முகப்பு		தொடக்கம்
நரக கதித் துன்பம்

2762.	வெவ்வினை செய்யும் மாந்தர் உயிர் எனும் நிலத்து வித்தி அவ் வினை விளையுள் உண்ணும் அவ்விடத்து அவர்கள் துன்பம் இவ் என உரைத்தும் என்று நினைப்பினும் பனிக்கும் உள்ளம் செவ்விதின் சிறிது கூறக் கேள் மதி செல்வ வேந்தே

2763.	ஊழ் வினை துரப்ப ஓடி ஒன்றும் மூழ்த்தத்தின் உள்ளே சூழ் குலைப் பெண்ணை நெற்றித் தொடுத்த தீம் கனிகள் ஊழ்த்து வீழ்வன போல வீழ்ந்து வெருவரத் தக்க துன்பத்து ஆழ் துயர் உழப்ப ஊணும் அருநவை நஞ்சு கண்டாய்

2764.	இட்டி வேல் குந்தம் கூர் வாள் எரிநுனைச் சுரிகை கூட நட்டவை நிரைத்த பூமி நவை உடை நரகர் பொங்கி உட்பட எழுந்து வீழ்ந்து ஆங்கு ஊன் தகர்த்திட்ட வண்ணம் எட்டு எலாத் திசையும் சிந்திக் கிடப்பவால் அடக்கம் இல்லார்

2765.	வெம் தடி தின்ற வெம் நோய் வேகத்தால் மீட்டு மாலைப் பைந் தொடி மகளிர் ஆடும் பந்து என எழுந்து பொங்கி வந்து உடைந்து உருகி வீழ்ந்து மாழ்குபு கிடப்பர் கண்டாய் கந்து அடு வெகுளி வேகக் கடா முகக் களிற்று வேந்தே

2766.	வயிர முள் நிரைத்து நீண்ட வார்சினை இலவம் ஏற்றிச் செயிரில் தீ மடுப்பர் கீழால் செல்நுனைக் கழுவில் ஏற்றி மயிருக்கு ஒன்று ஆக வாங்கி அகைத்து அகைத்திடுவர் மன்னா உயிரைப் பேது உறுத்தும் மாந்தர் உயிரைப் பேதுறுக்கும் ஆறே

2767.	துடிக் குரல் குரல பேழ்வாய்த் தொடர்ப் பிணி உறுத்த செந்நாய் மடுத்திட வைர ஊசி வாள் எயிறு அழுந்தக் கௌவிப் புடைத்திட அலறி ஆற்றார் பொன்றினும் பொன்றல் செல்லார் உடுப்பு இனம் வேட்டம் செய்தார் உழப்பவால் துன்பம் மாதோ

2768.	வாளை மீன் தடிகள் தின்றார் வருக என உருக வெந்த பாளத்தைக் கொடிற்றின் ஏந்திப் பகுத்து வாய் புகுத்தல் ஆற்றார் ஊளைக் கொண்டு ஓடுகின்றார் உள் அடி ஊசி பாயத் தாள் ஒற்றித் தப்பி வீழ்ந்தார் தறிவலை மானின் பட்டார்

2769.	காதலாள் கரிந்து நையக் கடியவே கனைந்து கன்றி ஏதிலான் தாரம் நம்பி எளிது என இறந்த பாவத்து ஊது உலை உருக வெந்த ஒள் அழல் செப்புப் பாவை ஆ தகாது என்னப் புல்லி அலறுமால் யானை வேந்தே

2770.	சிலையினால் மாக்கள் கொன்று செழுங் கடல் வேட்டம் ஆடி வலையினால் மீன்கள் வாரி வாழ் உயிர்க் கூற்றம் ஆன கொலைநரைக் கும்பி தன்னுள் கொந்து அழல் அழுத்தி இட்டு நலிகுவர் நாளும் நாளும் நரகரை நாம வேலோய்

2771.	பாரகம் கழுநர் போலப் பரூஉத் தடி பலரும் ஏந்தி வீர நோய் வெகுளி தோற்றி விழுப்பு அற அதுக்கி இட்டுக் காரகல் பொரிப்பர் கண்ணுள் சுரிகையை நடுவர் நெஞ்சில் பாரக் கூர்ந்தறிகள் நட்டுப் பனை எனப் பிளப்பர் மாதோ

2772.	நாப் புடை பெயர்த்தல் ஆற்றார் நயந்து நீர் வேட்டு நோக்கிப் பூப்புடை அணிந்த பொய்கை புக்கு நீர் உண்ணல் உற்றால் சீப்படு குழம்பது ஆகிச் செல்லல் உற்று அந்தோ என்னக் கூப்பிடு குரலாய் நிற்பர் குறைப் பனைக் குழாங்கள் ஒத்தே

2773.	நறு மலர்த் தாமம் நான்று நான நீர் பிலிற்றும் பந்தர்க் குறுகலும் குட நெய் பெய்த கொந்து அழல் போன்று பொங்கிப் பறை அலகு அனைய வெண்பல் பசுங் கழல் குண்டு பைங்கண் உறு துயர் நரகர் தம்மை உருகச் சுட்டிடுங்கள் அன்றே

2774.	வெந்து உருக்கு உற்ற செம்பின் விதவையுள் அழுத்தி இட்டும் எந்திர ஊசல் ஏற்றி எரி உண மடுத்தும் செக்கில் சுந்து எழுந்து அரைத்தும் போகச் சுண்ணம் ஆ நுணுக்கி இட்டும் மந்தரத்து அனைய துன்பம் வைகலும் உழப்ப மாதோ

2775.	உழும் பகட்டு எருது போல உரன் அறு தாளர் ஆகிக் கொழுங் களி அளற்றுள் வீழ்ந்தும் கொழும் புகை மடுக்கப் பட்டும் அழுந்தும் இந் நரகம் தன்னுள் செல்பவர் யார் கொல் என்னின் எழுந்து வண்டு இமிரும் பைந்தார் இறைவ நீ கேண்மோ என்றான்

2776.	கொல்வதே கன்றி நின்றார் கொடியவர் கடிய நீரார் இல்லையே இம்மை அல்லால் உம்மையும் உயிரும் என்பார் அல்லதும் தவமும் இல்லை தானமும் இழவு என்பாரும் செல்ப அந் நரகம் தன்ணுள் தீ வினைத் தேர்கள் ஊர்ந்தே