முகப்பு		தொடக்கம்
பூமகள் இலம்பகம்

2327.	கண்ணாடி அன்ன கடி மார்பன் சிவந்து நீண்ட கண் ஆடி வென்று களம் கண்டு நியமம் முற்றி கள் நாடி வண்டு பருகும் கமழ் மாலை மூதூர்க் கண் ஆடு யானை அவர் கை தொழச் சென்று புக்கான்

2328.	கூடு ஆர் புலியும் முழைக் கோளரி ஏறும் அன்ன கூடார் மெலியக் கொலை வேல் நினைந்தானை ஏத்திக் கூடு ஆர மாலைக் குவி மென் முலைக் கோதை நல்லார் கூடாரம் மாட மயில் போலக் குழீஇ யினாரே

2329.	மாலைச் செற்றான் மக்களொடு எல்லாம் உடனே இம் மாலைச் செற்றான் வைந் நுனை அம்பின் இவன் என்பார் மாலைக்கு இன்றே மாய்ந்தது மாயாப் பழி என்பார் மாலைக்கு ஏற்ற வார் குழல் வேய்த்தோள் மடநல்லார்

2330.	நாகம் நெற்றி நல் மணி சிந்தும் அருவி போல் நாகம் நெற்றி நல் மணி ஓடை நற விம்மும் நாகம் நெற்றி நல் மலர் சிந்தி நளிர் செம்பொன் நாகம் நெற்றி மங்கையர் ஒத்தார் மடநல்லார்

2331.	கோள் திக்கு ஓடும் கூம்பு உயர் நாவாய் நெடுமாடம் கோடிப் பட்டின் கொள் கொடி கூடப் புனைவாரும் கோடித் தானைக் கொற்றவன் காண்பான் இழை மின்னக் கோடிச் செம்பொன் கொம்பரின் முன் முன் தொழுவாரும்

2332.	அம்பு உகை வல் வில் ஆர் கழல் மள்ளர் திறல் ஏத்த அம்பு கைக் கொண்டால் ஆர் இவற்கு ஈண்டு நிகர் ஆவார் அம் புகை ஆர்ந்த அம் துகில் அல்குல் அவிர் கோதாய் அம்பு கைக் காணாம் ஐயனைக் கையில் தொழுது என்பார்

2333.	மைத் துன நீண்ட மா மணி மாடம் மிசை ஏறி மைத்து உன நீண்ட வாள் தடம் கண்ணார் மலர் தூவ மைத்துன மன்னர் மால் களிறு ஏறிப் புடை சூழ மைத் துன நீண்ட மாமணி வண்ண அவன் ஒத்தான்

2334.	ஊது வண்டு அரற்றும் உயர் தாமரைப் போது பூங் கழுநீரொடு பூத்து உடன் வீதி மல்கின போல் மிளிர் வேல் கணும் மாதரார் முகப் பூவும் அலர்ந்தவே

2335.	வீணை வித்தகன் வேந்து அடு வீங்கு தோள் காணும் காரிகையார் கதிர் வெம் முலைப் பூணும் ஆரமும் ஈன்று பொன் பூத்து அலர்ந்து யாணர் ஊர் அமராபதி போன்றதே

2336.	தேம் பெய் கற்பகத் தாரவன் சேர்தலும் பூம் பெய் கோதை புரிசைக் குழாம் நலம் ஓம்பு திங்கள் உலந்து சுடர் கண்ட ஆம்பல் ஆய் மலர்க் காடு ஒத்து அழிந்ததே

2337.	மாகம் முழக்கின் மணி நாகம் பதைப்பவே போல் ஆகம் மறவர் அகன் கோயில் புக்கு அம் பொன் மாலைத் தோகை மடவார் துவர் வாய் துடித்து அஞ்ச வெம்பா வேகம் உடைத்தாய் விழியாத் தொழித்து ஏகுக என்றார்

2338.	செய் பாவை அன்னார் சிலம்பு ஆர்க்கும் மென் சீறடியார் செய் பூந் தவிசின் மிசை அல்லது சேறல் இல்லார் மை ஆர்ந்த கண்ணீர் மணிப் பூண் முலை பாய விம்மா வெய்தா மடவார் வெறு வெம் நிலத்து ஏகினாரே

2339.	நெருப்பு உற்ற போல நிலம் மோந்துழிச் செய்ய ஆகிப் பருக்கு என்ற கோலம் மரல் பல் பழம் போன்று கொப்புள் வருத்தம் மிழற்றிப் பசும் பொன் சிலம்பு ஓசை செய்யச் செருக்கு அற்ற பஞ்சி மலர்ச் சீறடி நோவச் சென்றார்

2340.	பொன் பூண் சுமந்து பொரு கோட்டை அழித்து வெம்போர் கற்பான் எழுந்த முலையார் களம் கண்டு நீங்கி நல் பூண் அணிந்த முலையார் நிலை கால் சரிந்து நெற்றி நிறுத்து வடம் வைத்த முலையி னாரும்

2341.	செங் கால் குழவி தழீஇயினார் திங்கள் புக்க நீரார் அம் கான் முலையின் அரும்பால் வரப் பாயினாரும் பைங் காசும் முத்தும் பவழத்தொடு பைம் பொன் ஆர்ந்த பொங்கார் முலையார் திரு முற்றம் நிறைந்து புக்கார்

2342.	பெய் ஆர் முகிலில் பிறழ் பூங் கொடி மின்னின் மின்னா நெய் ஆர்ந்த கூந்தல் நிழல் பொன் அரி மாலை சோரக் கையார் வளையார் புலி கண் உறக் கண்டு சோரா நையாத் துயரா நடுங்கும் பிணை மான்கள் ஒத்தார்

2343.	வட்டம் மலர்த் தார் அவனால் அருள் பெற்று வான் பொன் பட்டம் அணிந்தாள் இவர் தங்களுள் யாவள் என்ன மடடு ஆர் அலங்கல் அவன் மக்களும் தானும் மாதோ பட்டார் அமருள் பசும் பொன் முடி சூழ என்றார்

2344.	மால் ஏறு அனையானொடு மக்களுக்கு அஃதோ என்னா வேல் ஏறு பெற்ற பிணையின் நனி மாழ்கி வீழ்ந்து சேல் ஏறு சின்னீர் இடைச் செல்வன போன்று செங் கண் மேல் ஏறி மூழ்கிப் பிறழ்ந்து ஆழ்ந்த இறந்து பட்டாள்

2345.	ஐ வாய் அரவின் அவிர் ஆர் அழல் போன்று சீறி வெய்யோன் உயிர்ப்பின் விடுத்தேன் என் வெகுளி வெம் தீ மை ஆர் அணல மணி நாகம் கலுழன் வாய்பட்டு உய்யா என நீர் உடன்று உள்ளம் உருகல் வேண்டா

2346.	மண் கேழ் மணியின் நுழையும் துகில் நூலின் வாய்த்த நுண் கேழ் நுசுப்பின் மடவீர் நும்மை நோவ செய்யேன் ஒண் கேழ்க் கழுநீர் ஒளி முத்தம் உமிழ்வதே போல் பண் கேழ் மொழியீர் நெடுங் கண் பனி வீழ்த்தல் வேண்டா

2347.	என் உங்கட்கு உள்ளம் இலங்கு ஈர் வளைக் கையினீரே மன் இங்கு வாழ்வு தருதும் அவற்றானும் வாழ்மின் பொன் இங்குக் கொண்டு புறம் போகியும் வாழ்மின் என்றான் வில் நுங்க வீங்கி விழுக் கந்து என நீண்ட தோளான்

2348.	தீத் தும்மும் வேலான் திரு வாய் மொழி வான் முழக்கம் வாய்த்து அங்குக் கேட்டு மட மஞ்ஞைக் குழாத்தின் ஏகிக் காய்த் தெங்கு சூழ்ந்த கரும்பு ஆர் தம் பதிகள் புக்கார் சேய்ச் செந் தவிசு நெருப்பு என்று எழும் சீறடியார்

2349.	காது ஆர் குழையும் கடல் சங்கமும் குங்குமமும் போது ஆர் அலங்கல் பொறையும் பொறை என்று நீக்கித் தாது ஆர் குவளைத் தடம் கண் முத்து உருட்டி விம்மா மாது ஆர் மயில் அன்னவர் சண்பகச் சாம்பல் ஒத்தார்

2350.	ஆய் பொன் புரிசை அணி ஆர் அகன் கோயில் எல்லாம் காய் பொன் கடிகைக் கதிர்க் கை விளக்கு ஏந்தி மள்ளர் மேய் பொன் அறையும் பிறவும் விரைந்து ஆய்ந்த பின்றைச் சேய் பொன் கமல மகள் கை தொழச் சென்று புக்கான்

2351.	முலை ஈன்ற பெண்ணைத் திரள் தாமங்கள் தாழ்ந்து முற்றும் மலை ஈன்ற மஞ்சின் மணிப் பூம் புகை மல்கி விம்மக் கலை ஈன்ற சொல்லார் கமழ்பூ அணைக் காவல் கொண்டார் கொலை ஈன்ற வேல் கண்ணவர் கூடிய மார்பற்கு அன்றே

2352.	போர்க் கோலம் நீக்கிப் புகழப் பொன்னின் எழுதப் பட்ட வார்க் கோல மாலை முலையார் மண்ணுறுப்ப ஆடி நீர்க் கோலம் செய்து நிழல் விட்டு உமிழ் மாலை மார்பன் தார்க் கோலம் மான் தேர்த் தொகை மாமன் தொழுது சொன்னான்

2353.	எண் கொண்ட ஞாட்பின் இரும்பு எச்சில் படுத்த மார்பர் புண் கொண்டு போற்றிப் புறம் செய்க எனப் பொற்ப நோக்கிப் பண் கொண்ட சொல்லார் தொழப் பாம்பு அணை அண்ணல் போல மண் கொண்ட வேலான் அடி தைவர வைகினானே

2354.	வாள்களாலே துகைப்பு உண்டு வரை புண் கூர்ந்த போல் வேழம் நீள் கால் விசைய நேமித் தேர் இமைத்தார் நிலத்தில் காண்கலாத் தாள் வல் புரவி பண் அவிழ்த்த யானை ஆவித்தாங்கு அன்ன கோள்வாய் எஃகம் இடம் படுத்த கொழும்புண் மார்பர் அயா உயிர்த்தார்

2355.	கொழுவாய் விழுப்புண் குரைப்பு ஒலியும் கூந்தல் மகளிர் குழை சிதறி அழுவார் அழுகைக் குரல் ஒலியும் அதிர் கண் முரசின் முழக்கு ஒலியும் குழுவாய்ச் சங்கின் குரல் ஒலியும் கொலை வல் யானைச் செவிப் புடையும் எழுவார் யாழும் ஏத்து ஒலியும் இறைவன் கேளாத் துயில் ஏற்றான்

2356.	தொடித் தோள் மகளிர் ஒரு சாரார் துயரக் கடலுள் அவர் நீந்த வடிக் கண் மகளிர் ஒரு சாரார் வரம்பு இல் இன்பக் கடல் நீந்தப் பொடித்தான் கதிரோன் திரை நெற்றிப் புகழ் முப்பழ நீர்ப் பளிங்கு அளைஇக் கடிப்பூ மாலையவர் ஏந்தக் கமழ் தாமரைக் கண் கழீஇயினான்

2357.	முனைவன் தொழுது முடி துளக்கி முகந்து செம்பொன் கொள வீசி நினையல் ஆகா நெடு வாழ்க்கை வென்றிக் கோலம் விளக்கு ஆகப் புனையப் பட்ட அஞ்சனத்தைப் புகழ எழுதிப் புனை பூணான் கனை வண்டு ஆர்க்கும் அலங்கலும் கலனும் ஏற்பத் தாங்கினான்

2358.	முறிந்த கோலம் முகிழ் முலையார் பரவ மொய் ஆர் மணிச் செப்பில் உறைந்த வெண் பட்டு உடுத்து ஒளி சேர் பஞ்ச வாசம் கவுள் கொண்டு செறிந்த கழுநீர்ப் பூப் பிடித்துச் சேக்கை மரீஇய சிங்கம் போல் அறிந்தார் தமக்கும் அநங்கனாய் அண்ணல் செம்மாந்து இருந்தானே

2359.	வார் மீது ஆடி வடம் சூடிப் பொற்பு ஆர்ந்து இருந்த வன முலையார் ஏர் மீது ஆடிச் சாந்து எழுதி இலங்கு முந்நீர் வலம்புரி போல் கார் மீது ஆடிக் கலம் பொழியும் கடகத் தடக்கைக் கழலோனை போர் மீது ஆடிப் புறம் கண்ட புலால் வேல் மன்னர் புடை சூழ்ந்தார்

2360.	தொல்லை நால் வகைத் தோழரும் தூ மணி நெடுந் தேர் மல்லல் தம்பியும் மாமனும் மது விரி கமழ் தார்ச் செல்வன் தாதையும் செழு நகரொடு வள நாடும் வல்லைத் தொக்கது வளம் கெழு கோயிலுள் ஒருங்கே

2361.	துளங்கு வெண் மதி உகுத்த வெண் கதிர் தொகுத்தது போல் விளங்கு வெள்ளி அம் பெரு மலை ஒழிய வந்து எழிலார் வளம் கொள் மா நகர் மழகதிர் குழீஇயின போலக் களம் கொண்டு ஈண்டினர் கதிர்முடி விஞ்சையர் பொலிந்தே

2362.	எண்ணம் என் இனி எழில் முடி அணிவது துணிமின் கண்ண னாரொடு கடிகையும் வருக என வரலும் பண்ணினார் முடி பழிச்சிய மணி பொனில் குயிற்றி அண்ணல் ஆய் கதிர் அலம்வரப் புலமகள் நகவே

2363.	விரியும் மாலையன் விளங்கு ஒளி முடியினன் துளங்கித் திருவில் மால் வரைக் குலவியது அனையது ஓர் தேம் தார் அருவி போல்வது ஓர் ஆரமும் மார்பிடைத் துயல எரியும் வார் குழை இமையவன் ஒருவன் வந்து இழிந்தான்

2364.	கொம்மை ஆர்ந்தன கொடி பட எழுதின குவிந்த அம்மை ஆர்ந்தன அழகிய மணிவடம் உடைய வெம்மை செய்வன விழுத்தகு முலைத் தடம் உடைய பொம்மல் ஓதியர் பொழி மின்னுக் கொடி என இழிந்தார்

2365.	மையல் யானையின் படு மதம் கெடப் பகட்டு அரசன் செய்த மும் மதம் போல் திசை திசைதொறும் கமழும் தெய்வ வாசத்துத் திருநகர் வாசம் கொண்டு ஒழிய வெய்யர் தோன்றினர் விசும்பிடைச் சிறப்போடும் பொலிந்தே

2366.	வெருவி மாநகர் மாந்தர்கள் வியந்து கை விதிர்ப்பப் பருதி போல்வன பால் கடல் நூற்று எட்டுக் குடத்தால் பொருவில் பூ மழை பொன் மழையொடு சொரிந்து ஆட்டி எரி பொன் நீள் முடி கவித்தனன் பவித்திரன் தொழுதே

2367.	தேவ துந்துபி தேவர்கட்கு ஓகை உய்த்து உரைப்பான் ஆவி அம் புகை அணி கிளர் சுண்ணமோடு எழுந்த நாவின் ஏத்தினர் அரம்பையர் நரம்பு ஒலி உளர்ந்த காவல் மன்னரும் கடிகையும் கடவது நிறைத்தார்

2368.	திருவ மா மணிக் காம்பொடு திரள் வடம் திளைக்கும் உருவ வெண் மதி இது என வெண் குடை ஓங்கிப் பரவை மா நிலம் அளித்தது களிக் கயல் மழைக் கண் பொருவில் பூ மகள் புணர்ந்தனன் இமையவன் எழுந்தான்

2369.	மின்னும் கடல் திரையின் மா மணிக்கை வெண் கவரி விரிந்து வீசப் பொன் அம் குடை நிழற்றப் பொன் மயம் ஆம் உழைக்கலங்கள் பொலிந்து தோன்ற மன்னர் முடிஇறைஞ்சி மா மணி அம் கழல் ஏந்தி அடி ஈடு ஏத்தச் சின்ன மலர்க் கோதைத் தீம் சொலார் போற்றி இசைப்பத் திருமால் போந்தான்

2370.	மந்தார மா மாலை மேல் தொடர்ந்து தழுவ வராத் தாமம் மல்கி அந்தோ என்று அம் சிறை வண்டு ஏக்கற இன்புகை போய்க் கழுமி ஆய் பொன் செந்தாமரை மகளே அல்லது பெண் சாராத திருவின் மிக்க சிந்தா மணி ஏய்ந்த சித்திர மா மண்டபத்துச் செல்வன் புக்கான்

2371.	பைங் கண் உளை எருத்தின் பல் மணி வாள் எயிற்றுப் பவள நாவின் சிங்க ஆசனத்தின் மேல் சிங்கம் போல் தேர் மன்னர் முடிகள் சூழ மங்குல் மணிநிற வண்ணன் போல் வார் குழைகள் திருவில் வீசச் செங் கண் கமழ் பைந்தார்ச் செழுஞ் சுடர் போல் தேர் மன்னன் இருந்தான் அன்றே

2372.	வார் பிணி முரசம் நாண வான் அதிர் முழக்கம் ஏய்ப்பத் தார் பிணி தாம மார்பன் தம்பியை முகத்துள் நோக்கி ஊர் பிணி கோட்டம் சீப்பித்து உறாதவன் ஆண்ட நாட்டைப் பார் பிணி கறையின் நீங்கப் படா முரசு அறைவி என்றான்

2373.	கடவுளர் இடனும் காசு இல் கணி பெறு நிலனும் காமர் தடவளர் முழங்கும் செந்தீ நான் மறையாளர் தங்கள் இடவிய நிலத்தோடு எல்லாம் இழந்தவர்க்கு இரட்டி ஆக உடன் அவை விடுமின் என்றான் ஒளி நிலா உமிழும் பூணான்

2374.	என்றலும் தொழுது சென்னி நிலன் உறீஇ எழுந்து போகி வென்று அதிர் முரசம் யானை வீங்கு எருத்து ஏற்றிப் பைம் பொன் குன்று கண்டு அனைய கோலக் கொடி நெடு மாட மூதூர்ச் சென்று இசை முழங்கக் செல்வன் திரு முரசு அறைவிக் கின்றான்

2375.	ஒன்றுடைப் பதினை யாண்டைக்கு உறுகடன் இறைவன் விட்டான் இன்று உளீர் உலகத்து என்றும் உடன் உளீர் ஆகி வாழ்மின் பொன்றுக பசியும் நோயும் பொருந்தல் இல் பகையும் என்ன மன்றல மறுகு தோறும் அணி முரசு ஆர்த்தது அன்றே

2376.	நோக்கு ஒழிந்து ஒடுங்கினீர்க்கும் நோய் கொளச் சாம்பினீர்க்கும் பூக்குழல் மகளிர்க் கொண்டான் புறக் கணித்து இடப்பட்டீர்க்கும் கோத் தரு நிதியம் வாழக் கொற்றவன் நகரோடு என்ன வீக்குவார் முரசம் கொட்டி விழு நகர் அறைவித்தானே

2377.	திருமகன் அருளப் பெற்றுத் திரு நிலத்து உறையும் மாந்தர் ஒருவனுக்கு ஒருத்தி போல உளம் மகிழ்ந்து ஒளியின் வைகிப் பரு வரு பகையும் நோயும் பசியும் கெட்டு ஒழிய இப்பால் பெரு விறல் வேந்தர் வேந்தற்கு உற்றது பேசல் உற்றேன்