முகப்பு		தொடக்கம்
மண்மகள் இலம்பகம்

2102.	குடம் புரை செருத்தல் குவளைமேய் கயவாய்க் குவி முலைப் படர் மருப்பு எருமை நடந்த வாய் எல்லாம் நறு மலர் மரையின் நாகு இலைச் சொரிந்த அம் தீம்பால் தடம் சிறை அன்னம் குருகொடு நாரைப் பார்ப்பு இனம் ஓம்பு தண் மருதம் மடங்கல் போல் திறலார் மா மணி கறங்க வளவயல் புள் எழக் கழிந்தார்

2103.	புரிவளை அலறிப் பூசல் இட்டு ஈன்ற பொழிகதிர் நித்திலம் உழக்கி வரிவளை சூழும் வலம்புரி இனத்துள் சலஞ்சலம் மேய்வன நோக்கி அரிது உணர் அன்னம் பெடை எனத் தழுவி அன்மையின் அலமரல் எய்தித் திரிதரு நோக்கம் தீது இலார் நோக்கி நெய்தலும் கைவலத்து ஒழிந்தார்

2104.	நல்லவர் போல் மலர் பருகும் மோட்டு இள முல்லை மொய்ம் மலர்க் கானம் முருகு வந்து எதிர் கொள நடந்தார் கோட்டு இளங் கலையும் கூடும் மென் பிணையும் கொழுங் கதிர் மணிவிளக்கு எறிப்பச் சேட்டு இளங் கொன்றைத் திரு நிழல் துஞ்சச் செம்பொறி வண்டு அவற்று அயலே நாட்டு இளம் படியார் நகை முகம் பருகும்

2105.	குழவி வெண் திங்கள் கோட்டின் மேல் பாயக் குளிர்புனல் சடை விரித்து ஏற்கும் அழல் அவிர் சூலத்து அண்ணலே போல அருவிநீர் மருப்பினின் எறியக் கழை வளர் குன்றில் களிறு நின்று ஆடும் கடி நறும் சந்தனச் சாரல் இழை வளர் முலையார் சாயல் போல் தோகை இறை கொள் பூங் குறிஞ்சியும் இறந்தார்

2106.	ஊன் தலைப் பொடித்த ஆங்கு அனைய செஞ் சூட்டின் ஒளி மயிர் வாரணம் ஒருங்கே கான்றபூங் கடம்பின் கவட்டு இடை வளை வாய்ப் பருந்தொடு கவர்குரல் பயிற்றும் ஆன்ற வெம்பாலை அழல் மிதித்து அன்ன அருஞ் சுரம்சுடர் மறை பொழுதின் ஊன்றினார் பாய் மா ஒளி மதிக் கதிர் போல் சந்தனம் ஒருங்கு மெய் புதைத்தே

2107.	நிலை இலா உலகில் நின்ற வண் புகழை வேட்டவன் நிதியமே போன்றும் இலை குலாம் பைம் பூண் இள முலைத் தூதின் இன் கனித் தொண்டை அம் துவர்வாய்க கலை வலார் நெஞ்சில் காமமே போன்றும் கடவுளர வெகுளியே போன்றும் உலைவு இலார் நில்லாது ஒரு பகலுள்ளே உருப்புஅவிர் வெம் சுரம் கடந்தார்

2108.	புதுக் கலம் போலும் பூங் கனி ஆலும் பொன்இணர்ப் பிண்டியும் பொருந்தி மதுக் கலந்து ஊழ்த்துச் சிலம்பி விழ்வன போல் மலர்சொரி வகுளமும் மயங்கிக் கதிர்த்த தண் பூணி கம்புள் தாழ் பீலிக் கனைகுரல் நாரை வண்டானம் எதிர்த்த தண் புனல் சூழ் இன் நதிக் கரைமேல் இளையவர் அயா உயிர்த்து எழுந்தார்

2109.	அள்ளிலைப் பலவின் அளிந்து வீழ் சுளையும் கனிந்து வீழ் வாழையின் பழனும் புள்ளிவாழ் அலவன் பொறி வரிக் கமஞ் சுழ்ல் ஞெண்டினுக்கு உய்த்து நோய் தணிப்பான் பள்ளி வாய் நந்தும் ஆமையும் பணித்துப் பல் மலர் வழிபடக் குறைக்கும் வெள்ள நீர்ப் படப்பை விதையம் வந்து அடைந்தே வேந்தனுக்கு உணர்த்த முன் விடுத்தார்

2110.	வீட்டு இடம் தோறும் வில்லக விரல் போல் பொருந்தி நின்று ஒருங்கு எதிர் கொள்க என்று ஏட்டின் மேல் தீட்டித் திரு எழுத்து இட்டு ஆங்கு இறைவனும் தமர்களைப் பணிப்ப நாட்டகத்து அமிர்தும் நளிகடல் அமிர்தும் நல்வரை அமிர்தமும் அல்லாக் காட்டு அகத்து அமிர்தும் காண் வரக் குவவிக் கண் அகன் புறவு எதிர் கொண்டார்

2111.	பொரு மத யானைப் புணர் மருப்பு ஏய்ப்பப் பொன் சுமந்து ஏந்திய முலையார் எரி மலர்ச் செவ்வாய் திறந்து தேன் ஊற ஏத்துவார் பூக்கள் தூய்த் தொழுவார் வருகுலைக் கமுகும் வாழையும் நடுவார் வரை உமிழ் ஆவி போல் மாடத்து அருநறும் புகையும் ஏந்துவார் ஊர் தோறு அமரரதம் உலகம் ஒத்ததுவே

2112.	பாடு இன் அருவி பயம் கெழு மாமலை மாட நகரத்து வாயிலும் கோயிலும் ஆடு அம்பலமும் அரங்கமும் சாலையும் சேடனைக் காணிய சென்று தொக்கதுவே

2113.	பல் கதிர் ஆரமும் பூணும் பருமித்துக் கொல் சின வெம் தொழில் கோடு ஏந்து இளமுலை நல் எழில் மங்கையர் நல் நுதல் சூட்டிய வெல் கதிர்ப் பட்டம் விளங்கிற்று ஒருபால்

2114.	சுண்ணமும் சூட்டும் சொரிந்து வார் குழல் கண்ணி மகாரோடு கால் சிலம்பு ஆர்த்து எழ அண்ணலைக் காணிய ஆர்வத்தின் போதரும் வண்ண மகளிர் வனப்பிற்று ஒருபால்

2115.	எதிர் நலப் பூங்கொடி எள்ளிய சாயல் கதிர் நல மங்கையர் கால் தொடர்ந்து ஓட முதிரா இளமுலை முத்தொடு பொங்க அதிர் அரிக் கிண்கிணி ஆர்க்கும் ஒரு பால்

2116.	கருங் கண் இளமுலை கச்சற வீக்கி மருங்குல் தளர மழை மருள் மாடம் நெருங்க இறை கொண்ட நேர் இழையார் தம் பெருங் கண் அலமரும் பெற்றித்து ஒரு பால்

2117.	மின்னு குழையினர் கோதையர் மின் உயர் பொன் வரை மாடம் புதையப் பொறி மயில் துன்னிய தோகைக் குழாம் எனத் தொக்கவர் மன்னிய கோலம் மலிந்தது ஒரு பால்

2118.	பாடல் மகளிரும் பல்கலை ஏந்து அல்குல் ஆடல் மகளிரும் ஆவண வீதிதொறும் ஓட உதிர்ந்த அணிகலம் உக்கவை நீடு இருள் போழும் நிலைமத்து ஒருபால்

2119.	கோதையும் தாரும் பிணங்கக் கொடுங் குழைக் காதல் மகளிரும் மைந்தரும் காணிய வீதியும் மேலும் மிடைந்து மிடை மலர்த் தாது அடுத்து எங்கும் தவிசு ஒத்ததுவே

2120.	மானக் கவரி மணி வண்டு அகற்ற அங்கு ஆனை எருத்தத்து அமர குமரனின் சேனைக் கடல் இடைச் செல்வனைக் கண்டு உவந்து ஏனையவரும் எடுத்து உரைக்கின்றார்

2121.	தே மலர் அம் கண் திருவே புகுதக மா மலர்க் கோதை மணாளன் புகுதக காமன் புகுதக காளை புகுதக நாம எழில் விஞ்சை நம்பி புகுதக

2122.	மின் தோய் வரை கொன்ற வேலோன் புகுதக இன்தேன் கமழ் தார் இயக்கன் புகுதக வென்றோன் புகுதக வீரன் புகுதக என்றே நகரம் எதிர் கொண்டதுவே

2123.	இடி நறுஞ் சுண்ணம் சிதறி எச்சாரும் கடி கமழ் மாலையும் கண்ணியும் சிந்திக் துடி அடு நுண் இடைத் தொண்டை அம் செவ்வாய் வடி அடு கண்ணியர் வாழ்த்துபு நிற்பார்

2124.	சுரும்பு இமிர் மாலை தொழுவனர் நீட்டி இரும் பிடி நின் நடை கற்ற எமக்கு விரும்பினையாய் விடின் மெல்ல நடமோ கருங் கணில் காமனைக் காண மற்று என்பார்

2125.	மட நடை பெண்மை வனப்பு என்பது ஓராய் கடு நடை கற்றாய் கணவன் இழப்பாய் பிடி அலை பாவி எனப் பூண் பிறழ்ந்து புடை முலை விம்மப் புலந்தனர் நிற்பார்

2126.	மயிர் வாய் சிறு கண் பெருஞ் செவி மாத் தாள் செயிர் தீர் திரள் கைச் சிறு பிடி கேள்வன் அயிரா வணத்தொடு சூள் உறும் ஐயன் உயிர் காவலன் கொண்டு உதவ நில் என்பார்

2127.	கருனைக் கவளம் தருதும் கமழ் தார் அருமை அழகிற்கு அரசனை நாளைத் திரு மலி வீதி எம் சேரிக் கொணர்மோ எரி மணி மாலை இளம்பிடி என்பார்

2128.	என்னோர் மருங்கினும் ஏத்தி எரிமணிப் பொன் ஆர் கலையினர் பொன் பூஞ் சிலம்பினர் மின் ஆர் குழையினர் கோதையர் வீதியுள் மன்ன குமரனை வாழ்த்தி மகிழ்ந்தார்

2129.	விளங்கு பால் கடலில் பொங்கி வெண் திரை எழுவவே போல் துளங்கு ஒளி மாடத்து உச்சித் துகில் கொடி நுடங்கும் வீதி உளம் கழித்து உருவப் பைந்தார் மன்னவன் கோவில் சேர்ந்தான் இளங் கதிர்ப் பருதி பௌவத்து இறு வரை இருந்தது ஒத்தான்

2130.	இழை ஒளி பரந்த கோயிலின் இன மலர்க் குவளைப் பொன் பூ விழை தகு கமல வட்டத்து இடை விராய்ப் பூத்தவே போல் குழை ஒளி முகமும் கோலக் கொழுங் கயல் கண்ணும் தோன்ற மழை மின்னுக் குழாத்தின் மாலை மங்கையர் மயங்கி நின்றார்

2131.	எரிக் குழாம் சுடரும் வை வேல் ஏந்தலைக் கண்டு கோயில் திருக் குழாம் அனைய பட்டத் தேவியர் மகிழ்ந்து செய்ய வரிக் குழாம் நெடுங் கண் ஆரக் கொப்புளித்து உமிழ அம் பூ விரைக் குழாம் மாலைத் தேனும் வண்டும் உண்டு ஒழுக நின்றார்

2132.	அலங்கல் தாது அவிழ்ந்து சோர அல்குல் பொன் தோரை மின்னச் சிலம்பின்மேல் பஞ்சி ஆர்ந்த சீறடி வலத்தது ஊன்றி நலம் துறை போய நங்கை தோழியைப் புல்லி நின்றாள் இலங்கு ஒளி மணித் தொத்து ஈன்ற ஏந்து பொன் கொடியோடு ஒப்பாள்

2133.	தாமரைப் போதில் பூத்த தண் நறுங் குவளைப் பூப் போல் காமரு முகத்தில் பூத்த கருமழைத் தடம் கண் தம்மால் தே மலர் மார்பினானை நோக்கினாள் செல்வன் மற்று அப் பூ மலர்க் கோதை நெஞ்சம் மூழ்கிப் புக்கு ஒளித்திட்டானே

2134.	விண்ணாறு செல்வார் மனம் பேது உறப் போந்து வீங்கிப் பண்ணாறு சொல்லாள் முலை பாரித்த என்று நோக்கக் கண்ணாறு சென்ற களி ஐங் கணைக் காமன் அன்ன புணணாறு வேலான் மனம் மூழ்கினள் பொன் அனாளே

2135.	மைதோய் வரையின் இழியும் புலி போல மைந்தன் பெய் தாம மாலைப் பிடியின் இழிந்து ஏகி மன்னர் கொய் தாம மாலைக் கொழும் பொன்முடி தேய்த்து இலங்கும் செய்பூங் கழலைத் தொழுதான் சென்னி சேர்த்தினானே

2136.	பொன் அம் குவட்டின் பொலிவு எய்தித் திரண்ட திண் தோள் மன்னன் மகிழ்ந்து மருமானை விடாது புல்லித் தன் அன்பு கூரத் தடம் தாமரைச் செங் கண் முத்தம் மின்னும் மணிப்பூண் விரை மார்ப நனைப்ப நின்றான்

2137.	ஆனாது வேந்தன் கலுழ்ந்தான் எனக் கோயில் எல்லாம் தானாதும் இன்றி மயங்கித் தடம் கண் பெய் மாரி தேன் ஆர் மலர் ஈர்த்து ஒழுகச் சிலம்பில் சிலம்பும் கான் ஆர் மயிலின் கணம் போல் கலுழ்வுற்றது அன்றே

2138.	பகை நரம்பு இசையும் கேளாப் பைங் கதிர்ப் பசும் பொன் கோயில் வகை நலம் வாடி எங்கும் அழு குரல் மயங்கி முந்நீர் அக மடை திறந்ததே போல் அலறக் கோக்கு இளைய நங்கை மிகை நலத் தேவி தானே விலாவணை நீக்கினாளே

2139.	பல் கதிர் மணியும் பொன்னும் பவழமும் குயிற்றிச் செய்த செல்வப் பொன் கிடுகு சூழ்ந்த சித்திர கூடம் எங்கும் மல்கு பூந் தாமம் தாழ்ந்து மணிப் புகை கமழ வேந்தன் வெல் புகழ் பரவ மாதோ விதி உளி எய்தினானே

2140.	எரி மணி அடைப்பை செம் பொன் படியகம் இலங்கு பொன்வாள் கருமணி முகடு வேய்ந்த கஞ்சனை கவரி கொண்ட வருமுலை மகளிர் வைத்து வான் தவிசு அடுத்து நீங்கப் பெருமகன் எண்ணம் கொள்வான் அமைச்சரோடு ஏறினானே

2141.	உலந்த நாள் அவர்க்குத் தோன்றாது ஒளிக்கும் மீன் குளிக்கும் கற்பின் புலந்த வேல் நெடுங் கண் செவ்வாய்ப் புதவி நாள் பயந்த நம்பி சிலம்பும் நீர்க் கடல் அம் தானைச் சீதத்தற்கு அரசு நாட்டிக் குலம் தரு கொற்ற வேலான் கொடி நகர் காக்க என்றான்

2142.	மாற்றவன் ஒற்றர் ஒற்றா வகையினில் மறைய நம்பிக்கு ஆற்றின தோழர்க்கு எல்லாம் அணிகலம் அடிசில் ஆடை வேற்றுமை இன்றி வேண்டு ஊட்டு அமைத்தனன் அருளி இப்பால் ஏற்று உரி முரசம் நாண எறிதிரை முழக்கின் சொன்னான்

2143.	கட்டியங் காரன் நம்மைக் காண்பதே கருமம் ஆக ஓட்டித்தான் விடுத்த ஓலை உள பொருள் உரைமின் என்னத் தொட்டு மேல் பொறியை நீக்கி மன்னனைத் தொழுது தோன்ற விட்டு அலர் நாகப் பைந்தார் விரிசிகன் கூறும் அன்றே

2144.	விதையத்தார் வேந்தன் காண்க கட்டியங் காரன் ஓலை புதைய இப் பொழிலைப் போர்த்து ஓர் பொய்ப் பழி பரந்தது என்மேல் கதை எனக் கருதல் செய்யான் மெய் எனத் தானும் கொண்டான் சிதைய என் நெஞ்சம் போழ்ந்து தெளிப்பினும் தெளிநர் யாரே

2145.	படு மணிப் பைம் பொன் சூழிப் பகட்டு இனம் இரியப் பாய்ந்து கொடி நெடுந் தேர்கள் நூறிக் கொய் உளை மாக்கள் குத்தி இடு கொடி அணிந்த மார்பர் இரு விசும்பு ஏறச் சீறி அடு களிற்று அசனி வேகம் அலமர அதனை நோனான்

2146.	நூற்றுவர் பாகர் தம்மைப் பிளந்து உயிர் உண்டது என்னும் மாற்றத்தைக் கேட்டுச் சென்று மதக் களிறு அடக்கி மேல் கொண்டு ஆற்றல் அம் கந்து சேர்த்தி யாப்பு உற வீக்கும் போழ்தில் கூற்று என முழங்கி வீழ்த்துக் கொல்லக் கோல் இளகிற்று அன்றே

2147.	தனக்கு யான் உயிரும் ஈவேன் தான் வரப் பழியும் நீங்கும் எனக்கு இனி இறைவன் தானே இரு நிலக் கிழமை வேண்டி நினைத்துத் தான் நெடிதல் செல்லாது என் சொலே தெளிந்து நொய்தா சினக் களி யானை மன்னன் வருக எனச் செப்பினானே

2148.	ஒலையுள் பொருளைக் கேட்டே ஒள் எயிறு இலங்கு நக்கக் காலனை அளியன் தானே கையினால் விளிக்கும் என்னா நூல் வலீர் இவனைக் கொல்லும் நுண் மதிச் சூழ்ச்சி ஈதே போல்வது ஒன்று இல்லை என்றான் புனை மணிப் பொன் செய் பூணான்

2149.	கள்ளத்தால் நம்மைக் கொல்லக் கருதினான் நாமும் தன்னைக் கள்ளத்தால் உயிரை உண்ணக் கருதினேம் இதனை யாரும் உள்ளத்தால் உமிழ வேண்டா உறு படை வந்து கூட வள்ளுவார் முரசம் மூதூர் அறைக என அருளினானே

2150.	கட்டியங் காரனோடு காவலன் ஒருவன் ஆனான் விட்டு நீர் நெல்லும் பொன்னும் வழங்குமின் விளைவ கூறின் ஒட்டலன் இறைவன் சொன்னீர் நா நும அல்ல என்னக் கொட்டினான் தடம் கண் வள் வார்க் குளிறு இடி முரசம் அன்றே

2151.	விண்டவர் உடலம் கீறிச் சுளித்து நின்று அழலும் வேழம் ஒண் கொடி உருவத் திண்தேர் ஒளி மயிர்ப் புரவி பண்ணி வண் கழல் அணிந்து மள்ளர் வாள் வலம் பிடித்து நாளைத் தெண் திரைப் பரப்பு நாணத் திருநகர்த் தொகுக என்றான்

2152.	ஏற்று உரி போர்த்த வள் வார் இடி முரசு அறைந்த பின் நாள் காற்று எறி கடலின் சங்கும் முழவமும் முரசும் ஆர்ப்பக் கூற்று உடன்று அனைய தானை கொழு நிலம் நெளிய ஈண்டிப் பால் கடல் பரப்பின் வெள் வாள் சுடர் ஒளி பரந்த அன்றே

2153.	புதை இருள் இரியப் பொங்கிக் குங்குமக் கதிர்கள் ஓக்கி உதையத்தின் நெற்றி சேர்ந்த ஒண் சுடர்ப் பருதி போலச் சுதை ஒளி மாடத்து உச்சி வெண்குடை நீழல் தோன்றி விதையத்தார் வென்றி வேந்தன் விழுப் படை காணும் அன்றே

2154.	அரும் பனைத் தடக்கை அபரகாத்திரம் வாய் வால் எயிறு ஐந்தினும் கொல்வ கருங் கடல் சங்கும் கறந்த ஆன் பாலும் கனற்றிய காலுகிர் உடைய பெரும் புலி முழக்கின் மாறு எதிர் முழங்கிப் பெருவரை கீண்டிடும் திறல திருந்தி ஏழுறுப்பும் திண் நிலம் தோய்வ தீ உமிழ் தறுகணின் சிறந்த

2155.	கவிழ் மணிப் புடைய கண் நிழல் நாறின் கனன்று தம் நிழலொடு மலைவ அவிழ் புயல் மேகம் அனைய மும்மதத்த அறுபதிற்று அறுபதாம் நாகம் புகழ் பருந்து ஆர்ப்பப் பூ மதம் பொழிவான் நின்றன இராயிரம் கவுள் வண்டு இகழ் மதம் செறித்த இராயிரத்து ஐந் நூறு இளையவும் அத் துணைக் களிறே

2156.	குந்தமே அயில்வாள் குனிசிலை மூன்றும் குறைவிலார் கூற்றொடும் பொருவார் அந்தரம் ஆறா யானை கொண்டு ஏறப் பறக்க எனில் பறந்திடும் திறலார் முந்து அமர் தம்முள் முழுமெயும் இரும்பு மேய்ந்திட வெம் சமம் விளைத்தார் கொந்து அழல் அஞ்சாக் குஞ்சரம் இவர்ந்தார் கோடியே விருத்தியா உடையார்

2157.	குங்கும நறு நீர் பந்தி நின்று ஆடும் குதிரை ஆறு ஆயிரத்து இரட்டி பொங்கு வெண் மயிர் சூழ் பொன் படை பொலிந்த அறுபதின் ஆயிரம் புரவி வெம் கணை தவிர்ப்ப வெள்ளி வெண் படைய வாய்விடின் நிலவரை நில்லாப் பைங்கதிர்க் கொட்டைக் கவரி சூழ்ந்து அணிந்த பகரின் அத் தொகையன பாய்மா

2158.	வேய்நிறக் கரும்பின் வெண் நிறப் பூப்போல் மிடைந்து ஒளிர் குந்தமும் வாளும் தோம் நிலை அரவின் தோற்றமே போலும் சிலைகளும் பிறகளும் துறை போய் ஊனம் ஒன்று இல்லார் உயர் குடிப் பிறந்தார் ஆயிரம் அடுகளம் கண்டார் பால் நிலாப் பூணார் படைத் தொழில் கலிமாப் பண் உறுத்து ஏறினார் அவரே

2159.	தறுகண் ஆண்மைய தாமரை நிறத்தன தகைசால் மறு இல் வான் குளம்பு உடையன மாளவத்து அகத்த பறையின் ஆலுவ படு சினை நாவலின் கனிபோல் குறைவு இல் கோலத்த குளிர் புனல் சிந்துவின் கரைய

2160.	பார சூரவம் பல்லவம் எனும் பதிப் பிறந்த வீர ஆற்றல விளை கடுந் தேறலின் நிறத்த பாரில் தேர் செலின் பழி பெரிது உடைத்து என நாணிச் சோரும் வார் புயல் துளங்க விண் புகுவன துரகம்

2161.	பீலி மா மயில் எருத்து எனப் பெரு வனப்பு உடைய மாலை மாரட்டத்து அகத்தன வளர் இளங் கிளியே போலும் மேனிய பொரு கடல் கலத்தின் வந்து இழிந்த கோல நீர்ப் பவளக் குளம்புடையன குதிரை

2162.	இன்ன பொங்கு உளைப் புரவி பண் உறுத்தன இயல் தேர் பொன்னும் வெள்ளியும் மணியினும் பொலிந்து வெண் மதியம் தன்னை ஊர் கொண்ட தகையன தொகை சொலின் அறு நூறு என்னும் ஈறு உடை இருபதின் ஆயிரம் இறையே

2163.	நொச்சி மா மலர் நிறத்தன நொடி வரும் முந்நீர் உச்சி மாக் கதிர் போல் சுடும் ஒளிதிகழ் அயில் வாள் எச்சத்து அல்லவும் எறி படை பயின்று தம் ஒன்னார் நிச்சம் கூற்றினுக்கு இடுபவர் தேர் மிசை அவரே

2164.	எயிற்றுப் படை ஆண்மையினின் இடிக்கும் புலி ஒப்பார் பயிற்றிய வில் வாள் பணிக்கும் வேலொடு உடன் வல்லார் துயிற்றிய பல் கேள்வியினர் தூற்றிக் கொளப்பட்டர் அயில் துப்பு அடையார்கள் மத யானை கதன் அறுப்பார்

2165.	காலனொடு சூழ்ந்த கடு நோய்களையும் ஒப்பார் ஆலும் கடல் தூர்த்தல் மலை அகழ்தல் இவை வல்லார் ஞாலம் அறி ஆண் தொழிலர் நான்கு இலக்கம் உள்ளார் மேலும் நுமரால் உரிமையுள் சிறப்புப் பெற்றார்

2166.	சிங்கத்து உரி போர்த்த செழுங் கேடகமும் வாளும் பொங்கும் அயில் வேலும் பொரு வில்லும் உடன் பரப்பி மங்குல் இடை மின்னும் மதியும் சுடரும் போல வெம் கண் தொழில் கூற்றும் அரண் சேர விரிந்தன்றே

2167.	செம் பொன் நீள் முடித் தேர் மன்னர் மன்னற்குப் பைம் பொன் ஆழி தொட்டான் படை காட்டினான் அம் பொன் ஒண் கழலான் அயிராவணம் வெம்ப ஏறினன் வெல்க என வாழ்த்தினார்

2168.	சிறு வெண் சங்கு முரன்றன திண் முரசு அறையும் மாக்கடல் கார் என ஆர்த்தன நெறியின் நல்கின புள்ளும் நிமித்தமும் இறைவன் கண் வலன் ஆடிற்று இயைந்து அரோ

2169.	மல்லல் யானைக் கறங்கும் மணி ஒலி அல்லது ஐங் கதி மான் கொழுந் தார் ஒலி கல் என் ஆர்ப்பு ஒலி மிக்கு ஒளிர் வாள் மினின் செல்லும் மாக்கடல் போன்றது சேனையே

2170.	மாலை மாமதி வெண்குடை மல்கிய கோலக் குஞ்சி நிழல் குளிர் பிச்சமும் சோலை ஆய்ச் சொரி மும்மதத்தால் நிலம் பாலை போய் மருதம் பயந்திட்டதே

2171.	மன்றல் மா மயில் ஆர்த்து எழ மான் இனம் கன்றினோடு கலங்கின கால் பெய வென்றி வேல் படை அஞ்சி வனத்தொடு குன்று எலாம் குடி போவன போன்றவே

2172.	படுகண் முழவின் இமிழ் அருவி வரையும் காடும் பல போகி இடு மண் முழவின் இசை ஓவா ஏமாங்கத நாட்டு எய்திய பின் நெடு வெண் நிலவின் நெற்றி தோய் நிழலால் செம் பொன் புரிசையே கடி மண் காவல் கருதினான் கோயில் ஆகக் கருதினான்

2173.	போக மகளிர் வலக் கண்கள் துடித்த பொல்லாக் கனாக் கண்டார் ஆகம் மன்னற்கு ஒளி மழுங்கிற்று அஞ்சத்தக்க குரலினால் கூகை கோயில் பகல் குழறக் கொற்ற முரசம் பாடு அவிந்து மாகம் நெய்த்தோர் சொரிந்து எங்கும் மண்ணும் விண்ணும் அதிர்ந்தவே

2174.	கூற்றம் வந்து புறத்து இறுத்தது அறியான் கொழும் பொன் உலகு ஆள்வான் வீற்று இங்கு இருந்தேன் என மகிழ்ந்து வென்றி வேழம் இரு நூறும் காற்றின் பரிக்கும் தேர் நூறும் கடுங் கால் இவுளி ஆயிரமும் போற்றி விடுத்தான் புனை செம் பொன் படையே அணிந்து புனை பூணான்

2175.	மன்னன் ஆங்கு ஓர் மத வேழம் வாரி மணாளன் என்பதூஉம் மின்னும் கொடித் தேர் விசயமும் புரவி பவன வேகமும் பொன்னின் புனைந்து தான் போக்க நிகழ்வது ஓரான் மகிழ்வு எய்தி முன் யான் விட்ட இனக் களிற்றின் இரட்டி விடுத்தான் எனப் புகழ்ந்தான்

2176.	வீங்கு நீர் விதையத்தார் கோன் கட்டியங்காரன் தன்னோடு ஆங்கு அவன் ஒருவன் ஆகி அன்பு எனும் அயில் கொள் வாளால் வாங்கிக் கொண்டு உயிரை உண்பான் வஞ்சத்தால் சூழ்ந்த வண்ணம் ஓங்கு நீர் ஓத வேலிக்கு உணர யாம் உரைத்தும் அன்றே

2177.	பெரு மகன் காதல் பாவைப் பித்திகைப் பிணையல் மாலை ஒரு மகள் நோக்கினாரை உயிரொடும் போகொடாத திரு மகள் அவட்குப் பாலான் அருந் திரிபன்றி எய்த அரு மகன் ஆகும் என்று ஆங்கு அணி முரசு அறைவித்தானே

2178.	ஆய் மதக் களிறு திண் தேர் அணி மணிப் புரவி அம் பொன் காய் கதிர்ச் சிவிகை செற்றிக் கலந்தவை நுரைகள் ஆகப் தோய் மழை உலக வெள்ளம் தொல் நகர்த் தொக்கதே போல் ஆய் முடி அரச வெள்ளம் அணிநகர் ஈண்டிற்று அன்றே

2179.	நல்லவள் வனப்பு வாங்க நகை மணி மாலை மார்பர் வில் அன்றே உவனிப்பாரும் வெம் கணை திருத்துவாரும் சொல்லுமின் எமக்கும் ஆங்கு ஓர் சிலை தொட நாள் என்பாரும் பல் சரம் வழங்குவாரும் பரிவு கொள்பவரும் ஆனார்

2180.	பிறை எயிற்று எரி கண் பேழ்வாய்ப் பெருமயிர்ப் பைம் பென் பன்றி அறை எனத் திரியும் ஆய் பொன் பூமியின் நிறைந்து மன்னர் உறு கணை ஒன்றும் வில்லும் உடன் பிடித்து உருவ நேமிப் பொறி திரிவதனை நோக்கிப் பூ முடி துளக்கி நின்றார்

2181.	ஏந்து எழில் ஆகம் சாந்தின் இடு கொடி எழுதிக் காதில் காய்ந்து எரி செம் பொன் தோடும் கன மணிக் குழையும் மின்ன வேந்தருள் வினிதை வேந்தன் வெம் சிலை தளர வாங்கி ஆய்ந்த பொன் பன்றி நெற்றி அருந் துகள் ஆர்ப்ப எய்தான்

2182.	குடர் தொடர் குருதிக் கோட்டுக் குஞ்சர நகரத்தார் கோன் சுடர் நுதல் பட்டம் மின்னச் சுரும்பு இமிர் கண்ணி சிந்த அடர் கதிர்ப் பைம் பொன் பூணும் ஆரமும் அகலத்து ஒல்கப் படர் சிலை குழைய வாங்கிப் பன்றியைப் பதைப்ப எய்தான்

2183.	வார் மதுத் துளிக்கும் மாலை மணி முடித் தொடுத்து நாலக் கார் மதம் கடந்த வண் கைக் காம்பிலிக் காவல் மன்னன் ஏர் மதக் கேழல் எய்வான் ஏறலும் பொறியின் ஏறுண்டு ஆர் மதக் களிற்று வேந்தர்க்கு அரு நகையாக வீழ்ந்தான்

2184.	முலை வட்டப் பூணும் முத்தும் முள்கலின் கிழிந்து பொல்லா இலை வட்டத் தாம மார்பின் கோசலத்து இறைவன் எய்த குலை வட்டக் குருதி அம்பு வானின் மேல் பூசல் உய்ப்பான் சிலை வட்டம் நீங்கி விண்மேல் செவ்வனே எழுந்தது அன்றே

2185.	ஊடிய மடந்தை போல உறுசிலை வாங்க வாராது ஆடு எழு அனைய திண் தோள் அவந்தியன் அதனை நோனான் நாடு எழுந்து ஆர்ப்ப மற்று அந் நன் சிலை முறித்திட்டு அம்பை வாடினன் பிடித்து நின்றான் மணமகன் போல நின்றான்

2186.	பில்கித் தேன் ஒழுகும் கோதைப் பிறர் மனையாள்கண் சென்ற உள்ளத்தை உணர்வின் மிக்கான் ஒழித்திடப் பெயர்ந்ததே போல் மல்லல் நீர் மகத ராசன் துரந்த கோல் மருள ஓடிப் புல்லி அப் பொறியை மோந்து புறக் கொடுத்திட்டது அன்றே

2187.	தென் வரைப் பொதியில் ஆரம் அகிலொடு தேய்த்த தேய்வை மன் வரை அகலத்து அப்பி மணி வடம் திருவில் வீச மின் என விட்ட கோலை விழுங்கக் கண்டு அழுங்கி வேர்த்துக் கல் மலிந்து இலங்கு திண் தோள் கலிங்கர் கோன் மெலிந்து மீண்டான்

2188.	கல் மழைப் பொன் குன்று ஏந்திக் கண நிரை அன்று காத்து மன் உயிர் இன்று காக்கும் வாரண வாசி மன்னன் மின் இழை சுடர வாங்கி விட்ட கோல் உற்று உறாதாய் மன் உயிர் நடுங்க நாணி மண் புக்கு மறைந்தது அன்றே

2189.	எரி கதிர்ப் பைம் பொன் சுண்ணம் இலங்க மெய் முழுதும் அப்பிப் புரி கழல் அணிந்த நோன் தாள் போதன புரத்து வேந்தன் அரிதினில் திகிரி ஏறித் திரிந்து கண் கழன்று சோர்ந்து விரி கதிர்க் கடவுள் போல வெறு நிலத்து ஒலிப்ப வீழ்ந்தான்

2190.	மலையச் செஞ் சாந்தும் முந்நீர் வலம்புரி ஈன்ற முத்தும் இலை வைத்த கோதை நல்லார் இளமுலைப் பொறியும் ஆர்ந்து சிலை வைத்த மார்பின் தென்னன் திருமணிப் பன்றி நோக்கித் தலை வைத்தது அம்பு தானும் தரணி மேல் பாதம் வைத்தான்

2191.	வில் திறல் விசயன் என்பான் வெம் கணை செவிட்டி நோக்கி ஒற்றுபு திருத்திக் கைம்மேல் உருட்டுபு நேமி சேர்ந்தாங்கு உற்ற தன் சிலையின் வாய்ப்பெய்து உடு அமை பகழி வாங்க இற்று வில் முறிந்து போயிற்று இமைப்பினில் இலங்கித்திட்டான்

2192.	குண்டலம் இலங்க வாங்கிக் குனி சிலை உறையின் நீக்கிக் கொண்டு அவன் கொழும் பொன் தாரும் ஆரமும் மிளிர ஏறிக் கண்டு கோல் நிறைய வாங்கிக் காதுற மிறித லோடும் விண்டு நாண் அற்றது ஆங்கே விசயனும் வீக்கம் அற்றான்

2193.	உளை வனப்பு இருந்த மான் தேர் ஒளி முடி மன்னர் எல்லாம் வளை வனப்பு இருந்த தோளாள் வருமுலைப் போகம் வேண்டி விளை தவப் பெருமை ஓரார் வில் திறல் மயங்கி யாரும் களைகலார் பொறியை ஆங்கு ஓர் ஆறு நாள் கழிந்த அன்றே

2194.	பனைக் கை யானை மன்னர் பணியப் பைம் பொன் முடியில் கனைக்கும் சுரும்பு ஆர் மாலை கமழ மதுவும் தேனும் நனைக்கும் கழலோன் சிறுவன் நாம வெள் வேல் வலவன் நினைக்கல் ஆகா வகையான் நேரார் உயிர் மேல் எழுந்தான்

2195.	காரின் முழங்கும் களிறும் கடலின் முழங்கும் தேரும் போரின் முழங்கும் புரவிக் கடலும் புகை வாள் கடலும் சீரின் முழங்கும் முரசும் அலறும் சிறு வெண் சங்கும் நீரின் முழங்க முழங்கும் நீல யானை இவர்ந்தான்

2196.	கல்லார் மணிப் பூண் மார்பின் காமன் இவனே என்ன வில்லார் கடல் அம் தானை வேந்தர் குழாத்துள் தோன்றப் புல்லான் கண்ணின் நோக்கிப் புலி காண் கலையின் புலம்பி ஒல்லான் ஒல்லான் ஆகி உயிர் போய் இருந்தான் மாதோ

2197.	புலி யாப்புறுத்திக் கொண்டேன் போக்கி விட்ட பிழைப்பும் வலியார் திரள் தோள் மதனன் அவனைப் பிழைத்த பிழைப்பும் நலியும் என்னை நலியும் என்னக் களிற்றின் உச்சி இலையார் கடகத் தடக்கை புடைத்து மெய் சோர்ந்து இருந்தான்

2198.	மை பூத்து அலர்ந்த மழைக் கண் மாழை மான் நேர் நோக்கின் கொய் பூங் கோதை மடவார் கொற்றம் கொள்க என்று ஏத்தப் பெய் பூங் கழலான் வேழத்து இழிந்து பிறை போல் குலாய செய் பூண் சிலை நாண் எறிந்தான் சேரார் நாள் உக்கனவே

2199.	கனிபடு மொழியினாள் தன் காரிகை கவற்ற வந்து குனி சிலை தோற்ற மன்னர் கொங்கு கொப்புளிக்கும் நீலப் பனி மலர்க் காடு போன்றார் படர் சிலை தொடாத வேந்தர் இனிதினின் மலர்ந்த ஏர் ஆர் தாமரைக் காடு போன்றார்

2200.	போர்த் தகல் விசும்பில் வந்து பொறித்திரி பன்றி மூன்றும் நீர்த்தகப் புணர்ந்த போதில் நெடுந் தகை மூன்றும் அற்றுச் சூர்த்துடன் வீழ நோக்கிச் சுடு சரம் சிதற வல்லான் ஓர்த்து ஒன்றே புணர்ப்ப நாடி ஒரு பகல்காறும் நின்றான்

2201.	பொறியின் மேல் ஏறல் தேற்றான் நாணினால் போதல் செய்யான் நெறியின் வில் ஊன்றி நிற்ப நிழல் மணிப் பன்றி அற்று மறியுமோ என்று முன்னே மணிமுடி சிதறி வீழ்ந்த செறிகழல் மன்னர் நக்குத் தீயத் தீ விளைத்துக் கொண்டார்

2202.	சிரல் தலை மணிகள் வேய்ந்த திருந்து பொன் திகிரிச் செம்பொன் உரல் தலை உருவப் பன்றி இடம் வலம் திரிய நம்பன் விரல் தலைப் புட்டில் வீக்கி வெம் சிலை கணையோடு ஏந்திக் குரல் தலை வண்டு பொங்கக் குப்புற்று நேமி சேர்ந்தான்

2203.	ஒள் அழல் வைரப் பூணும் ஒளிர் மணிக் குழையும் மின்ன ஒள் அழல் கொள்ளி வட்டம் போல் குலாய்ச் சுழலப் பொன் ஞாண் ஒள் அழல் நேமி நக்க மண்டலம் ஆக நின்றான் ஒள் அழல் பருதி மேல் ஓர் பருதி நின்று அதனை ஒத்தான்

2204.	அருந் தவக் கிழமை போல இறாத வில் அறாத நாண்வாய்த் திருந்தினார் சிந்தை போலும் திண் சரம் சுருக்கி மாறாய் இருந்தவன் பொறியும் பன்றி இயல் தரும் பொறியும் அற்று ஆங்கு ஒருங்கு உடன் உதிர எய்தான் ஊழித் தீ உருமொடு ஒப்பான்

2205.	இலங்கு எயிற்று ஏனம் ஏவுண்டு இரு நிலத்து இடித்து வீழக் கலங்கு தெண் திரையும் காரும் கடுவளி முழக்கும் ஒப்ப உலம்புபு முரசம் கொட்டி ஒய் எனச் சேனை ஆர்ப்பக் குலம் பகர்ந்து அறைந்து கோமான் கோவிந்தன் கூறினானே

2206.	வான் இடை ஒருவன் தோன்றி மழை என முழங்கிச் சொல்லும் தேன் உடை அலங்கல் வெள் வேல் சீவகன் என்னும் சிங்கம் கான் உடை அலங்கல் மார்பின் கட்டியங் காரன் என்னும் வேல் மிடை சோலை வேழத்து இன் உயிர் விழுங்கும் என்றான்

2207.	விஞ்சையர் வெம் படை கொண்டு வந்தாய் என அஞ்சுவலோ அறியாய் எனது ஆற்றலை வெம் சமம் ஆக்கிடின் வீக்கு அறுத்து உன்னொடு வஞ்சனை வஞ்சம் அறுத்திடுக என்றான்

2208.	சூரியன் காண்டலும் சூரிய காந்தம் அஃது ஆர் அழல் எங்ஙனம் கான்றிடும் அங்ஙனம் பேர் இசையான் இசை கேட்டலும் பெய்ம் முகில் கார் இடி போல் மதனன் கனன்றிட்டான்

2209.	கால் படையும் களிறும் கலி மாவொடு நூல் படு தேரும் நொடிப்பினில் பண்ணி நால் படையும் தொகுத்தான் மக்கள் நச்சிலை வேல் படை வீரர் ஒர் நூற்றுவர் தொக்கார்

2210.	வில் திறாலான் வெய்ய தானையும் வீங்குபு செற்று எழுந்தான் படையும் சின மொய்ம்பொடு மற்று அவர் மண்டிய வாள் அமர் ஞாட்பினுள் உற்றவர்க்கு உற்றது எலாம் உரைக்குற்றேன்

2211.	அத்த மா மணிவரை அனைய தோன்றல மத்தகத்து அருவியின் மணந்த ஓடைய முத்து உடை மருப்பின் முனைக்கண் போழ்வன பத்தியில் பண்ணின பரும யானையே

2212.	கோல் பொரு கொடுஞ் சிலை குருதி வெம்படை மேலவர் அடக்குபு வேழம் ஏறலின் மால் இரு விசும்பு இடை மணந்த ஒண் கொடி கால் பொரு கதலிகைக் கானம் ஒத்தவே

2213.	குடை உடை நிழலன கோலம் ஆர்ந்தன கிடுகு உடைக் காப்பின கிளர் பொன் பீடிகை அடி தொடைக்கு அமைந்தன அரவத் தேர்த் தொகை வடிவு உடைத் துகில் முடி வலவர் பண்ணினார்

2214.	கொய் உளைப் புரவிகள் கொளீஇய திண் நுகம் பெய் கயிறு அமைவரப் பிணித்து முள்ளுறீஇச் செய் கயிறு ஆய்ந்தன சிலையும் அல்லவும் கை அமைத்து இளைஞரும் கருவி வீசினார்

2215.	பறந்து இயல் தருக்கின பரவை ஞாட்பினுள் கறங்கு எனத் திரிவன கவரி நெற்றிய பிறந்துழி அறிக எனப் பெரிய நூலவர் குறங்கு எழுத்து உடையன குதிரை என்பவே

2216.	கொல் நுனைக் குந்தமும் சிலையும் கூர் நுதி மின் நிலை வாளோடு மிலேச்சர் ஏறலின் பொன் அரிப் புட்டிலும் தாரும் பொங்குபு முன் உருத்து ஆர்த்து எழப் புரவி மொய்த்தவே

2217.	மாலையும் கண்ணியும் மணந்த சென்னியர் ஆலுபு செறி கழல் ஆர்க்கும் காலினர் பாலிகை இடை அறப் பிடித்த பாணியர் சாலிகை உடம்பினர் தறுகணாளரே

2218.	போர் மயிர்க் கேடகம் புளகத் தோற்பரம் வயிர் மயிர்க் கிடுகொடு வள்ளித் தண்டையும் நேர் மரப் பலகையும் நிரைத்த தானை ஓர் போர் முகப் புலிக் கடல் புகுந்தது ஒத்ததே

2219.	பார் நனை மதத்த பல் பேய் பருந்தொடு பரவச் செல்லும் போர் மதக் களிறு பொன் தேர் நான்கரைக் கச்சம் ஆகும் ஏர் மணிப் புரவி ஏழ் ஆம் இலக்கம் ஏழ் தேவ கோடி கார் மலிக் கடல் அம் காலாள் கற்பகத் தாரினாற்கே

2220.	நிழல் மணிப் புரவித் திண் தேர் நிழல் துழாய்க் குனிந்து குத்தும் அழல் திகழ் கதத்த யானை ஐந்தரைக் கச்சம் ஆகும் எழில் மணிப் புரவி ஏழ் ஆம் இலக்கம் ஏழ் தேவ கோடி கழல் மலிந்து இலங்கும் காலாள் கட்டியங் காரற்கு அன்றே

2221.	குலம் கெழு மகளிர் தம் கோலம் நீப்பவும் அலங்கு உளைப் புரவியும் களிறும் மாளவும் நிலமகள் நெஞ்சு கையெறிந்து நையவும் புலமகன் சீறினன் புகைந்தது எஃகமே

2222.	குணில் பொரக் குளிறின முரசம் வெள் வளை பணை பரந்து ஆர்த்தன பம்பை வெம்பின இணை இல எழுந்த தாழ் பீலி எங்கணும் முணையினால் கடல் அக முழக்கம் ஒத்தவே

2223.	முடி மனர் எழுதரு பருதி மொய் களிறு உடை திரை மாக்கலம் ஒளிறு வாள் படை அடுதிறல் எறி சுறா ஆகக் காய்ந்தன கடல் இரண்டு எதிர்ந்தது ஓர் காலம் ஒத்ததே

2224.	அருங் கணை அடக்கிய ஆவ நாழிகை பெரும் புறத்து அலமரப் பிணித்த கச்சினர் கருங் கழல் ஆடவர் கருவில் வாய்க் கொளீஇக் சொரிந்தனர் கணை மழை விசும்பு தூர்ந்ததே

2225.	நிணம் பிறங்கு அகலமும் தோளும் நெற்றியும் அணங்கு அருஞ் சரங்களின் அழுத்தி ஐ என மணம் கமழ் வரு புனல் மறலும் மாந்தரின் பிணங்கு அமர் மலைந்தனர் பெற்றி இன்னதே

2226.	கழித்தனர் கனல வாள் புகைந்து கண்கள் தீ விழித்தன தீந்தன இமைகள் கூற்று எனத் தெழித்தனர் திறந்தனர் அகலம் இன் உயிர் அழித்தனர் அயிலவர் அரவம் மிக்கதே

2227.	பொரும் களத்து ஆடவர் பொருவில் பைந்தலை அரும் பெறல் கண்ணியோடு அற்று வீழ்வன கருங் கனிப் பெண்ணை அம் கானல் கால் பொர இரும் கனி சொரிவன போன்ற என்பவே

2228.	பணை முனிந்து ஆலுவ பைம் பொன் தாரின கணை விசை தவிர்ப்பன கவரி நெற்றிய துணை அமை இளமைய தோற்றம் மிக்கன இணை மயிர்ப் புரவியோடு இவுளி ஏற்றவே

2229.	கூர் உளி முகம் பொரக் குழிசி மாண்டன ஆர் ஒளி அமைந்தன ஆய் பொன் சூட்டின கார் ஒளி மின் உமிழ் தகைய கால் இயல் தேரொடு தேர் தம்முள் சிறந்து சேர்ந்தவே

2230.	அஞ்சனம் எழுதின கவளம் ஆர்ந்தன குஞ்சரம் கூற்றொடு கொம்மை கொட்டுவ அஞ்சன வரை சிறகு உடைய போல்வன மஞ்சு இவர் குன்று என மலைந்த வேழமே

2231.	மாக் கடல் பெருங் கலம் காலின் மாறு பட்டு ஆக்கிய கயிறு அரிந்து ஓடி எங்கணும் போக்கு அறப் பொருவன போன்று தீப்படத் தாக்கின அரசுவாத் தம்முள் என்பவே

2232.	விடு சரம் விசும்பிடை மிடைந்து வெய்யவன் படுகதிர் மறைந்து இருள் பரந்தது ஆயிடை அடு கதிர் அயில் ஒளி அரசர் மாமுடி விடுகதிர் மணி ஒளி வெயிலின் காய்ந்தவே

2233.	பூண் குலாம் வனமுலைப் பூமி தேவி தான் காண்கலேன் கடியன கண்ணினால் எனாச் சேண் குலாம் கம்பலம் செய்யது ஓன்றினால் மாண் குலாம் குணத்தினால் மறைத்திட்டாள் அரோ

2234.	கலைக் கோட்ட அகல் அல்குல் கணம் குழையார் கதிர் மணிப் பூண் முலைக் கோட்டால் உழப்பட்ட மொய்ம் மலர்த் தார் அகன் மார்பர் மலைக் கோட்ட எழில் வேழம் தவநூறி மதயானைக் கொலைக் கோட்டால் உழப்பட்டுக் குருதியுள் குளித்தனரே

2235.	மண மாலை மடந்தையர் தம் மெல் விரலால் தொடுத்து அணிந்த இணர் மாலை இரும் குஞ்சி ஈர்ங் குருதிப் புனல் அலைப்ப நிண மாலைக் குடர் சூடி நெருப்பு இமையா நெய்த்தோரில் பிண மாலைப் பேய் மகட்குப் பெரு விருந்து அயர்ந்தனரே

2236.	தோலாப் போர் மற மன்னர் தொடித் தோள்கள் எடுத்து ஓச்சி மேல் ஆள் மேல் நெருப்பு உமிழ்ந்து மின் இலங்கும் அயில் வாளால் கால் ஆசோடு அற எறிந்த கனை கழல் கால் அலை கடலுள் நீல நீர்ச் சுறா இனம் போல் நெய்த்தோருள் பிறழ்ந்தனவே

2237.	கருவி ஊடு உளம் கழிந்து கணை மொய்ப்பக் கதம் சிறந்து குருவி சேர் வரை போன்ற குஞ்சரம் கொடி அணிந்த உருவத் தேர் இற முருக்கி உருள் நேமி சுமந்து எழுந்து பருதி சேர் வரை போலப் பகட்டு இனம் பரந்தனவே

2238.	மாலை வாய் நெடுங் குடை மேல் மதயானைக் கை துணிந்து கோல நீள் கொழுங் குருதி கொள வீழ்ந்து கிடந்தன மேலை நீள் விசும்பு உறையும் வெண் மதியம் விசும்பு இழுக்கி நீல மாசுணத்தோடு நிலத்து இழிந்தது ஒத்தனவே

2239.	அஞ்சன நிறம் நீக்கி அரத்தம் போர்த்து அமர் உழக்கி இங்குலிக இறு வரை போன்று இனக் களிறு இடை மிடைந்த குஞ்சரங்கள் பாய்ந்திடலின் குமிழிவிட்டு உமிழ் குருதி இங்குலிக அருவி போன்று எவ்வாயும் தோன்றினவே

2240.	குஞ்சரம் தலை அடுத்துக் கூந்தல் மாக் கால் அணையாச் செஞ் சோற்றுக் கடன் நீங்கிச் சினவுவாள் பிடித்து உடுத்த பஞ்சி மேல் கிடந்து உடை ஞாண் பதைத்து இலங்கக் கிடந்தாரை அஞ்சிப் போந்து இன நரியோடு ஓரி நின்று அலறுமே

2241.	காதலார்க்கு அமிர்து ஈந்த கடல் பவழக் கடிகை வாய் ஏது இலாப் புள் உண்ணக் கொடேம் என்று வாய் மடித்துக் காது அணிந்த பொன் தோடும் குண்டலமும் நக நகா வீ ததைந்த வரைமார்பர் விஞ்சையர் போல் கிடந்தனரே

2242.	குடர் வாங்கு குறு நரிகள் கொழு நிணப் புலால் சேற்றுள் தொடர் வாங்கு கத நாய் போல் தோன்றின தொடித் திண்தோள் படர் தீரக் கொண்டு எழுந்த பறவைகள் பட நாகம் உடனே கொண்டு எழுகின்ற உவணப் புள் ஒத்தனவே

2243.	வரையோடும் உரும் இடிப்ப வளை எயிற்றுக் கொழுங் குருதி நிரை உளை அரி நல் மா நிலமிசைப் புரள்வன போல் புரை அறு பொன் மணி ஓடைப் பொடிப் பொங்கப் பொருது அழிந்து அரைசோடும் அரசுவா அடு களத்து ஆழ்ந்தனவே

2244.	தடம் பெருங் குவளைக் கண் தாழ் குழலார் சாந்து அணிந்து வடம் திளைப்பப் புல்லிய வரை மார்பம் வாள் புல்ல நடந்து ஒழுகு குருதியுள் நகாக் கிடந்த எரிமணிப் பூண் இடம்படு செவ்வானத்து இளம் பிறைபோல் தோன்றினவே

2245.	காளம் ஆகு இருளைப் போழ்ந்து கதிர் சொரி கடவுள் திங்கள் கோள் அரா விழுங்க முந்நீர்க் கொழுந் திரைக் குளித்ததே போல் நீள் அமர் உழக்கி யானை நெற்றி மேல் தத்தி வெய்ய வாளின் வாய் மதனன் பட்டான் விசயன் போர் விசயம் பெற்றான்

2246.	மன்மதன் என்னும் காளை மணி ஒலிப் புரவித் தேர் மேல் வில் மழை சொரிந்து கூற்றின் தெழித்தனன் தலைப் பெய்து ஆர்ப்பக் கொன் மலி மார்பன் பொன் தேர் கொடுஞ் சிலை அறுப்பச் சீறிப் பொன் வரைப் புலியின் பாய்ந்து பூமி மேல் தோன்றினானே

2247.	நெற்றிமேல் கோல்கள் மூன்று நெருப்பு உமிழ்ந்து அழுந்த எய்யச் சுற்றுபு மாலை போலத் தோன்றல் தன் நுதலில் சூடிப் பொற்றது ஓர் பவழம் தன் மேல் புனை மணி அழுத்தி ஆங்குச் செற்று எயிறு அழுந்தச் செவ்வாய் கௌவி வாள் உரீஇனானே

2248.	தோளினால் எஃகம் ஏந்தித் தும்பி மேல் இவரக் கையால் நீள மாப் புடைப்பப் பொங்கி நிலத்து அவன் கவிழ்ந்து வீழக் கீள் இரண்டு ஆகக் குத்தி எடுத்திடக் கிளர் பொன் மார்பன் வாளினால் திருகி வீசி மருப்பின் மேல் துஞ்சினானே

2249.	நனை கலந்து இழியும் பைந்தார் நான் மறையாளன் பைம் பொன் புனை கலக் குப்பை ஒப்பான் புத்திமா சேனன் பொங்கி வனை கலத் திகிரித் தேர் மேல் மன்னரைக் குடுமி கொண்டான் கனை எரி அழல் அம்பு எய்த கண் நுதல் மூர்த்தி ஒத்தான்

2250.	செண்பகப் பூங் குன்று ஒப்பான் தேவமா தத்தன் வெய்தா விண்புக உயிரைப் பெய்வான் வீழ்தரு கடாத்த வேழம் மண்பக இடிக்கும் சிங்கம் எனக் கடாய் மகதர் கோமான் தெண் கடல் தானை ஓட நாணி வேல் செறித்திட்டானே

2251.	சின்னப் பூ அணிந்த குஞ்சிச் சீதத்தன் சினவு பொன் வாள் மன்னருள் கலிங்கர் கோமான் மத்தகத்து இறுப்ப மன்னன் பொன் அவிர் குழையும் பூணும் ஆரமும் சுடர வீழ்வான் மின் அவிர் பருதி முந்நீர்க் கோளொடும் வீழ்வது ஒத்தான்

2252.	கொடுஞ் சிலை உழவன் மான் தேர்க் கோவிந்தன் என்னும் சிங்கம் மடங்க அருஞ் சீற்றத் துப்பின் மாரட்டன் என்னும் பொன் குன்று இடந்து பொன் தூளி பொங்கக் களிற்றொடும் இறங்கி வீழ அடர்ந்து எறி பொன் செய் அம்பின் அழன்று இடித்திட்டது அன்றே

2253.	கோங்கு பூத்து உதிர்ந்த குன்றின் பொன் அணி புளகம் வேய்ந்த பாங்கு அமை பரும யானைப் பல்லவ தேச மன்னன் தேம் கமழ் தெரியல் தீம் பூந் தாரவன் ஊர்ந்த வேழம் காம்பிலிக்கு இறைவன் ஊர்ந்த களிற்றொடு மலைந்தது அன்றே

2254.	கொந்து அழல் பிறப்பத் தாக்கிக் கோடுகள் மிடைந்த தீயால் வெந்தன விலை இலாத சாமரை வீர மன்னன் அந்தரம் புதைய வில்வாய் அருஞ் சரம் பெய்த மாரி குந்தத்தால் விலக்கி வெய்ய கூற்று என முழங்கினானே

2255.	மற்றவன் உலோக பாலன் வயங்கு பொன் பட்டம் ஆர்ந்த நெற்றி மேல் எய்த கோலைப் பறித்திட உமிழ்ந்த நெய்த்தோர் உற்றவன் களிற்றில் பாயத் தோன்றுவான் உதயத்து உச்சி ஒற்றை மாக் கதிரை நீட்டி ஒண் சுடர் இருந்தது ஒத்தான்

2256.	கொடு மரம் குழைய வாங்கிக் கொற்றவன் எய்த கோல்கள் நெடு மொழி மகளிர் கோல நிழல் மணி முலைகள் நேர்பட்டு உடன் உழ உவந்த மார்பம் மூழ்கலில் சிங்கம் போலக் கடல் மருள் சேனை சிந்தக் காம்பிலி மன்னன் வீழ்ந்தான்

2257.	பொன் நிறக் கோங்கம் பொன் பூங் குன்று எனப் பொலிந்த மேனி நல் நிற மாவின் மேலான் நலம் கொள் தார் நபுலன் என்பான் மின் நிற எஃகம் ஏந்தி வீங்கு நீர் மகதையார் கோன் கொன் நிறக் களிற்றின் நெற்றிக் கூந்தல் மாப் பாய்வித்தானே

2258.	ஏந்தல் தன் கண்கள் வெய்ய இமைத்திட எறிதல் ஓம்பி நாந்தக உழவன் நாணி நக்கு நீ அஞ்சல் கண்டாய் காய்ந்திலேன் என்று வல்லே கலின மாக் குன்றின் பொங்கிப் பாய்ந்தது ஓர் புலியின் மற்று ஓர் பகட்டின் மேல் பாய்வித்தானே

2259.	கைப் படை ஒன்றும் இன்றிக் கை கொட்டிக் குமரன் ஆர்ப்ப மெய்ப் படை வீழ்த்தல் நாணி வேழமும் எறிதல் செல்லான் மைப் படை நெடுங் கண் மாலை மகளிர் தம் வனப்பின் சூழ்ந்து கைப் படு பொருள் இலாதான் காமம் போல் காளை மீண்டான்

2260.	மண் காவலை மகிழாது இவண் உடனே புகழ் ஒழிய விண் காவலை மகிழ்வீர் நனி உளிரோ என விபுலன் வண் கார் இருள் மின்னே உமிழ் நெய் வாயது ஓர் அயில் வாள் கண் காவல கழுகு ஓம்புவது உயரா நனி வினவும்

2261.	வீறு இன்மையின் விலங்காம் என மத வேழமும் எறியான் ஏறு உண்டவர் நிகர் ஆயினும் பிறர் மிச்சில் என்று எறியான் மாறு அன்மையின் மறம் வாடும் என்று இளையாரையும் எறியான் ஆறு அன்மையின் முதியாரையும் எறியான் அயில் உழவன்

2262.	ஒன்று ஆயினும் பல ஆயினும் ஓர் ஓச்சினுள் எறிய வென்று ஆயின மத வேழமும் உளவோ என வினவிப் பொன் தாழ் வரைப் புலிப் போத்து எனப் புனைதார் மிஞிறு ஆர்ப்பச் சென்றான் இகல் களிறு ஆயிரம் இரியச் சின வேலோன்

2263.	புடை தாழ் குழை பெருவில் உயர் பொன் ஓலையொடு எரிய உடை நாணொடு கடி வட்டினொடு ஒளிர் வாளினொடு ஒருவன் அடையா நிகர் எறி நீ என அதுவோ என நக்கான் கிடை ஆயினன் இவனே எனக் கிளர் ஆண் அழகு உடையான்

2264.	இன் நீரின திரைமேல் இரண்டு இள வெம் சுடர் இகலி மின்னோடு அவை சுழன்று ஆயிடை விளையாடு கின்றன போல் பொன் நாணினர் பொருவில் உயர் புனை கேடகம் திரியாக் கொன் வாளினர் கொழுந் தாரினர் கொடி மார்பினர் திரிந்தார்

2265.	விருந்து ஆயினை எறி நீ என விரை மார்பகம் கொடுத்தாற்கு அரும் பூண் அற எறிந்து ஆங்கு அவன் நினது ஊழ் இனி எனவே எரிந்து ஆர் அயில் இடை போழ்ந்தமை உணராது அவன் நின்றான் சொரிந்தார் மலர் அர மங்கையர் தொமுதார் விசும்பு அடைந்தான்

2266.	நித்திலக் குப்பை போல நிழல் உமிழ்ந்து இலங்கும் மேனிப் பத்திப் பூண் அணிந்த மார்பின் பதுமுகன் பைம் பொன் சூழி மொய்த்து எறி ஓடை நெற்றி மும் மதக் களிற்றின் மேலான் கைத் தலத்து எஃகம் ஏந்திக் காமுகன் கண்டு காய்ந்தான்

2267.	மாற்றவன் சேனை தாக்கித் தளர்ந்த பின் வன்கண் மள்ளர் ஆற்றலோடு ஆண்மை தோன்ற ஆர் உயிர் வழங்கி வீழ்ந்தார் காற்றினால் புடைக்கப் பட்டுக் கடல் உடைந்து ஓடக் காமர் ஏற்று இளஞ் சுறாக்கள் எங்கும் கிடந்தவை போல ஒத்தார்

2268.	தூசு உலாம் பரவை அல்குல் துணை முலை மகளிர் ஆடும் ஊசல் போல் சேனை ஓடப் பதுமுகன் களிற்றை உந்தி மாசு இல் சீர் மழையின் நெற்றி மா மதி நுழைவதே போல் காய் சின களிற்றின் நெற்றி ஆழி கொண்டு அழுத்தினானே

2269.	பெரு வலி அதனை நோனான் பிண்டி பாலத்தை ஏந்தி அருவரை நெற்றிப் பாய்ந்த ஆய் மயில் தோகை போலச் சொரி மதக் களிற்றின் கும்பத்து அழுத்தலின் தோன்றல் சீறிக் கருவலித் தடக்கை வாளின் காளையை வெளவி னானே

2270.	தீ முகத்து உமிழும் வேல் கண் சில்லரிச் சிலம்பினார் தம் காமுகன் களத்து வீழக் கைவிரல் நுதியின் சுட்டிப் பூ முக மாலை மார்பன் பொன் அணி கவசம் மின்னக் கோமுகன் கொலைவல் யானை கூற்று எனக் கடாயினானே

2271.	சாரிகை திரியும் யானை உழக்கலின் தரணி தன் மேல் ஆர் கலிக் குருதி வெள்ளம் அருந் துகள் கழுமி எங்கும் வீரியக் காற்றில் பொங்கி விசும்பு போர்த்து எழுதப் பட்ட போர் நிலைக் களத்தை ஒப்பக் குருதி வான் போர்த்தது அன்றே

2272.	சென்றது தடக்கை தூணி சேந்த கண் புருவம் கோலி நின்ற வில் குனிந்தது அம்பு நிமிர்ந்தன நீங்கிற்று ஆவி வென்றி கொள் சரங்கள் மூழ்கி மெய்ம் மறைத்திட்டு மின்தோய் குன்றின் மேல் பவழம் போலக் கோமுகன் தோன்றினானே

2273.	பனி வரை முளைத்த கோலப் பருப்புடைப் பவழம் போலக் குனி மருப்பு உதிரம் தோய்ந்த குஞ்சரம் கொள்ள உந்திக் கனி படு கிளவியார் தம் கதிர் முலை பொருது சேந்த துனி வரை மார்பன் சீறிச் சுடுசரம் சிதறி னானே

2274.	பன்னல் அம் பஞ்சிக் குன்றம் படர் எரி முகந்தது ஒப்பத் தன் இரு கையினாலும் தடக்கை மால் யானையாலும் இன் உயிர் பருகிச் சேனை எடுத்துக் கொண்டு இரிய ஓட்டிக் கொன் முரண் தோன்ற வெம்பிக் கொலைக் களிற்று உழவன் ஆர்த்தான்

2275.	தருக்கொடு குமரன் ஆர்ப்பத் தன் சிலை வளைய வாங்கி ஒருக்கு அவன் கையும் வாயும் உளம் கிழித்து உடுவம் தோன்ற சுருக்குக் கொண்டிட்ட வண்ணம் தோன்றல் எய்திடு தலோடும் மருப்பு இறக் களிறு குத்தி வயிரம் தான் கழிந்தது அன்றே

2276.	நித்தில மணி வண்டு என்னும் நெடுமதக் களிறு பாய முத்துடை மருப்பு வல்லே உடைந்து முத்து ஒழுகு குன்றின் மத்தக யானை வீழ்ந்து வயிரம் கொண்டு ஒழிந்தது ஆங்குப் பத்திரக் கடிப்பு மின்னப் பதுமுகன் பகடு பேர்த்தான்

2277.	பத்திரக் கடிப்பு மின்னப் பங்கியை வம்பின் கட்டிக் கொத்து அலர்த் தும்பை சூடிக் கோவிந்தன் வாழ்க என்னாக் கைத் தலத்து எஃகம் ஏந்திக் காளை போய் வேறு நின்றான் மத்தக யானை மன்னர் வயிறு எரி தவழ்ந்தது அன்றே

2278.	மேகலைப் பரவை அல்குல் வெள் வளை மகளிர் செஞ் சாந்து ஆகத்தைக் கவர்ந்து கொண்ட அணிமுலைத் தடத்து வைகிப் பாகத்தைப் படாத நெஞ்சின் பல்லவ தேய மன்னன் சேவகன் சிங்கநாதன் செருக்களம் குறுகினானே

2279.	புனை கதிர் மருப்புத் தாடி மோதிரம் செறித்துப் பொன்செய் கனை கதிர் வாளை ஏந்திக் கால் கழல் அணிந்து நம்மை இனையன பட்ட ஞான்றால் இறையவர்கள் நினைப்பது என்றே முனை அழல் முளிபுல் கானம் மேய்ந்து என நீந்தினானே

2280.	தார் அணி பரவை மார்பில் குங்குமம் எழுதித் தாழ்ந்த ஆரமும் பூணும் மின்ன அருவிலைப் பட்டின் அங் கண் ஏர் படக் கிடந்த பொன் ஞாண் இருள் கெட விழிப்ப வெய்ய பூரண சேனன் வண்கைப் பொருசிலை ஏந்தினானே

2281.	ஊன் அமர் குறடு போல இரும்பு உண்டு மிகுத்த மார்பில் தேன் அமர் மாலை தாழச் சிலை குலாய்க் குனிந்தது ஆங்கண் மான் அமர் நோக்கினாரும் மைந்தரும் குழீஇய போருள் கான் அமர் காமன் எய்த கணை எனச் சிதறினானே

2282.	வண்டு அலை மாலை தாழ மது உண்டு களித்து வண்கைப் புண் தலை வேலை ஏந்திப் போர்க்களம் குறுகி வாழ்த்திக் கண்படு காறும் எந்தை கட்டியங் காரன் என்றே உண்டு ஒலை ஆர்க வேல் என்று உறுவலி தாக்கினானே

2283.	கூற்று என வேழம் வீழாக் கொடி நெடுந் தேர்கள் நூறா ஏற்றவர் தம்மைச் சீறா ஏந்திர நூழில் செய்யா ஆற்றல் அம் குமரன் செல்வான் அலை கடல் திரையின் நெற்றி ஏற்று மீன் இரியப் பாய்ந்த எறி சுறா ஏறு போன்றான்

2284.	மாலைக் கண் ஆம்பல் போல மகளிர் தம் குழாத்தில் பட்டார் கோல வாள் போருள் பட்டால் குறு முயல் கூடு கண்டு சாலத் தாம் பனிக்கும் பொய்கைத் தாமரை நீரர் ஆயின் ஞாலத்தார் ஆண்மை என்னாம் என நகா வருகின்றானே

2285.	முடிச்சடை முனிவன் அன்று கேள்வியில் கொண்ட வேல் கண் மடத்தகை மகளிர் கோல வருமுலை உழக்கச் சேந்து கொடிப் பல அணிந்த மார்பின் கோவிந்தன் வாழ்க என்று நடத்துவான் அவனை நோக்கி நகாச் சிலை பாரித்தானே

2286.	போர்த்த நெய்த்தோரன் ஆகிப் புலால் பருந்து ஆர்ப்பச் செல்வான் சீர்த் தகையவனைக் கண்டு என் சினவு வேல் இன்னும் ஆர்ந்தின்று ஊர்த்து உயிர் உன்னை உண்ணக் குறை வயிறு ஆரும் என்று ஆங்கு ஆர்த்த வாய் நிறைய எய்தான் அம்பு பெய் தூணி ஒத்தான்

2287.	மொய்ப்படு சரங்கள் மூழ்க முனை எயிற்று ஆளி போல அப்பு அணைக் கிடந்த மைந்தன் அருமணித் திருவில் வீசும் செப்பு இள முலையினார் கண் சென்று உலாய் பிறழச் சிந்திக் கைப்பட எடுத்திட்டு ஆடும் பொலம் கழற் காயும் ஒத்தான்

2288.	புனைகதிர்ப் பொன் செய் நாணின் குஞ்சியைக் கட்டி நெய்த்தோர் நனைகதிர் எஃகம் ஏந்தி நந்தன் வாழ்க என்ன நின்ற வினை ஒளிர் காளை வேலைக் கடக்கலார் வேந்தர் நின்றார் கனைகடல் வேலை எல்லை கடக்கலா வண்ணம் நின்றா

2289.	நின்ற அப் படை உளானே ஒருமகன் நீலக் குஞ்சி மன்றல மாலை நெற்றி மழ களிறு அன்றி வீழான் வென்று இயங்கு ஒளிறும் வெள் வேல் மின் என வெகுண்டு விட்டான் சென்ற வேல் விருந்து செங் கண் மறவன் நக்கு எதிர் கொண்டானே

2290.	மான் வயிறு ஆர்ந்து நோக்கும் வெருவுறு மருளின் நோக்கின் தேன் வயிறு ஆர்ந்த கோதைத் தீம் சொலார் கண்கள் போலும் ஊன் வயிறு ஆர்ந்த வெள் வேல் ஒய் எனப் பறித்து நக்கான் கான் வயிறு ஆர்ந்து தேக்கிக் களிவண்டு கனைக்கும் தாரான்

2291.	விட்டு அழல் சிந்தி வெள் வேல் விசும்பின் வீழ் மின்னின் நொய்தாக் கட்டு அழல் நெடுங் கண் யாதும் இமைத்திலன் மகளிர் ஓச்சும் மட்டு அவிழ் மாலை போல மகிழ்ந்து பூண் மார்பத்து ஏற்றுக் கட்டு அழல் எஃகம் செல்லக் கால் நெறி ஆயினானே

2292.	கவி மதம் கடந்து காமர் வனப்பு வீற்று இருந்த கண்ணார் குவி முலை நெற்றித் தீம் தேன் கொப்புளித்து இட்ட பைந்தார்ச் செவி மதக் கடல் அம் கேள்விச் சீவகன் கழல்கள் வாழ்த்திச் சவி மதுத் தாம மார்பின் சல நிதி தாக்கினானே

2293.	குஞ்சரம் குனிய நூறித் தடாயின குருதி வாள் தன் நெஞ்சகம் நுழைந்த வேலைப் பறித்து வான் புண்ணுள் நீட்டி வெம்சமம் நோக்கி நின்று மிறைக்கொளி திருத்துவான் கண்டு அஞ்சி மற்ற அரசர் யானைக் குழாத்தொடும் இரிந்திட்டாரே

2294.	தோட்டு வண்டு ஒலியல் மாலைத் துடி இடை மகளிர் ஆய்ந்த மோட்டு வெண் முத்தம் மின்னும் முகிழ் முலை உழுது சாந்தம் கோட்டு மண் கொண்ட மார்பம் கோதை வாள் குளித்து மூழ்கிக் கோட்டு மண் கொள்ள நின்றான் குருசில் மண் கொள்ள நின்றான்

2295.	எரி மணிக் குப்பை போல இருள் அற விளங்கும் மேனித் திருமணிச் செம் பொன் மார்பின் சீவகன் சிலை கை ஏந்தி அரு மணி அரசர் ஆவி அழல் அம்பின் கொள்ளை சாற்றி விரி மணி விளங்கு மான் தேர் விண் தொழ ஏறினானே

2296.	கருவளி முழக்கும் காரும் கனை கடல் ஒலியும் கூடி அருவலிச் சிங்க ஆர்ப்பும் ஆங்கு உடன் கூடிற்று என்ன செருவிளை கழனி மள்ளர் ஆர்ப்பொடு சிவணிச் செம்பொன் புரிவளை முரசம் ஆர்ப்பப் போர்த் தொழில் தொடங்கினானே

2297.	அரசர் தம் முடியும் பூணும் ஆரமும் வரன்றி ஆர்க்கும் முரசமும் குடையும் தாரும் பிச்சமும் சுமந்து மாவும் விரை பரித் தேரும் ஈர்த்து வேழம் கொண்டு ஒழுகி வெள்ளக் குரை புனல் குருதி செல்லக் குமரன் வில் குனிந்தது அன்றே

2298.	கேழ் கிளர் எரி கண் பேழ் வாய்க் கிளர் பெரும்பாம்பி னோடும் சூழ் கதிர்க் குழவித் திங்கள் துறுவரை வீழ்வதே போல் தாழ் இரும் தடக்கை யோடும் தட மருப்பு இரண்டும் அற்று வீழ் தரப் பரந்த அப்பு நிழலில் போர் மயங்கினாரே

2299.	ஆடவர் ஆண்மை தோற்றும் அணிகிளர் பவழத் திண்கை நீடு எரி நிலைக் கண்ணாடிப் போர்க்களத்து உடைந்த மைந்தர் காடு எரி கவரக் கல் என் கவரிமா விரிந்த வண்ணம் ஓடக் கண்டு உருவப் பைந்தார் அரிச்சந்தன் உரைக்கின்றானே

2300.	மஞ்சு இவர் மின் அனார் தம் வால் அரிச் சிலம்பு சூழ்ந்து பஞ்சி கொண்டு எழுதப் பட்ட சீறடிப் பாய்தல் உண்ட குஞ்சி அம் குமரர் தங்கள் மறம் பிறர் கவர்ந்து கொள்ள அஞ்சி இட்டு ஓடிப் போகின் ஆண்மை யார் கண்ணது அம்மா

2301.	உழை இனம் உச்சிக் கோடு கலங்குதல் உற்ற போதே விழைவு அற விதிர்த்து வீசி விட்டு எறிந்திடுவது ஒப்பக் கழலவர் உள்ளம் அஞ்சிக் கலங்குமேல் அதனை வல்லே மழைமினின் நீக்கி இட்டு வன் கண்ணர் ஆபர் அன்றே

2302.	தற் புறம் தந்து வைத்த தலைமகற்கு உதவி ஈந்தால் கற்பக மாலை சூட்டிக் கடி அர மகளிர்த் தோய்வர் பொற்ற சொல் மாலை சூட்டிப் புலவர்கள் புகழக் கல் மேல் நிற்பர் தம் வீரம் தோன்ற நெடும் புகழ் பரப்பி என்றான்

2303.	பச்சிரும்பு எஃகு இட்டாங்குப் படையைக் கூர்ப்பு இடுதலோடும் கச்சையும் கழலும் வீக்கிக் காஞ்சனத் தளிவம் வாய்க்கு இட்டு அச்சு உற முழங்கி ஆரா அண்ணல் அம் குமரன் கையுள் நச்சு எயிற்று அம்பு தின்ன நாள் இரை ஆகல் உற்றார்

2304.	வடதிசை எழுந்த மேகம் வலன் உராய் மின்னுச் சூடிக் குடதிசைச் சேர்ந்து மாரி குளிறுபு சொரிவதே போல் படர் கதிர்ப் பைம் பொன் திண் தேர் பாங்கு உற இமைப்பின் ஊர்ந்தான் அடர் சிலை அப்பு மாரி தாரை நின்றிட்டது அன்றே

2305.	அற்று வீழ் தலைகள் யானை உடலின் மேல் அழுந்தி நின்ற பொற்ற திண் சரத்தில் கோத்த பொருசரம் தாள்கள் ஆகத் தெற்றி மேல் பூத்த செந்தாமரை மலர் போன்ற செங் கண் மற்று அத்தாது உரிஞ்சி உண்ணும் வண்டு இனம் ஒத்த அன்றே

2306.	திங்களோடு உடன் குன்று எலாம் துளங்கி மாநிலம் சேர்வபோல் சங்கம் மத்தகத்து அலமரத் தரணி மேல் களிறு அழியவும் பொங்கு மா நிரை புரளவும் பொலம் கொள் தேர் பல முறியவும் சிங்கம் போல் தொழித்து ஆர்த்து அவன் சிறுவர் தேர்மிசைத் தோன்றினார்

2307.	சந்தனம் சொரி தண் கதிர்த் திங்கள் அம் தொகை தாம் பல குங்குமக் கதிர்க் குழவி அம் செல்வனோடு உடன்பொருவ போல் மங்குல் மின் என வள்ளல் தேர் மைந்தர் தேரொடு மயங்கலின் வெம் கண் வில் உமிழ் வெம் சரம் மிடைந்து வெம்கதிர் மறைந்ததே

2308.	குருதிவாள் ஒளி அரவினால் கொள்ளப்பட்ட வெண்திங்கள் போல் திருவ நீர்த் திகழ் வலம்புரி வாய் வைத்து ஆங்கு அவன் தெழித்தலும் பொருவில் கீழ் வளி முழக்கினால் பூமிமேல் சனம் நடுங்கிற்றே அரவ வெம்சிலை வளைந்ததே அண்ணல் கண் அழல் உமிழ்ந்ததே

2309.	கங்கை மாக்கடல் பாய்வதே போன்று காளை தன் கார்முகம் மைந்தர் ஆர்த்து அவர் வாய் எலாம் நிறைய வெம்சரம் கான்ற பின் நெஞ்சம் போழ்ந்து அழல் அம்பு உண நீங்கினார் உயிர் நீள் முழைச் சிங்க ஏறுகள் கிடந்த போல் சிறுவர் தேர் மிசைத் துஞ்சினார்

2310.	நிவந்த வெண் குடை வீழவும் வேந்தர் நீள் விசும்பு ஏறவும் உவந்து பேய்க் கணம் ஆடவும் ஓரி கொள்ளை கொண்டு உண்ணவும் கவந்தம் எங்கணும் ஆடவும் களிறு மாவொடு கவிழவும் சிவந்த சீவக சாமி கண் புருவமும் முரி முரிந்தவே

2311.	பொய்கை போர்க்களம் புற இதழ் புலவு வாள் படை புல் இதழ் ஐய கொல் களிறு அக இதழ் அரசர் அல்லி தன் மக்களா மையில் கொட்டை அம் மன்னனா மலர்ந்த தாமரை வரிசையால் பைய உண்டபின் கொட்டை மேல் பவித்திரத் தும்பி பறந்ததே

2312.	கலை முத்தம் கொள்ளும் அல்குல் கார் மழை மின் அனார் தம் முலை முத்தம் கொள்ளச் சாந்தம் அழிந்து தார் முருகு விம்மும் மலை முத்தம் கொள்ளும் மார்பின் மன்னனும் கண்டு காய்ந்தான் சிலை முத்தம் கொள்ளும் திண் தோள் செம்மலும் தீயின் சேந்தான்

2313.	தன் மதம் திவண்ட வண்டு தங்கிய காட்டுள் வேழம் பின் மதம் செறித்திட்டு அஞ்சிப் பிடி மறந்து இரிந்து போகும் வெல் மதக் களிற்று வெய்ய அசனி வேகத்தின் மேலான் மின் உமிழ் மாலை வேந்தன் வீரற்கு விளம்பினானே

2314.	நல்வினை உடைய நீரார் நஞ்சு உணின் அமுதம் ஆகும் இல்லையேல் அமுதும் நஞ்சாம் இன்னதால் வினையின் ஆக்கம் கொல்வல் யான் இவனை என்றும் இவன் கொல்லும் என்னை என்றும் அல்லன நினைத்தல் செல்லார் அறிவினால் பெரிய நீரார்

2315.	அகப்படு பொறியினாரை ஆக்குவார் யாவர் அம்மா மிகப்படு பொறியினாரை வெறியராச் செய்யலாமோ நகைக் கதிர் மதியம் வெய்தா நடுங்கச் சுட்டிடுதல் உண்டே பகைக் கதிர்ப் பருதி சந்தும் ஆலியும் பயத்தல் உண்டே

2316.	புரி முத்த மாலைப் பொன்கோல் விளக்கினுள் பெய்த நெய்யும் திரியும் சென்று அற்ற போழ்தே திருச்சுடர் தேம்பின் அல்லால் எரி மொய்த்துப் பெருகல் உண்டோ இருவினை சென்று தேய்ந்தால் பரிவு உற்றுக் கெடாமல் செல்வம் பற்றி யார் அதனை வைப்பார்

2317.	நல் ஒளிப் பவளச் செவ்வாய் நல்மணி எயிறு கோலி வில்லிட நக்கு வீரன் அஞ்சினாய் என்ன வேந்தன் வெல்வது விதியின் ஆகும் வேல் வரின் இமைப்பேன் ஆயின் சொல்லி நீ நகவும் பெற்றாய் தோன்றல் மற்று என்னை என்றான்

2318.	பஞ்சி மெல் அடியினார் தம் பாடகம் திருத்திச் சேந்து நெஞ்சு நொந்து அமுத கண்ணீர் துடைத்தலின் நிறைந்த கோல அஞ்சனக் கலுழி அம் சேறு ஆடிய கடக வண்கை வெம்சிலை கொண்டு வெய்ய உரும் என முழங்கிச் சொன்னான்

2319.	இல்லாளை அஞ்சி விருந்தின் முகம் கொன்ற நெஞ்சின் புல்லாளன் ஆக மறம் தோற்பின் எனப் புகைந்து வில் வாள் அழுவம் பிளந்திட்டு வெகுண்டு நோக்கிக் கொல் யானை உந்திக் குடை மேலும் ஓர் கோல் தொடுத்தான்

2320.	தொடுத்த ஆங்கு அவ் அம்பு தொடை வாங்கி விடாத முன்னம் அடுத்து ஆங்கு அவ் அம்பும் சிலையும் அதன் நாணும் அற்றுக் கடுத்து ஆங்கு வீழக் கதிர் வான் பிறை அம்பின் எய்தான் வடித் தாரை வெல் வேல் வயிரம் மணிப் பூணினானே

2321.	அம்பும் சிலையும் அறுத்தான் என்று அழன்று பொன்வாள் வெம்பப் பிடித்து வெகுண்டு ஆங்கு அவன் தேரின் மேலே பைம் பொன் முடியான் படப் பாய்ந்திடுகு என்று பாய்வான் செம் பொன் உலகின் இழிகின்ற ஓர் தேவன் ஒத்தான்

2322.	மொய் வார் குழலார் முலைப் போர்க்களம் ஆய மார்பில் செய்யோன் செழும் பொன் சரம் சென்றன சென்றது ஆவி வெய்தா விழியா வெருவத் துவர் வாய் மடியா மை ஆர் விசும்பின் மதி வீழ்வது போல வீழ்ந்தான்

2323.	கட்டியங் காரன் என்னும் கலி அரசு அழிந்தது ஆங்குப் பட்ட இப் பகைமை நீங்கிப் படைத் தொழில் ஒழிக என்னாக் கொட்டினர் முரசம் மள்ளர் ஆர்த்தனர் குருதிக் கண்ணீர் விட்டு அழுது அவன்கண் ஆர்வம் மண் மகள் நீக்கினாளே

2324.	ஒல்லை நீர் உலகம் அஞ்ச ஒளி உமிழ் பருதி தன்னைக் கல் எனக் கடலின் நெற்றிக் கவுள் படுத்திட்டு நாகம் பல் பகல் கழிந்த பின்றைப் பல் மணி நாகம் தன்னை வல்லை வாய் போழ்ந்து போந்து ஓர் மழகதிர் நின்றது ஒத்தான்

2325.	கோட்டு மீன் குழாத்தின் மள்ளர் ஈண்டினர் மன்னர் சூழ்ந்தார் மோட்டு மீன் குழாத்தின் எங்கும் தீவிகை மொய்த்த முத்தம் ஆட்டு நீர்க் கடலின் ஆர்த்தது அணிநகர் வென்றி மாலை கேட்டு நீர் நிறைந்து கேடு இல் விசையை கண் குளிர்ந்த அன்றே

2326.	அணி முடி அரசர் மாலை அழல் நுதி வாள்கள் என்னும் மணி புனை குடத்தின் நெய்த்தோர் மண்ணு நீர் மருள ஆட்டிப் பணை முலைப் பைம் பொன் மாலைப் பாசிழைப் பூமி தேவி இணை முலை ஏகம் ஆக நுகரிய எய்தினானே