முகப்பு		தொடக்கம்
கேமசரியார் இலம்பகம்

1412.	வானின் வழங்கும் வண் கை மணி செய் ஆர மார்பின் தேனும் வழங்கும் பைந்தார் விசையை சிறுவன் தேம் கொள் நானம் வழங்கும் கோதை நைய வெய்ய ஆய கானம் வழங்கல் மேவிக் காலின் ஏகினானே

1413.	சிலை கொள் நாணின் தீரா திருந்து கற்பின்னவர் தம் இலை கொள் பூந் தார் உழுத இன்ப வருத்தம் நீங்க முலை கொள் கண்கள் கண்ணின் எழுதி உள்கும் மொய்ம்பன் மலை கொள் கானம் உன்னி மகிழ்வொடு ஏகுகின்றான்

1414.	கனி கொள் வாழைக் காட்டுள் கருமை மெழுகியவை போன்று இனிய அல்லா முகத்த முசுவும் குரங்கும் இரியத் துனிவு தீர நோக்கித் தோன்றல் செல்லும் முன்னால் பனி வெண் திரை சூழ் கடல் போல் பழுவம் தோன்றிற்று அவனே

1415.	பருகுவாரின் புல்லிப் பயம் கண் மாறத் துறக்கும் முருகு விம்மு குழலார் போல மொய் கொள் தும்பி உருவப் பூங் கொம்பு ஒசியப் புல்லித் தீம் தேன் பருகி அருகு வாய் விட்டு ஆர்ப்ப அண்ணல் மெல்லச் சென்றான்

1416.	செல்வர் மனத்தின் ஓங்கித் திரு இல் மாந்தர் நெஞ்சின் எல்லை இருளிற்று ஆகிப் பூந்தாது இனிதின் ஒழுகிக் கொல்லும் அரவின் மயங்கிச் சிறியார் கொண்ட தொடர்பின் செல்லச் செல்ல அஃகும் நெறி சேர் சிலம்பு சேர்ந்தான்

1417.	சுனைகள் கண்களாகச் சூழ்ந்த குவளை விழியா வனையல் ஆகா உருவம் நோக்கி மைந்தற்கு இரங்கி இனைவ போலும் வரையின் அருவி இனிதின் ஆடி நனை கொள் போது வேய்ந்து நாதன் பாடுகின்றான்

1418.	செய்தான் இருவினையின் பயத்தைச் சேரும் சென்று என்றி எய்தான் அதன் பயத்தைப் பிறனே துய்த்தல் இயல்பு என்றி கொய் தாமம் தாழ்ந்து ஒசிந்த குளிர் பூம் பிண்டிக் கோமானே இஃதே நின் சொல் இயல்பு என்றால் அடியேன் நின்னைத் தொழுதேனே

1419.	உண்டே தனது இயல்பின் உணரும் காலை உயிர் என்றி உண்டாய அவ் உயிரே பிறிதின் இல்லை என உரைத்தி வண்டு ஆர்த்து நாற் காதம் வண்ண மாலை சுமந்து ஒசிந்து கொண்டு ஏந்து பூம் பிண்டிக் கோமான் நின்னைத் தொழுதேனே

1420.	காதலால் எண் வினையும் கழிப என்றி அக் காதல் ஆதலால் எண் வினையும் கழியா என்றும் அறைதியால் போது உலாய்த் தேன் துளித்துப் பொழிந்து வண்டு திவண்டு உலாம் கோதை தாழ் பூம் பிண்டிக் கோமான் நின்னைத் தொழுதேனே

1421.	இனிதின் இங்ஙனம் ஏத்தி வலம் கொண்டு முனிவர் சித்திர கூடம் முனாது எனத் தனிதின் ஏகுபு தாபதர் வாழ்வது ஓர் பனி கொள் பூம்பொழில் பள்ளி கண்டான் அரோ

1422.	புல்லும் அல்லியும் போகு உயர் நீள் கழை நெல்லும் நீர் விளை கேழலும் தோரையும் அல்ல தீம் பழம் காய் கிழங்கு ஆதியா நல்லவே நுகர்வார் பள்ளி நண்ணினான்

1423.	அரிய கொள்கையர் ஆர் அழல் ஐந்தினுள் மருவி வீடு வளைக்குறும் மாட்சியர் விரிய வேதம் விளம்பிய நாவினர் தெரிவில் தீத் தொழில் சிந்தையின் மேயினார்

1424.	வள்ளி இன் அமுதும் வரை வாழையின் தௌளு தீம் கனியும் சில தந்த பின் வெள்ள மாரியனாய் விருந்து ஆர்க என உள்ள மாட்சியினார் உவந்து ஓம்பினார்

1425.	பாங்கின் மாதவர் பால் மதி போன்று இவன் வீங்கு கல்வியன் மெய்ப் பொருள் கேள்வியன் ஆங்கு நாமும் அளக்குவம் என்று தம் ஓங்கு கட்டுரை ஒன்று இரண்டு ஓதினார்

1426.	ஐயர் கூறலும் அண்ணலும் கூறுவான் சையம் பூண்டு சமுத்திரம் நீந்துவான் உய்யுமேல் தொடர்ப் பாட்டின் இங்கு யாவையும் எய்தினார்களும் உய்ப என்று ஓதினான்

1427.	வீடு வேண்டி விழுக்ச்சடை நீட்டல் மெய்ம் மூடு கூறையின் மூடுதல் வெண் தலை ஓடு கோடல் உடுத்தல் என்று இன்னவை பீடு இலாப் பிறவிக்கு வித்து என்பவே

1428.	ஏம நல்நெறி எம் நெறி அல் நெறி தூய்மை இல் நெறி யாமும் துணிகுவம் காமன் தாதை நெறியின் கண் காளை நீ தீமை உண்டு எனில் செப்பு எனச் செப்பினான்

1429.	தூங்கு உறிக் கிடந்து காயும் பழங்களும் துய்ப்ப நில்லா பாங்கு அலா வினைகள் என்றார் பகவனார் எங்கட்கு என்னின் ஓங்கு நீள் மரத்தில் தூங்கும் ஒண் சிறை ஒடுங்கல் வாவல் பாங்கரில் பழங்கள் துய்ப்பப் பழவினை பரியும் அன்றே

1430.	அல்லியும் புல்லும் உண்டு ஆங்கு ஆர் அழல் ஐந்துள் நின்று சொல்லிய வகையின் நோற்பத் துணியும் வெவ் வினைகள் என்னி கல்லுண்டு கடிய வெம்பும் கான் உறை புறவம் எல்லாம் புல்லிய வினையை வென்று புறக் கொடை காணும் அன்றே

1431.	நீட்டிய சடையம் ஆகி நீர் மூழ்கி நிலத்தில் சேர்ந்து வாட்டிய உடம்பின் யாங்கள் வரகதி விளைத்தும் என்னில் காட்டு இடைக் கரடி போகிக் கயம் மூழ்கிக் காட்டில் நின்று வீட்டினை விளைக்க வேண்டும் வெளிற்றுரை விடுமின் என்றான்

1432.	கலைவளர் கிளவியார் தம் காமர் மென் சேக்கை நீங்கி இலைவளர் குரம்பை அங்கண் இரு நிலம் சேக்கை ஆக முலை வளர் ஆகம் தோய முழுவினை முரியும் ஆயின் மலை வளர் குறவர்க்கு அம் மா வினைகளும் மாயும் அன்றே

1433.	வெண் நிறத் துகிலின் ஆங்கண் வீழ்ந்து மாசு ஆகி நின்ற ஒண் நிற உதிரம் தன்னை உதிரத்தால் ஒழிக்கலாமே பண் நிறக் கிளவியார் தம் பசையினால் பிறந்த பாவம் கண் நிற முலையினர் தம் கலவியால் கழிக்கல் ஆமே

1434.	நுண் துகில் வேதல் அஞ்சி நெருப்பு அகம் பொதிந்து நோக்கிக் கொண்டு போய் மறைய வைத்தால் கொந்து அழல் சுடாதும் ஆமே கண்டத்தின் நாவியார் தம் கடிமனை துறந்து காட்டுள் பண்டைச் செய்தொழிலின் பாவம் பறைக்குற்றால் பறைக்கலாமே

1435.	நோய் முதிர் குரங்கு போல நுகர்ச்சி நீர் நோக்கல் வேண்டா காய் முதிர் கனியின் ஊழ்த்து வீழும் இவ் யாக்கை இன்னே வேய் முதிர் வனத்தின் வென்றான் உருவொடு விளங்க நோற்றுப் போய் முதிர் துறக்கத்து இன்பம் பருகுவ புரிமின் என்றான்

1436.	மெய் வகை தெரிதல் ஞானம் விளங்கிய பொருள்கள் தம்மைப் பொய் வகை இன்றித் தேறல் காட்சி ஐம் பொறியும் வாட்டி உய் வகை உயிரைத் தேயாது ஒழுகுதல் ஒழுக்கம் மூன்றும் இவ்வகை நிறைந்த போழ்தே இருவினை கழியும் என்றான்

1437.	குன்று அனான் உரைப்பக் கேட்டே பாகத்தார் குடும்பம் நீக்கி இன்று கண் விடுக்கப் பட்டேம் யாம் என எழுந்து போகி வென்றவன் பாதம் சேர்ந்து வீட்டு நல் நெறியைப் பெற்றார் சென்றது பருதி வட்டம் செம்மலும் அசைவு தீர்ந்தான்

1438.	அசைவு தீர்ந்து இருள் அஃகிய காலையே வசையின் நீங்கியினார் வழிகாட்டலின் திசையும் யாறும் தெரிந்து கொண்டு ஏகினான் மிசையும் இல்லது ஓர் மெய்ப் பொறி யாக்கையான்

1439.	படம் புனைந்து எழுதிய வடிவில் பங்கயத் தடம் பல தமீஇயது தக்க நாடு அது வடம் கெழு வருமுலை மகளிர் மாமை போன்று இடம் பெரிது இனிது அதன் எல்லை எய்தினான்

1440.	தேம் கயத்து அணிமலர் தெகிழ்ந்த நாற்றமும் பூங் குழல் மடந்தையர் புனைந்த சந்தமும் ஆங்கு எலாம் அகில் புகை அளாய வாசமும் தாங்கலால் தக்க நாடு ஆயது என்பவே

1441.	சண்பக நறுமலர் மாலை நாறு சாந்து ஒண் பழுக் காயினோடு உருவ மெல்லிலை உண் பதம் யாவர்க்கும் ஊனம் இல்லது வண் புகழ் நாட்டது வண்ணம் இன்னதே

1442.	கரும்பு அணி வள வயல் காமர் தாமரை வரம்பு அணைந்து அதன் நுதல் கிடந்த வார் செந்நெல் அரங்கு அணி நாடக மகளிர் ஆய் நுதல் சுரும்பு சூழ் இலம்பகத் தோற்றம் ஒத்ததே

1443.	வண்டு வாழ் கொடுந் துறைக் கன்னி வாளை மேல் நண்டு உகிர் உற்று என நடுங்கி நாணினால் விண்டு ஒளித்து ஊண் துறந்து ஒடுங்கும் வீழ்புனல் கொண்ட பூங் கிடங்கு அணி நகரம் கூறுவாம்

1444.	அகழ் கிடங்கு அம் துகில் ஆர்ந்த பாம்பு உரி புகழ் தரு மேகலை நாயில் பூண் முலை திகழ் மணிக் கோபுரம் திங்கள் வாள் முகம் சிகழிகை நெடுங் கொடி செல்விக்கு என்பவே

1445.	நாட்டிய மணி வரை கடைந்து நல் அமிர்து ஊட்டினும் அதனை விட்டு உறைநர் இன்மையால் ஈட்டிய வளநிதி இறை கொள் மாநகர்ச் சூட்டு வைத்து அனையது அச்சுடர்ப் பொன் இஞ்சியே

1446.	எறி சுறவு இளையவர் ஏந்து பூங்கொடி மறி திரை வரை புரை மாடம் மாக்கலம் பெறல் அருந் திரு அனார் அமுதம் பேர் ஒலி அறை கடல் வள நகர் ஆயது என்பவே

1447.	மதி அகடு உரிஞ்சும் சென்னி மாட நீள் மறுகு தோறும் பொதி அவிழ் மாலை வீழ்ந்து பொன் செய் நல் கலன்கள் சிந்தி நிதி அறை திறந்து நோக்கி அன்னது ஓர் நீர்மை எய்திப் புதியவர்க்கு இயங்கல் ஆகாப் பொற்பொடு பொலிந்தது அன்றே

1448.	கேமமாபுரம் எனும் கேடில் நல் இசைப் பூமி மேல் திலகம் வைத்து அனைய பொன்னகர்த் தாம நீள் நெடுங் குடைத் தரணி காவலன் நாமம் வேல் நரபதி தேவன் என்பவே

1449.	அந் நகர்க்கு அரசனே அனைய ஆண் தகை மெய்ந் நிகர் இலாதவன் வேத வாணிகன் கைந் நிகர் அமைந்த வேல் கமழும் தாரினன் மைந் நிகர் மழைக் கணார் மருட்ட வைகுவான்

1450.	வார் சிலை வடிப்ப வீங்கி வரை எனத் திரண்ட தோளான் சோர் புயல் தொலைத்த வண்கைச் சுபத்திரன் மனைவி பெற்ற சீர்நலம் கடந்த கேமசரி எனத் திசைகள் எல்லாம் பேர் நலம் பொறித்த பெண்மைப் பெருவிளக்கு ஆகி நின்றாள்

1451.	மாசு இலாள் பிறந்த ஞான்றே மதிவலான் விதியின் எண்ணிக் காசு இலாள் கண்ட போழ்தே கதும் என நாணப் பட்டான் தூசுலாம் அல்குலாட்குத் துணைவனாம் புணர்மின் என்று பேசினான் அன்று கொண்டு பெரு விருந்து ஓம்புகின்றான்

1452.	தாழ்தரு பைம்பொன் மலைத் தட மலர்த் தாம மாலை வீழ் தரு மணி செய்மாலை இவற்றிடை மின்னின் நின்று சூழ் வளைத் தோளி செம்பொன் தூணையே சார்ந்து நோக்கும் ஊழ்படு காதலானை ஒரு பிடி நுசுப்பினாளே

1453.	சேயிழை கணவன் ஆகும் திருமகன் திறத்து நாளும் ஆயிரத்து எட்டு நேர்ந்த ஆர் அமுது அடிசில் ஊட்டி ஏயின வகையினாலே ஆறு இரண்டு எல்லை ஆண்டு போயின என்ப மற்று அப் பூங்கொடிச் சாயலாட்கே

1454.	முருக்கிதழ் குலிகம் ஊட்டி வைத்தன முறுவல் செவ்வாய்த் திருக் கவின் நிறைந்த வெம் கண் பணை முலைத் தேம் பேய் கோதைப் புரிக் குழல் பொன் செய் பைம்பூண் புனை இழை கோலம் நோக்கித் தரிக்கலாது உருகி நையும் தடமலர்க் கோதை நற்றாய்

1455.	மா அடு மருட்டும் நோக்கின் மதி முகம் மழைக் கண் மாசுஇல் பூவொடு புரையும் சாயல் புனை நலம் தனித்து வைக ஏ அடு பிணையின் நோக்கி இறைவளை கழல நின்ற தாய் படும் துயரம் எல்லாம் தார் அவன் நோக்கினானே

1456.	போது வாய் திறந்த போதே பூம் பொறி வண்டு சேந்தாங்கு ஊதுமே மகளிர்க்கு ஒத்த போகமும் அன்னது ஒன்றே யாது நீ கவல வேண்டா ஆர் அழகு உடைய நம்பி காதலான் தவத்தின் மிக்கான் கண்ணுறு நாளை என்றான்

1457.	பொன் நிலத்து எழுந்தது ஓர் பொருவில் பூங்கொடி மின்னு விட்டு எரிவது ஓர் நலத்தள் வீங்கு இருள் பின்னிவிட்டன குழல் பெருங் கண் பேதையூர் துன்னினன் தொடு கழல் குருசில் என்பவே

1458.	மல்லிகை மணம் கமழ் மாலை வார் குழல் சில் சுணங்கு இளமுலைச் சிறுமி தந்தையும் செல்வனைத் திருநகர்ச் சேட்பட்டான் அரோ பல்கதிர் மணி ஒளி பரந்த பூணினான்

1459.	தென் திசை முளைத்து ஓர் கோலச் செஞ் சுடர் ஒன்றி மற்று உத்தரம் வருவது ஒத்து அவண் மன்றல் கொள் மார்பினான் வந்து ஒர் ஆல் நிழல் நன்று உவந்து இருந்தனன் ஆதல் சிந்தியா

1460.	குடை கவித்து அனையது கோல மா முடி அடி இணை யாமையின் வடிவு கொண்டன புடைதிரள் விலாவும் வில் வளைந்த பொற்பின் கடிகமழ் தாமரை கண்ணின் வண்ணமே

1461.	குறங்கு அணி மயிரொடு கோலம் ஆர்ந்தன பிறங்கிய உறுப்பின் மேல் பெரிய நோக்கின கறங்கு இசை மணி முழா எருத்தம் காண்தகு மறம் கெழு பெரும்புலி வாயின் வண்ணமே

1462.	வரை அகன் மார்பிடை வரியும் மூன்று உள புரைதபு பொன் புரை நாவும் முள் உடைத்து அருவரைத் தோள்களும் அமரர் கோன் களிற்று உருவு கொள் தடக்கையின் உருவு கொண்டவே

1463.	இலங்கு பொன் இறு வரை அனைய ஏந்தலுக்கு அலங்கு இதழ்த் தாமரைக் கொட்டை அன்னதாய் வலம் சுழிந்து அமைவரக் குழிந்த வாய்ப்பொடு நலம் கிளர் நாபியும் இனிது நாறுமே

1464.	தடித்து இறை திரண்டு தம் அளவிற்கு ஏற்ற சூல் கெடிற்று அழகு அழிப்பன கிளர் பொன் தோரைய கடிப் பகை நுழைவறக் கதிர்த்த கைவிரல் அடுத்த மூக்கு அருமணி வயிரத் தோட்டியே

1465.	வார்ந்து இலங்கு எயிறு அணிபவழம் மாண்டவாய் ஆர்ந்த பூ அங்கையும் அடியும் தாமரை தேர்ந்தனன் திருமகள் கணவன் ஆம் எனத் தீர்ந்த்தனன் சொல் அளைஇத் தேர் கொண்டு ஏறினன்

1466.	தேர் இவர் ஊர்ந்தனர் செல்ல இல் தலைக் கூர் உகிர் விடுத்தது ஓர் கோல மாலையைப் பேரிசை வீணையில் சூட்டிப் பெண் கொடிக் காரிகை உலகு உணர் கடவுள் பாடுமே

1467.	வீங்கு ஓத வண்ணன் விரை ததும்பு பூம் பிண்டித் தேங்கு ஓத முக்குடைக் கீழ்த் தேவர் பெருமானைத் தேவர் பெருமனைத் தேன் ஆர் மலர் சிதறி நாவின் நவிற்றாதார் வீட்டு உலகம் நண்ணாரே

1468.	அடல் வண்ண ஐம் பொறியும் அட்டு உயர்ந்தோர் கோமான் கடல் வண்ணன் முக்குடைக் கீழ்க் காசு இன்று உணர்ந்தான் காசுஇன்று உணர்ந்தான் கமல மலர் அடியை மாசு இன்றிப் பாடாதார் வான் உலகம் நண்ணாரே

1469.	பூத்து ஒழியாப் பிண்டிக் கீழ்ப் பொங்கு ஓத வண்ணனை நாத் தழும்ப ஏத்தாதார் வீட்டுலகம் நண்ணாரே, வீட்டுலகம் நண்ணார் வினைக்கள்வர் அலைப்ப ஓட்டிடுப எண் குணனும் கோட்பட்டு உயிராபே

1470.	முத்து உமிழும் முந்நீர் மணிவண்ணன் மூன்று உலகும் பத்திமையால் பாடப் படுவான் தாள் பாடக் கேட்டு ஒத்து அரம்பை அன்னாள் உவந்து இவளோடு ஒப்பான் ஓர் வித்தகனை இன்னே பெறுக என உரைத்தாள்

1471.	நிலம் தினக் கிடந்தன நிதியம் நீள் நகர்ப் புலம்பு அறப் பொலிவொடு புக்க காலையே இலங்கு பூங் கொடியன ஏழை நோக்கமும் உலம் கொள் தோள் உறு வலி நோக்கும் ஒத்தவே

1472.	கண் உறக் காளையைக் காண்டலும் கைவளை மண் உறத் தோய்ந்து அடி வீழ்ந்தன மாமையும் உள் நிறை நாணமும் உடைந்தன வேட்கையும் ஒள்நிறத் தீ விளைத்தாள் உருக்கு உற்றாள்

1473.	வாக்கு அணங்கு ஆர்மணி வீணை வல்லாற்கு அவள் நோக்கு அணங்காய் மன நோய் செய நொந்தவன் வீக்கு அணங்கு ஆர் முலை வேய் நெடுந் தோளி ஓர் தாக்கு அணங்கோ மகளோ எனத் தாழ்ந்தான்

1474.	நல்வளத் தாமரை நாணிய வாள்முகம் கொல்வளர் வேற்கணினாள் குழைந்தாள் எனச் சொல் வளர்த்தார் அவள் தோழியர் சோர்குழல் மல்வளர் மார்பனை வந்து வளைத்தார்

1475.	நினைப்பரு நீள் நிறை நிப்புதி சேர்ந்து ஆங்கு இனைத்து இடை ஏறு அனையான் எழில் நோக்கிப் புனக்கொடி பொற்பொடு புண்ணிய நம்பி வனப்பினையே கண்டு வாள்கண் அகன்றாள்

1476.	வள்ளலை வாச நெய் பூசி மணிக் குடத்து தௌ அறல் நீர் சொரிந்து ஆட்டினர் தேம் புகை உள்ளுற உண்ட கலிங்கம் உடுத்த பின் கள் அவிழ் கண்ணி கலத்தொடு அணிந்தார்

1477.	மங்கல வெள்ளை வழித்து முத்து ஈர்த்த பின் கொங்கு அலர் கோதையர் கெண்டு அகம் எய்தி அம் கதிர்ப் பொன் கலத்து ஆர் அமிர்து எந்தினர் செங் கயல் கண்ணியர் சீரின் அயின்றான்

1478.	பத்தியில் குயிற்றிய பைம் பொன் திண்ணை மேல் சித்திரத் தவிசினுள் செல்வன் சீர்பெற நித்தில மணி உறழ் கரக நீரினால் அத்துறை விடுத்தனன் அலர்ந்த தாரினான்

1479.	இளிந்த காய் கமழ் திரை வாசம் ஈண்டி ஓர் பளிங்கு போழ்ந்து அருகு பொன் பதித்த பத்தியின் விளிம்பு முத்து அழுத்திய யவனக் கைவினைத் தெளிந்த பொன் அடைப்பையுள் பாகு சென்றவே

1480.	பாசிலை சுருட்டுபு கறித்துப் பல்லினைத் தேசிகம் படத் துடைத்து உமிழ்ந்து தேம் கமழ் வாசம் வாய்க் கொண்டனன் மணி செய் குண்டலம் வீசி வில் விலங்கி விட்டு உமிழ என்பவே

1481.	பண் உலாம் கிளவி தன் பரவை ஏந்து அல்குல் வண்ண மேகலை இவை வாய்ந்த பூந் துகில் உண்ணிலாய்ப் பசுங் கதிர் உமிழ்வ பாவியேன் கண்ணையும் மனத்தையும் களம் கொண்டு இட்டவே

1482.	கடி கமழ் குழலினால் கட்டி மெய்யெலாம் நடு ஒசி நோன் சிலைப் புருவத்தால் புடைத்து அடு மலர் நெடுங் கணால் ஆவி போழ்ந்திடாக் கொடியவள் இள முலை கொல்லும் கொல்லுமே

1483.	கடியன கச்சினால் கட்டப் பட்டன கொடியன குங்குமம் கொட்டப் பட்டன அடி நிலம் பரந்து முத்து அணிந்த வெம் முலை இடை நிலம் செகுப்பன என்னை என் செயா

1484.	கரிய உள் வெறியன கட்டப் பட்டன புரிவொடு புறத்திடப் பட்ட பூங் குழல் தெரியின் மற்று என் செயா செய்ய நீண்டன பெரிய கண் போலவும் பேது செய்யுமே

1485.	காதன்மை கண்ணுளே அடக்கிக் கண் எனும் தூதினால் துணி பொருள் உணர்த்தித் தான் தமர்க்கு ஏதின்மை படக் கரந்திட்ட வாள் கண் நோக்கு ஓத நீர் அமுதமும் உலகும் விற்குமே

1486.	மிகு கொடா முத்தம் சூட்டி மீளிமை தீர்த்து மின்னும் நகு கொடா மணிகள் நல்ல தெளித்துக் கொண்டு எழுதி நன்பொன் முக படாம் வைப்ப ஆள் செற்று அழன்று கண் கரிந்த முல்லைத் தொகு கள் தாம் கோதை வெய்ய துணைமணி முலைகள் தாமே

1487.	தேன் கறி கற்ற கூழைச் சண்பக மாலை வேல்கண் ஊன் கறி கற்ற காலன் ஒண் மணித் தடக்கை வைவேல் கூன் பிறை நுதல் ஓர் கூற்றம் குவிமுலை நமன் கைப் பாசம் யான் பிறன் அளியன் வாழ்வான் ஆசைப்பட்டு இருக்கின்றேனே

1488.	திருவிற்கும் கற்பகத் தெரியல் மலையார் உருவிற்கு ஓர் விளக்கமாம் ஒண் பொன் பூங் கொடி முருகற்கும் அநங்கற்கும் எனக்கும் மொய்சடை ஒருவற்கும் பகைத்தியால் ஒருத்தி வண்ணமே

1489.	கலைத் தொகை நலம் பல கடந்த காளை தான் நலத்தகை அவள் நலம் நினைப்ப நாய்கனும் மலைத்தொகை மதம் தவழ் யானை மன்னவன் நிலத்தவர்க்கு அறிவுற நெறியில் செப்பினான்

1490.	இடி உமிழ் எறிதிரை முழக்கின் பல்லியம் கொடி அணி வியன் நகர் குழுமி ஆர்த்து எழக் கடிமணம் இயற்றினார் கடவுள் நாளினால் வடிமலர்க் கோதையை மைந்தற்கு என்பவே

1491.	மணிக்குடம் அழுத்திவைத் தனைய தோளினான் கணிக்கு இடம் கொடாநலம் கதிர்த்த காரிகை அணிக்கு இடன் ஆகிய அரிவை தன்னொடும் பிணித்து இடைவிடாது அவன் பெற்ற இன்பமே

1492.	பூந்துகில் பொருதிரை பொம்மல் வெம் முலை ஏந்திய மணிவரை இரக்கம் நீர்த்தரங்கு ஆய்ந்த வன்தோள் இணை நாகம் ஆக வைத்து ஈந்தது அக்கடல் அவற்கு அமுதம் என்பவே

1493.	சந்தனச் சேற்று இடைத் தாம வார் குழல் பைந்தொடி படா முலை குளிப்பப் பாய்தலின் மைந்தன தார் குழைந்து உடைய வாய் திறந்து அம் சிலம்பு அணி அல்குல் கலையொடு ஆர்த்தவே

1494.	கோதையும் குழலும் பொங்கக் குவிமுலைக் குழங்கல் மாலைப் போது உகப் பொருது பூணும் பொருகடல் முத்தும் மூழ்கக் காதலும் களிப்பும் மிக்குக் கங்குலும் பகலும் விள்ளார் சாதலும் பிறப்பும் இல்லாத் தன்மை பெற்றவர்கள் ஒத்தார்

1495.	புனை மலர்த் தாரினானும் போது அணி கொம்பு அனாளும் நனை மலர்க் காவும் அம் தண் வாவியும் நல்ல ஆடிச் சுனை மலர்க் குவளை குற்றுச் சூழ்மலர்க் கண்ணி சூட்டி வினை நலம் நுகர்ந்து செல்வார் விதியினால் மிக்க நீரார்

1496.	பொழிந்து உகு காதல் பூண்டு புல்லு கை விடாது செல்லக் கழிந்தன இரண்டு திங்கள் காளையும் மற்று ஓர் நாளால் பிழிந்து கொள்வனைய பெண்மைப் பெய்வளைத் தோளி தன்னோடு அழிந்து வீழ் அருவிக் குன்றில் ஆய் மலர்க் காவு புக்கான்

1497.	காஞ்சனக் கமுகு காய் பொன் கனிக் குலை வாழை சூழ்ந்து பூஞ்சினை நாகம் தீம் பூ மரக் கருப்பூரச் சோலை மாஞ்சினை மயில்கள் ஆடச் சண்பக மலர்கள் சிந்தும் தீம் சுனை அருவிக் குன்றம் சீர் பெற ஏறினானே

1498.	தினை விளை சாரல் செவ்வாய்ச் சிறு கிளி மாதர் ஓப்பப் புனை வளைத் தோளி சொல்லைக் கிளி எனக் கிள்ளை போகா நனை விளை கோதை நாணிப் பொன் அரி மலை ஓச்சக் கனை கழல் குருசில் நண்ணிக் கவர் கிளி ஓப்பினானே

1499.	கொந்து அழல் வேல் கணால் என் ஆவி கூட்டுண்ட கொம்பே செந்தழை அலங்கல் ஏந்திச் சீறடி பரவ வந்தேன் உய்ந்து இனிப் பணி செய்வேனோ உடம்பு ஒழித்து ஏகுவேனோ பைந்தழை அல்குல் பாவாய் பணி எனப் பரவினானே

1500.	வீணையும் குழலும் பாலும் அமுதமும் கரும்பும் தேனும் பாணியாழ் கனியும் வென்ற பைங்கிளி மழலைத் தீம் சொல் வாணிக மகளிர் தாமே வாணிகம் வல்லர் என்னாப் பூண் முலை பொதிர்ப்பப் புல்லிப் புனை நலம் பருகினானே

1501.	திங்கள் அம் குழவி செவ்வான் இடைக் கிடந்து இமைப்பதே போல் குங்குமம் மார்பில் பூண்ட குளிர் கதிர் ஆரம் மின்ன மங்கையோடு இருந்த போழ்து ஓர் மணி வண்டு கண்டு சொன்னான் கங்குல் தன் நீங்கல் உற்றுக் கமழ் மலர் அணிந்த தாரான்

1502.	மணி வண்டு இம் மாதர் கோதை மது உண வந்த போழ்து அங்கு இணை வண்டு அங்கு இறந்துபாடின்றி இருக்குமே இரங்கல் இன்றாய்த் துணை வண்டு துஞ்சின் நீயும் துஞ்சுவை என்று நின்கண் பணி கொண்டது இன்மையால் தான் பரிவொடும் இருக்கும் அன்றே

1503.	குழவியாய்ப் பிறந்து வெய்யோன் குமரனாய் முறுகி இப்பால் விழைவு தீர் கிழவன் ஆகி விழுக்கதிர் உலந்து வீழ மழலை வண்டு உழல நக்க மல்லிகை அலங்கல் சூட்டிக் குழல் புரை கிளவியோடும் கொழும் புகை அமளி சேர்ந்தான்

1504.	திருத் துயில் பெற்ற மார்பன் திருந்து தார் உழக்க இன்ப வருத்தம் உற்று அசைத்த கோதை வாள் ஒளித் தடம் கண் நீலம் பொருத்தலும் பொன் அனாளைப் புறக்கணித்து எழுந்து போகிப் பருச் சுடர்ப் பவழ நோன் தாழ்ப் பனி மணிக் கதவு சேர்ந்தான்

1505.	அல்லியுள் பாவை அன்னாள் அறிவுறா வகையின் ஒற்றி மெல்லவே திறந்து நீக்கி மின்னு விட்டு இலங்கு பைம் பூண் கொல் சின மடங்கல் அன்னான் கொழு நிதி மாடம் நீந்திப் பலகதிர்ப் பருதி போலப் பாய் இருள் ஏகினாளே

1506.	தாள் உடைத் தடம் கொள் செவ்வித் தாமரைப் போது போலும் வாள் உடை முகத்தினாள் தன் வருமுலைத் தடத்தின் வைகி நாளினும் பெருகுகின்ற நகைமதி அனைய காதல் கேள்வனைக் கனவில் காணாள் கிளர்மணிப் பூணினாளே

1507.	அரம் தினப் பிறந்த பைம் பொன் அரும்பிய முலையினாளைக் கரந்தவன் கங்குல் நீங்கக் கதிர் வளை அணங்கும் மென்தோள் வரம் தரு தெய்வம் அன்னாள் வைகிருள் அனந்தல் தேறிப் பரந்து எலாத் திசையும் நோக்கிப் பையவே பரிவு கொண்டாள்

1508.	திருமணி குயின்ற செம்பொன் திருந்து பூங் கொம்பு அனாள் தன் கருமணிப் பாவை அன்னான் கரந்துழிக் காண்டல் செல்லாள் எரி மணி விளக்கம் மாடத்து இருள் அறு காறும் ஓடி அருமணி இழந்து ஓர் நாகம் அலமருகின்றது ஒத்தாள்

1509.	யாண்டையாய் ஐய அஞ்சினென் ஆருயிர் ஈண்டு உடம்பு ஒழித்து ஏக வலிக்குமால் நீண்ட தோளவனே நிறை யான் இலேன் தீண்டு வந்து எனத் தேனின் மிழற்றினாள்

1510.	தனியள் ஆவது தக்கதுவோ சொலாய் கனி கொள் காமம் கலந்து உயிர் ஒன்றலின் இனியர் மங்கையர் என்பது கூறுவாய் பனி கொள் மாமதி போல் பசப்பு ஊர யான்

1511.	கழலும் நெஞ்சோடு கை வளை சோருமால் சுழலும் கண்களும் சூடு உறு பொன் என அழலும் மேனியும் ஆற்றலென் ஐயவோ நிழலின் நீப்பரும் காதலும் நீத்தியோ

1512.	திருந்து மல்லிகைத் தேம் கமழ் மாலையான் புரிந்து சூடினும் பூங்கொடி நுண் இடை வருந்துமால் மடவாய் எனும் வஞ்ச நீ கரந்து யான் நையக் காண்டலும் வல்லையோ

1513.	தொண்டை வாய் இவள் தெய்யில் வன முலை கண்டு தேவர் கனிப என்று ஏத்துவாய் வண்டு கூறிய வண்ணம் அறிந்திலேன் விண்டு தேன் துளிக்கும் விரைத் தாரினாய்

1514.	முலை வைத்த தடத்திடை முள் கலுறின் தலை வைத்து நிலத்து அடி தைவருவாய் சிலை வித்தகனே தெருளேன் அருளுளாய் உலைவித்தனை என் உயிர் காவலனே

1515.	கடல் நித்திலம் வைத்த கதிர் முலையின் இடன் எத்துணை அத்துணையும் எழுதி உடன் ஒத்து உறைவான் உழை வாரலனேல் மடன் ஒத்து உளது என் உயிர் வாழ்வதுவே

1516.	பெறும் அன்பினள் என்பது பேசின் அலால் அறும் அன்பினள் என்று அறைவார் இலையால் இறும் என்பொடு நைந்து நைவேற்கு அருளி நறு மென் கமழ் தாரவனே நணுகாய்

1517.	நுன சீறடி நோவ நடந்து செலேல் எனது ஆவி அகத்து உறைவாய் எனும் நீ புனை தாரவனே பொய் உரைத்தனையால் வினையேன் ஒழியத் தனி ஏகினையே

1518.	பருமுத்து உறையும் பணை வெம் முலை நின் திரு முத்து அகலம் திளையாது அமையா எரி மொய்த்து அனலும் இகல் வேல் எரிபுண் மருமத்து அனலும் வகை செய்தனையே

1519.	புன மா மயிலே பொழிலே புனலே வனமார் வழையே வரையே திரையே இனமா மணி சூழ் எரி பூணவனைத் துன யான் பெறுகோ தொழுதேன் உரையீர்

1520.	கொடு வெம் சிலை வாய்க் கணையின் கொடிதாய் நடு நாள் இரவின் நவைதான் மிகுமால் நெடு வெண் நிலவின் நிமிர் தேர் பரியாது அடுமால் வழி நின்று அறனே அருளாய்

1521.	கயலால் இவை என்று கவிழ்ந்து கிடந்து அயலேன் அறியாமை உரைத்தது எலாம் இயலாததுவோ இனியேற்கு இனியீர் உயலாவது கண்மலர்காள் உரையீர்

1522.	நெறிநீர் வளையும் நிழல் நித்திலமும் பொறி நீர புனைந்து எழுதிப் புகழும் வெறி தாரவன் எவ்வழி ஏகினன் நீர் அறிவீர் உரையீர் அமர் தோள் இணைகாள்

1523.	இழுதார் சுடர் வேல் இளையான் அகலத்து உழுதீர் உடன் வெம் முலைகாள் வயிரத் தொழுவாய் விடையைக் தொடர்கிற்றிலிர் என்று அழுதாள் தடமாக அணங்கு இழையே

1524.	தகை வாடிய தன் நிழல் கண் உகுநீர் வகை வாடி வருந்தி அழுவது கண்டு அகையேல் அமர் தோழி அழேல் அவரோ பகையாபவர் என்றனள் பால் மொழியே

1525.	வெறி மாலைகள் வீழ்ந்து நிலம் புதையப் பொறி மாலை புனை நிழல் காணலளாய் நெறி நாடிய போயினள் நீடினள் கண்டு எறி வால் வலை கொண்டு வரும் இனியே

1526.	மடமா மயிலே குயிலே மழலை நடைமாண் அனமே நலம் ஆர் கிளியே உடன் ஆடும் என் ஐயனை என்று உருகாத் தொடை யாழ் மழலை மொழி சோர்ந்தனளே

1527.	மல் உறை அலங்கல் மார்பன் பிரிவு எனும் எரியுள் வீழ்ந்து கல் உறை நாகு வேய்த் தோள் கதிர் மணி முறுவல் செவ்வாய் வில் உறை புருவ மாதர் வெந்தனள் கிடப்ப மின் தோய் இல் உறை தெய்வம் நோக்கி இரங்கி நின்று உரைக்கும் அன்றே

1528.	புண்ணவாம் புலவு வாள்கைப் பொலன் கழல் புனைந்த பைந்தார்க் கண்ணவாம் வனப்பினானைக் காமனே கண்ட போழ்தும் பண்ணவாம் பவளச் செவ்வாய்ப் படா முலைப் பரவை அல்குல் பெண்ணாவா நிற்கும் என்றால் பிணை அனாட்கு உய்தல் உண்டோ

1529.	கடத்து இடைக் கவளம் தேன் நெய் கனியைத் தோய்த்து இனியதுற்ற தடக்கையால் கொடுத்துப் புல்லும் தவழ் மதக் களிறு நீங்கின் மடப்பிடிக்கு உய்தல் உண்டோ வால் அடிக் குஞ்சி சூட்டும் கொடைக் கையான் பிரிந்த பின்றைக் கோதையாட்கு உய்தல் உண்டோ

1530.	முயங்கினான் சொன்ன வண்டாய் முகிழ்முலைத் தெய்வம் சேர உயங்குவாள் உணர்ந்து கேள்வற்கு ஊனமும் பிரிவும் அஞ்சி இயங்குவான் நீன்ற ஆவி தாங்கினள் என்ப போலும் வயங்கு பொன் ஈன்ற நீலமா மணி முலையினாளே

1531.	வஞ்ச வாய்க் காமன் சொன்ன மணி நிற வண்டுகாள் நீர் துஞ்சுவேன் துயரம் தீரத் தொழுதகு தெய்வம் ஆவீர் மஞ்சு தோய் செம் பொன் மாடத்து என் மனை தன்னுள் என்றாள் பஞ்சு மேல் மிதிக்கும் போதும் பனிக்கும் சீறடியினாளே

1532.	நொந்து எடுக்கலாது வீங்கும் வன முலை நுசுப்பின் தேய்ந்த ஓர் பந்து எடுக்கலாத நங்கை பால் கடை வெண்ணெய்ப் பாவை வெந்து உடன் வெயில் உற்றாங்கு மெலிந்து உக விளங்கும் வெள்ளி வந்து வான் இட்ட சுட்டி வனப்பொடு முளைத்தது அன்றே

1533.	எரிநுதி உற்ற மாவின் இளந் தளிர் போன்று மாழ்கிப் புரி நரம்பு இசையின் தள்ளிப் புன் கண் உற்று அழுதலாலே அரிகுரல் கொண்ட பூசல் அகத்தவர்க்கு இசைப்ப ஈண்டி திருவிரி கோதை நற்றாய் நிப்புதி சேர்ந்து சொன்னாள்

1534.	விழுத்திணைப் பிறந்து வெய்ய வேட்கை வேர் அரிந்து மெய் நின்று இழுக்கம் ஒன்றானும் இன்றி எய்திய தவத்தின் வந்து வழுக்குதல் இன்றி விண்ணோன் வச்சிர நுதியின் இட்ட எழுத்தனான் தந்த இன்பம் இன்னும் நீ பெறுதி என்றாள்

1535.	பிறங்கின கெடும் கள் யாவும் புணர்ந்தவர் பிரிவர் பேசின் இறங்கின வீழும் மேலாய் ஓங்கிய எண்ணில் யோனிப் பிறந்தவர் சாவர் செத்தார் பிறப்பவே என்ன நோக்கிக் கறங்கு இசை வண்டு பாடும் கோதை நீ கவலல் என்றாள்

1536.	எரித்தலைக் கொண்ட காமத்து இன்பம் நீர்ப்புள்ளி அற்றால் பிரிவின் கண் பிறந்த துன்பம் பெருங் கடல் அனையது ஒன்றால் உருகி நைந்து உடம்பு நீங்கின் இம்மையோடு உம்மை இன்றி இருதலைப் பயனும் எய்தார் என்று யாம் கேட்டும் அன்றே

1537.	மன்னு நீர் மொக்குள் ஒக்கும் மானிடர் இளமை இன்பம் மின்னின் ஒத்து இறக்கும் செல்வம் வெயில் உறு பனியின் நீங்கும் இன்னிசை இரங்கு நல் யாழ் இளியினும் இனிய சொல்லாய் அன்னதால் வினையின் ஆக்கம் அழுங்குவது என்னை என்றாள்

1538.	பஞ்சு இறை கொண்ட பைம் பொன் கலை புறம் சூழ்ந்து வைத்து நஞ்சு இறை கொண்ட நாகப் படம் பழித்து அகன்ற அல்குல் வெம் சிறைப் பள்ளி ஆக விழுமுலைத் தடத்து வைகத் தம் சிறைப் படுக்கலாதார் தம் பரிவு ஒழிக என்றாள்

1539.	வாசம் மிக்குடைய தாரான் வண்டினுக்கு உரைத்த மாற்றப் பாசத்தால் ஆக்கப்பட்ட ஆவியள் அல்லது எல்லாம் பேசின் ஓர் பிணையல் மாலை பிசைந்திடப் பட்டது ஒத்தாள் தூசு உலாம் பரவை அல்குல் தூமணிப் பாவை அன்னாள்

1540.	பை அர விழுங்கப் பட்ட பசுங் கதிர் மதியம் ஒத்து மெய் எரி துயரின் மூழ்க விதிர் விதிர்த்து உருகி நையும் மை இரும் குழலினாள் தன் மைந்தனை வலையின் சூழ்ந்து கையரிக் கொண்டும் காணாள் காளையும் காலின் சென்றான்

1541.	காழகச் சேற்றுள் தீம் பால் கதிர்மணிக் குடத்தின் ஏந்தி வீழ்தரச் சொரிவதே போல் விளங்கு ஒளித் திங்கள் புத்தேள் சூழ் இருள் தொழுதி மூழ்கத் தீம் கதிர் சொரிந்து நல்லார் மாழை கொள் முகத்தின் தோன்றி வளை கடல் முளைத்தது அன்றே

1542.	ஏறு அனாற்கு இருளை நீங்கக் கை விளக்கு ஏந்தி யாங்கு வீறு உயர் மதியம் தோன்ற விரைவொடு போய பின்றை மாறு இலாப் பருதி வட்டம் வருதிரை முளைத்த ஆங்கண் ஆறு செல் ஒருவற்கு அண்ணல் அணிகலம் அருளல் உற்றான்

1543.	எவ்வூரிர் எப்பதிக்குப் போந்தீர் நும் மனைவியர் தாம் எனைவர் மக்கள் ஒவ்வாதார் தாம் எனைவர் ஒப்பார் மற்று எனைவர் நீர் உரைமின் என்றாற்கு இவ்வூரேன் இப்பதிக்குப் போந்தேன் என் மனைவியரும் நால்வர் மக்கள் ஒவ்வாதார் தாம் இல்லை ஒப்பான் ஒருவன் என உரைத்தான் சான்றோன்

1544.	ஒப்பான் ஒரு மகனே நால்வர் ஒரு வயிற்றுள் பிறந்தான் என்ன நக்கான் பெருஞ் சான்றோன் நம்பிபோல் யார் உலகில் இனியார் என்ன மிக்கான் உரைப்பதுவும் மிக்கதே போலுமால் வினவிக் கேட்பேன் தக்காய் குறித்தது உரை என்றான் தான் உரைப்பக் கேட்கின்றானே

1545.	நல் தானம் சீலம் நடுங்காத் தவம் அறிவர் சிறப்பு இந் நான்கும் மற்று ஆங்குச் சொன்ன மனைவியர் இந்நால்வர் அவர் வயிற்றுள் தோன்றி உற்றான் ஒருமகனே மேல் கதிக்குக் கொண்டு போம் உரவோன் தன்னை பெற்றார் மகப் பெற்றார் அல்லாதார் பிறர் மக்கள் பிறரே கண்டீர்

1546.	பட நாகம் தோல் உரித்தால் போல் துறந்து கண்டவர் மெய் பனிப்ப நோற்றிட்டு உடனாக ஐம் பொறியும் வென்றார்க்கு உவந்து ஈதல் தானம் ஆகும் திடனாகத் தீம் தேனும் தௌ மட்டும் உயிர்க் குழாம் ஈண்டி நிற்றற்கு இடனாகும் ஊனும் இவை துறத்தலே சீலம் என்று உரைத்தார் மிக்கார்

1547.	ஓவாது இரண்டு உவவும் அட்டமியும் பட்டினி விட்டு ஒழுக்கம் காத்தல் தாவாத் தவம் என்றார் தண்மதி போல் முக்குடைக் கீழ்த் தாதை பாதம் பூவே புகை சாந்தம் சுண்ணம் விளக்கு இவற்றால் புனைதல் நாளும் ஏவா இவை பிறவும் பூசனை என்று ஈண்டிய நூல் கரை கண்டாரே

1548.	இந் நால்வர் துணைவியராக் காதல் மகன் இவனா உடையார் போகிப் பொன் ஆர மார்பின் புரந்தரராய்ப் பூமி முழுவதும் ஆண்டு மன் ஆகி முக்குடைக் கீழ் வாமன் சிறப்பு இயற்றி வரம்பு இல் இன்பம் பின்னா விளைவித்துப் பிறவா உலகு எய்தல் பேசலாமே

1549.	மட்டார் பூம் பிண்டி வளம் கெழு முக் குடைக் கீழ் மாலே கண்டீர் முட்டாத இன்பப் புதாத் திறக்கும் தாள் உடைய மூர்த்தி பாதம் எட்டானும் பத்தானும் இல்லாதார்க்கு இவ் உலகில் இன்பமே போல் ஒட்டாவே கண்டீர் வினை அவனைத் தேறாதார்க்கு உணர்ந்தீர் அன்றே

1550.	வேற்றுவர் இல்லா நுமர் ஊர்க்கே செல்லினும் வெகுண்டீர் போல ஆற்று உணாக் கொள்ளாது அடி புறத்து வைப்பீரே அல்லீர் போலும் கூற்றம் கொண்டு ஓடத் தமியே கொடு நெறிக்கண் செல்லும் போழ்தின் ஆற்று உணாக் கொள்ளீர் அழகலால் அறிவு ஒன்றும் இலிரே போலும்

1551.	அளைவது காமம் அடு நறவு நெய் ஒழுகும் ஊனும் பின்னா விளைவது தீவினையே கண்டீர் இவை மூன்றும் விடுமின் என்றால் தளை அவிழ் கோதையார் தாமம் சேர் வெம் முலை போல் வீங்கிக் கண் சேந்து உளைய உறுதி உரைப்பாரை ஓ பாவம் உணராரே காண்

1552.	இழுது அன்ன வெள் நிணத்த செந்தடிக்கே ஏட்டைப்பட்டு இரும்பில் போர்த்த பழுது எண்ணும் வன் மனத்தார் ஓட்டை மரச் செவியர் கேளார் பால் போன்று ஒழுகி அமுது ஊறும் நல் அறத்தை ஓர்கிலர் ஊன்செய் கோட்டக்கு கழுகு உண்ண வள்ளூரமே சுமந்து புள்ளிற்கே புறம் செய்கின்றார்

1553.	கையால் பொதித் துணையே காட்டக் கயல் கண்ணாள் அதனைக் காட்டாள் ஐயா விளம்பழமே என்கின்றீர் ஆங்கு அதற்குப் பருவம் அன்று என் செய்கோ எனச் சிறந்தாள் போல் சிறவாக் கட்டுரையால் குறித்த எல்லாம் பொய்யே பொருள் உரையா முன்னே கொடுத்து உண்டல் புரிமின் கண்டீர்

1554.	பனிமதியின் கதிர் பருகும் ஆம்பல் போல் முனிமதி முகத்தியர் முறுவல் நம்பினார் துனிவளர் கதிகளுள் தோன்றி நாடகம் கனிய நின்று ஆடுவர் கடை இல் காலமே

1555.	நிழல் நிமிர் நெடுமதி நிகர் இல் தீங்கதிர்ப் பழன வெண் தாமரை பனிக்குமாறு போல் குழல் நிமிர் கிளவியார் கோலம் அஞ்சினார் தொழ நிமிர்ந்து அமரராய்த் துறக்கம் ஆள்வரே

1556.	இன்னவாறு உறுதி கூறி எரிமணி வயிரம் ஆர்ந்த பொன் அவிர் கலங்கள் எல்லாம் பொலிவொடு புகன்று நீட்டிச் செல்மின் நீர் என்று கூற வலம் கொண்டு தொழுது சென்றான் வில் மரீஇ நீண்ட தோளான் வெயில் கடம் நீந்தல் உற்றான்