முகப்பு		தொடக்கம்
இலக்கணையார் இலம்பகம்

2378.	அலங்கல் ஏந்திய குங்கும அருவரை மார்பன் கலந்த காரிகையவர்களைத் தருக என அருள இலங்கு மாலை வெள் அருவிய எழில் வரை மணந்த புலம்பு நீள் சுரம் போய்க் கொணர்ந்து அருளொடும் கொடுத்தார்

2379.	மோடு கொள் நிலா முளைத்து எழு பருதி கண்டு அறியாப் பாடு வண்டொடு பறவையும் நடுக்குறும் காப்பின் மாட மா மணிச் சிவிகையின் மயில் என இழிந்தார் வீடு கண்டவர் போன்று மின்னிடு கொடி அனையார்

2380.	அன்று சூடிய மாலையர் ஆடிய சாந்தர் பொன்றி வாடிய மேனியர் பொன் நிறை சுருங்கார் சென்று காதலன் திரு விரி மரை மலர் அடி மேல் ஒன்றி வீழ்ந்தனர் குவளைக் கண் உவகை முத்து உகவே

2381.	இலங்கு பூண் வரை மார்பு உற எடுத்து அவன் முயங்க மலங்கி வாள் கண்கள் வருபனி சுமந்து உடன் வெருவிக் கலங்கு நீர் இடைக் கலக்கு உறு கருங் கயல் இணை போல் புலம்பி ஓடின செவி உற நெடியன பொலிந்தே

2382.	வேனல் வாய்ப் பட்டு விரி முகை தளிரொடு கரிந்த கானக் கார் முல்லை கார் மழைக்கு எதிர்ந்தன போல மான மங்கையர் வாட்டமும் பரிவும் தம் கணவன் தேன் நெய் மார்பகம் தீண்டலும் தீர்ந்து ஒளி சிறந்தார்

2383.	சேல் உண் கண்ணியர் சிலம்பொடு திலகமும் திருத்தி மாலை நல்லன மதுக் கமழ் தகையன மிலைச்சிக் கோல மென்முலைக் குங்குமம் இடு கொடி எழுதிச் சோலை வேய் மருள்தோள் முத்தும் தொழு தக அணிந்தார்

2384.	நஞ்சி மேய்ந்து இளங் களிக் கயல் மதர்ப்பன போல அஞ்சி வாள் கண்கள் மதர்த்தன அலர்ந்து உடன் பிறழப் பஞ்சு சூழ் மணிமேகலை பரிந்து அவை சொரிய வஞ்சி நுண் இடை கவின் பெற வைகினன் மாதோ

2385.	அரி பொன் கிண்கிணி அணிகிளர் சிலம்பொடு சிலம்பும் திருவச் சீறடிச் செழு மலர்க் கொழுங் கயல் மழைக் கண் உருவ நுண் இடை ஒளி மணி வருமுலை உரு ஆர் எரி பொன் மேகலை இலக்கணை கடிவினை நொடிவாம்

2386.	ஆழி மால் கடல் அகன் பெருங் கேள்விகள் துறைபோய் ஊழின் அன்றியும் உறுவினை ஓரையின் முடிப்பான் சூழி யானையும் துளங்கு பொன் சிவிகையும் உடையான் வேழ வேந்தற்கு விழுப் பெருங் கணி விரித்து உரைத்தான்

2387.	ஓங்கு கொற்றவற்கு ஓதிய உயர் பெருநாளால் வீங்கு வெள்ளி அம் குன்று என விளங்கு ஒளி உடைய தேம் கொள் மாலையும் திலகமும் அணிந்த திண் குணத்த பாங்கின் பண்ணின நூற்று எட்டுப் படு மதக் களிறே

2388.	விளங்கு வெண் துகில் உடுத்து வெண் சாந்து மெய் பூசித் துளங்கு மஞ்சிகை துளைச் சிறு காதினுள் துளங்க வளம் கொள் மாலைகள் சூடி முத்து அணிந்து வண் முரசம் களம் கொள் வேழத்தின் ஏற்றினர் கடி முரசு அறைவான்

2389.	கேள்மின் கேள்மின்கள் யாவரும் இனியன கேள்மின் பூண்மின் நித்தில மணி வடம் பூசுமின் சாந்தம் வாள் மின் நுண் இடை வருந்தினும் சூட்டு அணிந்து அழகு ஆர் ஆணம் ஆகிய அருவிலை வண்ணப் பட்டு உடுமின்

2390.	பிள்ளை வெண் பிறைச் சிறு நுதல் பெரும் பட்டம் அணிமின் உள்ள மேனியும் ஒளிர் மணிக் கலங்களின் புனைமின் வள்ளல் வாய்மொழி ஆன் படு பால் அமிர்து அல்லால் உள்ளம் மேவினும் பிற உணப் பெறீர் எழு நாளும்

2391.	வாழை மல்கிய மணிக் குலைக் கமுகொடு நடுமின் தாழ நாற்றுமின் தாமங்கள் அகில் குடம் பரப்பி யாழின் பாடலும் ஆடலும் அரங்கு தோறும் இயற்றிப் போழும் மால் விசும்பு எனப் பல பொலங்கொடி எடுமின்

2392.	மாலை வாள் முடி மன்னவன் மணவினை எழு நாள் சீலம் இல்லன சினக் களிறு அகற்றுக என்று அணிந்த கோலம் ஆர் முரசு இடி உமிழ் தழங்கு என முழங்க நீல மாக் கடல் நெடு நகர் வாழ்க என அறைந்தார்

2393.	முரசம் ஆர்ந்தபின் மூ இரு நாள்கள் போய் விரைவோடு எங்கணும் வெள் வளை விம்மின புரை இல் பொன் மணி யாழ் குழல் தண்ணுமை அரவ வானின் அதிர்ந்த அணி முழா

2394.	விண் விளக்குவ போல் விரி பூந் துகள் கண் விளக்கிக் கலந்த வெண் சாந்தினால் மண் விளக்கி மலர்ப் பலி சிந்தினார் பண் விளக்கிய பைங்கிளி இன் சொலார்

2395.	ஆய்ந்த மோட்டின ஆன்படு பால் உலை போந்து பொங்கிய ஆவியினால் பொலிந்து ஏந்து மாடங்கள் தாம் இழின் என்பன பூந் துகில் புறம் போர்த்தன போன்றவே

2396.	திருவின் நல்லவர் செம் மலர்ச் சீறடி பரவி ஊட்டிய பஞ்சு அரத்தக் களி விரவி மீ நிலம் சேர்ந்து ஒளி பூத்து உராய்க் குருதி வான் நிலம் கொண்டது போன்றதே

2397.	பால் வெண் திங்கள் மணிக்கை படுத்தவை போலும் ஆடியில் நோக்கிப் பொலம் கலக் கோலம் செய்பவர் கோல வெறிப்பினால் மாலை வண்டினம் மாலைக் கண் கொண்டவே

2398.	போக மா மழை போழ்ந்து புதத் தொறும் மாகம் ஏந்துவ போல் மணித் தோரணம் ஆக நாற்றின தாமம் மணிக் குடம் ஏக மாநகர் வீதி நிரைத்தவே

2399.	ஆடல் மங்கையர் கிண்கிணி ஆர்ப்பு ஒலி பாடல் இன் ஒலி பண் அமை யாழ் ஒலி மோடு கொள் முழவின் முழக்கு ஈண்டிய மாட மா நகர் மாக் கடல் ஒத்ததே

2400.	சுந்தரத் துகள் பூந் துகள் பொன் துகள் அந்தரத்து எழும் இன் புகையால் அரோ இந்திரன் நகர் சாறு அயர்ந்து இவ்வழி வந்து இருந்தது போல் மலிவு உற்றதே

2401.	நிரந்து கன்னலும் நெய்யும் நீந்தப் பெய்து இரந்து பால் அமிர்து எங்கும் ஊட்டுவார் பரந்து பூந் துகில் பல் மணிக் கலம் சுரந்து கொள்க எனச் சுமக்க நல்குவார்

2402.	வருக்கையின் பழம் வாழையின் கனி திருக் கொள் மாங் கனி தெளித்த தேறலை கருப்புச் சாற்றொடு கலந்து கை செய்து புரிந்த தெங்கு இள நீரும் பூரிப்பார்

2403.	கூந்தல் ஏந்திய கமுகம் காய்க் குலை ஆய்ந்த மெல் இலை பளிதம் ஆதியா மாந்தர் கொள்ளை கொண்டு உண்ண மா நிலம் ஏந்தலாம் படித்து அன்றி ஈட்டுவார்

2404.	தூமம் ஆர்ந்தன துப்புரவ்வுகள் ஏமம் ஆயின ஏந்தி நிற்றலால் நாம நல் நகர் நல் பொன் கற்பகம் காம வல்லியும் களம் கொண்டிட்டதே

2405.	வழு இல் மாந்தரும் மாவும் மல்கிய தொழுதி தன்னை யான் சுமக்கலேன் எனா முழுதும் மண்மகள் முற்றும் வாய் திறந்து அழுதிட்டாள் நெய்யும் பாலும் ஆகவே

2406.	கொடி எழுந்து அலமரும் கோயில் வாயில்கள் மடல் எழுந்து அலமரும் கமுகும் வாழையும் மடி இரும் துகில் உடை மாக் கணாடியும் புடை திரள் பூரண குடமும் பூத்தவே

2407.	கடி மலர் மங்கையர் காய் பொன் கிண்கிணி உடை மணி பொன் சிலம்பு ஒலிக்கும் கோயிலுள் குடை நிழல் மன்னர் தம் கோதைத் தாது வேய்ந்து அடி நிலம் பெறாதது ஓர் செல்வம் ஆர்ந்ததே

2408.	துளங்கு பொன் குழைகளும் தோடும் சுண்ணமும் கிளர்ந்து அகில் சாந்து பூக் கமழ்ந்து கேழ்கிளர் இளங் கதிர் எறி மணிப் பூணும் ஆரமும் விளங்கி மேல் உலகினை வெறுப்பித் திட்டதே

2409.	விரிந்து வான் பூத்து என விதானித்து ஆய் கதிர் அருங் கலப் பொடியினால் ஆய் பொன் பூ மகள் மருங்குல் போல் குயிற்றிய நகரில் மங்கலப் பெருந் தவிசு அடுத்தனர் பிணையல் மாலையார்

2410.	நலம் கிளர் காணமும் மணியும் நன் பொனும் வலம்புரி முத்தமும் குவித்த மங்கலம் இலங்கின மணி விளக்கு எழுந்த தீம் புகை கலந்த ஆயிரத்து எண்மர் கவரி ஏந்தினர்

2411.	மங்கலப் பெருங் கணி வகுத்த ஓரையால் மங்கல மன்னவன் வாழ்த்த ஏறலும் மங்கல அச்சுதம் தெளித்து வாய் மொழி மங்கலக் கருவி முன் உறுத்தி வாழ்த்தினார்

2412.	முழங்கின இன்னியம் மொய்த்தது ஏத்து ஒலி கொழுங் கயல் கண்ணினார் கொண்டு பொன் அகல் இழிந்தனர் திரு மயிர் ஏற்ப நீரதில் நிழன்றன சாமரை நிரை சங்கு ஆர்த்தவே

2413.	பால் கடல் முளைத்த ஓர் பவளப் பூங் கொடி போல் சுடர்ந்து இலங்கு ஒளிப் பொன் செய் கோதையை நாள் கடி மயிர் வினை நன் பொன் தாமரைப் பூக் கடி கோயிலாள் புலம்ப ஆக்கினார்

2414.	விரைத் தலை மாலை சூட்டி மின் அனார் அம் கை சேப்ப அரைத்த சாந்து அணிந்த கோட்ட ஆயிரத்து எட்டு வேழம் நிரைத்தன மண்ணு நீர்க்கு முரசொடு முழவம் விம்ம வரைத் தலை துவலை போன்று மதம் நிலம் நனைப்ப அன்றே

2415.	கான் முகம் புதைத்த தௌ நீர் கவர்ந்து பொன் குடங்கள் ஆர்த்தி ஊன் முகம் புதைத்த வேல் கண்ணவர் களிற்று உச்சி ஏற்றி வான் முகம் புதைத்த பல் மீன் மதி என மருண்டு நோக்கத் தேன் முகம் புதைத்த மாலைக் குடை நிழல் திருவில் தந்தார்

2416.	இழைத்த பொன் நகரின் வெள்ளி இடு மணை மன்னர் ஏத்தக் குழைப் பொலிந்து இலங்கு காதின் கொற்றவன் இருந்த பின்றை மழைக் கவின்று எழுந்த வார் கொள் மணி நிற அறுகை நெய் தோய்த்து எழில் குழை திருவில் வீச மகளிர் நெய் ஏற்று கின்றார்

2417.	மின் உமிழ் வைரக் கோட்டு விளங்கு ஒளி இமயம் என்னும் பொன் நெடுங் குன்றம் போலப் பூமி மேல் நிலவி வையம் நின் அடி நிழலின் வைக நேமி அம் செல்வன் ஆகி மன்னுவாய் திருவோடு என்று வாழ்த்தி நெய் ஏற்றினாரே

2418.	நீடு நிர் மணி நீரும் அல்லவும் ஆடு நீரன அத்தும் மண்களும் ஊடு மின் அனார் உரிஞ்சி ஆட்டினார் கூடி இன்னியம் குழுமி ஆர்த்தவே

2419.	திருவ மன்னவன் சென்னித் தேர் மன்னர் பொரு வெண் பொன் குடம் உமிழும் பொங்கு நீர் பருதி தன் ஒளி மறையப் பால் மதி சொரியும் தீம் கதிர்த் தோற்றம் ஒத்தவே

2420.	துளங்கு மா மணித் தூண்கள் நான்கினால் விளங்கு வெள்ளி வேய்ந்து ஆய்ந்த மாலை சூழ் வளம் கொள் மா மணிக் கூடம் சேர்த்தினார் இளங் கதிர் கொலோ இருந்தது என்னவே

2421.	ஆய்ந்த பால் நிறம் ஆய் பொன் கம்பலம் வேய்ந்த பொங்கு அணை வெண் பொன் கட்டில் மேல் நீந்து நித்தில விதான நீழலாற்கு ஏந்தினார் அணி ஏந்து நீர்மையார்

2422.	ஈரம் கொன்ற பின் இருள் மணிச் சுடர் நீர வாய் நிழல் உமிழும் குஞ்சியை ஆர் அகில் புகை வெறியினால் அமைத்து ஏர் படச் செய்தார் எழுதிற்று என்னவே

2423.	ஈடு இல் சந்தனம் ஏந்து தாமரைத் தோடின் பயில்வினால் பூசித் தூமலர் வீடு பெற்றன இன்றொடு என்னவே சூடினான் அரோ சுரும்பு உண் கண்ணியே

2424.	மல் பக மலர்ந்து அகன்ற மார்பின் மேல் வில் பகக் குலாய் ஆரம் வில் இடக் கற்பகம் மலர்ந்து அகன்றதோ எனப் பொற்பு அகப் பொலங் கலங்கள் தாங்கினான்

2425.	உருவம் ஆர்ந்தன உரோமப் பட்டு உடுத்து எரியும் வார் குழை சுடர இந்திர திருவில் அன்ன தார் திளைப்பத் தேம் குழல் அரி பெய் கண்ணியர்க்கு அநங்கன் ஆயினான்

2426.	தா இல் தாழ் வடம் தயங்க நீர் உறீஇ மேவி அச்சுதம் தெளித்த பின் விரைந்து ஆவியும் புகை சுழற்றி ஆடியும் வீவு இல் வெம் சுடர் விளக்குக் காட்டினார்

2427.	உவரி மாக் கடல் ஒல் என் வெண் திரை இவரி எழுவ போன்று இலங்கு வெண் மயிர்க் கவரித் தொகை பல வீசும் காவலர் இவர் இத் தொகை என்பது இன்றி ஆயினார்

2428.	அறுகு வெண்மலர் அளாய வாச நீர் இறைவன் சேவடி கழுவி ஏந்திய மறுவில் மங்கலம் காட்டினார் மணக் குறைவு இல் கை வினைக் கோலம் ஆர்ந்ததே

2429.	ஊன் நிமிர் கதிர் வெள் வேல் உறை கழித்தன போலும் தேன் இமிர் குவளைக் கண் திரு மகள் அனையாளை பால் நிமிர் கதிர் வெள்ளி மணைமிசைப் பலர் வாழ்த்தி வான் நிமிர் கொடி அன்னார் மணி அணை மிசை வைத்தார்

2430.	வரை விளை வளர் பொன்னே வலம்புரி ஒரு மணியே திரை விளை அமிர்தமே திரு விழை என ஏத்தி வரை வளை முழ விம்ம மணி கிளர் ஒலி ஐம்பால் அரை விளை கலை நல்லார் அறுகின் நெய் அணிந்தனரே

2431.	கள் அவிழ் கமழ் கோதைக் காவலன் திருமகளை வெள் அணி மதயானை விழு மணிக் குடம் ஏற்றித் தௌ அறல் மண்ணு நீர் ஆட்டினர் தேமலர் மேல் ஒள் இழையவள் ஒத்தாள் உருவ நுண் நுசுப்பினாள்

2432.	வான் மலர் நுரை சூடி மணி அணி கலன் சிந்தாத் தான் இள மணல் எக்கர்த் தவழ் கதிர் மணி ஆரம் ஏனைய நறுஞ் சுண்ணம் குங்குமம் இடும் களியாத் தேன் இனம் இசை பாடத் தீம் புனல் நடந்ததே

2433.	நான்ற பொன் மணி மாலை நகுகதிர்ப் பவளத் தூண் ஊன்றின ஒளிமுத்த மண்டபத்து ஒளிர் திங்கள் கான்றன கதிர் காய்த்தும் வட்டணைக் கதிர் முத்தம் ஈன்ற பொன் விதானத்தின் நீழல் உய்த்து இரீஇயினரே

2434.	மை அணி மதயானை மத்தக அகல் அல்குல் நெய் அணி குழல் மாலை நிழல் உமிழ் குழை மங்கை மெய் அணி கலன் மாலை மின் இரும்துகில் ஏந்திக் கை அணி குழல் மாலைக் கதிரி முலையவர் சூழ்ந்தார்

2435.	அவ் வளை அவிர் ஆழிக் கால் பொலிந்து அழகார்ந்த மை விளை கழுநீர்க் கண் விலாசியும் அணி அல்குல் கைவளை அலங்கார மாலையும் கமழ் கோதை நை வளம் மிகு சாயல் நங்கையைப் புனைகின்றார்

2436.	யானையுள் அரசன் தன் அணிகிளர் வல மருப்பு ஈர்ந்து ஊனம் இல் ஒளிர் செம் பொன் பதித்து ஒளி மணி அழுத்தி வான் மணம் உறச் செய்த மங்கல மணிச் சீப்புத் தான் முகில் கழிமதி போல் தன் உறை நீக்கினாளே

2437.	மை நூற்ற அனைய மா வீழ் ஓதி வகுத்தும் தொகுத்தும் விரித்தும் கைந் நூல் திறத்தின் கலப்ப வாரிக் கமழும் நானக் கலவை ஐந் நூல் திறத்தின் அகிலின் ஆவி அளைந்து கமழ ஊட்டி எந் நூல் திறமும் உணர்வாள் எழில் ஏற்று இமிலின் ஏற்ப முடித்தாள்

2438.	கரும்பும் தேனும் அமிழ்தும் பாலும் கலந்த தீம் சொல் மடவாட்கு அரும்பும் இலையும் மயக்கி ஆய்ந்த முல்லைச் சூட்டு மிலைச்சித் திருந்து திங்கள் சூழ்ந்த மின்னின் செம்பொன் பட்டம் சேர்த்தி விரும்பும் முத்தம் மாலை நான்ற விழுப்பொன் மகரம் செறித்தாள்

2439.	கள்ளும் தேனும் ஒழுகும் குவளைக் கமழ் பூ நெரித்து வாங்கிக் கிள்ளை வளை வாய் உகிரின் கிள்ளித் திலகம் திகழப் பொறித்துத் தௌளும் மணிசெய் சுண்ணம் இலங்கத் திரு நீர் நுதலின் அப்பி உள்ளம் பருகி மதர்த்த வாள் கண் உருவம் மையில் புனைந்தாள்

2440.	நாகம் மருப்பின் இயன்ற தோடும் நலம் கொள் சுறவுக் குழையும் போக நீக்கிப் பொரு இல் திருவில் உமிழ்ந்து மின்னுப் பொழியும் ஏகம் ஆகி எரியும் மணியின் இயன்ற கடிப்பு வாங்கி மேக விசும்பின் தேவர் விழைய விளங்கச் சேர்த்தினாளே

2441.	விலங்கு அரம் பொருத சங்கின் வெள் வளை தெளிர்க்கும் முன்கை நலம் கிளர் பவளம் நன் பொன் விரல் மணி ஆழி மின்னக் கலம் தின்று பணைத்த தோளும் கவின் வளர் கழுத்தும் ஆர்ந்த வலம்புரி ஈன்ற முத்தம் மணி நிலா நக்க அன்றே

2442.	மா மணி முகடு வேய்ந்த மரகத மணிச் செப்பு அன்ன தூ மணி முலைகள் தம்மைத் தொழுதகக் கமழும் சாந்தின் காமரு காம வல்லிக் கொடி கவின் கொண்டு பூத்துத் தூ மணிக் கொழுந்து மென் தோள் துயல் வர எழுதினாளே

2443.	நாண் சுமக்கல் ஆகாத நங்கை நகை மின்னு நுசுப்பு நோவப் பூண் சுமக்கலாத பொன் ஞாண் வடத்தொடு புரள நோக்கிப் பாண் குலாய் வண்டு பாடும் படுகணை மறந்து காமன் காண்கிலேன் கடிய என்னா உருகி மெய் கரந்திட்டனே

2444.	அவாக் கிடந்து அகன்ற அல்குல் அணிகிளர் திருவில் பூப்பத் தவாக் கதிர்க்காசு கண்டார் ஆவியைத் தளரச் சூட்டிக் கவாய்க் கிடந்து அணங்கு நாறும் கண் கொளாப் பட்டு உடுத்தாள் உவாக் கதிர்த் திங்கள் அம் மென் கதிர்விரித்து உடுத்தது ஒத்தாள்

2445.	இடைச் செறி குறங்கு கௌவிக் கிம்புரி இளக மின்னும் புடைச் சிறு பரடு புல்லிக் கிண்கிணி சிலம்போடு ஆர்ப்ப நடைச் சிறுபாதம் கோல மணிவிரல் அணிந்து நாகத்து உடைச் சிறு நாவின் தோகை இரீஇயினள் மாலை சேர்ந்தாள்

2446.	அம் மலர் அடியும் கையும் அணிகிளர் பவழ வாயும் செம் மலர் நுதலும் நாவும் திருந்து ஒளி உகிரோடு அம் கேழ் விம்மிதப் பட்டு வீழ அலத்தகம் எழுதியிட்டாள் அம்மலர்க் கண்டம் உள் இட்டு அரிவையைத் தெரிவை தானே

2447.	வாள் மதர் மழைக் கண் நோக்கி வருமுலைத் தடமும் நோக்கிக் காண் வர அகன்ற அல்குல் கண் விருப்புற்று நோக்கிப் பாணு வண்டு அரற்றும் கோலச் சிகழிகைப் படியும் நோக்கி ஆண் விருப்புற்று நின்றார் அவ்வளைத் தோளினாரே

2448.	தெருள்கலான் படைத்தவன் காணில் செவ்வனே மருள்கலா தவர்களும் மருள்வர் மம்மர் நோய் இருள் இலார் எங்ஙனம் உய்வர் இன்னதால் அருள் இலார் அவள் நலம் அணிந்த வண்ணமே

2449.	அலர்ந்த அம் தாமரை அல்லிப் பாவையைப் புலந்து கண் சிவந்தன போன்று நீர் பிரிந்து இலங்கி மின் உமிழ்ந்து உலாம் மேனி ஏந்து பொன் மலர்ந்தது ஓர் கற்பக மணிக் கொம்பு ஆயினாள்

2450.	இருள் துணித்து இடை இடை இயற்றி வெண் நிலாச் சுருள் துணித்து ஒரு வழித் தொகுத்தது ஒத்ததே மருள் தகு மல்லிகை மாலை வல்லவன் பொருள் தகத் தொடுத்தன புனைந்த பூஞ்சிகை

2451.	கோ மகள் உருவம் ஆய்க் கூற்றம் போந்தது போமின் உம் உயிர் உயக் கொண்டு போய் மனம் காமினம் எனக் கலை சிலம்பு கிண்கிணி தாம் மனும் வாயினால் சாற்றுகின்றவே

2452.	அருள் இலார் இவள் தமர் அன்னர் ஆயினும் உருள் திரை உலகு எலாம் உருளும் இன்று எனக் கருதின கவரி சாந்து ஆற்றி வெண் குடை அரிவையை மறைத்தன ஆல வட்டமே

2453.	கரும்பே தேனே அமிர்தே காமர் மணி யாழே அரும்பு ஆர் மலர் மேல் அணங்கே மழலை அன்னமே சுரும்பு ஆர் சோலை மயிலே குயிலே சுடர் வீசும் பெரும் பூண் மன்னன் பாவாய் பூவாய் பிணைமானே

2454.	அம் மெல் அனிச்சம் மலரும் அன்னத் தூவியும் வெம்மை ஆம் என்று அஞ்சி மெல்ல மிதியாத பொம்மென் இலவப் பூம் போது அன நின் அடி போற்றி இம்மென் கலையார் இடு என்று ஏத்த ஒதுங்கினாள்

2455.	தூமாண் தூமக் குடம் ஆயிரம் ஆய்ச் சுடர் பொன் தூண் தாம் ஆயிரம் ஆய்த் தகையார் மணித் தூண் ஒரு நூறு ஆய்ப் பூ மாண் தாமத் தொகையால் பொலிந்த குளிர் பந்தர் வேமானியர் தம் மகளின் விரும்ப நனி சேர்ந்தாள்

2456.	தேன் ஆர் காமன் சிலையும் கணையும் திறை கொண்ட வான் ஆர் மதிவாள் முகமும் மடமான் மதர் நோக்கும் கோனார் மகள் தன் வடிவும் நோக்கிக் குடை மன்னர் ஆனார் கண் ஊடு அழல் போய் அமையார் ஆனாரே

2457.	வண்டு அலர் கோதை வாள் கண் வனமுலை வளர்த்த தாயர் கண்டு உயிர் உண்ணும் கூற்றம் கயிறு உரீஇக் காட்டி யிட்டார் உண்டு உயிர் சிலர் கண் வாழ்க என்று உத்தரா சங்கம் வைத்தார் தெண் திரை வேலி எங்கும் தீதினது ஆக மாதோ

2458.	கண்ணினால் இன்று கண்டாம் கூற்றினைக் காமர் செவ்வாய் ஒள் நுதல் உருவக் கோலத்து ஒருபிடி நுசுப்பின் தீம் சொல் வண்ணித்தல் ஆவது இல்லா வரு முலை மதர்வை நோக்கின் பெண் உடைப் பேதை நீர்மைப் பெருந் தடம் கண்ணிற்று அம்மா

2459.	அரத்தகம் அகம் மருளிச் செய்த சீறடி அளிய தம்மால் குரல் சிலம்பு ஒலிப்பச் சென்னிக் குஞ்சிமேல் மிதிப்ப நோற்றான் திருக்குலாய்க் கிடந்த மார்பின் சீவகன் நாங்கள் எல்லாம் தரித்திலம் தவத்தை என்று தார் மன்னர் ஏமுற்றாரே

2460.	கோவிந்தன் என்னும் செம்பொன் குன்றின் மேல் பிறந்து கூர்வேல் சீவகன் என்னும் செந்நீர்ப் பவள மா கடலுள் பாய்வான் பூ உந்தி அமுத யாறு பூங் கொடி நுடங்கப் போந்து தாஇரி வேள்விச் சாலை மடுவினுள் தாழ்ந்தது அன்றே

2461.	சாண் இடை நெடிய வாள் கண் தளை அவிழ் குவளை பூப்பப் பூண் உடை முலையின் பாரம் பொறுக்கலாச் சுளிவின் மேலும் நாண் அட நடுங்கிக் கையால் நகைமுகம் புதைத்த தோற்றம் சேண் இடை அரவு சேர்ந்த திங்களை ஒத்தது அன்றே

2462.	முத்து உமிழ் திரைகள் அங்கம் மொய் கொள் பாதாலம் முத்தீ ஒத்தன வேலை வேள்வி ஒலிகடல் நான்கும் நாண வைத்த நான் மறையும் நீந்தி வான் குணம் என்னும் சாலி வித்தி மேல் உலகத்து இன்பம் விளைத்து மெய்கண்ட நீரார்

2463.	தரு மணல் தருப்பை ஆர்ந்த சமிதை இம் மூன்றினானும் விரி மலர் அணிந்த கோல வேதிகை இயற்றி ஆன் நெய் ஒரு மணி அகலுள் பெய்தோர் பொன் அகல் ஆர்ந்த தூபம் இருமணி அகலுள் நீர் பெய்து இடவயின் இரீஇயினாரே

2464.	நெல் பொரி நிறையப் பெய்து நிழல் உமிழ் செம் பொன் மூழிக் கல் புரி கடவுள் ஆன் பால் அவியொடு கலப்ப வைத்து முன் பெரியானை ஆகத் தருப்பையான் முடிந்து மூன்று பொன் புரி வரையும் பொய்தீர் சமிதைகள் இரண்டும் வைத்தார்

2465.	மந்திர விதியின் மாண்ட சிறு விரல் தருப்பை சூழ்ந்து முந்து நாம் மொழிந்த நெய்யை முனை முதிர் தருப்பை தன்னால் மந்திரித்து அமைய முக்கால் மண்ணி மற்று அதனை நீக்கிச் சிந்தித்து மறையின் செந்தீத் தண்டிலத்து அங்கண் வைத்தார்

2466.	தண்டிலத்து அகத்தில் சாண் மேல் எண் விரல் சமிதை நானான்கு எண் திசையவரும் ஏத்தத் துடுப்பு நெய் சொரித லோடும் கொண்டு அழல் கடவுள் பொங்கி வலம் சுழன்று எழுந்தது என்ப தெண் திரை வேலி எங்கும் திருவிளை யாட மாதோ

2467.	கரை உடைத் துகிலில் தோன்றும் காஞ்சன வட்டின் முந்நீர்த் திரை இடை வியாழம் தோன்றத் திண் பிணி முழவும் சங்கும் முரசொடு முழங்கி ஆர்ப்ப மொய் கொள் வேல் மன்னர் ஆர்ப்ப அரசருள் அரசன் ஆய் பொன் கலச நீர் அம் கை ஏற்றான்

2468.	குளிர்மதி கொண்ட நாகம் கோள் விடுக்கின்றதே போல் தளிர் புரை கோதை மாதர் தாமரை முகத்தைச் சேர்ந்த ஒளிர் வளைக் கையைச் செல்வன் விடுத்து அவள் இடக்கை பற்றி வளர் எரி வலம் கொண்டு ஆய் பொன் கட்டில் தான் ஏறினானே

2469.	விளங்கு ஒளி விசும்பில் பூத்த அருந்ததி காட்டி ஆன் பால் வளம் கொளப் பூத்த கோல மலர் அடி கழீஇய பின்றை இளங் கதிர்க் கலத்தின் ஏந்த அயினி கண்டு அமர்ந்து இருந்தான் துளங்கு எயிற்று உழுவை தொல் சீர்த் தோகையோடு இருந்தது ஒத்தான்

2470.	பொன் அம் காழில் பொலிந்த முத்து விதானம் புணர்ந்து தேன் மன்னு மாலை பல தாழ்ந்து மணப்புகை விம்மி மல்கிய அன்னத் தூவி அடர் பஞ்சி அவிர் மயிர் ஆதி ஆகப் பன்னிச் சொன்ன பதின் ஐந்தும் படுத்தார் பாவை மார்களே

2471.	பனி மயிர் குளிர்ப்பன பஞ்சின் மெல்லிய கனி மயிர் குளிர்ப்பன கண் கொளாதன எலி மயிர்ப் போர்வை வைத்து எழினி வாங்கினார் ஒலி மயிர்ச் சிகழிகை உருவக் கொம்பு அனார்

2472.	விழுத்தகு மணிச் செவி வெண்பொன் கைவினை எழில் பொலி படியகம் இரண்டு பக்கமும் தொழில்பட வைத்தனர் துளும்பும் மேகலைக் கழித்த வேல் இரண்டு கண்ட அனைய கண்ணினார்

2473.	அம் கருங்காலி சீவி ஊறவைத்து அமைக்கப் பட்ட செங் களி விராய காயும் செம் பழுக் காயும் தீம் தேன் எங்கணும் குளிர்ந்த இன்னீர் இளம் பசுங் காயும் மூன்றும் தம் களி செய்யக் கூட்டித் தையலார் கை செய்தாரே

2474.	கை செய்து கமழும் நூறும் காழ்க்கும் வெள் இலையும் காமம் எய்த நன்கு உணர்ந்த நீரார் இன் முக வாசம் ஊட்டிப் பெய்த பொன் செப்பும் மாலைப் பெருமணிச் செப்பும் சுண்ணம் தொய் அறப் பெய்த தூ நீர்த் தொடு கடல் பவளச் செப்பும்

2475.	தா மணி நானச் செப்பும் சலஞ்சலக் கலன் பெய் செப்பும் தூ மணித் துகில்கள் ஆர்த்த வலம்புரித் துலங்கு செப்பும் காமநீர்க் காம வல்லி கவின் கொண்டு வளர்ந்ததே போல் நாம வேல் நெடுங் கண் பாவை நயப்பன ஏந்தினாரே

2476.	விரி கதிர் ஆரம் மின்னித் தார் எனும் திருவில் வீசிக் குரிசில் மா மேகம் பெய்த கொழும் புயல் காம மாரி அரிவைதன் நெஞ்சம் என்னும் அகன் குளம் நிறைந்து வாள் கண் கரி அமை சேறு சிந்திக் கலிங்குகள் திறந்த அன்றே

2477.	தோக்கை அம் துகிலினாள் தன் துணை முலை பொருது சேந்த ஏக்கு ஒசிவு இலாத வில்லான் இடு கொடி அகலம் இன் தேன் தேக்கி வண்டு இமிரும் கோதை செல்வன் தார் உழக்க நைந்து பூக் கொய்து துவண்ட கொம்பின் பொற்பினள் ஆயினாளே

2478.	அணித் தகு பவளம் ஏற்பக் கடைந்து முத்து அழுத்தி அம் பொன் துணித்து அடி விளிம்பு சேர்த்தித் தொழு தகச் செய்த வண்கை மணிச் சிரல் சிறகு நாண வகுத்த சாந்து ஆல வட்டம் பணித் தகு மகளிர் வீசிப் பாவையைக் குளிர்ப்பித் தாரே

2479.	சேந்து நீண்ட செழுந் தாமரைக் கண்களின் ஏந்தி மாண்ட முலைக் கண்களின் எழுதிச் சாந்தம் ஆகம் எழுதித் தகை மாமலர் ஆய்ந்து சூட்டி அவன் அஞ்சலி செய்தான்

2480.	மணிசெய் வீணை மழலைக் குழல் பாண்டிலொடு அணி செய் கோதையவர் பாடிய கீதம் பணிவு இல் சாயல் பருகிப் பவளக் கொடி மணியும் முத்தும் மலர்ந்திட்டது ஒத்தாளே

2481.	எய்த்து நீர்ச்சிலம்பு இன் குரல் மேகலை வித்தி மாதர் வருத்தம் விளைத்தாள் எனத் தத்து நீர்த் தவளைக் குரல் கிண்கிணி உய்த்து ஓர் பூசல் உடன் இட்டன அன்றே

2482.	ஏந்தி நாங்கள் உடனே இடு பூசலை வேந்தர் வேந்தன் கொடுங் கோலினன் ஆகி ஆய்ந்து கேட்டும் அருளான் என்று அவிந்தன சாந்தம் ஏந்து முலையாள் கலம் தாமே

2483.	வீடு மலி உலகினவர் போல விளையாடும் தோடு மலி கோதையொடு துதைந்த வரை மின் போல் ஆடு கொடி அணிந்த உயர் அலங்கல் வரை மார்பன் கூடு மயிர் களையும் வகை கூறல் உறுகின்றேன்

2484.	உச்சி வரை வளர்ந்து இளமை ஒழிந்த உயர் திண் காழ் இச் சவிய அல்ல என எழுதியவை ஊன்றிக் கச்சு விளிம்பு அணிந்த தொழில் கம்பல விதானம் நச்சு மணி நாகர் உறை நாகம் என விரித்தார்

2485.	முத்து அகம் நிறைந்த முளை எயிற்று மத யானை மத்தகமும் திருமகள் தன் வடிவும்பட மாதோ ஒத்த அகலம் எண் முழம் என்று ஓதி நகர் இழைத்தார் மொய்த்து எரி செம் பொன் துகளின் நூல் முடிவு கண்டார்

2486.	உழுந்து பயறு உப்பு அரிசி அப்பம் அருங் கலங்கள் கொழுந்து படக் கூப்பி நனி ஆயிர மரக்கால் செழுந்து படச் செந் நெல் நிறைத்து அம் நுண் கொடி அறுகின் கொழுந்து குறைத்து அணிந்து கொலை வேல் கணவர் அமைத்தார்

2487.	செங் கயல் இரட்டை திருவார் சுடர் கணாடி பொங்கு கொடி வார் முரசம் தோட்டி புணர் கும்பம் மஙகலங்கள் எட்டும் இவை மணியின் புனைந்து ஏந்தி அம் கயல் கண் அரிவையர்கள் தென் கிழக்கில் நின்றார்

2488.	வெள் உருவ மாலை வட கீழ் இருவர் மின் போல் ஒள் உருவ வாள் உருவி நின்றனார் தென் மேல்பால் உள் உருக நோக்கி உயர் உழுத்து அகலும் ஏந்திக் கள் உருவ மாலையவர் கை தொழுது நின்றார்

2489.	தோரை மலர் நீர் அறுகு துளும்பும் மணித் தாலம் ஆர வட மேல்திசைக் கண் இருந்த அவிர் பஞ்சிச் சீர் நிறைய வரை அகலம் திருத்தத் திரு நோக்கும் வார முறைக் கருவி வடக்கு இருந்தன கண் மாதோ

2490.	பால் நுரையின் நொய்ய அணைப் பைங் கதிர்கள் சிந்தித் தான் இரவி திங்களொடு சார்ந்து இருந்ததே போல் வேல் நிரை செய் கண்ணியொடு மெல் என இருந்தான் வான் உயர ஓங்கு குடை மன்னர் பெருமானே

2491.	குள நெல் முன்றில் கனி தேன் சொரி சோலைக் குளிர் மணி வளமை மல்கி எரிய மடமந்தி கை காய்த்துவான் இளமை ஆடி இருக்கும் வனத்து ஈர்ஞ் சடை மாமுனி கிளையை நீங்கிக் கிளர் சாபத்தின் நாவிதன் ஆயினான்

2492.	ஆய்ந்த கேள்வி அவன் கான் முளையாய் வழித் தோன்றினான் தோய்ந்த கேள்வித் துறை போய் அலங்காமும் தோற்றினான் வேந்தன் தன்னால் களிற்று ஊர்தி சிறப்பொடு மேயினான் வாய்ந்த கோலம் உடையான் பெரு மஞ்சிகர்க்கு ஏறு அனான்

2493.	நித்தில வடமும் பூணும் ஆரமும் நிழன்று தாழ ஒத்து ஒளிர் குழைகள் காதில் நான்று பொன் ஊசல் ஆடப் பைத்து அரவு அல்குல் பாவை கரக நீர் சொரியப் பாங்கின் வித்தகன் பூசி வெள் வேல் வேந்தனுக்கு இறைஞ்சினானே

2494.	நச்சு எயிற்று அரவின் நோக்கின் மன்னரை நடுங்க நோக்கி வச்சிர வண்ணன் காப்ப வாழியர் ஊழி என்னா அச்சுதம் கொண்டு மன்னன் அடி முடித் தெளித்து நங்கை உச்சி வண்டு இமிரும் மாலை ஒளி முடிச் சிதறினனே

2495.	வாக்கினில் செய்த பொன் வாள் மங்கல விதியின் ஏந்தி ஆக்கிய மூர்த்தத்து அண்ணல் வலக் கவுள் உறுத்தி ஆர்ந்த தேன்கண் இன் அகிலின் ஆவி தேக்கிடும் குழலினாளை நோக்கலன் நுனித்து நொய்தா இடக் கவுள் உறுத்தினானே

2496.	ஆய்ந்த பொன் வாளை நீக்கி அவிர் மதிப் பாகக் கல்மேல் காய்ந்த வாள் கலப்பத் தேய்த்துப் பூ நிறீஇக் காமர் பொன் ஞாண் தோய்ந்த தன் குறங்கில் வைத்துத் துகிலினில் துடைத்துத் தூய்தா வாய்ந்த கைப் புரட்டி மாதோ மருள்தகப் பற்றினானே

2497.	ஏற்றியும் இழித்தும் இடை ஒற்றியும் போற்றிச் சந்தனம் பூசுகின்றான் எனக் கூற்று அனான் முகம் கோலம் செய்தான் கடல் தோற்றும் செஞ்சுடர் போலச் சுடர்ந்ததே

2498.	கோதைப் பாரத்தி னாலும் தன் நாணினும் ஏதிலான் முகம் நோக்கும் இளிவினும் பாதம் நோக்கிய பால்மதி வாள்முகம் ஏதம் இன்றி எடுத்தனள் மெல்லவே

2499.	உருவச் செங் கயல் ஒள் நிறப் புள் வெரீஇ இரியல் உற்றன போன்று இணைக் கண்மலர் வெருவி ஓட விசும்பில் குலாவிய திருவில் போல் புருவங்கள் திருத்தினான்

2500.	ஆரம் மின்ன அருங் குயம் தான் களைந்து ஓரும் ஒண் திறல் கத்தரிகைத் தொழில் நீரின் செய்து அடி ஏத்துபு நீங்கினான் தாரன் மாலைத் தயங்கு இணர்க் கண்ணியான்

2501.	அன்னப் பெடை நடுக்கி அசைந்து தேற்றா நடையாளும் மன்னர் குடை நடுக்கும் மாலை வெள் வேல் மறவோனும் மின்னும் மணிக் குடத்தின் வேந்தர் ஏந்தப் புனல் ஆடிப் பொன் அம் கடி மலரும் துகிலும் சாந்தும் புனைந்தாரே

2502.	எம் சுற்றம் என்று இரங்காது ஆகம் எல்லாம் கவர்ந்து இருந்து தம் சுற்றம் வேண்டாத முலைக் கீழ் வாழ்வு தளர்கின்ற நஞ்சு உற்ற வேல் நெடுங் கண் பாவை நல்கூர் சிறு நுசுப்பிற்கு அஞ்சு உற்றுழிப் புலர்ந்து ஆங்கு அணிந்தார் அம் மணி வடமே

2503.	சுடுமண் மிசை மாரி சொரியச் சூழ்ந்து சுமந்து எழுந்து நெடு நல் நிமிர் ஆவி நாறும் நெய் தோய் தளிர் மேனி துடி நுண் இடை பெருந் தோள் துவர்வாய் ஏழை மலர் மார்பன் கடி நல் மலர்ப் பள்ளி களிப்பக் காமக் கடல் ஆழ்ந்தான்

2504.	வழங்கு தாரவன் மார்பு இடை மட்டு உகப் புழுங்கு கோதை பொற்பின் திறம் பேசலாம் விழுங்கு மேகம் விடாது தழீஇக் கிடந்து ஒழிந்த மின்னுக் கொடி ஒத்து ஒழிந்திட்டாள்

2505.	தாம மார்பனும் தையலும் மெய் உணர்வு ஆம் இது என்று அறியாது களித்தவர் தூமம் கொப்புளிக்கும் துகில் சேக்கை மேல் காமன் அப்பு அணைக் கள் உக வைகினார்

2506.	மாதர் தன் வனப்பு நோக்கி மகிழ்ந்து கண் இமைத்தல் செல்லான் காதலித்து இருப்பக் கண்கள் கரிந்து நீர் வரக் கண்டு அம்ம பேதைமை பிறரை உள்ளி அழுபவர்ச் சேர்தல் என்றாள் வேதனை பெருகி வேல்கண் தீ உமிழ்ந்திட்ட அன்றே

2507.	நாறு சாந்து அழித்து மாலை பரிந்து நன் கலன்கள் சிந்திச் சீறுபு செம்பொன் ஆழி மணிவிரல் நெரித்து விம்மா ஏறியும் இழிந்தும் ஊழ் ஊழ் புருவங்கள் முரிய நொந்து தேறு நீர் பூத்த செந் தாமரை முகம் வியர்த்து நின்றாள்

2508.	இற்றது என் ஆவி என்னா எரிமணி இமைக்கும் பஞ்சிச் சிற்றடிப் போது புல்லித் திருமகன் கிடப்பச் சேந்து பொற்ற தாமரையின் போந்து கருமுத்தம் பெழிபவே போல் உற்று மை கலந்து கண்கள் வெம்பனி உகுத்த அன்றே

2509.	கொண்ட பூண் நின்னைச் சார்ந்து குலாய்க் கொழுந்து ஈன்ற கொம்பே கண்டு கண் கரிந்து நீராய் உகுவது கரக்கலாமே பண்டியான் செய்த பாவப் பயத்தை யார்க்கு உரைப்பென் தேன்காள் வண்டுகாள் வருடி நங்கை வரம் தர மொழிமின் என்றான்

2510.	பூவையும் கிளியும் கேட்டுப் புழைமுகம் வைத்து நோக்கிக் காவலன் மடந்தை உள்ளம் கல் கொலோ இரும்பு கொலோ சாவம் யாம் உருகி ஒன்றும் தவறு இலன் அருளும் நங்கை பாவை என்று இரத்தும் என்ற பறவைகள் தம்முள் தாமே

2511.	பெற்ற கூழ் உண்டு நாளும் பிணி உழந்து இருத்தும் பேதாய் முற்றிமை சொல்லின் நங்கை மூன்று நாள் அடிசில் காட்டாள் பொன்தொடி தத்தையீரே பொத்தும் நும் வாயை என்றே கற்பித்தார் பூவையார் தம் காரணக் கிளவி தம்மால்

2512.	பழியொடு மிடைந்த தேனும் சீறடி பரவினாற்கு வழிபடு தெய்வம் ஆகி வரம் கொடுத்து அருளல் வேண்டும் ஒழி படைக் களிறு போல உயங்கவும் உருகி நோக்காப் பிழிபடு கோதை போல் ஆம் பெண்டிரைக் கெடப் பிறந்தாள்

2513.	ஈன்ற தாய் யானும் ஆக இதனைக் கண்டு உயிரை வாழேன் நான்று யான் சாவல் என்றே நலக் கிளி நூலின் யாப்ப மான்ற அவள் மருண்டு நக்காள் வாழிய வரம் பெற்றேன் என்று ஆன்று அவன் ஆரப் புல்லி அணிநலம் பரவினானே

2514.	நிறை ஓத நீர் நின்று நீள் தவமே செய்யினும் வாழி நீலம் அறையோ அரிவை வரி நெடுங் கண் ஓக்கிலையால் வாழி நீலம் கண் ஒவ்வாயேனும் களித்து நகுதி நின் வண்ணம் இதுவோ மது உண்பார் சேரியையோ வாழி நீலம்

2515.	பாண்குலாய்ப் படுக்கல் வேண்டா பைங்கிளி பூவை என்னும் மாண்பு இலாதாரை வைத்தார் என் உறார் என்று நக்கு நாண்குலாய்க் கிடந்த நங்கை நகை முக அமுதம் ஈந்தாள் பூண்குலாய்க் கிடந்த மார்பின் பொன் நெடுங் குன்று அனாற்கே

2516.	நலம் குவித்த அனைய மாதர் நல் நலம் ஆய எல்லாம் புலம்புவித்து அருளின் நீங்கிப் பகைப்புலம் புக்க வேந்தின் கலங்குவித்த அனைய நம்பி கவர்ந்திடக் கலாபம் ஏங்கச் சிலம்பு நெந்து இரங்கத் தேன்தார் பரிந்து தேன் எழுந்தது அன்றே

2517.	திரு நிறக் காம வல்லி திருக் கவின் கொண்டு பூத்துக் பெருநிறம் கவினி ஆர்ந்த கற்பகம் பிணைந்ததே போல் அரு நிறக் குருசில் மார்பத்து அசைந்தனள் அலங்கல் வேலும் நெரி புறத் தடற்று வாளும் நீலமும் நிகர்த்த கண்ணாள்

2518.	மணிக்கண் மாமயில் சாயல் மாதரும் அணிக் கந்து அன்ன தோள் அரச சீயமும் பிணித்த காதலால் பின்னிச் செல்வுழிக் கணித்த நாள்கள் ஏழ் கழிந்த காலையே

2519.	சூட்டும் சுண்ணமும் அணிந்து சுந்தரம் ஓட்டி ஒண் பொன் நூல் ஓங்கு தாரொடு பூட்டிக் குண்டலம் பொற்பப் பெய்த பின் மோட்டு முத்து ஒளிர் வடம் வளாயினார்

2520.	பால் நுரை அன பைந்துகில் அணிந்து ஆன் நிரை இனத்து அலங்கல் ஏறு அனான் மான் நிரை இனம் மருளும் நோக்கினார் ஊன் உயிர் உணும் ஒருவன் ஆயினான்

2521.	சுநந்தை தன் மகன் சுடர் பொன் சூழித் தேன் இனம் கவர்ந்து உண இலிற்றும் மும் மதத்து அநந்தன் அன்ன கை யானை ஏறினான் குனிந்த சாமரை குளிர் சங்கு ஆர்த்தவே

2522.	இரும் பிடி நூறு சூழ இறு வரை நின்றதே போல் கரும்பொடு காய் நெல் துற்றிக் கருப்புரக் கந்தில் நின்ற சுரும்பு சூழ் மதத்த சூளாமணி எனும் சூழி யானைப் பெருந் தகைப் பிணையல் மன்னர் முடிமிதித்து ஏறினானே

2523.	சட்டகம் பொன்னில் செய்து தண் கதிர் வெள்ளி வேய்ந்து வட்ட நல் வைரம் வாய்ப்ப நிரைத்து மேல் மணிகள் சேர்த்திச் சுட்டுதற்கு அரிய முத்தின் தொத்து வாய் நாற்ற முந்நீர்ப் பட்டவான் பவளக் காம்பின் குடை நிழல் பருதி ஒத்தான்

2524.	மடல் பனைக் குழாத்தின் பிச்சம் நிரைத்தன மன்னர் சூழ்ந்து புடைக் களிறு ஏறித் திங்கள் பொழிகதிர்க் குப்பை அன்ன எடுத்து எறி கவரி வீச இயம் பல முழங்கி ஆர்ப்பக் கடல் படை வெள்ளம் சூழக் காவலன் வீதி சேர்ந்தான்

2525.	அடி நிலம் உறுதல் நாணி அருவருத்து அமரின் ஆலித்து இடு மயிர் சிறகர் ஆக எழுந்து மேல் பறப்ப போலப் படு மழைத் துளியின் பாய்மாப் பரந்தன நிரந்த பொன் தேர் இடைநிலம் இன்றி வேழம் ஈண்டின மள்ளர் தொக்கார்

2526.	கொழு மடல் பெண்ணை ஈன்ற குரும்பையும் செப்பும் கொன்ற இழை முலைத் தடத்தினாள் தன் கணவனைக் காண ஏகிக் கழும் ஒலி அரவ வானம் கனை பெயல் கடல் பெய்த அன்ன குழும் ஒலி அரவம் ஈண்டிக் கொடி நகர் பொலிந்தது அன்றே

2527.	ஒள் இலைச் சூலம் தெண்ணீர் உலா முகில் கிழிக்கும் மாடக் கொள் கொடிக் குழாத்தினாலும் கொழு நறும் புகையினாலும் தௌளுறு சுண்ணத்தாலும் தேன் மலர்த் துகளினாலும் புள் இனம் பொழுது காணா புலம்பிக் கூடு அடைந்த அன்றே

2528.	பைந்தொடி மகளிர் பாங்கர் பரிந்து நூல் சொரிந்த காசு சிந்தின தழல் என்று அஞ்சிச் சிறை அன்னம் நிலத்தைச் சேரா இந்திர கோபம் ஆம் என்று இள மயில் குனிந்து குத்திச் சிந்தையில் தேம்பத் தாமே திருமணி நக்க அன்றே

2529.	வெள்ளைமை கலந்த நோக்கின் கிண்கிணி மிழற்றி ஆர்ப்பப் பிள்ளைமை காதல் கூரப் பிறழந்து பொன் தோடு வீழத் துள்ளுபு செலீஇய தோற்றம் தொடு கழல் காமன் காமத்து உள் உயிர் அறியப் பெண்ணாய்ப் பிறந்தது ஓர் தோற்றம் ஒத்தார்

2530.	தன்நெறி வளரக் காமன் தான் முலை இரண்டும் ஆகி முன்னரே வளர்கின்றால் போல் முகிழ் முலை முத்தம் ஏந்திப் பொன் எறி மணியின் பொங்கிக் குழல் புறம் புடைப்ப ஓடிப் பின் நிறீஇ வைத்த போலப் பெதும்பையர் விதும்பி நின்றார்

2531.	அணி நிலா வீசும் மாலை அரங்கு புல் எனப் போகித் துணி நிலா வீசும் மாலைப் பிறை நுதல் தோழி சேர்ந்து மணி நிலா வீசும் மாலை மங்கையர் மயங்கி நின்றார் பணி நிலா வீசும் பைம் பொன் கொடி மணி மலர்ந்தது ஒத்தார்

2532.	வள் உகிர் வரித்த சாந்தின் வன முலை கோக்கினாரை உள் உயிர் உண்ணும் கூற்றின் உடன்று கண் கரிந்து பொங்கக் கள் உயிர் உண்ணும் மாலைக் கதுப்பு ஒரு கையின் ஏந்தி நள் இருள் விளக்கு இட்ட அன்ன நங்கைமார் மல்கினாரே

2533.	மட்டு ஒளித்து உண்ணும் மாந்தர் மாண்பு போல் மறைந்து வண்ணப் பட்டு ஒளித்து ஒழிய அல்குல் பசுங் கதிர்க் கலாபம் தோன்றக் குட்ட நீர்க் குவளைக் கண்கள் விருந்து உண விரும்பி நின்றார் அட்டும் தேன் அணிந்த மாலைப் பவளக் கொம்பு அணிந்தது ஒத்தார்

2534.	பெரும் பொருள் நீதிச் செங்கோல் பெருமகன் ஆக்கம் போலப் பரந்து இடம் இன்றி மேலால் படா முலை குவிந்த கீழால் அரும் பொருள் நீதி கேளா அரசனின் சுருங்கி நந்தும் மருங்கு நொந்து ஒழிய வீதி மடந்தையர் இடம் கொண்டாரே

2535.	செல்வர்க்கே சிறப்புச் செய்யும் திருந்து நீர் மாந்தர் போல அல்குற்கும் முலைக்கும் ஈந்தார் அணிகம் ஆய எல்லாம் நல் கூர்ந்தார்க்கு இல்லை சுற்றம் என்று நுண் நுசுப்பு நைய ஒல்கிப் போய் மாடம் சேர்ந்தார் ஒரு தடம் குடங்கைக் கண்ணார்

2536.	கார் வளர் மின்னு வீசும் குண்டலம் காய் பொன் ஓலை ஏர் வளர் பட்டம் ஏற்ப அணிந்து இருள் சுமந்து திங்கள் நீர் வளர் நீலம் பூத்து நிரைத்த போல் நிரைத்த மேலால் வார் வளர் முலையினார்தம் மாழை வாள் முகங்கள் மாதோ

2537.	குறை அணி கொண்ட வாறே கோதை கால் தொடர ஓடிச் சிறை அழி செம் பொன் உந்தித் தேன் பொழிந்து ஒழுக ஏந்திப் பறை இசை வண்டு பாடப் பாகமே மறைய நின்றார் பிறை அணி கொண்ட அண்ணல் பெண் ஓர் பால் கொண்டது ஒத்தார்

2538.	பொன் அரி மாலை பூண்டு பூஞ்சிகை குலாவி முன் கை மின் அரிச் சிலம்பு தொட்டு விருப்பொடு விரைந்து போவான் கன்னியர் ஆடி நோக்கித் தம்மைத் தாம் கண்டு நாணிப் பின் அவை அணிந்து செல்வார் இடம் பெறாது ஒழிந்து போனார்

2539.	முத்து உலாய் நடந்த கோல முலை முதல் முற்றம் எல்லாம் வித்திய வேங்கை வீயும் விழுப்பொனும் விளங்கக் காமத் தொத்து நின்று எரிந்து கண்டார் கண் சுடச் சுடர்ந்து நின்றார் ஒத்து ஒளிர் காம வல்லி ஒருங்கு பூத்து உதிர்ந்தது ஒத்தார்

2540.	உகிர் வினை செய்து பஞ்சி ஒள்ளொளி அரத்தம் ஊட்டி அகில் கமழ் அங்கை சேப்ப அரிவையர் அலங்கல் தாங்கி வகிர்படு மழைக்கண் சின்னீர் மாக் கயல் எதிர்ந்தவே போல் முகில் கிழி மின்னின் நோக்கி முரிந்து இடை குழைந்து நின்றார்

2541.	முனித் தலைக் கண்ணி நெற்றிச் சிறார் முலை முழாலின் பில்கிப் புனிற்றுப் பால் பிலிற்றித் தேமா வடு இறுத்து ஆங்குப் பாய நுனித்துக் கண் அரக்கி நோக்காது ஒசிந்து நின்றார்கள் அன்றே கனிப் பொறை மலிந்து நின்ற கற்பகப் பூங் கொம்பு ஒத்தார்

2542.	அவிர் இழை சுடர முல்லை அலங்கல் அம் கூந்தல் சோரத் தவிர் வெய்ய காமம் தாங்கித் தடமுலைக் கால்கள் சாய இவர் தரு பிறவி எல்லாம் இன்னம் ஆக என்று நின்றார் சுவர் செய்து ஆங்கு எழுதப்பட்ட துகிலிகைப் பாவை ஒத்தார்

2543.	மாரி மா மயில் அனாரும் மைந்தரும் மயங்கினாரே வேரி நாறு அலங்கல் மாலை மின் இழை மயங்கி எங்கும் பூரித்துப் புதவம் தோறும் குவளையும் மரையும் பூத்துப் பாரித்துப் பைம் பொன் நாகர் உலகு இவண் வீழ்ந்ததே போல்

2544.	கோதை தாழ் குடையின் நீழல் கொற்றவன் பருதி ஆக மாதரார் முகங்கள் என்னும் தாமரை மலர்ந்த தௌ நீர்க் காதம் நான்கு அகன்ற பொய்கைக் கடிநகர் குவளைப் பூத்துப் பேதுறுகின்ற போன்ற பெருமழைக் கண்கள் மாதோ

2545.	மாந்தரும் மாவும் செல்ல மயங்கி மேல் எழுந்த நீறு தேம் தரு கோதையார் தம் தௌ மட்டுத் துவலை மாற்ற ஆய்ந்த பொன் நகரம் எங்கும் அணிகல ஒளியினாலே காய்ந்து கண் கலக்கப் பூத்த கற்பகம் ஒத்தது அன்றே

2546.	பெண் பெற்ற பொலிசை பெற்றார் பிணை அனார் பெரிய யாமும் கண் பெற்ற பொலிசை பெற்றாம் இன்று எனக் கரைந்து முந்நீர் மண் பெற்ற ஆயுள் பெற்று மன்னுவாய் மன்ன என்னாப் புண் பெற்ற வேலினான் மேல் பூ மழை தூவினாரே

2547.	சுண்ணம் மேல் சொரிவார் தொழுது தொங்கல் வீழ்ப்பார் தண் என் சந்தன நீர் ஆர்ந்து தேன் துளும்பும் வண்ணப் பந்து எறிவார் வளை ஒலிப்ப ஓச்சிக் கண்ணி இட்டு எறிவார் கலவை நீர் தெளிப்பார்

2548.	முந்து சூர் தடிந்த முருகன் நம்பி என்பார் ஐந்துருவ அம்பின் அநங்கன் என்று அயர்வார் கந்துகன் வளர்த்த சிங்கம் காண்மின் என்பார் சிந்தையில் களிப்பார் சேண் நெடிய கண்ணார்

2549.	தேசிக முடியும் திருந்து பட்டு உடையும் பாசம் ஆக நின்று பல் மலர்க் கழுநீர் மூசி வண்டு இமிரும் மொய் அலங்கல் தாழக் காசு இல் காமம் செப்பிக் கண்ணினால் இரப்பார்

2550.	வண்டு அறைந்த தாரான் வண்ணம் கண்ட பின்றைக் கண்டிலேன் என் மாமை கை வளையொடு என்பார் ஒண்தொடி இவன் தன் உருவு கண்டு வாழ்வார் பெண்டிராய்ப் பிறந்தார் பெரியர் போத என்பார்

2551.	கொழித்து இரை ஓத வேலிக் குமரனைப் பயந்த நங்கை விழுத் தவம் உலகம் எல்லாம் விளக்கி நின்றிட்டது என்பார் பிழிப்பொலி கோதை போல் ஆம் பெண்டிரில் பெரியள் நோற்றாள் சுழித்து நின்று அறாத கற்பின் சுநந்தையே ஆக என்பார்

2552.	சாந்து அகம் கிழிய மாலைத் தடமுலை ஞெமுங்கப் புல்லிச் சேர்ந்து எழும் நங்கை மாரே திரு நங்கை மார்கள் அல்லார் கூந்தலும் முலையும் முத்தும் கோதையும் சுமந்து நைவான் போந்த அந் நங்கை மார்கள் பொய்ந் நங்கைமார்கள் என்பார்

2553.	இடம் பட அகன்று நீண்ட இருமலர்த் தடம் கண் என்னும் குடங்கையின் நொண்டு கொண்டு பருகுவார் குவளைக் கொம்பின் உடம்பு எலாம் கண்கள் ஆயின் ஒருவர்க்கும் இன்றி ஏற்ப அடங்க வாய் வைத்திட்டு ஆரப் பருகியிட்டு ஈமின் என்பார்

2554.	முலை முதல் துறந்த அன்றே மூரித்தாள் ஆளி யானைத் தலை நிலம் புரள வெண் கோடு உண்டதே போன்று தன்கைச் சிலை இடம் பிடித்த ஞான்றே தெவ்வரைச் செகுத்த நம்பி நிலவு உமிழ் குடையின் நீழல் துஞ்சுக வையம் என்பார்

2555.	இந் நகரப் புறம் காட்டில் இவன் பிறந்த வளளாறும் தன் நிகர் இல் வாணிகன் இல் தான் வளர்ந்த வாறும் கைந் நிகர் இல் வேந்தர் தொழப் போந்ததுவும் கண்டால் என்னை தவம் செய்யாது இகழ்ந்து இருப்பது என்பார்

2556.	பெருமுழங்கு திரை வரைகள் நீந்திப் பிணி உறினும் திரு முயங்கல் இல்லை எனில் இல்லை பொருள் ஈட்டம் ஒரு முழமும் சேறல் இலரேனும் பொருள் ஊர்க்கே வரும் வழி வினாய் உழந்து வாழ்க தவம் மாதோ

2557.	நஞ்சு குடித்தாலும் நவை இன்று தவம் நின்றால் அஞ்சி ஒளித்தாலும் அரண் இல்லை தவம் உலந்தால் குஞ்சரத்தின் கோட்டு இடையும் உய்வர் தவம் மிக்கார் அஞ்சல் இலர் என்றும் அறனே களைகண் என்பார்

2558.	முரல் வாய சூல் சங்கம் முட முள் தாழை முகை விம்மும் கரை வாய முத்து ஈன்று கானல் மேயும் கடல் சேர்ப்பன் உரை வாய நகர் பரவப் போகி ஒண் பொன் எயில் சூழ்ந்த விரை வாய பூம் பிண்டி வேந்தன் கோயிற்கு எழுந்தானே

2559.	அருகு மயில் அகவ அன்னம் ஏங்கக் குயில் கூவக் குருகு பொறை உயிர்க்கும் கொடு முள் தாழை வெண் தோட்டு முருகு பொறை உயிர்க்கும் மொய் பூங்காவில் படை நீக்கித் திருகு கனை கழலான் செம் பொன் கோயில் சேர்ந்தானே

2560.	திறந்த மணிக் கதவம் திசைகள் எல்லாம் மணம் தேக்கி மறைந்த அகில் புகையான் மன்னர் மன்னன் வலம் செய்து பிறந்தேன் இனிப் பிறவேன் பிறவா தாயைப் பெற்றேன் என்று இறைஞ்சி முடிதுளக்கி ஏத்திக் கையால் தொழுதானே

2561.	திரு மறு மார்பினை திலகமுக் குடையினை அருமறை தாங்கிய அந்தணர் தாதையை அருமறை தாங்கிய அந்தணர் தாதை நின் எரி புரை மரை மலர் இணை அடி தொழுதும்

2562.	உலகு உணர் கடவுளை உருகெழு திறலினை நில விரி கதிர் அணி நிகர் அறு நெறியினை நிலவிரி கதிர் அணி நிகர் அறு நெறியை நின் அலர் கெழு மரை மலர் இணை அடி தெழுதும்

2563.	மறு அற உணர்ந்தானை மலம் அறு திகிரியை பொறி வரம்பு ஆகிய புண்ணிய முதல்வனை பொறி வரம்பு ஆகிய புண்ணிய முதல்வ நின் நறை விரி மரை மலர் நகும் அடி தொழுதும்

2564.	நந்தா விளக்குப் புறம் ஆக என நான்கு கோடி நொந்தார்க் கடந்தான் கொடுத்தான் பின்னை நூறு மூதூர் கந்து ஆர் கடாத்த களிறும் கொடித் தேர்கள் நூறும் செந்தாமரை மேல் நடந்தான் அடி சேர்த்தினானே

2565.	வாடத மாலை மணி மாலை பொன் மாலை முத்த நீடு ஆர மாலை நிழல் மாண்ட பவழ மாலை மாடு ஆர்ந்து இழியும் அருவி மலர் பொற்ப ஏற்றிக் கூடார்க் கடந்தான் வலம் கொண்டு இடம் சென்று புக்கான்

2566.	உலமரு நெஞ்சின் ஒட்டா மன்னவர் ஊர்ந்த யானை வலமருப்பு ஈர்ந்து செய்த மணி கிளர் கட்டில் ஏறி நிலமகள் கணவன் வேந்தர் குழாத்து இடை நிவந்து இருந்தான் புலமகள் புகழப் பொய்தீர் பூ மகள் புணர்ந்து மாதோ

2567.	எத் துணைத் தவம் செய்தான் கொல் என்று எழுந்து உலகம் ஏத்த வித்திய புகழினாற்கு விருந்து அரசு இயற்றி நாடும் ஒத்தன நல்கித் தன்னை உழந்தனள் வளர்த்த தாய்க்குச் சித்திரத் தேவிப் பட்டம் திருமகன் நல்கினானே

2568.	இனக் களி யானை மன்னர் இள உடையான் என்று ஏத்தத் தனக்கு இளையானை நாட்டித் தான் தனக்கு என்று கூறிச் சினக் களி யானை மன்னர் மகளிரைச் சேர்த்தி நம்பன் மனக்கு இனிது உறைக என்று வளம் கெழு நாடும் ஈந்தான்

2569.	ஆழ் கடல் வையத்து இல்லா அருநிதி அரசு நல்ல சூழ் மணி ஆழி செம் பொன் சூட்டொடு கண்ணி காதல் தோழர்கட்கு அருளித் தொல்லை உழந்தவர் தம்மைத் தோன்ற வாழ்க என நிதியும் நாடும் மன்னவன் கொடுப்பித் தானே

2570.	வளர்த்த கைத் தாயர் தம்மை வருக என அருளித் தங்கள் கிளைக்கு எலாம் சிறப்புச் செய்து கேட்டவர் மருள ஐந்து ஊர் விளைத்து உள கெடாத வைகல் ஆயிரம் இறுப்புத் தண்டக் கொளக் கொடுத்து அயா உயிர்த்தான் கொற்றவன் என்ப அன்றே

2571.	கைத்தலம் மந்தி கொண்ட கைம் மகப் போன்று தன்கண பத்திமை விடாது மேல் நாள் படைக் கலம் நவின்ற பொன்தேர் மைத்துன மன்னர்க்கு எல்லாம் வள நிதி மணி செய் மான் தேர் தத்து நீர் மிசைச் செல் மாவும் தவழ் மதக் களிறும் ஈந்தான்

2572.	கோமகன் கோல மான் தேர்க் கோவிந்தன் என்னும் கொய்தார் மாமற்கு மடங்கல் ஆற்றல் கட்டியங் காரன் என்ற தீமகன் உடைய எல்லாம் தேர்ந்தனன் கொடுத்துச் செல்வன் ஓவல் இல் கறவை ஒத்தான் உலோக பாலற்கு மாதோ

2573.	பேர் இடர் தன்கண் நீக்கிப் பெரும் புணை ஆய தோழற்கு ஓர் இடம் செய்து பொன்னால் அவன் உரு இயற்றி ஊரும் பார் இடம் பரவ நாட்டி அவனது சரிதை எல்லாம் தார் உடை மார்பன் கூத்துத் தான் செய்து நடாயி னானே

2574.	ஊன்விளை யாடும் வை வேல் உறுவலி சிந்தித்து ஏற்பத் தான்விளை யாடி மேல் நாள் இருந்தது ஓர் தகை நல் ஆலைத் தேன்விளை யாடும் மாலை அணிந்து பொன் பீடம் சேர்த்தி ஆன்விளை யாடும் ஐந்து ஊர் அதன் புறம் ஆக்கினானே

2575.	கொட்டமே கமழும் குளிர் தாமரை மொட்டின் வீங்கிய வெம் முலை மொய் குழல் அட்டும் தேன் அழியும் மது மாலையார் பட்டம் எண்மரும் பார் தொழ எய்தினார்

2576.	பஞ்சி சூழ் அல்குல் பல் வளை வீங்கு தோள் வஞ்சி நுண் இடை வம்பு அணி வெம் முலை விஞ்சையன் மகள் சீறடி வீழ்ந்தனர் அம் சில் ஓதிஅரும்பு அவிழ் கோதையார்

2577.	வீடு இல் ஐந்தரைக் கோடி விருத்தி மேல் நாடி ஆயிரம் நாள் தொறும் நங்கை மார்க்கு ஆடு சாந்து அடிசில் புறம் ஆக்கினான் கோடு வால் ஒளிக் குங்குமக் குன்று அனான்

2578.	ஆனை மும் மதம் ஆடிய காடு எலாம் மானை நோக்கியர் வாய் மது ஆடின வேனல் மல்கி வெண் தேர் சென்ற வெம் நிலம் பானல் மல்கி வெண் பால் அன்னம் பாய்ந்தவே

2579.	மாரி மல்கி வளம் கெழு மண் மகள் வாரி மல்கி வரம்பு இலள் ஆயினாள் ஆரிய அடிசில் தளி ஆன் நெய் வார்ந்து ஏரி ஆயின எங்கணும் என்பவே

2580.	ஏக வெண் குடை இன் நிழல் தண் அளி மாகமாய்க் கடல் எல்லை நிழற்றலால் போக பூமியும் பொன் கிளர் பூமியும் நாகர் நாகமும் நாணி ஒழித்தவே

2581.	வண்டு மேய்ந்து வரி முரல் பூஞ் சிகைக் கெண்டை வென்ற கண்ணார்களும் கேள்வரும் உண்டு மூத்து இடையூறு இலர் சேறலால் பண்டை ஊழியின் பார் மலி உற்றதுவே

2582.	செரு நாடு செஞ் சுடர் வேல் திருகு செம் பொன் கனை கழல் கால் திரு நாடு தேம் பைந்தார்ச் செல்வன் செவ்வி பெறாது ஒழிந்து பெரு நாட்டு அருங் கலங்கள் சுமந்து பேரும் இடம் பெறாஅது ஒரு நாட்டு அரசு உணங்க உரவோன் கொற்றம் உயர்ந்ததே

2583.	வலையவர் முன்றில் பொங்கி வாள் என வாளை பாயச் சிலையவர் குரம்பை அங் கண் மான் இனம் சென்று சேப்ப நிலை திரிந்து ஊழி நீங்கி உத்தர குருவும் ஆகிக் கொலை கடிந்து இவறல் இன்றிக் கோத் தொழில் நடாத்தும் அன்றே

2584.	கதம் கனல் யானை நெற்றிக் கட்டிய பட்டமே போல் மதம் கமழ் கோதை அல்குல் மனாக் கிடந்து இமைத்துக் காமப் பதம் பல பார்க்கும் சாயல் பாவை மற்று அநங்க மாலை விதம்படக் கருதி மாதர் விளைத்தது விளம்பல் உற்றேன்

2585.	ஈர்நதண் கோதை இளையார் குழாத்திடையாள் எம் கோன் அடி சேர்வல் என்று ஆர்ந்த செந்தாமரை முகத்தினாள் அடிகள் வந்து ஈங்கு அகன் கடை உளாள் சார்ந்த சாயல் தட மா முலைத் தையல் வல்லே வருக என்றான் சேர்ந்து மன்னர் முடி வைரவில் திளைக்கும் செம் பொன் செறி கழலினான்

2586.	அருவிலை நன் கலம் செய் போர்வை அன்னம் நாண அடி ஒதுங்கிச் சென்று உருவம் ஒவ்வாது ஒசியும் நுசுப்பு ஒல்கிக் கோமான் அடி தொழுத பின் மருவு இன் சாயல் மணி மெல் விரல் கூப்பி ஓலை மரபின் நீட்ட இரவி என்ன விளங்கும் ஒளி இறைவன் கொண்டு ஆங்கு அது நோக்குமே

2587.	அடிகள் கண்டு ஆங்கு உவந்து அருளுக அநங்கமாலை அடி வீழ்ச்சி முன் கொடிய வேலான் கொதித்து அரங்கின் நீக்கிக் கோயில் சிறை வைத்த பின் கடி செய் பைந்தார்க் கமழ் மாலை வேல் கந்துகற்குச் சிறுவ யான் இப் படி அனல் காய் பசு மணிகள் வேய்ந்து ஓங்கும் பைம் பொன் செறிகழலினாய்

2588.	என்ன நாளும் அரற்றப் பொறான் விடுப்பப் போகி இன மழைகள் மொய்த்து அன்னம் துஞ்சும் அடிக் குடிலினுள் அன்றி யான் கொண்ட நாடகத்தினைத் துன்னி நம்பி உருவு தீட்டித் தொங்கல் வேய்ந்து தொழுது ஆற்ற நீ மன்னர் மன்ன மதி தோய் குடையாய் மகளிர் காமம் மறைத்து ஒழிதியோ

2589.	கண்கள் துஞ்சா கதிர் முத்தமே காலும் கை ஆர் வளை கழலுமால் பண் கொள் சொல்லார் மாமை நீங்கிப் பைம் பொன் போர்த்த படா முலைகளும் மண் கொள் வேல் மன்னர் நண்பின்மையை வையக்கு எல்லாம் உடன் அறையவோ பெண்கள் ஆவி விடுத்து ஒழிபவோ பெரியோர் நண்பு அடைந்தார் பெயர்பவோ

2590.	அறன் நிழல் ஆய் உலகு அளிக்கும் நின் ஆர மாலை அணி வெண் குடைப் புறன் நிழலின் அயலேனோ யான் புல்லா மன்னர் நிணம் பொழியும் வேல் மறன் நிழல் மத யானையாய் வந்த என் தோழி வாமலேகை திறன் அழியாமை இன்னே விடுத்து அருளுக தேர் வேந்தர் வேந்தனே

2591.	புள்ளும் யாழும் குழலும் ஏங்கப் புனைந்து வல்லான் நினைந்து இயற்றிய பள்ளிச் செம் பொன் படை அமளி மேல் மழலை மணி யாழ் தான் வெளவிக் கொள்ளும் தீம் சொல் அலங்காரப் பூங் கொடியைப் புல்லி மணிக் குவட்டினை எள்ளி வீங்கித் திரண்ட தோள் மேல் குழை வில் வீச இருந்தானே

2592.	அங் கை சேப்பக் குருகு இரங்க அலங்கல் அம் பூங் குழல் துயல் வர மங்கை நல்லார் பவழ அம்மி அரைத்த சாந்தம் மலர் பெய் மாலை பொங்கு தூமக் கொழு மென் புகை புரிந்த பஞ்சமுக வாசமும் தங்கு தாம மார்பினாற்கும் தையலாட்கும் கொண்டு ஏந்தினாரே

2593.	அருளும் ஆறு என்னை அநங்கமாலை அடித்தி தோழி அன்றோ எனத் தெருளலான் செல்வக் களி மயக்கின் நால் திசைக்கும் என் அறிவு அளக்கிய கருதி மருளின் சொன்னாய் மறப்பேனோ யான் நின்னை என்ன மகிழ் ஐங் கணை உருளும் முத்து ஆர் முகிழ் முலையினாள் உள்ளத்து உவகை தோற்றினாளே

2594.	முறுவல் திங்கள் முக அரங்கின் மேல் முரிந்து நீண்ட புருவக் கைகள் நெறியின் வட்டித்து நீண்ட உண் கண் சென்றும் வந்தும் பிறழ்ந்தும் ஆடப் பொறி கொள் பூஞ் சிலம்பு மேகலைகளும் புணர்ந்த இன்னியங்கள் ஆர்ப்ப வேந்தன் அறியும் நாடகம் கண்டான் பைந்தார் அலர்ந்து மாதர் நலம் குழைந்ததே

2595.	நால் மருப்பின் மத யானை நறிய பைந்தாமரை மடந்தையைத் தேன் மதர்ப்பத் திளைத்து ஆங்கு அவன் திருவின் சாயல் நலம் கவர்ந்த பின் ஊன் மதர்த்த ஒளி வேல் கண்ணார் பரவ இவ்வாறு ஒழுகும் அன்றே வான் அகத்தும் நிலத்தும் இல்லா வண்ணம் மிக்க மணிப் பூணினான்

2596.	நரம்பு மீது இறத்தல் செல்லா நல் இசை முழவும் யாழும் இரங்கு தீம் குழலும் ஏங்கக் கிண்கிணி சிலம்பொடு ஆர்ப்பப் பரந்த வாள் நெடுங் கண் செவ்வாய்த் தேசிகப் பாவை கோல அரங்கின் மேல் ஆடல் காட்டி அரசனை மகிழ்வித்தாளே

2597.	கடல் படை மன்னர் தம்மைக் காதலின் விடுத்துக் காமன் தொடுத்த கோல் மார்பில் தங்கத் தூமலர்க் கொம்பு அனாளை வடித்த இன் அமிர்தின் ஆரப் பருகலின் மழைக் கண் செவ்வாய் துடித்து வண்டு உண்ணத் தூங்கும் செந் தளிர் ஒத்தது அன்றே

2598.	இளைமை அம் கழனிச் சாயல் ஏர் உழுது எரி பொன் வேலி வளை முயங்கு உருவ மென் தோள் வரம்பு போய் வனப்பு வித்திக் கிளை நரம்பு இசையும் கூத்தும் கேழ்த்து எழுந்து ஈன்ற காம விளை பயன் இனிதின் துய்த்து வீணை வேந்து உறையும் மாதோ