங்கி எரிமணிக் கொட்டை நெற்றி வாய்ந்த பொன் குயிற்றிச் செய்த மரவடி ஊர்ந்து போகி ஆய்ந்த நல் மாலை வேய்ந்த அரும் பெறல் கூடம் சேர்ந்தான் பூந் தொடி மகளிர் போற்றிப் பொன்கலம் பரப்பினாரே

1301.	கன்னியர் கரக நீரால் தாமரை கழீஇயது ஒப்பப் பொன் அடி கழீஇய பின்றைப் புரிந்து வாய் நன்கு பூசி இன்மலர்த் தவிசின் உச்சி இருந்து அமிர்து இனிதின் கொண்டான் மின் விரிந்து இலங்கு பைம் பூண் வேல் கணார் வேனிலானே

1302.	வாச நல் பொடியும் நீரும் காட்டிடக் கொண்டு வாய்ப்பப் பூசறுத்து அம் கை நீரை மும்முறை குடித்து முக்கால் காசு அறத் துடைத்த பின்றைக் கை விரல் உறுப்புத் தீட்டித் தூசினால் அம் கை நீவி இருந்தனன் தோற்றம் மிக்கான்

1303.	சீர் கொளச் செய்த செம்பொன் அடைப்பையுள் பாகு செல்ல வார் கழல் குருசில் கொண்டு கவுள் அடுத்து இருந்த ஆங்கண் போர் கொள்வேல் மன்னன் எல்லாக் கலைகளும் புகன்று கேட்டு நீர் கொள் மாக்கடல் அனாற்கு நிகர் இல்லை நிலத்தில் என்றான்

1304.	பரிதி பட்டது பன் மணி நீள் விளக்கு எரிய விட்டனர் இன்னியம் ஆர்த்தன அரிய பொங்கு அணை அம் என் அமளிமேல் குரிசில் ஏறினன் கூர்ந்தது சிந்தையே

1305.	பூங் கண் அவ்வயின் நோக்கம் பொறாத போல் வீங்கி வெம்மை கொண்டு ஏந்தின வெம் முலை ஈங்கு இது என் என இட்டு இடை நைந்தது பாங்கு இலாரின் பரந்து உள அல்குலே

1306.	முருகு வார் குழலாள் முகிழ் மெல் முலை பெருகு நீர்மையின் பேதுறவு எய்தி நின்று உருகும் நுண் இடை ஓவியப் பாவைதன் அருகும் நோக்கம் என் ஆவி அலைக்குமே

1307.	புகை அவாவிய பூந்துகில் ஏந்து அல்குல் வகைய ஆம் மணி மேகலை வார் மது முகை அவாவிய மொய் குழல் பாவியேன் பகைய வாய்ப் படர் நோய் பயக் கின்றவே

1308.	போது உலாம் சிலையோ பொரு வேல் கணோ மாது உலாம் மொழியோ மட நோக்கமோ யாது நான் அறியேன் அணங்கு அன்னவள் காதலால் கடைகின்றது காமமே

1309.	அண்ணல் அவ்வழி ஆழ் துயர் நோய் உற வண்ண மா மலர்க் கோதையும் அவ்வழி வெண்ணெய் வெம் கனல் மீமிசை வைத்தது ஒத்து உள் நையா உருகா உளள் ஆயினாள்

1310.	பெயல் மழை பிறழும் கொடி மின் இடைக் கயல் மணிக் கணின் நல்லவர் கை தொழப் பயன் இழைத்த மென் பள்ளியுள் பைந்தொடி மயன் இழைத்த அம் பாவையின் வைகினாள்

1311.	வணங்கு நோன் சிலை வார் கணைக் காமனோ மணம் கொள் பூமிசை மை வரை மைந்தனோ நிணந்து என் நெஞ்சம் நிறை கொண்ட கள்வனை அணங்குகாள் அறியேன் உரையீர்களே

1312.	கடை கந்து அன்ன தன் காமரு வீங்கு தோள் அடையப் புல்லினன் போன்று அணி வெம் முலை உடைய ஆகத்து உறு துயர் மீட்டவன் இடையது ஆகும் என் ஆரும் இல் ஆவியே

1313.	இறுதி இல் அமிர்து எய்துநர் ஈண்டி அன்று அறிவின் நாடிய அம் மலை மத்தமா நெறியின் நின்று கடைந்திடப் பட்ட நீர் மறுகும் மா கடல் போன்றது என் நெஞ்சமே

1314.	நகை வெண் திங்களும் நார்மடல் அன்றிலும் தகை வெள் ஏற்று அணல் தாழ் மணி ஓசையும் பகை கொள் மாலையும் பையுள் செய் ஆம்பலும் புகை இல் பொங்கு அழல் போல் சுடுகின்றவே

1315.	பூ மென் சேக்கையுள் நாற்றிய பூந் திரள் தாமம் வாட்டும் தகைய உயிர்ப்பு அளைஇக் காமர் பேதை தன் கண்தரு காமநோய் யாமத்து எல்லை ஓர் யாண்டு ஒத்து இறந்ததே

1316.	மாது யாழ் மழலை மொழி மாதராள் தாதி அவ்வையும் தன் அமர் தோழியும் போது வேய் குழல் பொன் அவிர் சாயலுக்கு யாது நாம் செயல்பாலது என்று எண்ணினார்

1317.	அழுது நுண் இடை நைய அலர் முலை முழுதும் குங்குமம் முத்தொடு அணிந்தபின் தொழுது கோதையும் கண்ணியும் சூட்டினார் எழுது கொம்பு அனையார் இளையாளையே

1318.	வேந்து காயினும் வெள் வளை ஆயமோடு ஏந்து பூம் பொழில் எய்தி அங்கு ஆடுதல் ஆய்ந்தது என்று கொண்டு அம் மயில் போல் குழீஇப் போந்தது ஆயம் பொழிலும் பொலிந்ததே

1319.	அலங்கல் தான் தொடுப்பார் அலர் பூக்கொய்வார் சிலம்பு சென்று எதிர் கூவுநர் செய் சுனை கலங்கப் பாய்ந்து உடன் ஆடுநர் காதலின் இலங்கு பாவை இரு மணம் சேர்த்துவார்

1320.	தூசு உலாம் நெடுந் தோகையின் நல்லவர் ஊசல் ஆடுநர் ஒண் கழங்கு ஆடுநர் பாசம் ஆகிய பந்து கொண்டு ஆடுநர் ஆகி எத்திசையும் அமர்ந்தார்களே

1321.	முருகு விம்மிய மொய் குழல் ஏழைதன் உருகும் நோக்கம் உளம் கிழித்து உள் சுட அரிவை ஆடிய காவகம் காணிய எரி கொள் வேலவன் ஏகினன் என்பவே

1322.	மயிலின் ஆடலும் மந்தியின் ஊடலும் குயிலின் பாடலும் கூடி மலிந்து அவண் வெயிலின் நீங்கிய வெண் மணல் தண் நிழல் பயிலும் மாதவிப் பந்தர் ஒன்று எய்தினான்

1323.	காது சேர்ந்த கடிப் பிணை கையது தாது மல்கிய தண் கழுநீர் மலர் ஓத நித்தில வட்டம் ஓர் பொன் செய் நாண் கோதை வெம் முலை மேல் கொண்ட கோலமே

1324.	விண் புதைப்பன வெண் மலர் வேய்ந்து உளால் கண் புதைப்பன கார் இரும் பூம் பொழில் சண்பகத்து அணி கோதை நின்றாள் தனி நண்பனை நினையா நறு மேனியே

1325.	கறந்த பாலினுள் காசு இல் திருமணி நிறம் கிளர்ந்து தன் நீர்மை கெட்டு ஆங்கு அவள் மறைந்த மாதவி மாமை நிழற்றலின் சிறந்த செல்வனும் சிந்தையின் நோக்கினான்

1326.	வரையின் மங்கை கொல் வாங்கு இரும் தூங்கு நீர்த் திரையின் செல்வி கொல் தேமலர் பாவைகொல் உரையின் சாயல் இயக்கி கொல் யார் கொல் இவ் விரை செய் கோலத்து வெள்வளைத் தோளியே

1327.	மாலை வாடின வாள் கண் இமைத்தன காலும் பூமியைத் தோய்ந்தன காரிகைப் பாலின் தீம் சொல் பதுமை இந் நின்றவள் சோலை வேய்மருள் சூழ் வளைத் தோளியே

1328.	தேவர் பண்ணிய தீம் தொடை இன் சுவை மேவர் தென் தமிழ் மெய்ப் பொருள் ஆதலின் கோவத்து அன்ன மென் சீறடிக் கொம்பு அனாள் பூவர் சோலை புகுவல் என்று எண்ணினான்

1329.	அல்லி சேர் அணங்கு அன்னவட்கு ஆயிடைப் புல்லி நின்ற மெய்ந் நாண் புறப்பட்டது கல் செய் தோளவன் காமரு பேர் உணர்வு எல்லை நீங்கிற்று இயைந்தனர் என்பவே

1330.	களித்த கண் இணை காம்பு என வீங்குதோள் தெளிர்த்த வெள்வளை சேர்ந்தது மாமையும் தளித்த சுண்ணம் சிதைந்தன குங்குமம் அளித்த பூம் பட்டு அணிந்து திகழ்ந்ததே

1331.	குவளை ஏய்ந்த கொடுங் குழை கூந்தலுள் திவளும் வாழிய செம் பொறி வண்டுகாள் இவள கூர் எயிறு ஈனும் தகையவோ தவள மெல் இணர்த் தண் கொடி முல்லையே

1332.	பொன் துஞ்சு ஆகத்துப் பூங் கண்கள் போழ்ந்த புண் இன்று இப் பூண் கொள் இள முலைச் சாந்து அலால் அன்றித் தீர்ப்பன யாவையும் இல்லையே என்று மாதர் எழில் நலம் ஏத்தினான்

1333.	கண்ணி வேய்ந்து கருங் குழல் கை செய்து வண்ண மாலை நடுச் சிகையுள் வளைஇச் செண்ண அம் சிலம்பு ஏறு துகள் அவித்து அண்ணல் இன்புறுத்து ஆற்றலின் ஆற்றினாள்

1334.	திங்களும் மறுவும் எனச் சேர்ந்தது நங்கள் அன்பு என நாட்டி வலிப்பு உறீஇ இங்கு ஒளித்திடுவேன் நுமர் எய்தினார் கொங்கு ஒளிக்கும் குழலாய் எனக் கூறினான்

1335.	மழை இடைக் குளித்திட்டது ஓர் வாள் மினின் தழை இடைக் குளித்தான் தகை வேலினான் இழை இடைக் குளித்து ஏந்திய வெம்முலை வழை இடைக் குளித்தார் வந்து தோன்றினார்

1336.	மின் ஒர் பூம் பொழில் மேதகச் செல்வது ஒத்து அன்னம் நாண அசைந்து சிலம்பு அடி மென் மெல மலர் மேல் மிதித்து ஏகினாள் நல் நலம் அவற்கே வைத்த நங்கையே

1337.	திங்கள் சூழ்ந்த பல் மீன் எனச் செல் நெறி நங்கை தவ்வையும் தோழியும் நண்ணினார் அங்கு அவ் ஆயம் அடிப்பணி செய்தபின் தங்கள் காதலினால் தகை பாடினார்

1338.	தழையும் கண்ணியும் தண் நறு மாலையும் விழைவ சேர்த்துபு மெல் என ஏகினார் முழையுள் மூரி முழங்கு அரி ஏறு அனான் பழைய நண்பனைப் பண்புளி எய்தினான்

1339.	பூமியை ஆடற்கு ஒத்த பொறியினன் ஆதலானும் மா மகள் உயிரை மீட்ட வலத்தினன் ஆதலானும் நேமியான் சிறுவன் அன்ன நெடுந்தகை நேரும் ஆயின் நாம் அவற்கு அழகிதாக நங்கையைக் கொடுத்தும் என்றான்

1340.	மதிதரன் என்னும் மாசுஇல் மந்திரி சொல்லக் கேட்டே உதிதர உணர்வல் யானும் ஒப்பினும் உருவினானும் விதிதர வந்தது ஒன்றே விளங்கு பூண் முலையினாளைக் கொதி தரு வேலினாற்கே கொடுப்பது கருமம் என்றான்

1341.	உள் விரித்து இதனை எல்லாம் உரைக்க என மொழிந்து விட்டான் தௌளிதின் தெரியச் சென்று ஆங்கு உரைத்தலும் குமரன் தேறி வெள் இலை அணிந்த வேலான் வேண்டியது ஆக என்றான் அள் இலை வேல் கொள் மன்னற்கு அமைச்சன் அஃது அமைந்தது என்றான்

1342.	பொன்றிய உயிரை மீட்டான் பூஞ்சிகைப் போது வேய்ந்தான் அன்றியும் மா மெய் தீண்டி அளித்தனன் அழகின் மிக்கான் ஒன்றிய மகளிர் தாமே உற்றவர்க்கு உரியர் என்னா வென்றி கொள் வேலினாற்கே பான்மையும் விளைந்தது அன்றே

1343.	கோப்பெருந் தேவி கொற்றக் கோமகன் இவைகள் நாடி யாப்பு உடைத்து ஐயற்கு இன்றே நங்கையை அமைக்க என்னத் தூப்புரி முத்த மாலை தொடக்கொடு தூக்கி எங்கும் பூப் புரிந்து அணிந்து கோயில் புதுவது புனைந்தது அன்றே

1344.	கணி புனைந்து உரைத்த நாளால் கண்ணிய கோயில் தன்னுள் மணிபுனை மகளிர் நல்லார் மங்கல மரபு கூறி அணி உடைக் கமலம் அன்ன அம்கை சேர் முன்கை தன்மேல் துணிவுடைக் காப்புக் கட்டிச் சுற்றுபு தொழுது காத்தார்

1345.	மழ களிற்று எருத்தில் தந்த மணிக்குடம் மண்ணும் நீரால் அழகனை மண்ணுப் பெய்து ஆங்கு அருங் கடிக்கு ஒத்த கோலம் தொழுதகத் தோன்றச் செய்தார் தூமணிப் பாவை அன்னார் விழுமணிக் கொடி அனாளும் விண்ணவர் மடந்தை ஒத்தாள்

1346.	கயல் கணாளையும் காமன் அன்னானையும் இயற்றினார் மணம் எத்தரும் தன்மையார் மயற்கை இல்லவர் மன்றலின் மன்னிய இயற்கை அன்பு உடையார் இயைந்தார்களே

1347.	வாளும் வேலும் மலைந்து அரியார்ந்த கண் ஆளும் வார் கயல் மைந்தனும் ஆயிடைத் தோளும் தாளும் பிணைந்து உரு ஒன்று எய்தி நாளும் நாகர் நுகர்ச்சி நலத்தரோ

1348.	தணிக்கும் தாமரையாள் நலம் தன்னையும் பிணிக்கும் பீடு இனி என் செயும் பேதை தன் மணிக் கண் வெம் முலை தாம் பொர வாய் அவிழ்ந்து அணிக்கந்து அன்னவன் தார் அங்கு உடைந்ததே

1349.	பரிந்த மாலை பறைந்தன குங்குமம் கரிந்த கண்ணி கலந்த மகிழ்ச்சியின் அரிந்த மேகலை ஆர்த்தன அம்சிலம்பு பிரிந்த வண்டு இளையார் விளையாடவே

1350.	கொழு மென் இன் அகில் கூட்டுறும் மென் புகை கழுமு சேக்கையுள் காலையும் மாலையும் தழுவு காதல் தணப்பிலர் செல்பவே எழுமையும் இயைந்து எய்திய அன்பினார்

1351.	நாறியும் சுவைத்தும் நரம்பின் இசை கூறியும் குளிர் நாடகம் நோக்கியும் ஊறின் வெம் முலையால் உழப்பட்டும் அவ் ஏறு அனான் வைகும் வைகலும் என்பவே

1352.	விரிகதிர் விளங்கு பன்மீன் கதிரொடு மிடைந்து திங்கள் தெரி கதிர் திரட்டி வல்லான் தெரிந்து கோத்தணிந்த போலும் சொரி கதிர் முத்தம் மின்னும் துணை முலைத் தடத்தில் வீழ்ந்தான் புரிகதிர்ப் பொன் செய் மாலைப் புகைநுதிப் புலவு வேலான்

1353.	எழில் மாலை என் உயிரை யான் கண்டேன் இத்துணையே முலையிற்று ஆகிக் குழல் மாலைக் கொம்பு ஆகிக் கூர் எயிறு நாப் போழ்தல் அஞ்சி அஞ்சி உழல் மாலைத் தீம் கிளவி ஒன்று இரண்டு தான் மிழற்றும் ஒரு நாள் காறும் நிழல் மாலை வேல் நாண நீண்ட கண்ணே நெய் தோய்ந்த தளிரே மேனி

1354.	மா நீர் மணிமுகிலின் மின்னுக் கொடி நுசுப்பின் மயில் அம் சாயல் ஏ நீர் இரு புருவம் ஏறி இடை மு£¤ந்து நுடங்கப் புல்லித் தூநீர் மலர்மார்பன் தொல்நலம் தான் பருகித் துளும்பும் தேறல் தேனீர் மலர் மாலை தேன் துளித்து மட்டு உயிர்ப்பச் சூட்டினானே

1355.	தேன் அடைந்து இருந்த கண்ணித் தெண்மட்டுத் துவலை மாலை ஊன் அடைந்து இருந்த வேல்கண் ஒண் தொடி உருவ வீணை தான் அடைந்து இருந்த காவில் பாடினாள் தனிமை தீர்வான் கூன் அடைந்திருந்த திங்கள் குளிர் முத்த முலையினாளே

1356.	வார் தளிர் ததைந்து போது மல்கி வண்டு உறங்கும் காவில் சீர் கெழு குருசில் புக்கான் தேசிகப் பாவை என்னும் கார் கெழு மின்னு வென்ற நுடங்கு இடைக் கமழ் தண் கோதை ஏர் கெழு மயில் அனாளை இடை வயின் எதிர்ப் பட்டானே

1357.	சிலம்பு எனும் வண்டு பாட மேகலைத் தேன்கள் ஆர்ப்ப நலம் கவின் போது பூத்த பூங்கொடி நடுங்கி நாணக் கலந்தனன் காம மாலை கலையினது இயல்பில் சூட்டப் புலம்பு போய்ச் சாயல் என்னும் புதுத் தளிர் ஈன்றது அன்றே

1358.	சாந்திடைக் குளித்த வெம்கண் பணை முலைத் தாம மாலைப் பூந்தொடி அரிவை பொய்கைப் பூமகள் அனைய பொற்பின் வேந்து அடு குருதி வேல் கண் விளங்கு இழை இவர்கள் நாளும் ஆய்ந்து அடி பரவ வைகும் அரிவையர்க்கு அநங்கன் அன்னான்

1359.	இங்ஙனம் இரண்டு திங்கள் ஏகலும் ஏக வேலான் அங்ஙனம் புணர்ந்த அன்பின் அவள் முலைப் போகம் நீக்கி எங்ஙனம் எழுந்தது உள்ளம் இருள் இடை ஏகல் உற்றான் தங்கிய பொறியின் ஆக்கம் தனக்கோர் தேராக நின்றான்

1360.	தயங்கு இணர்க் கோதை தன்மேல் தண் என வைத்த மென்தோள் வயங்கு இணர் மலிந்த தாரான் வருந்துறா வகையின் நீங்கி நயம் கிளர் உடம்பு நீங்கி நல் உயிர் போவதே போல் இயங்கு இடை அறுத்த கங்குல் இருள் இடை ஏகினானே

1361.	நீல் நிறக் குழல் நேர் வளைத் தோளியைத் தான் உறக்கு இடை நீத்தலும் தன்பினே வேல் நிறக் கண் விழித்தனள் என்பவே பால் நிறத் துகில் பைஅரவு அல்குலாள்

1362.	ஆக்கை உள் உறை ஆவி கெடுத்து அவண் யாக்கை நாடி அயர்வது போலவும் சேக்கை நாடித் தன் சேவலைக் காணிய பூக்கள் நாடும் ஓர் புள்ளும் ஒத்தாள் அரோ

1363.	புல்லும் போழ்தின் நும் பூண் உறின் நோம் என மல்லல் காளையை வைது மிழற்று வாய் இல்லின் நீக்கம் உரைத்திலை நீ எனச் செல்வப் பைங்கிளி தன்னையும் சீறினாள்

1364.	ஓவியக் கொடி ஒப்பு அருந் தன்மை எம் பாவை பேதுறப் பாயலின் நீங்கி நீ போவதோ பொருள் என்றிலை நீ எனப் பூவை யோடும் புலம்பி மிழற்றினாள்

1365.	தன் ஒப்பாரை இல்லானைத் தலைச் சென்று எம் பொன் ஒப்பா ளொடும் போக எனப் போகடாய் துன்னித் தந்திலை நீ எனத் தூச்சிறை அன்னப் பேடையொடு ஆற்றக் கழறினாள்

1366.	மை இல் வாள் நெடுங் கண் வளராதன மெய் எலாம் உடையாய் மெய்ம்மை காண்டி நீ ஐயன் சென்றுழிக் கூறுக என்று ஆய்மயில் கையினால் தொழுதாள் கயல் கண்ணினாள்

1367.	வளர்த்த செம்மையை வாலியை வான்பொருள் விளக்குவாய் விளக்கே விளக்காய் இவண் அளித்த காதலொடு ஆடும் என் ஆர் உயிர் ஒளித்தது எங்கு என ஒண் சுடர் நண்ணினாள்

1368.	பருகிப் பாயிருள் நிற்பின் அறது எனக் கருகி அவ்விருள் கான்று நின் மெய் எலாம் எரிய நின்று நடுங்கு கின்றாய் எனகு உரியது ஒன்று உரைக்கிற்றி என்று ஊடினாள்

1369.	கோடி நுண் துகிலும் குழையும் நினக்கு ஆடு சாந்தமும் அல்லவும் நல்குவேன் மாடமே நெடியாய் மழை தோய்ந்து உளாய் நாடி நண்பனை நண்ணுக நன்று அரோ

1370.	ஆடகக் கொழும் பொன் வரை மார்பனைக் கூடப் புல்லி வையாக் குற்றம் உண்டு எனா நீடு எரித் திரள் நீள் மணி தூணொடு சூடகத் திரள் தோள் அணி வாட்டினாள்

1371.	கொலை கொள் வேலவன் கூடலன் ஏகினான் இலை கொள் பூண் நுமக்கு என்செயும் ஈங்கு எனா மலை கொள் சந்தனம் வாய் மெழுக்கிட்ட தன் முலை கொள் பேர் அணி முற்றிழை சிந்தினாள்

1372.	அருங் கலம் கொடி அன்னவன் ஏகினான் இருந்து இவ் ஆகத்து எவன் செய்வீர் நீர் எனா மருங்குல் நோவ வளர்ந்த வன முலைக் கருங் கண் சேந்து கலங்க அதுக்கினாள்

1373.	மஞ்சு சூழ்வரை மார்பனைக் காணிய துஞ்சல் ஓம்புமின் என்னவும் துஞ்சினீர் அஞ்சனத்தொடு மை அணிமின் என நெஞ்சின் நீள் நெடுங் கண்மலர் சீறினாள்

1374.	அரக்கு உண் தாமரை அன்ன தன் கண் மலர் விருத்தி மாதர் விலக்க வெரீஇக் கொலோ வருத்தம் உற்றனள் என்று கொல் மேகலை குரல் கொடாது குலுங்கிக் குறைந்ததே

1375.	துனிவாயின துன்னுபு செய்து அறியேன் தனியேன் ஒரு பெண் உயிர் என்னொடுதான் இனியான் இஙனே உளனே உரையீர் பனியார் மலர் மேல் படு வண்டு இனமே

1376.	நிரை வீழ் அருவி நிமிர் பொன் சொரியும் வரையே புனலே வழையே தழையே விரையார் பொழிலே விரி வெண் நிலவே உரையீர் உயிர் காவலன் உள் வழியே

1377.	எரி பொன் உலகின் உறைவீர் இதனைத் தெரிவீர் தெரிவில் சிறு மானிடரின் பரிவு ஒன்றிலிரால் படர்நோய் மிகுமால் அரிதால் உயிர் காப்பு அமரீர் அருளீர்

1378.	புணர்வின் இனிய புலவிப் பொழுதும் கணவன் அகலின் உயிர் கை அகறல் உணர்வீர் அமரர் மகளீர் அருளிக் கொணர்வீர் கொடியேன் உயிரைக் கொணர்வீர்

1379.	நகை மா மணி மாலை நடைக் கொடி நின் வகை மா மணி மேகலை ஆயினதேல் அகையாது எனது ஆவி தழைக்கும் எனத் தகை பாட வலாய் தளர்கோ தளர்கோ

1380.	புனைதார் பொர நொந்து பொதிர்ந்த என வினையார் எரி பூண் முலை கண் குளிர உன கண் மலரால் உழுது ஓம்ப வலாய் நினையாது நெடுந் தகை நீத்தனையே

1381.	அருள் தேர் வழி நின்று அறனே மொழிவாய் பொருள் தேர் புலன் எய்திய பூங் கழலாய் இருள் தேர் வழி நின்று இனைவேற்கு அருளாய் உருள் தேர் உயர் கொற்றவன் மைத்துனனே

1382.	மிக ஆயது ஒர் மீளிமை செய்தனனோ உகவா உனது உள்ளம் உவர்த்ததுவோ இகவா இடர் என் வயின் நீத்திட நீ தகவா தகவு அல்லது செய்தனையே

1383.	குளிர் துன்னிய பொன் நிலம் ஏகுதலால் தளர் அன்ன நடையவள் தாங்க லளாய் ஒளிர் பொன் அரிமாலை ஒசிந்து இஙனே மிளிர் மின் என மின் நிலம் எய்தினளே

1384.	தழும் மாவலி மைந்த எனத் தளரா எழும் ஏழ் அடி ஊக்கி நடந்து செலா விழும் மீ நிலம் எய்தி மிளர்ந்து உருகா அழுமால் அவலித்து அவ் அணங்கிழையே

1385.	கரப்பு நீர்க் கங்கை அம் கள் கடிமலர்க் கமலப் பள்ளித் திருத் தகு திரைகள் தாக்கச் சேப்புழிச் சேவல் நீங்கப் பரல் தலை முரம்பின் சின்னீர் வறுஞ் சுனைப் பற்று விட்ட அரத்த வாய்ப் பவளச் செந் தாள் பெடை அன்னம் அழுவது ஒத்தாள்

1386.	மெழுகினால் புனைந்த பாவை வெய்து உறுத்தாங்கு ஓவாது அழுது நைந்து உருகுகின்ற ஆயிடைத் தோழி துன்னிக் கெழீஇயினாள் கேள்வி நல்யாழ்க் கிளை நரம்பு அனைய சொல்லாள் கழி பெருங் கவலை நீங்கக் காரண நீர சொன்னாள்

1387.	தௌ அறல் யாறு பாய்ந்த திரை தவழ் கடலின் வெஃகி அள் உற அளிந்த காமம் அகம் உறப் பிணித்ததேனும் உள் உற வெந்த செம்பொன் உற்ற நீர்ப் புள்ளி அற்றால் கள் உற மலர்ந்த கோதாய் காதலர் காதல் என்றாள்

1388.	ஓடு அரி ஒழுகி நீண்ட ஒளி மலர் நெடுங் கணாரைக் கூடு அரி உழுவை போல முயக்கு இடைக் குழையப் புல்லி ஆடவர் அழுந்தி வீழ்ந்தும் பிரிவு இடை அழுங்கல் செல்லார் பீடு அழிந்து உருகும் பெண்ணின் பேதையார் இல்லை என்றாள்

1389.	பேதைமை என்னும் வித்தில் பிறந்து பின் வினைகள் என்னும் வேதனை மரங்கள் நாறி வேட்கை வேர் வீழத்து முற்றிக் காதலும் களிப்பும் என்னும் கவடு விட்டு அவலம் பூத்து மா துயர் இடும்பை காய்த்து மரணமே கனிந்து நிற்கும்

1390.	தேன் சென்ற நெறியும் தௌ நீர்ச் சிறுதிரைப் போர்வை போர்த்து மீன் சென்ற நெறியும் போல விழித்து இமைப்பவர்க்குத் தோன்றா மான் சென்ற நோக்கின் மாதே மாய்ந்து போம் மக்கள் யாக்கை ஊன் சென்று தேயச் சிந்தித்து உகுவதோ தகுவது என்றாள்

1391.	பிரிந்தவற்கு இரங்கிப் பேதுற்று அழுத நம் கண்ணின் நீர்கள் சொரிந்தவை தொகுத்து நோக்கின் தொடு கடல் வெள்ளம் ஆற்றா முரிந்த நம் பிறவி மேல் நாள் முற்றிழை இன்னும் நோக்காய் பரிந்து அழுவதற்குப் பாவாய் அடி இட்ட வாறு கண்டாய்

1392.	அன்பினின் அவலித்து ஆற்றாது அழுவதும் எளிது நங்கள் என்பினின் ஆவி நீங்க இறுவதும் எளிது சேர்ந்த துன்பத்தால் துகைக்கப் பட்டார் துகைத்த அத் துன்பம் தாங்கி இன்பம் என்று இருத்தல் போலும் அரியது இவ் உலகில் என்றாள்

1393.	மயற்கை இம் மக்கள் யோனிப் பிறத்தலும் பிறந்து வந்து ஈங்கு இயற்கையே பிரிவு சாதல் இமைப்பிடைப் படாதது ஒன்றால் கயல் கணின் அளவும் கொள்ளார் கவற்சி உள் கவற்சி கொண்டார் செயற்கை அம் பிறவி நச்சுக் கடல் அகத்து அழுந்துகின்றார்

1394.	இளமையில் மூப்பும் செல்வத்து இடும்பையும் புணர்ச்சிப் போழ்தில் கிளைநரில் பிரிவும் நோயில் காலத்து நோயும் நோக்கி விளை மதுக் கமழும் கோதை வேலினும் வெய்ய கண்ணாய் களைதுயர் அவலம் வேண்டா கண் இமைப்பு அளவும் என்றாள்

1395.	முத்து இலங்கு ஆகம் தோய்ந்த மொய்ம் மலர்த் தாரினான் நம் கைத்தலத்து அகன்ற பந்தின் கைப்படும் கவல வேண்டா பொத்து இலத்து உறையும் ஆந்தை புணர்ந்து இருந்து உரைக்கும் பொன்னே நித்தில முறுவல் உண்டான் நீங்கினான் அல்லன் கண்டாய்

1396.	வடிமலர்க் காவின் அன்று வண் தளிர்ப் பிண்டி நீழல் முடி பொருள் பறவை கூற முற்று இழை நின்னை நோக்கிக் கடியது ஓர் கௌவை செய்யும் கட்டு எயிற்று அரவின் என்றேன் கொடியனாய் பிழைப்புக் கூறேன் குழையல் என்று எடுத்துக் கொண்டாள்

1397.	அலங்கலும் குழலும் தோழி அம் கையின் அடைச்சி அம்பூம் பொலங் கலக் கொடி அனாள் தன் கண் பொழி கலுழி ஒற்றிக் கலந்து அகில் நாறும் அல்குல் கவான் மிசைக் கொண்டிருந்தாள் புலர்ந்தது பொழுது நல்லாள் நெஞ்சமும் புலர்ந்தது அன்றே

1398.	கண் கனிந்து இனிய காமச் செவ்வியுள் காளை நீங்கத் தெண் பனி அனைய கண்ணீர்ச் சேயிழை தாயர் எல்லாம் தண் பனி முருக்கப் பட்ட தாமரைக் காடு போன்றார் பண் கனிந்து இனிய பாடல் படு நரம்பு இளகி ஆங்குக்

1399.	சில்லரிச் சிலம்பு சூழ்ந்த சீறடித் திருவின் நற்றாய் முல்லை அம் குழலினாய் நின் முலை முதல் கொழு நன் மேல் நாள் சொல்லியும் அறிவது உண்டோ எனக் குழைந்து உருகி நைந்து மெல் இயல் கங்குல் சொல்லிற்று இற்று என மிழற்று கின்றாள்

1400.	வினைக்கும் செய் பொருட்கும் வெயில் வெம் சுரம் நினைத்து நீங்குதல் ஆண் கடன் நீங்கினால் கனைத்து வண்டு உணும் கோதையர் தம் கடன் மனைக் கண் வைகுதல் மாண்பொடு எனச் சொன்னாள்

1401.	விரை செய் தாமரை மேல் விளையாடிய அரைச அன்னம் அமர்ந்துள ஆயினும் நிரை செய் நீல நினைப்பில என்றனன் வரை செய் கோல மணம் கமழ் மார்பினான்

1402.	பொன் விளைத்த புணர் முலையாள் சொல இன் அளிக் குரல் கேட்ட அசுண மா அன்னள் ஆய் மகிழ்வு எய்துவித்தாள் அரோ மின் வளைத்தன மேகலை அல்குலாள்

1403.	அன்னம் தான் அவன் தாமரைப் போது நீ நின்னை நீங்கினன் நீங்கலன் காதலான் இன்னதால் அவன் கூறிற்று எனச் சொன்னாள் மன்னன் ஆர் உயிர் மா பெருந் தேவியே

1403.	அன்னம் தான் அவன் தாமரைப் போது நீ நின்னை நீங்கினன் நீங்கலன் காதலான் இன்னதால் அவன் கூறிற்று எனச் சொன்னாள் மன்னன் ஆர் உயிர் மா பெருந் தேவியே

1404.	சொரி பனி முருக்க நைந்து சுடர் முகம் பெற்ற போதே பரிவுறும் நலத்த அன்றே பங்கயம் அன்னதே போல் வரி வளைத் தோளி கேள்வன் வரும் என வலித்த சொல்லால் திரு நலம் பிறந்து சொன்னாள் தேனினும் இனிய சொல்லாள்

1405.	நஞ்சினை அமுதம் என்று நக்கினும் அமுதம் ஆகாது அம் சிறைக் கலாப மஞ்ஞை அணங்கு அரவு அட்டதேனும் அம் சிறைக் கலுழன் ஆகும் மாட்சி ஒன்றானும் இன்றே மஞ்சனுக்கு இனைய நீரேன் வாடுவது என்னை என்றாள்

1406.	பொய்கையுள் கமலத்து அம் கண் புள் எனும் முரசம் ஆர்ப்ப வெய்யவன் கதிர்கள் என்னும் விளங்கு ஒளித் தடக்கை நீட்டி மை இருள் போர்வை நீக்கி மண்ணக மடந்தை கோலம் பையவே பரந்து நோக்கிப் பனிவரை நெற்றி சேர்ந்தான்

1407.	செவ்வழி யாழின் ஊறும் தீம் சொலாட்கு உற்றது எல்லாம் அவ்வழி அரசற்கு உய்த்தார்க்கு அரசனும் அவலம் எய்தி எவ்வழியானும் நாடி இமைப்பினது எல்லை உள்ளே இவ்வழித் தம்மின் என்றான் இவுளித் தேர்த் தானையானே

1408.	மின் உளே பிறந்த ஓர் மின்னின் மேதகத் தன் உளே பிறந்தது ஓர் வடிவு தாங்குபு முன்னினான் வடதிசை முகம் செய்து என்பவே பொன் உளே பிறந்த பொன் அனைய பொற்பினான்

1409.	வீக்கினான் பைங் கழல் நரல வெண் துகில் ஆக்கினான் இரு துணி அணிந்த பல் கலன் நீக்கினான் ஒரு மகற்கு அருளி நீள்நெறி ஊக்கினான் உவவு உறும் மதியின் ஒண்மையான்

1410.	வேந்தனால் விடுக்கப் பட்டார் விடலையைக் கண்டு சொன்னார் ஏந்தலே பெரிதும் ஒக்கும் இளமையும் வடிவும் இஃதே போந்ததும் போய கங்குல் போம் வழிக் கண்டது உண்டேல் யாம் தலைப் படுதும் ஐய அறியின் ஈங்கு உரைக்க என்றார்

1411.	நெய் கனிந்து இருண்ட ஐம்பால் நெடுங் கணாள் காதலானை ஐ இரு திங்கள் எல்லை அகப்படக் காண்பிர் இப்பால் பொய் உரை அன்று காணீர் போமினம் போகி நுங்கள் மையல் அம் களிற்று வேந்தன் மைந்தனுக்கு உரைமின் என்றான்